Dagur - 25.11.1989, Qupperneq 13

Laugardagur 25. nóvember 1989 - DAGUR - 13
Fómarlambið, sem aldrei fannst
Það virtist vera áhyggjulaust líf
sem Muriel McKay lifði. Maður
hennar, Alick McKay, var nán-
asti samstarfsmaður blaða-
kóngsins Ruperts Murdochs og
varastjórnarformaður „Heims-
frétta", söluhæsta tímarits
Murdochs. Þau bjuggu í stóru
einbýlishúsi við Arthur Road í
Wimbledon, einu úthverfanna
suðvestur af London. Lúxuslíf-
ið í þessu fína úthverfi var fjarri
veruleika lesenda þeirra blaða,
sem fleytt höfðu húsbóndanum
í toppstöðu í samfélaginu.
Umhverfið er sérteiknuð ein-
býlishús ætluð fólki með þykk
veski og þar var tæpast að vænta
fáránlegra uppátækja, syndar,
kynóra og uppákoma, sem voru
vörumerki þeirra blaða, sem
húsbóndinn starfaði við. En að
kvöldi mánudagsins 29. des-
ember 1969 urðu endaskipti á
umheimi fjölskyldunnar
McKay, hrottaleg og án við-
vörunar.
Ritstjórinn kom heim um átta-
leytið um kvöldið. Allt leit eðli-
lega út. Það var ekki fyrr en
hann tók eftir því, að útihurðin
var ólæst, að hann lét sér detta í
hug að eitthvað væri að. Þau
hjón höfðu komið sér saman
um að vera sérstaklega gætin og
hafa alltaf læst. Ástæðan var, að
nokkrum mánuðum áður, hafði
verið brotist inn hjá þeim.
Það versta kom í ljós um leið og
Alick kom inn í forstofuna. Á
gólfinu lá svört taska, sem
Muriel átti, og innihaldið úr
henni lá á víð og dreif um for-
stofuna og hálfa leið upp í
tröppu. Símanum hafði verið
hent á gólfið og á forstofuborð-
inu lá opin krukka með gifsi,
hnykill úr trolltvinna og ryðguð
kjötöxi með tréskafti. Alick
greip með sér öxina, hljóp upp
stigann og kallaði nafn konu
sinnar, hræddur um, að óboðni
gesturinn eða gestirnir væru
ennþá í húsinu.
„Hóstaðu upp einni milljón
punda fyrir fimmtudag“
En Muriel McKay og allir hugs-
anlegir, óboðnir gestir voru
horfnir. Alick barðist við að
haida ró sinni. Nokkru seinna
sá hann, að fjöldi skartgripa
meðal annars fallegur hringur,
eyrnalokkar úr gulli með inn-
greyptri perlu, þrjú armbönd og
eitt hálsmen ásamt einhverju af
peningum voru horfnir úr tösku
Muriels. Alec æddi yfir til ná-
grannanna til þess að athuga,
hvort nokkur vissi, hvað hefði
gerst. Enginn hafði séð eða
heyrt nokkurn skapaðan hlut.
Alick fékk lánaðan síma og
hringdi á lögregluna.
í svona málum fer lögreglan
venjulega ekki með neinum
látum. Það þarf að athuga mjög
nákvæmlega hvern einasta
möguleika og oft er það svo, að
sá, sem horfinn er, hefur valið
að hverfa af sjálfsdáðum með
þvf einfaldlega að fara burtu.
Og í flestum tilfellum svona
mála, þegar um afbrot er að
ræða, er það sá, sem eftir situr,
sem er hinn seki.
En allar þannig hugdettur hurfu
eins og dögg fyrir sólu aðfara-
nótt þriðjudagsins 30. desem-
ber. Þá hringdi síminn heima
hjá McKay klukkan rúmlega
eitt. Lögregluþjónn svaraði og
benti Alec síðan á að taka
símann, en sjálfur hlustaði lög-
regluþjónninn í öðru hlustunar-
tæki. Símtalið varsvohljóðandi:
Röddin í símanum: Þetta er
mafíuhópurinn M-3. Við erum
frá Ameríku. Við erum með
konuna þína.
McKay: Hvað áttu við að þið
séuð með konuna mína?
Röddin: Hóstaðu upp einni
milljón punda fyrir fimmtudag.
McKay: Hvað ertu að tala um?
Ég skil ekkert af þessu.
Röddin: Mafían. Skilurðu?
McKay: Já, ég veit hvað Mafían
er.
Röddin: Við höfum konuna
þína. Það kostar eina inilljón
punda að fá hana til baka.
McKay: Þetta er fráleitt. Ég á
ekki nærri því svo mikla pen-
inga.
