Dagur - 01.06.1990, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Föstudagur 1. Júní 1990
Minning:
tBjörgvin Viðar Finnsson
Fæddur 5. nóvember 1967 - Dáinn 26. maí 1990
Það var á laugardagsmorgun
fallegum sólskinsdegi að okkur
var færð sú harmafregn að
Björgvin (Bjöggi eins og hann
var kallaður á okkar heimili) væri
dáinn.
Þegar slíkar fregnir berast
manni til eyina vaknar óneitan-
lega sú spurning innst í hugsun
manns hver sé tilgangurinn að
taka burt jafn dugmikinn og góð-
an dreng sem er í blóma Iífsins.
Og fyrir hugskotssjónum rifjast
upp margar og ljúfar minningar.
Pað var fyrir um það bil fjórum
árum að leiðir okkar lágu saman.
Fyrst var það í vinnu hjá ístess og
síðan á Vistheimilinu Sólborg,
en þar var hann starfsmaður nú
þegar kallið kom.
Einnig áttum við margar góðar
stundir í hesthúsi okkar hjóna,
því hestamennskan var áhugamál
Bjögga. Ef okkur vantaði aðstoð
við erfið verk kom nafn hans oft-
ast fram á varir okkar, því alltaf
hafði hann nægan tíma til að
hjálpa og lýsir það vel hvern
mann hann hafði að geyma.
Daginn áður en kallið kom fór-
um við í gönguferð með íbúum
Litluhlíðar. Pegar við fengum
okkur sæti í klettunum ofan við
Sólborg fór hann að tala um
heimilið sitt í Kringlumýrinni og
ræddi um uppvaxtarár sín og
heimili sitt af mikilli hlýju.
Einnig þá horfði hann fram á
við og sagði frá áformum sínum -
hvað hann ætti af hestum og hvað
hann ætlaði að gera við þá þegar
hann færi erlendis á komandi
hausti.
En nú eru öll áform breytt, og
það er erfitt að hugsa sér að
Björgvin sé horfinn. En við erum
þakklát fyrir þau kynni sem við
áttum við Bjögga. Minningin um
þennan góða dreng mun lifa um
ókomin ár.
Við sendum foreldrum og syst-
kinum hans okkar dýpstu samúð-
arkveðjur og óskum þeim bless-
unar Guðs.
Áslaug, Gunnar og fjölskylda
Arnarsíðu 12A
„Nöpur ertu norðurströnd,
nú hefur dauðans kalda hönd
einn úr hlýjum hópi bræðra
hrifið brott til lífsins æðra. “
Þetta kvæðisbrot Matthíasar
Jochumssonar kom upp í huga
minn þegar ég frétti sviplegt frá-
fall Björgvins Viðars Finnssonar.
Fátt vekur meiri hryggð en þá er
ungt fólk er kallað sviplega á
brott frá ástvinum og samferða-
fólki. Ungur maður, hvers manns
hugljúfi, lýtur þessum örlögum,
pilturinn sem var svo lífsglaður,
svo hjálpsamur og hlýr. Öllum
rétti hann hjálparhönd, mönnum
og málleysingjum.
Björgvin Viðar var sonur hjón-
anna Guðrúnar Stefánsdóttur og
Finns Viðars Magnússonar,
glerslípunarmeistara. Björgvin
var alla tíð í foreldrahúsum,
lærði iðn föður síns en starfaði
lítt að henni. Þó var hann alltaf
reiðubúinn að hjálpa föður sín-
um í háönnum. Hugur Björgvins
hneigðist til að umgangast
marga. Hann var svo félagslynd-
ur.
Þess vegna kom það engum á
óvart sem til þekkti að Björgvin
réðst sem starfsmaður að Sól-
borg. Þar fengu hæfileikar hans
að njóta sín.
Allt frá unga aldri laðaðist
Björgvin mjög að dýrum. Á
fermingaraldri réðst hann sem
vinnumaður í sveit og fékk folald
í verkalaun. Ætíð síðan átti hann
hesta og nánast lifði fyrir þá.
Hann var vakinn og sofinn í
hestastússi sínu og fyrir löngu var
hann orðinn alvöru hestamaður.
Sumarið 1989 vann hann á hol-
lenskum búgarði og sá um
íslenska hesta. Þar eignaðist
Björgvin marga vini og var búinn
að skipuleggja ferð þeirra til
fslands á Landsmót hestamanna á
Vindheimamelum í sumar. Hann
hlakkaði mjög lil þeirra endur-
funda.
Nú ert þú horfinn, Björgvin
minn, yfir móðuna miklu, en
sannfærður er ég um það að þar
hefur þú mætt vinum og ekki
kæmi það mér á óvart að þar farir
þú að leita þér vettvangs við
umönnun og þjónustu við aðra.
Líf þitt var stutt en hróður
þinn lifir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Björgvin minn, við viljum
þakka þér samfylgdina, gæsku
þína og hlýju. Guð gefi foreldr-
um þínum, systkinum, öfum,
ömmum og vinum, styrk í sorg
Þe‘rra' Magnús Aðalbjörnsson
og fjölskylda.
