Dagur - 01.09.1990, Blaðsíða 12

12 - DAGUR - Laugardagur 1. september 1990
matarkrókur
Sr. Hanncs Örn Blandon í eldhúsinu að undirbila hvítlaukslegnu iæris-
sneiðarnar. Mynd: Goiii
Hvítlaukslegnar
lærissneiðar
- að hætti sr. Hannesar Arnar
á Grundarþingum
Ástarbrími
íslendinga
Hallfreður
Örgumleiðason:
Sr. Hannes Örn Blandon,
prestur á Grundarþingum, er
„matarkrókur“ vikunnar /'
helgarblaði Dags að þessu
sinni. Hannes ákvað að halda
sig við íslenska lambakjötið
og bjóða upp á lœrissneiðar í
hvítlaukslegi með sérstakri
sósu. Hannes segir þennan
rétt vera heimatilbúinn og útbýr
hann gjarnan til hátíðarbrigða
fyrir fjölskylduna við góðan
orðstír. Hægt er að matreiða
þennan rétt á pönnu, í ofni
eða á útigrillinu, en Hannes
Örn vildi mœla sérstaklega
með síðastnefnda kostinum.
Rétturinn sem Hannes útbýr
fyrir matarkrókinn miðast við
fjóra matargesti. Áður en farið
verður út í matreiðslu réttarins,
þá kemur uppskriftin hér í gróf-
um dráttum:
4-5 Uerissneiðar af íslensku
lambakjöti.
1-2 hvítlauksblöð
matarolía í því magni að hún
hylji sneiðarnar í skál
salt og pipar eftir smekk
Byrja skal á því að skera hvít-
laukinn niður og blanda honum
saman við matarolíuna í skál.
Því næst eru lærissneiðarnar
settar í olíuna, kryddaðar eftir
smekk með salti og pipar, og
látnar liggja í olíunni í smá
tíma, eða eftir því hvað fólk vill
hafa kjötið bragðsterkt. Hægt
er að steikja sneiðarnar á
pönnu, grilla þær í ofni eða á
útigrilli. Áður en það er gert er
betra að leyfa olíunni aðeins að
drjúpa af sneiðunum, þannig að
þær verði ekki löðrandi. Eldun-
artími er eftir smekk, en
Hannes sagði að best væri að
hafa kjötið vel meyrt og ekki of
mikið steikt.
Með lærissneiðunum notar
Hannes sérstaka sósu, sem
hann segir að sé mjög „spes‘\
Uppskriftin að sósunni er eftir-
farandi:
1 meðalstór laukur
1- 2 hvítlauksblöð
2- 3 tsk. af karrý
'/2 flaska af tómatsósu
2-3 msk. af sinnepi
lítil dós af maísbaunum
Matreiðsla á sósunni hefst
með því að steikja niðurskorinn
lauk og hvítlauk í örlítilli olíu á
djúpri pönnu, þannig að
laukarnir brúnist aðeins. Stðan
er karrýinu bætt við, þá tómat-
sósunni og loks sinnepinu.
Maísbaunirnar koma saman við
sósuna að lokum. Þessu er
hrært saman og sösan er látin
malla í rólegheitum viö vægan
hita í ca. 30 mínútur.
Með lærissneiðunum og sós-
unni er best að nota bakaðar
kartöflur með smjöri, og salat
eftir smekk hvers og eins. Til að
væta kverkarnar með þessum
dýrindis rétti, sagðist Hannes
mæla með góðri tegund af rauð-
víni, ekki of þurru og ekki of
sætu.
Þar með hafið þið það, les-
endur góðjr. Rétturinn hans
Hannesar kitlar óneitanlega
bragðlaukana og nú er bara að
drífa sig í eldhúsið og byrja.
„Bon appetit!“
Sr. Hannes Örn Blandon hef-
ur skorað á frú Valgerði Schiöth
á Rifkelsstöðum í Öngulsstaða-
hreppi til að mæta í næsta mat-
arkrók og tók Vaigerður þeirri
áskorun um hæl. „Það hafa svo
margir karlar verið í þessum
þætti að undanförnu að það er
kominn tími til að konurnar
komist að,“ sagði Hannes. -bjb
Góðan daginn, æruverðugu
lesendur. Þrátt fyrir allglanna-
lega fyrirsögn er ekkert í pistli
þessum sem getur hneykslað
konur eða annað viðkvæmt
fólk. Að sjálfsögðu er ég vand-
ur að virðingu minni og hef
ríka sómatilfinningu, en eins
og Breiðfjörð kvað þá hefur
ástin hýrar brár en hendur
sundurleitar og hefur það
sannast rækilega í sumar. Þing-
menn hafa verið að para sig
ekki síður en almúginn og
brúðkaup hafa tekið mikinn
kipp á landsvísu. Síðdegisblað
nokkurt, reyndar það eina
hérlendis, hefur ötullega greint
okkur frá ástarbrímanum sem
heltekur fólk á mildu sumri.