Röddin: Útvegaðu þá. Þú átt
vini. Fáðu lánað hjá þeim. Við
reyndum að ná í konu Ruperts
Murdochs, en það gekk ekki,
svo að við tókum þína í staðinn.
McKay: Konu Murdochs?
Röddin: Nældu í eina milljón.
Þú færð frest fram á miðviku-
dagskvöld annars drepum við
konuna þína. Er það skilið?
McKay: Hvernig á ég að fara að
því?
Röddin: Allt sem þú þarft að
gera, er að bíða þangað til við
höfum samband við þig. Þá
færðu frekari upplýsingar.
Náðu í peningana annars færðu
aldrei að sjá konuna þína aftur.
Við höfum samband.
Það small í símanum og allt
varð þögult.
Daginn eftir kom frekara
sönnunargagn með morgun-
póstinum. Það var bréf sem
póststimplað var 12 tímum fyrr
í Tottenham í norðurhluta
London. Á bláu, línustrikuðu
blaði voru hrífandi skilaboð
skrifuð óstyrkri hendi. Alick
McKay þekkti rithönd konu
sinnar. „Elsku besti, sjáðu til
þess, að ég geti komið heim
aftur. Þeir hafa bundið fyrir
augun á mér og mér er skítkalt.
Ég held þetta ekki út lengur. Ég
hugsa allan tímann um þig, fjöl-
skylduna og vini okkar. Hvað
hef ég gert af mér til að eiga
þetta skilið? Ég elska þig.
Muriel.“
„Ómögulega málið“
Rannsókn málsins var umfangs-
mikil. Og í kjölfar hennar fylgdi
fjölmiðlafárið. Eitt var það sem
blaðasnáparnir jöpluðu á aftur
og aftur, það var að McKay
hafði haft samband við heims-
þekktan hollenskan miðil,
Gerard Croiset. Croiset hafði í
mjög umtöluðu máli tekist að
benda nákvæmlega á fjöldagröf
skólabarna, sem höfðu verið
myrt. Honum hafði, að því er
virtist á yfirnáttúrlegan hátt,
tekist á landakorti að benda á
svæði, seni lögreglan þá áleit án
nokkurra tengsla við atburðinn,
en síðar kom í ljós að svo var:
Mörkin milli Essex og Hart-
fordshire, u.þ.b. 11 km fyrir
utan London.
Þrjátíu lögregluþjónar unnu
fullan vinnudag með mál Muriel
McKay. En viku af nýja árinu
höfðu þeir ekki fundið neitt.
Ekki hafði fengist minnsta vís-
bending, þótt lögreglan hefði
reynt öll sín undirheimasam-
bönd og grandskoðað hundruði
skartgripaverslana í von um að
dýrgripir frúarinnar hefðu verið
seldir. Blöðin kölluðu málið
„ómögulega málið“ og ruglu-
kollar og svikahrappar reyndu
að komast að sem nákvæmust-
um málsatvikum. Einn þeirra
var síðar dæmdur fyrir að reyna
að kúga fé af Alec McKay.
í ársbyrjun 1970 hafði hver ein-
asti lögregluþjónn í London
fengið lýsingu á Muriel McKay
og á öllurn lögreglustöðvum
landsins hengu myndir af henni
á töflunni fyrir „eftirlýsta og
saknaða“. Álþjóðalögreglan
var látin vita og sérstök gát var
höfð á öllum leiðum til
Ástralíu, ættjarðar McKay-
hjónanna.
Það liðu tvær vikur þar til nokk-
uð gerðist. Þá fékk Alec McKay
stórt umslag, sem póstlagt var í
Wood Green í norðurhluta
London. í því var eftirfarandi
bréf frá Muriel:
„Heilsu minni, bæði andlegri og
líkamlegri, erhætta búin. Elsku
besti, gerðu eitthvað. Fyrir-
gefðu rithöndina, en það er
bundið fyrir augun á mér og
mér er hrollkalt. Blandaðu ekki
lögreglunni í málið og vertu
samvinnuþýður við þann, sem
hringir og kallar sig M-3. Því
fyrr, sem þú útvegar peningana,
því fyrr kemst ég heim. Annars
sjáumst við aldrei aftur. Flýttu
þér elskan og elsku, elsku besti
blandaðu ekki lögreglunni í
inálið, viljir þú sjá mig aftur.
Muriel."
Þessu bréfi fylgdi lausnarkrafa
upp á eina milljón punda.
Daginn eftir hringdi hópurinn,
sem kallaði sig M-3, þrisvar
sinnum. Mannræningjarnir
lögðu fram ýmsar kröfur, sem
uppfylla þyrfti, tilgreindu móts-
stað og upplýsingar um hvernig
ætti að standa að afhendingu
peninganna. Alec McKay
grátbað um einhverja sönnun
þess, að kona hans væri raun-
verulega ennþá á lífi.
