Dagur - 10.12.1991, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Þriðjudagur 10. desember 1991
Minning
T Sighvatur P. Sighvats
Ég geng til skips með veiðar vað,
þá virðar sér til hvílu snúa,
hrindi á flot og fer á stað,
finn þá hvorki til svefns né lúa.
Hjartað í myrkri vísar veg,
hvar veiði nóg sé borði undir,
svo ég úr minnis djúpi dreg
daga liðinna sælustundir.
(Páll Ólafsson)
í fáum orðum ætla ég að minn-
ast tengdaföður míns, Sighvatar
Péturssonar Sighvats, sem lést á
heimili sínu 30. nóv. sl.
Sighvatur fæddist 12. septem-
ber 1915, í húsinu að Aðalgötu
11, því húsi sem hann bjó í alla
sína daga. Sighvatur var að
mörgu leyti sérstæður og merki-
legur maður. Hann var hrein-
skiptinn, fastur fyrir og trúr sín-
um skoðunum, en það sem ein-
kenndi hann öðru fremur var
góðmennska, heiðarleiki og
rausn.
Hann var rnikill veiðimaður á
sínum yngri árum og þreyttist
aldrei á að segja frá veiðiferðum,
hvort sem var með byssu um öxl
upp um fjöl! eða á báti úti á sjó.
Sighvatur var mjög fróður um
fugla- og dýralíf landsins og
einnig um gróðurfar. Oft sagði
hann okkur frá fuglaveiðum,
sela- og fiskveiðum og alltaf var
sami lifandi áhuginn og frásagn-
arstíllinn, þessi sérstaki sem ein-
kenndi manninn. Mikið af veiði-
feng sínum gaf hann til vina og
vandalausra, afla sínum dreifði
hann af rausn.
Sighvatur safnaði ekki að sér
veraldlegu ríkidæmi, en engum
hef ég kynnst sem ríkari hefur
verið af andans auði og hjartans
rausn. Aldrei heyrði ég Sighvat
segja öfundarorð til eins eða
neins, en hann gat aumkvast og
haft mörg orð um óheiðarleika,
öfund og tvöfeldni manna. Hann
undi glaður við sitt, fékk að búa í
„Höllinni“ sinni á meðan líf og
heilsa entist.
Sighvatur var gæfumaður í
sínu einkalífi. Hann giftist Her-
dísi, eftirlifandi konu sinni 27.
október 1941. Áttu þau gullbrúð-
kaup fyrir rétt um mánuði síðan
og kom þá saman hluti afkom-
enda þeirra og samglöddust á
merkum tímamótum, munum við
minnast þess dags með gleði og
þakklæti.
Sighvatur og Herdís eignuðust
níu börn, sem öll komust upp fyr-
ir utan það yngsta, sem var stúlka
og fæddist andvana. Eru blómin
hans afa orðin mörg og stór, bæði
kóngar og drottningar, sem
minnast afa með söknuði. Fyrir
utan að ala upp stóran barnahóp,
ólu þau hjónin upp tvö barna-
börn sín. Var heimilið alla tíð
fjölmennt og gestkvæmt með
afbrigðum, en þau hjón höfðu
bæði gaman af að taka á móti
gestum og til þeirra voru allir
velkomnir og öllum sem þangað
komu voru boðnar veitingar,
kaffi og meðlæti. Eitt er víst að í
glæstum höllum veraldlegs auðs
skortir oft þá rausn og hlýju, sem
einkenndi heimili þeirra hjóna.
Sighvatur hafði gengist undir
tvær erfiðar skurðaðgerðir á
þessu ári, vegna veikinda í
hnjám, en allt gekk vel og góðar
vonir fengnar um að hann mundi
ná þeim bata sem til var ætlast og
gæti gengið greiðara um en áður.