Þetta elskulega blað hefur
einnig greint frá því hvað rök-
rétt afleiðing brfmans kostar,
þ.e. giftingarathöfnin og við-
eigandi fylgihlutir.
Ég hef ætíð verið hlynntur
hjónabandinu, svo langt sem
það nær, þannig að hér er um
mjög ánægjulega þróun að
ræða. En ég verð að viður-
kenna að mér brá í brún og
skipti jafnvel um skoðun þegar
margumrætt blað birti þann
fróðleik að eitt stykki gifting
kostaði hálfa milljón og það
væri vel sloppið! Skyldu prest-
arnir hafa slegist í hópinn með
tannlæknum, lögfræðingum og
öðrum lögvernduðum okrur-
um? Nei, þeir eru enn á vonar-
völ en í ljós kom að til þess að
tvær sálir geti sameinast í
heilagt hjónaband og lifað
saman í blíðu og stríðu þá
verður að halda veglega veislu
og kaupa dýrindis skart.
Fyrst varð ég bæði reiður og
hneykslaður en síðan datt mér
í hug að þetta væri allt saman
afar rökrétt. Eftir blíðu til-
hugalífsins kynnast hjónakorn-
in stríðu raunveruleikans með
því að hefja sambúð skuldum
vafin eða nær gjaldþrota.
Athöfnin í kirikunni skal fara
fram undir dynjandi tónlist
kórs og hljómsveitar, fjárfesta
verður í fínustu fötum og
hringaglingri svo maður tali
ekki um meðferð á snyrti- og
hárgreiðslustofum, ljósatíma
og líkamsrækt. Að athöfninni
lokinni er nauðsynlegt að
brúðhjónin fljúgi burt í þyrlu
eða einkaþotu og slái upp
veislu fyrir 200 manns á dýr-
asta hóteli. Til að veislan verði
nú ekki púkaleg skal boðið
upp á kavíar, humar, nauta-
steikur og kransakökur og að
sjálfsögðu eins mikið af
kampavíni og koníaki og fólk
getur torgað. Og það er ekki
lítið magn; brúðkaupsgestir
eru síþyrstir.
í timburmönnum morgun-
dagsins hlaðast upp reikning-
arnir. Þrjár fjölskyldur eru
rúnar inn að skinni; brúðhjón-
in, foreldrar og tengdaforeldr-
ar. Nú getur sambúðarganga
elskendanna ungu hafist og
það fyrsta sem þeim ber að
gera er að búa til barn og
bjóða því í heim gjaldfallinna
skuldabréfa og örþreyttra for-
eldra. Raunveruleikinn hefur
tekið við af rómantíkinni.
- Gvöð hvaðedder æðislett!
Sjáðu kjólinn. Vá, þyrla. Ofsa-
lega flott veisla, maður.
Þannig hefur konan hrópað
upp yfir sig við lestur síðdegis-
blaðsins í sumar. Með glýju í
augum og tauma í munnvikum
hefur hún sökkt sér niður í
myndir og frásagnir af brúð-
kaupsveislum peningakynslóð-
arinnar. Það er ekki laust við
að trega gæti í rómi hennar er
hún rifjar upp einfalda athöfn-
ina í Akureyrarkirkju og lát-
laust kaffiboð í heimahúsi þeg-
ar við giftum okkur fyrir, ja,
fyrir gríðarlega mörgurn árum.
Auðvitað sárnar mér þegar
hún slettir þessum samanburði
framan í mig eins ogjretta væri
allt mér að kenna. Ég reyndi
að telja henni trú um að það
hefði ekki verið byrjað að
framleiða þyrlur þegar við gift-
um okkur en eitthvað fannst
henni tímaskyn mitt undarlegt.
Þá benti ég henni á að við
hefðum hvorugt gift okkur til
fjár þannig að aðrar ástæður
hlytu að liggja að baki ákvörð-
un okkar.
Já, ég trúi því að hjónaband-
ið sé höfn ástarsambands,
lokaáfangi, staðfesting fyrir
Guði og mönnum. Þessi athöfn
á að vera hafin yfir auðhyggju,
sýningarþörf og veraldlegan
hégóma. Svona er ég nú
þröngsýnn og gamaldags,
rembist enn við að meta mann-
gildi ofar auðgildi. Best að
kveðja og hlífa ykkur við ann-
arlegum skoðunum mínum.