Það var sólbjartur og fagur vor-
morgunn er mér barst sú harma-
fregn að hann Björgvin væri far-
inn héðan úr þessu jarðlífi. Það
var svo erfitt að trúa því að hann,
sem var alltaf svo glaður og fullur
af lífsorku myndi ekki koma oft-
ar eða hringja og spyrja eftir vini
sínum, svo þeir gætu lagt á hest-
ana sína eða farið eitthvað annað
saman. Engan hefði getað grun-
að að það yrði síðasta ferðin er
þeir sonur minn fóru á föstudegi
þegar þeir þeystu á fákum út mót
sumrinu.
„Góður vinur er gulli betri.“
Nú er hann horfinn, en við trúum
því að þegar ungmenni í blóma
lífsins eru kölluð burt hlýtur það
að vera vegna þess að þeim er
ætlað eitthvert annað starf á
Guðs vegum. Og við trúum því
einnig að seinna munum við fá að
sjást aftur er við skiljum við
þennan heim.
Við biðjum Guð að blessa ljúf-
an dreng, sem öllum vildi gott
gera, af einstakri hjálpsemi sinni.
Svanhildur S. Leósdóttir.
Það var harmafregn er við frétt-
um að Björgvin eða Bjöggi eins
og við kölluðum hann væri fallinn
í valinn, jafn skyndilega og á jafn
sviplegan hátt. Pá vöknuðu
spurningar, hver er tilgangurinn
með því að taka frá okkur ungan
og efnilegan dreng í blóma
lífsins, fullan af orku og krafti.
Björgvin hóf störf á Sólborg í
mars síðastliðnum og þó að kynni
okkar af Bjögga hafi ekki verið
löng þá komumst við fljótt að því
hvern mann hann hafði að
geyma. Bjöggi náði fljótt miklum
tengslum við íbúa Litluhlíðar og
tóku krakkarnir honum vel strax
frá byrjun. Og eins var það með
starfsfólkið. Með prúðmannlegri
framkomu og léttu skapi heillaði
hann alla sem unnu með honum.
Greinilegt var að hesta-
mennskan skipaði stóran sess í
lífi hans og þegar kallið kom var
hann að undirbúa ferð á lands-
mót í sumar og einnig talaði hann
mikið um áform sín um að fara
utan og vinna við tamningar síðar
í sumar.
Ófáar ferðirnar var hann búinn
að fara með krakkana á Litluhlíð
í hesthúsin og leyfa þeim að
skreppa á hestbak og vasast við
hirðingu. Oft undruðumst við
starfsfélagar hans hvernig hann
hafði tíma til að sinna sínum
hugðarefnum því ekki leið sá
dagur að Bjöggi væri ekki ein-
hvers staðar að rétta einhverjum
hjálparhönd og lýsir það vel við-
horfum hans til náungans.
Það er erfitt að hugsa til þess
að Bjöggi sé allur en eitt er víst
að ef æðra og fegurra tilverustig
er til þá fer hann Björgvin þang-
að og við erum þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast honum.
Við sendum aðstandendum
dýpstu samúðarkveðjur og ósk-
um þeim guðsblessunar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
V. Briem.
Starfsfélagar og íbúar
Litluhlíðar, Sólborg.
Ý
Minning:
Hákon Marteinn Leifsson
Fæddur 18. janúar 1989 - Dáinn 26. maí 1990
Við mennirnir erum vanafastir og
viljum hafa dag hvern líkan því
sem hann var áður. En við vitum
að allt er breytingum háð, og tök-
um slíku með jafnaðargeði.
En okkur setur hljóð þegar lít-
ill fjörkálfur eins og hálfsárs er
ekki lengur ljóslifandi á meðal
okkar. Horfinn úr sínu umhverfi
og skilur eftir sig óljósa minning-
armynd frá örstuttu æviskeiði.
Hákon litli var athafnasamur
drengur, fjörugur og þurfti að
kanna umhverfi sitt og athafna-
svæði. Hann var ákveðinn og lét
ekki smá hindranir hefta för sína.
Og umhverfið tók stundum hart á
honum og oft gekk hann vonsvik-
inn frá leik sínum með kúlu eða
skrámu.
Þannig kynnast víst ungir
menn heiminum, og læra að til-
veran getur verið á pörtum dálít-
ið hvöss.
En víst er að engan grunaði að
lítill strákhnokki yrði að lúta í
lægra haldi fyrir þeim hættum
sem á leiksvæðinu leynast. En sú
varð raunin, og þessi litli vinur
minn mun ekki framar skeyta
skapi sínu á litlum sandbing eða
moldarhrúgu. Hann hefur verið
burtu kvaddur af þessu tíma-
bundna leiksvæði okkar mann-
anna, jörðinni, og skilur eftir sig
fáein spor í slóð minninganna.
Guð blessi foreldra hans, syst-
kini og ástvini alla, og styrki þau
í þungri sorg.
Gurrý, Árni og börn.