Hann hlakkaði til, eins og lítið
barn, komu vinar síns Magnúsar
frá Ástralíu, hafði áhyggjur af að
langt og strangt ferðalag mundi
ganga honum nærri, en Magnús
hefur átt við vanheilsu að stríða
undanfarin ár. En það sannaðist
að enginn ræður sínum nætur-
stað, því Sighvatur gekk til síns
skips u.þ.b. hálfri klukkustund
áður en vinurinn kæri birtist.
Sighvatur var sérstaklega barn-
góður maður, afabörnin muna
hann sem elskulegan og góðan
afa, hann gerði þeint öllum jafnt,
tók ekkert fram yfir annað, þau
voru öll af hans grein, þau voru
auður hans.
Ég og dætur mínar, þökkum
honum samfylgdina, þær munu
sakna hans sárt, enginn afi sem
bíður blómin velkomin og eng-
inn afi sem situr við borðsendann
í „Höllinni" og treður í pípu
sína. En við erunt ríkari af að
hafa kynnst mannvininum Sig-
hvati.
Gimsteinum fegri og gulli þá
glóa þær liðnu ævistundir.
Ég dreg og dreg sem mest ég má,
því meir en nóg er borði undir.
Hjartað með tárum þakkar þér,
það hefur ekkert skárra að bjóða.
Frá þér minn hjartans auður er,
mitt eina hjartans barnið góða.
(Páll Ólufsson)
Birgitta Pálsdóttir.
njL Vilhelm Anton Sveinbjömsson
11 Fæddur 2. febrúar 1915 - Dáinn 1. desember 1991
- kveðja frá Lionsklúbbi Dalvíkur
Vilhelnt Anton Sveinbjörnsson í
Vegamótum á Dalvík andaðist á
Sjúkrahúsinu á Akureyri fyrsta
dag desembermánaðar á 77.
aldursári.
Vilhelm Anton, í kunningja-
hópi og daglegu tali, Villi Bjössa,
fæddist í Holtsbúð á Dalvík,
smáhýsi þar sem nú er hluti af
Frystihúsinu. Foreldrar hans
fluttu í nýbyggt hús sitt, Sólgarða
á Dalvík, þegar Villi var tveggja
ára. Þar bjó fjölskyldan til 1960,
er þau byggðu upp og fluttu í
Vegamót, syðsta hús á Dalvík.
Vilhelnt gekk í Lionsklúbb
Dalvíkur á fyrsta starfsári hans,
1960, og starfaði í honum dyggi-
lega nálega til dauðadags.
Þeim fækkar nú óðum, gömlu
félögunum, árin hlaðast upp eitt
ofan á annað og með orðum séra
Hallgríms, „innsigli engir fengu/
upp á lífs-stunda bið, en þann
4L Guðrún Björg Guðnadóttir
11 Fædd 11. janúar 1934 - Dáin 26. nóvember 1991
Hún Gunna móðursystir mín
bakaði vínarbrauð næstum eins
og gert var í bakaríunum. Þau
voru bara betri. Og við Lára
frænka mín sátum uppi á búr-
bekknum og fengum að fylgjast
með. Sólin skein fyrir utan glugg-
ann og pattaralegar flugur suð-
uðu í eldhúsinu. Það eru rúm
þrjátíu ár síðan og nú hefur
Gunna kvatt okkur langt um ald-
ur fram.
Þegar ég kom fyrst í sveit á
Geldingsá, smástelpa, var Gunna
ung stúlka, nýlega gift Sigfúsi
Árelíussyni og þau áttu eina litla
dóttur, Láru. Það var töluvert
mál fyrir kornunga konu að
standa fyrir búi, þótt það væri í
sambýli við tengdafólk hennar.
Hana rnunaði samt ekkert um
þessa „stelpu“-sendingu sem hún
fékk sunnan úr Reykjavík á
hverju vori, ýmist með Norður-
leiðarrútunni eða Föxum Flugfé-
lagsins. Það var mér eðlilegt að
pakka niður á vorin og fara norð-
ur til Gunnu og Sigfúsar og barn-
anna sem fjölgaði stögðugt, þar
til þau voru orðin fimm.
