Dagur - 12.04.1990, Blaðsíða 4

4 - DAGUR - Fimmtudagur 12. apríl 1990
Það var kalt í veðri síðastliðið laugardagskvöid
þegar við tíðindamenn Unglinga-síðunnar
lögðum leið okkar í miðbœ Akureyrar. Turninn
sýndi +2° C en vindurinn feykti þeim tveim
gröðum burt. Þö var ekkert annað að gera en
hneppa að sér, vefja treflinum um hölsinn og
bíta ö jaxlinn. Nóttin hafði reyndar tekið við af
deginum enda klukkan að verða eitt.
Tilgangurinn með þessari ferð var að spjalla við
nokkra unglinga um hjötrú og fleira, e.t.v. vegna
þess að ö morgun, föstudaginn langa er 13.
apríl og er það trú sumra að þegar föstudag
ber upp ö 13. dag mönaðar verði það hinn
mesti óhappa dagur.
„Frystihúskerlingar
Það voru ekki sérlega margir ö rölti í kuldanum.
Nokkrir unglingar sötu með flöskur fyrir utan einn
bankann og hlógu og spjölluðu.
Fullorðna fólkið sem var á leið ö skemmtistaði
virtist hafa gleymt að sýna unglingunum gott
s/lark Ri
ack. - Ai
15 Duflai
idarfsk I
'4. - Dem
af Ch<
imsins st
öö, sem
aldrifjaöa c
leecham, st
Jielgud. Sp
nynd meö ■
vöalhlutverk:
'anHipo Rorr
það mö samt ekki keyra ö svarta ketti."
Ingibjörg segist halda að það boði ógœfu ef
svartur köttur hleypur fyrir framan bíl,
en Linda brosir.
„íslendingar eru dölítið hjötrúafullir og maður
hugsar út í þetta en er samt ekki hrœddur. Nei
við trúum ekki ö ölfa, en trúum aftur á móti ö
jólasveina. Við trúum ekkert frekar ö Guð, en
létum samt ferma okkur, til að staðfesta
skírnina." „Annars finnst mér vera allt of mikið
peningaplokk í kringum fermingar,"
segir Ingibjörg. „Ég er ekkert ö móti kirkjunni en
þetta er svo dýrt allt saman. Maður hugsar
ekkert um trúarlegu merkinguna. Þó kemur það
kannski upp í hugann ö pöskadaginn. Annars
eru þetta bara fastir liðir eins og venjulega."
Stelpurnar hlœja þegar við biðjum þœr að
segja eitthvað að lokum:
„Allir verða að lœra sína lexíu," og svo voru
þcer stöllur Ingibjörg og Linda horfnar út f nótt-
fordœmi, sumt a.m.k.
Bílarnir voru fleiri, þeir óku í hringi með mörgum
stoppum reyndar en héldu samt ófram að spúa
koltvísýringi út í nœturloftið. Þö rókumst við ö
tvœr stelpur sem sögðust heita Ingibjörg og
Linda, bóðar 16 öra. Þœr sögðust koma í
bœinn til að sýna sig og sjó aðra.
Þœr héldu á rósum og kókflösku undir hendinni.
Þeim var svolítið kalt á puttunum en sögðust
ekki vera ö leið heim alveg strax.
„Við erum hér stundum til þrjú, fjögur, fimm, en
stundum til eitt eða tvö. Við förum aldrei í
Dynheima, þar eru elstu krakkarnir yfirleitt
9. bekkingar, en við erum búnar með 9. bekk.
Við erum „frystihúskerlingar", vorum í
skóla fyrir öramót en erum að vinna núna.
Okkur finnst leiðinlegt á skemmtistöðum og það
er fínt að rölta f bœnum. Það er líka ögœtt að
fara á sveitaböll."
„Trúum á jólasveina“
Aðspurðar um hvað þœr œtluðu að gera um
þáskana sagðist Linda œtla f viku gönguferð á
skfðum á Þeistareyki. Ingibjörg átti jafnvel von á
vinkonu sinni í heimsókn um páskana.
Við upplýstum nú stelpurnar um að föstudaginn
langa bœri upp á 13. og spurðum þœr hvort
þœr héldu það boða einhver óhöp.
„Ja, maður hefur nú ekki hugmynd um það, en
svo er sagt. Við höfum ekki tekið eftir neinu
sérstöku þegar 13. ber upp á föstudag."
Við rœddum nú aðeins um hjátrú,
dulspeki og stjörnuspeki og stelpurnar sögðust
svolítið spá í stjörnuspekina.
„Maður spyr fólk stundum f hvaða merki það er
og segir svo að það sé svona og
svona og það passar stundum. Við œtlum að
láta gera fyrir okkur kort. Það er
rosalega gaman að pœla í þessu, þó maður
taki ekki fullt mark á hvað stjörnuspekin segir,
það þýðir ekkert. Nei við höfum aldrei
farið á skyggnilýsingafund en það vœri gaman
að prófa. Við erum ekkert mjög hjátrúafullar en
erum „frystihuskerlingar" og trúum á jólasveina.
Við trúum ekkkert frekar á Guð, en létum samt ferma
okkur.
ina með rósirnar og bros á vör.
„Ekki hjátrúafullir“
En við héldum af stað í leit að strákum til að
spjalla við, svona til að gœta jafnréttis. En það
voru mun fleiri stelpur f bœnum þessa nótt og
við vorum að því komin að gefast upp enda
klukkan að nálgast tvö þegar við rákumst á tvo
drengi sem voru á hraðferð eftir göngugötunni.
Okkur tókst þó að stöðva þá og spjalla við þá.
„Kristján Gunnarsson og er Dalvíkingur, 16 ára“
og þú? „Jóhann Þorsteinsson, ég er Akureyring-
ur en bý í Mývatnssveit, 16 ára.“
„Amma okkar á heima hérna og við komum til
að vera á skfðum. Já við erum frœndur.
Við vorum í bíó og erum að fara heim. Já við
komum oft hingað, kalt? Nei, nei, - jú frekar.
Við œtlum að vera á skíðum yfir páskana og
lesa fyrir samrœmdu prófin. Það er fínt að fá frf
yfir páskana. Nei, við hugsum lítið um trúarlegt
gildi páskanna. Jú, jú við létum ferma okkur,
maður trúir á Guð.
Nú snérum við talinu að föstudeginum 13. og
strákarnir sögðust ekkert hrœðast þann dag.
„Ég man samt eftir einu, það fór rúta útaf á föstu-
daginn 13. og það er aldrei að vita nema það
hafi spilað innf. Nei við erum ekki hjátrúarfullir,
og erum ekkert hrœddir við svarta ketti. Stjörnu-
spekina les maður stundum. Það hefur annað
slagið eitthvað rœst úr henni. Við höfum ekkert
spáð í stjörnuspekina, og spyrjum fólk aldrei að
því í hvaða merki það sé. Maður er hins vegar
oft spurður að þessu í skólanum, það er leiðin-
legt. Nei maður spáir ekkert í svona líf eftir
dauðann. Ég œtla nú ekkert að fara að deyja
strax. Annars vœri nú ágœtt að verða draugur
og geta komið til baka. Það er örugglega
helmingur íslendinga hjátrúarfullir en við erum
ekki f þeim hópi. Nei við trúum ekki á álfa. Mað-
ur mundi trúa að þeir vœru til ef maður scei þá.“
Og þar með stukku drengirnir af stað til að
verða komnir sem fyrst undir hlýja sœng,
óhrœddir við föstudaginn 13. eða svarta ketti.