Mannræningjarnir svöruðu með
öðru bréfi. I því var pjatla, sem
klippt var af grænni ullardragt,
sem Muriel var í, þegar henni
var rænt, önnur pjatla úr svörtu
kápunni hennar og bútur af leð-
urskó hennar. Lögreglan fann
þumalfingurfar á frímerkinu.
Það var ekki gert af Muriel.
Síðar kom í ljós að þetta far til-
heyrði manni nokkrum, Arthur
Hosein að nafni.
Lögreglan hóf nú undirbúning
að afhendingu lausnargjaldsins.
Það átti að gerast í tveim áföng-
um, hálf milljón punda í hvort
skipti. Ætlunin var, að ein-
göngu 300 pund væru ekta pen-
ingar, hitt venjulegur pappír.
Næstu daga voru gerðar nokkr-
ar tilraunir til að afhenda „féð“,
en þær fóru í vaskinn og þolin-
mæði mannræningjanna átti sér
takmörk. Vingl þeirra og kjána-
skapur gerðu, að lögreglan
taldi, að þeir væru byrjendur.
Vendipunktur málsins var
föstudaginn 5. febrúar. Þá
hingdu mannræningjarnir og til-
kynntu: „Verði ekki lausnar-
gjaldið greitt nú þegar, þá tök-
um við hana af lífi. Þið verðið
að fara að trúa okkur í M-3. Við
höfum yfir að ráða vopnum
með kíkismiði. Komi lögreglan
nálægt málinu, þá skjótum við.“
Gerð var nákvæm áætlun. Að
loknu ferðalagi með neðanjarð-
arlest og leigubíl átti að skilja
peningana eftir við limgerði hjá
verkstæði einu í Hertfordshire.
í þetta skipti gekk allt sam-
kvæmt áætlun, lögreglan var á
staðnum tilbúin til að klófesta
hvern þann, sem reyndi að taka
„peningana“.
En enginn kom. Skamma stunu
virtist þó gæfan brosa við lög-
reglunni. Tvisvar ók sami
bíllinn, Volvo 144 með skrá-
setningarnúmerinu XGO-
944G, framhjá. Sami bíll hafði
sést við fyrri tilraunir til að
afhenda peningana. Skráður
eigandi bifreiðarinnar var
Arthur Hosein.
„Hosein kóngur“
Hosein þessi var innflytjandi frá
Trinidad. Hann var klæðskeri
og taldi sig hafa komist í hóp
fyrirmanna árið 1967. Þá keypti
hann Rooks-búgarðinn í Stock-
ing Pelham, Hertfordshire.
Hann fluttist þangað ásamt
þýskfæddri konu sinni, Else.
Tveim árum síðar fluttist bróðir
húsbóndans, Nizamodeen, til
þeirra. Fjölskyldan var talin
skrýtin og átti í sífelldum erjum
við grannana.
í bænum varð Arthur fljótt
þekktur undir nafninu „Hosein
kóngur“. Hann þótti ótrúlega
montinn og viðskotaillur og
grobbaði af því, að hann ætlaði
að verða „enskur fyrirmaður og
milljónamæringur“. Ljóst var
einnig, að hann hafði mikil áhrif
á yngri bróðurinn og réði
algjörlega yfir honum. Arthur
talaði sífellt um „óðal“ sitt og
tók því illa, væri bent á, að bú-
garðurinn væri í niðurníðslu og
vanræktur.
Framhald í næsta
helgarblaði
Höldwst
BflASAlA
við Hvannavelli.
Símar 24119 og 24170.
Subaru station 1800 GL 4x4, 5
gíra. Árg. '88, ek. 32 þ., hvítur.
Verð 1.050.000.
Cherokee dísel, turbo, króm-
felgur, 5 gíra. Árg. '88, ek. 40
þ., grár. Verð 2.100.000.
MMC Pajero, bensín, stuttur, 5
gíra. Árg. '86, ek. 81 þ., blár.
Verð 1.100.000.
Daihatsu Charade Turbo, 5
gíra. Árg. '87, ek. 30 þ., hvítur.
Verð 550.000.
Lada Lux 1500,5 gíra. Árg. '89,
ek. 8 þ., beige. Verð 380.000.
Daihatsu Rocky, langur,
bensín. Árg. '87, ek. 40 þ.,
svartur/grár. Verð 1.270.000.
MMC Pajero, bensín, stuttur, 5
gíra, topplúga. Árg. '85, ek. 91
þ., hvítur. 930.000.
★
Greiðslukjör
við allra hæfi
Höldursf.
BÍIASAIA
við Hvannavelli.
Símar 24119 og 24170.