Gunna frænka mfn var lágvaxin,
grönn kona með dökkt, stutt-
klippt hár og blágrá augu. Hún
var oft kát og fjörug og þá skein
glettnin úr augunum alveg eins
og á afa, þegar hann var að gant-
ast við okkur barnabörnin sín.
Ég minnist hennar á sumrin
akandi dráttarvélum, rakandi
hey úti á túni eða á rólegum
stundum í fjósi þegar margt var
spjallað. Og að loknum degi í
stóra eldhúsinu þar sem við
þvoðum okkur uppúr vaskinum
eftir amstur dagsins. Þá var oft
glatt á hjalla. Þessar góðu stundir
eru liðnar og koma ekki aftur.
Gunna var yngst sjö systkina.
Faðir hennar var Guðni V. Þor-
steinsson en móðir hennar
Jakobína K. Ólafsdóttir. Þau
bjuggu lengst af í Fnjóskadal
m.a. á Skuggabjörgum og Hálsi.
Á ættarmóti sem afkomendur
þeirra héldu í fyrrasumar grunaði
mig ekki að svo skammt væri í að
skarð yrði höggvið í systkinahóp-
inn, þótt Gunna hefði þá kennt
þess meins sem hún barðist við
síðustu mánuðina. Þegar við hitt-
umst fyrir nokkrum vikum reikn-
aði ég heldur ekki með að það
yrði okkar síðasti fundur. Við
ræddum um bækur, en hún hafði
yndi af lestri góðra bóka og
handavinnu. Hún var líka mjög
söngelsk og söng í kirkjukórnum
á Svalbarðsströndinni um tíma.
Líf Gunnu og starf snerist eins
og líf svo margra annarra
kvenna, mest um fjölskylduna og
börnin. Þótt þau Sigfús væru orð-
in tvö í heimili á Geldingsá, var
þar síður en svo tómlegt, enda
flest börnin og barnabörnin í
næsta nágrenni. Þau komu þar
mikið og þeirra er missirinn
mestur. Kæri Sigfús, börn,
tengdabörn og barnabörn. Ég
sendi ykkur innilegar samúðar-
kveðjur um leið og ég þakka
Gunnu samfylgdina og góðar
minningar sem ekki gleymast.
Erna Indriðadóttir.
kost undir gengu/allir að skiljast
við“. Það á þannig engum að
koma á óvart þótt samferðamað-
ur, sem orðinn er hálfáttræður,
heltist úr lestinni, einkum ef þess
hefur orðið vart, að heilsan væri
tekin að bila.
Hitt er annað mál, að við sökn-
um góðra félaga, sem lengi hafa
gengið hið næsta manni. Slíkt er
mannlegt og óhjákvæmilegt.
Vilhelm Sveinbjörnsson var frá
því fyrsta til síðasta ákaflega góð-
ur og virkur félagi í Lionsklúbbn-
um. Hann mat klúbbinn mikils
og var sannfærður um gagnsemi
hans og góð áhrif á félagana
sjálfa og ekki síður samfélagið,
sem hann starfar í.
í samræmi við það var hann
jafnan allra manna fúsastur til að
leggja krafta sína í þau verkefni,
sem klúbburinn hafði með hönd-
um frá ári til árs.
Dæmi um hug Vilhelms til
klúbbsins eru ekki vandfundin:
Hann var áhugamaður um
garðrækt og hafði góð tök á allri
ræktun. M. a. ræktaði hann gul-
rófur í nokkrum mæli. Rófurnar
seldi hann á markaðnum og færði
Lionsklúbbnum andvirðið.
Um langt skeið keypti hann
fisk af sjómönnum og verkaði í
salt og skreið í litlu fiskhúsi á
Kambinum. Þegar hann hafði
fengið vænan fisk til verkunar
hóaði hann á lionsbræður og
vopnaði þá með vinnsluhnífum
og stjórnaði þeim til verks við að
skera gellur og kinnar úr hausun-
um. Þetta færði klúbbnum drjúg-
ar tekjur og félögunum ánægju
að auki.