Þegar sólin kemur upp að morgni
björt og fögur, vitum við að hún
á eftir að ganga til viðar að
kvöldi. Allt frá því að Hákon litli
leit hér dagsins ljós, var hann
sannkallaður gleðigjafi og sólar-
geisli öllum þeim sem fengu að
umgangast hann. Minningarnar
um hann eru sérstaklega bjartar,
og það er mikið þakkarefni að
eiga þær.
Hitt er ekki síður dýrmætt að
eiga litla drenginn áfram, og vita
hann í öruggum höndum. Ávallt
er hægt að hugsa til hans, biðja
honum blessunar Guðs og óska
honum alls hins besta. Það er
skammt á milli heimanna og
ómetanlegt að vita litla ljúfling-
inn nærri sér.
Elsku Dísa, Leifur, Hildur,
Ólöf, Sæmundur litli og ástvinir,
Guð gefi ykkur styrk til að bera
þessa þungu sorg, og Guð blessi
líka litla drenginn ykkar og láti
engla sína leiða hann og leika við
hann.
Samúðarkveðjur.
Hera K. Óðinsdóttir.
Guðrún M. Sigurðardóttir.
Þegar sorgin kemur svo skyndi-
lega og fyrirvaralaust, verður allt
dimmra og kaldara. Hugurinn
fyllist spurningum, sem við kunn-
um engin svör við. Öll kveðjum
við að leiðarlokum, sumir hafa
stutta dvöl hér á jörð, aðrir
langa, en allir skilja eftir sig
minningar. Þegar lítil börn
kveðja okkur eru minningarnar
um þau Ijósgeislar, sem ylja þeg-
ar við rifjum þær upp. Hákon litli
skildi eftir sig marga slíka geisla
þótt dvöl hans væri stutt meðal
okkar. Hann Iauk lífsgöngu sinni
án þess að heimurinn setti neina
bletti á barnssálina hans. Elsku
Dísa, Leifur, Hildur, Ólöf,
Sæmundur og aðrir aðstandend-
ur. Eg vona að Guð gefi ykkur
styrk í sorg ykkar.
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar afhimni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt!
Pað er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum.
Hólpin sál með Ijóssins öndum.
(Björn Halldórsson)
Innilegar
ykkar allra.
samúðarkveðjur til
Ásta Þorláksdóttir.
Frá aðalfundi Sambands skagfirskra kvenna:
„Allt verði gert til að
laða að ungar konur“
sagði Pálína Skarphéðinsdóttir formaður S.S.K. í ræðu sinni
Aðalfundur Sambands skagfirskra
kvenna var haldinn í Héðins-
minni 5. maí síðastliðinn.
Pálína Skarphéðinsdóttir Gili,
formaður S.S.K setti fundinn.
Kom fram í máli hennar að eitt af
fyrstu verkefnum stjórnarinnar
eftir síðasta aðalfund hafi verið
að afhenda peninga sem söfnuð-
ust á vinnuvöku 1989. Var þeim
skipt jafnt á milli sambýlisins á
Sauðárkróki og skóladagheimilis-
ins á Egilsá, 70.000 til hvors. Þá
veitti S.S.K bókaverðlaun til
þeirra þriggja nemenda í 9. bekk
grunnskólans á Hofsósi, í
Varmahlíð og á Sauðárkróki,
sem þóttu skara framúr í handa-
vinnu og eða í heimilisfræðum.
Skemmtun fyrir aldraða var hald-
in í félagsheimilinu Höfðaborg á
Hofsósi í júní síðastliðnum og
tókst hún í alla staði mjög vel.
Fjögur kvenfélög áttu stór-
afmæli á árinu. Kvenfélag Rrpur-
hrepps, sem jafnframt er elsta
kvenfélag í heimi, varð 120 ára.
Kvenfélag Lýtingsstaðahrepps
varð 50 ára og einnig kvenfélagið
í Fljótunum og Kvenfélag Akra-
hrepps varð 70 ára.
Haustvaka kvenfélaganna var
að þessu sinni haldin í félags-
heimili Rípurhrepps. Gestur
fundarins var Herdís Sveinsdóttir
lektor við Háskóla íslands og
flutti hún erindi um breytinga-
skeið konunnar. Vinnuvaka var
haldin eins og venjulega og
söfnuðust að þessu sinni 150 þús-
und krónur sem voru á fundinum
afhent Glaumbæjarsafninu.
f lok ræðu sinnar sagði Pálína
Skarphéðinsdóttir þetta: „Ég tel
að kvenfélögin í landinu standi
og falli með því að hafa hverju
sinni öflugar stjórnir sem eru til-
búnar að leggja á sig aukna vinnu
og allt verði gert til að laða að
ungar konur. Ég fullyrði að
margt væri öðruvísi ef ekki væru
til kvenfélög, sérstaklega í sveit-
um landsins. Hugsið ykkur kjark-
inn, dugnaðinn í þeim 19 konum
sem stofnuðu kvenfélag Rípur-
hrepps fyrir 121 ári, þegar ekki
þekktist annað en konur væru
heima yfir eldamennsku og barn-
eignum en ekki á fundaflandri.
Við skulum minnast þessara
kvenna og ekki gleyma þeim.“
kg