Dagur - 25.11.1989, Side 11

Laugardagur 25. nóvember 1989 - DAGUR - 11
Upphaflega aetlaði Girish til Bandaríkjanna og átti ísland bara að vera viðkomustaður. Raunin varð önnur.
notkun þessara efna var ekki heldur algeng
meðal fullorðinna á þessum tíma þó þetta
hafi breyst núna. Ég veit ekki hver skýringin
á þessu hefur verið, þetta var bara svona.“
Við spurðum Girish næst um trúarbrögð
Indverja og sagði hann að jafnvel í smæstu
bæjum væru stunduð mörg mismunandi trú-
arbrögð. „í skólanum mínum voru nemend-
ur sem voru hindúar, kristnir og jafnvel gyð-
ingar en þetta var ekkert mál. Börnin léku
sér öll saman og voru boðin hvert heim til
annars á trúarhátíðum.“
Vildi ekki aðstoð við makaval
Á Indlandi tíðkaðist það fyrr löngu að strax
á unga aldri barna var þeim fundinn maki.
Girish segir þetta afar sjaldgæft nú til dags
þó það sé enn til í fjallabæjum og þá er það
frekar bundið við ákveðna staði en trúar-
brögð. Hitt er nokkuð algengt að foreldrar
nefni ákveðinn aðila sem þeir gætu hugsað
sér sem maka fyrir barn sitt, aðallega vegna
þess að þar eru fjölmörg trúarbrögð og for-
eldrarnir vilja helst velja maka úr sömu trú
eða stétt o.s.frv. „Ég er einn af fáum
hindúum sem er í raun á móti þessu. For-
eldrar mínir spurðu mig hvort ég vildi að-
stoð og ég neitaði því. Kannski var það
vegna þess að ég var búinn að vera á íslandi
en áður en ég fór frá Indlandi til íslands í
fyrsta skipti höfðu þau orð á að það væri nú
betra ef ég væri búinn að gifta mig áður en
ég færi.“
Leið Girishar lá í háskóla á Indlandi þar
sem hann lagði stund á læknisfræðinám.
Aðspurður um gæði skólans sagði hann
kennsluna í raun hafa verið mjög góða en
tækjabúnað e.t.v. ekki eins fullkominn og á
Vesturlöndum. „Lað sem við fengum fram
yfir læknastúdenta á Vesturlöndum var það,
að á Indlandi er mikill aragrúi alls konar
sjúkdóma sem ekki koma upp á Vesturlönd-
um og það gaf okkur ómetanlega reynslu að
fá að kljást við þá. Auk þess þurftum við oft
að vinna við erfiðar aðstæður vegna tækja-
skorts svo ég tel að við höfum fengið mjög
góða reynslu.“
Á Indlandi eru bæði ríkis- og einkarekin
sjúkrahús. Einkastofnanirnar eru í meiri-
hluta og algengast er að vinnuveitandi tryggi
starfsmenn sína með því að greiða fyrir þá
og fjölskyldu þeirra hluta sjúkrakostnaðar.
Auk þessa getur fólk keypt sér sjúkratrygg-
ingar. Fátækir og atvinnulausir standa verr
að vígi og þurfa að leita til ríkissjúkrahúsa
þar sem aðbúnaður er ekki eins og best
verður á kosið.
Hafði bara séð snjó á myndum
Pegar læknisfræðináminu lauk lá leið
Girishar til íslands. Hvernig í ósköpunum
honum datt í hug að fara til Islands var vita-
skuld næsta spurning sem lögð var fyrir
hann. „Pað er eiginlega hálf furðulegt,"
sagði hann og hló. „Frændi minn var ræðis-
maður fyrir ísland og hafði aðsetur í
Bombay. Hjá honum hafði ég séð myndir
og bæklinga um ísland og ég heillaðist strax
af myndunum. Hann hafði sjálfur komið til
íslands og gat þvf sagt mér frá landinu svo
þetta var eitthvað sem mér fannst bæði nýtt
og spennandi. Ég hafði meira að segja séð
bækur og myndir frá Akureyri og vissi t.d.
áður en ég kom að þar væru tvö kvikmynda-
hús, Nýjabíó og Borgarbíó. f»að varð úr að
ég skrifaði bréf til íslands og sótti um vinnu.
Ég fékk jákvætt svar sem var á þá leið að
það vantaði svæfingalækni á Akureyri. Par
hafði ekki starfað svæfingalæknir í tvö ár
svo þegar ég kom 24 ára gamall til Akureyr-
ar árið 1976 fékk ég nóg að gera.“
Girish var beðinn að rifja upp fyrstu við-.
brögð sín þegar hann kom lil landsins í des-
embermánuði og hafði aldrei séð snjó fyrr
nema á myndum. „Það var kalt en mér
fannst þetta ævintýralegt og spennandi.