I þessum fáu orðum er ein-
göngu minnst á störf Vilhelms á
þessum eina vettvangi, Lions-
klúbbnum. Þau nægja þó til að
sýna, hver maður hann var, því
eitthvað þessu líkt geta aðrir
örugglega sagt, sem störfuðu
með honum á öðrum sviðum.
Hann var dugnaðarmaður og
góður drengur, sem vildi láta gott
af sér leiða fyrir umhverfi sitt og
samferðamenn.
Félagar í Lionsklúbbi Dalvíkur
þakka honum, að skilnaði, heils-
hugar fyrir samstarfið og senda
vandamönnum hans samúðar-
kveðjur.
Hjörtur E. Þórarinsson.
4L Kristinn Vilhjálmsson
11 Fæddur 29. nóvember 1904 - Dáinn 1
Það var eitthvað það við Kristin
Vilhjálmsson sem gerði hann
eftirminnilegan öðrum mönnum.
Ef til vill var það rólyndi hans og
æðruleysi og hversu gott það var
að vera í návist hans.
Djúp rödd hans fór þessum
karlmannlega og elskulega
manni vel og hlátur hans var svo
eðilegur og fas hans og viðmót
allt áreynslulaust og hógværð
mikil. Ef til vill var það lífs-
reynsla hans sem olli - eða lund-
erni eða hvort tveggja.
Kristinn Vilhjálmsson var af
Vestfirðingum kominn, fæddur
að Tungu í Skötufirði 29.
nóvember árið 1904. Foreldrar
hans voru hjónin Vilhjálmur
Pálsson frá Tungu og Margrét
Jónsdóttir frá Króki á Rauða-
sandi. Ungur missti hann föður
sinn og vandist snemma við sjó-
sókn og sveitastörf, eins og þá
var títt. Fyrir vestan kynntist
hann ungri konu úr Fnjóskadal,
Helgu Jónsdóttur, og gengu þau í
hjónaband 6. júní 1931. Bjuggu
þau fyrst í Reykjavík en 1949
gerðust þau landnemar í Kópa-
vogi þar sem þau keyptu hús og
land og bjuggu lengi oft við lítil
efni verkamannsins en Kristinn
drýgði tekjur sínar með sjósókn
og garðrækt.
Þau Helga og Kristinn eignuð-
ust fjögur börn: Auði, sem lengi
bjó á Húsavík en lést á síðasta
ári, Margréti, sem hefur verið
búsett á Akureyri um 20 ára
skeið, og synina Vilhjálm Bersa
desember 1991
og Einar Karl, sem báðir eru
búsettir í Reykjavík. Eftir lát
Helgu bjó Kristinn með yngri
syni sínum en 1985 fluttist hann
til Margrétar og Gunnars tengda-
sonar síns í Aðalstræti 82 á Akur-
eyri og dvaldist þar til dauða-
dags. Hjá þeim góðu hjónum
undi hann sér vel eins og annars
staðar sem hann var enda var vel
að honum búið og hann setti svip
á Innbæinn og Fjöruna.
Kristinn Vilhjálmsson stundaði
ekki fjas um ævina og lifði eftir
þeirri reglu að sælla væri að gefa
en þiggja. Hefur margur af honum
þegið þótt frægastur yrði hann í
Innbænum fyrir pönnukökurnar
sínar en þær runnu á tungu eins
og egg og rjómi. I kyrrlátu lítil-
læti sínu helgaði hann sig börnum
sínum og barnabörnum og gleðin
yfir að geta verið öðrum eitthvað
veitti honum mesta ánægju. Það
var okkur ánægja að kynnast
Kristni, kímni hans var þægileg
eins og allt viðmót hans og margt
hefði mátt af honum læra. Bless-
uð sé minning Kristins Vilhjálms-
sonar.
Margrét og Tryggvi.