Upphaflega ætlaði ég að fara til Bandaríkj-
anna því mig langaði mest þangað. ísland
átti bara að vera viðkomustaður þótt sú hafi
ekki orðið raunin. Þegar daginn fór að
lengja og vorið að nálgast fannst mér þetta
allt svo frábært og áður en ég vissi af hafði
ég festst hérna. Það var svo mikið að gera,
gaman að vinna, allt svo spennandi og nýtt
og ólíkt því sem ég hafði kynnst áður.“
Þorramaturinn vægast sagt agalegur
- En hvernig er ungum manni frá fjarlægu
landi, sem kemur einn til Akureyrar, tekið?
„í fyrstu skildi ég auðvitað ekki orð í
íslensku þegar fólk var að reyna að tala við
mig og ég skil í raun ekki hvernig þetta gekk
allt saman. Ég held að það hafi liðið u.þ.b.
þrír mánuðir þangað til ég gat farið að tjá
mig, en ég gat t.d. ekki æft mig að tala við
sjúklingana því þeir voru auðvitað allir sof-
andi. Aftur á móti horfði ég mikið á sjón-
varp og lærði heilmikið á því að horfa á efni
með ensku tali og lesa textann. En ég held
að ég hafi ekki verið mjög lengi að komast í
samband við fólk. Strax og ég kom fór ég að
leika badminton og kynntist þar fullt af fólki
utan sjúkrahússins. Svo á ég mjög góðar
minningar innan spítalans því starfsfólkið
þar var eins og ein stór fjölskylda. Mér þótti
allt ósköp smátt í sniðum, því á Indlandi
hafði ég unnið á sjúkrahúsi þar sem störf-
uðu 2000 manns.
Talið barst næst að mataræði sem er ákaf-
lega ólíkt í þessum tveimur löndum eins og
flestir vita. „Mér þótti sumt mjög gott en
annað alveg hræðilegt, t.d. voru svið og slát-
ur ekki á vinsældalistanum. í fyrstu, á með-
an ég var einn, borðaði ég í mötuneyti
sjúkrahússins. Þangað fór ég líka á sunnu-
dögum og eins og venja er var oftast besti
maturinn þá. Eitt sinn varð ég þó fyrir mikl-
um vonbrigðum, cn þá var þorri að byrja. Á
boðstólum var ekta þorramatur og það var
vægast sagt agalegt. Eg borðaði bara kartöfl-
urnar og rófustöppuna en núna hef ég
smakkað þetta allt saman, meira að segja
hákarl og súrsaða selshreifa sem eru alveg
ágætir á bragðið."
Aldrei hægt að slíta tengslin við
„móðurlandiðu
Girish kynntist eiginkonu sinni á Akureyri.
Hún heitir Anna Gunnarsdóttir og börn
þeirra eru Sigyn, 14 ára dóttir Önnu, Geir 8
ára og Anita 3ja ára. Anna hefur tileinkað
sér indverska matargerð og að sögn Girishar
tekist það mjög vel. „Hún eldar jafn vel og
mamma,“ sagði hann og ætti það að segja
nokkuð mikið um gæði matarins. Indversk-
ur matur er á boðstólum að jafnaði einu
sinni í viku á heimili Önnu og Girishar og
Íiegar foreldrar hans komu í heimsókn til
slands í fyrra hrifust þeir mjög af indverska
matnum hennar Önnu.
Fjölskyldan gætir þess að halda góðu
sambandi við skyldfólkið á Indlandi og
sagði Girish að hann kynni vel að meta hvað
íslendingar virðast leggja mikið upp úr því
að halda góð fjölskyldutengsl. „Mér finnst
þetta mjög heimilislegt því þetta minnir mig
á Indland.“ Hann segir að í upphafi hafi
fólkinu hans fundist það mjög skrítið að
hann ætlaði til íslands og að í raun hafi for-
eldrar hans ekki almennilega sætt sig við
þetta fyrr en hann var búinn að stofna fjöl-
skyldu sjálfur og þeir voru búnir að koma í
heimsókn.
Við spurðum Girish að lokum hvort hann
gæti hugsað sér að flytja aftur til Indlands.
„Það getur vel verið, það er aldrei að vita.
Ég held að tengslin við „móðurlandið" sé
aldrei hægt að slíta hvert sem maður fer. Nú
hafa bættar samgöngur gert það að verkum
að það tekur innan við einn sólarhring að
komast héðan til Indlands þótt það kosti
auðvitað rnikið, en það gerir allt vissulega
auðveldara. Auðvitað koma dagar þegar ég
finn íyrir heimþrá svo þetta verður bara allt
að koma í ljós . . .!“ VG
Texti: Vilborg Gunnarsdóttir
Myndir: Kristján Logason