Dagur - 13.06.1992, Síða 12

12 - DAGUR - Laugardagur 13. júní 1992
Laugardagur 13. júní 1992 - DAGUR - 13
Ungur íþróttakennari kom á harðahlaupum, stökk hiklaust yfír
háa grindverkið og hélt svo sprettinum að gamla timburhúsinu,
sparkaði upp kjallarahurðinni og slökkti eldinn sem þar var laus,
meðan konur og börn horfðu á magnþrota af ótta. Eg hef ekki
dáðst meira að öðru íþróttaafreki sem ég hef orðið vitni að um
dagana. Enda hef ég sjaldan orðið eins skelfíngu lostin og þegar
kviknaði í húsinu heima hjá mér, og maðurinn stökk hiklaust yfír
girðinguna sem ég náði ekki með nefíð upp á, til að hjálpa
nágrönnum sínum. Síðan hef ég borið mikla virðingu fyrir Villa
Páls og Villi Páls hefur verið viðbúinn að hlaupa öllum til hjálpar
öll þessi ár.
Mér finnst Vilhjálmur Pálsson í rauninni
ekkert vera eldri en mér fannst hann vera
fyrir 35 árum. En við skólaslit Framhalds-
skólans á Húsavík í vor voru honum allt í
einu færðar þakkir fyrir vel unnin störf. í
árum talið var hann búinn að ljúka sinni
kennsluskyldu, þó eflaust eigi margt ungt
fólk enn eftir að njóta leiðsagnar hans. Á
þessum tímamótum þótti ekki úr vegi að
kalla á Vilhjálm í helgarviðtal. Vilhjálmur
er vanur að hlýða kalli, hefur starfað með
og veitt björgunarsveitinni forystu í áratugi.
En Vilhjálmur er einn þeirra manna sem
betur mundu rúmast í bók en einu helgar-
viðtali. Hann er núverandi formaður Völs-
ungs og hefur gegnt ótal trúnaðarstörfum á
félagsmálasviðinu. En það er best að dengja
nokkrum spurningum á manninn og gefa
honum orðið: „Ég er Húsvíkingur, fæddur
og uppalinn, en ættaður af Tjörnesi og Flat-
eyjardal. Faðir minn var Páll Sigurjónsson
Þorbergssonar af Tjörnesi. Afi minn var
bróðir Eiríks Porbergssonar sem var þekkt-
ur sem ljósmyndari. Móðir mín var Karolína
Sigurgeirsdóttir frá Brettingsstöðum á Flat-
eyjardal. Ég er því Flateyingur og Bretting-
ur og það má margt segja um þessa kyn-
stofna. í bók Stefáns Jónssonar segir hann,
að ef Brettingur fengi slæmsku í stórutána
þá missti hann fótinn um hné.“
Skagfirðingar skutu skíðamanninn
„Það fóru miklar sögur af færni Brettinga og
Guðmundur Brettingur forfaðir minn var
frægur fyrir íþróttaafrek. Hann stóð á höfði
á sleða á ferð niður hæsta fjallið á Flat-
eyjardal og gekk á snúru milli húsa. Ég var
ákaflega stoltur af þessum frændum mínum
og þekktu íþróttamönnum. Auðvitað var ég
sannfærður um það að Þingeyingar væru
mestir íslendinga og Brettingar mestir Þing-
eyinga.
En síðan varð ég fyrir miklum áföllum og
það voru tveir Skagfirðingar sem eyðilögðu
Þingeyska stoltið mitt að mestu. Hvað við-
kom færninni á sleðanum, þá sagði Björn
Jósepsson, læknir, mér sögu af skíðamanni í
Skagafirði sem var svo góður skíðamaður
að hann gat ekki dottið. Fjöllin eru svo
brött þarna og dalir djúpir að hann rann
bara upp og niður fjöllin. Það var svo bratt
að hann gat ekki stoppað og rann viðstöðu-
laust upp næstu hlíð. Þegar Skagfirðingar
sáu það að maðurinn var að verða hungur-
morða á skíðunum, var ekki annað til ráða
en að ná í byssu og skjóta hann til að bjarga
honum. Það varð mér áfall að heyra þessa
sögu þar sem ég hélt að Guðmundur Brett-
ingur hefði verið mesti vetraríþróttamaður
á íslandi, en þessi Skagfirðingur hafði
greinilega verið betri.
Ég átti þó eftir söguna um það, að Guð-
mundur gat gengið á snúru milli húsa. En
svo fór hún. Sr. Björn H. Jónsson kom með
söguna um það þegar Skagfirðingurinn var í
lögreglunni í Reykjavík og kom að eldsvoða
við Hverfisgötu, þar sem logaði í efstu hæð
húss, risinu. Allt í einu sáu lögregla og
slökkvilið að það kom kona út í glugga,
eldurinn logaði allt í kring og engin leið að
bjarga henni. Þá tók Skagfirðingurinn eftir
því að það lágu símalínur milli húsanna.
Hann snaraðist að húsinu fjær og hljóp eftir
símaíínunni að glugganum, tók konuna í
fangið og hljóp með hana til baka eftir slakri
línunni og bjargaði henni þannig. Þar með
var farinn mesti glansinn af sögunni um
línugöngu Guðmundar.“
Ætlaði að gera alla að
frjálsíþróttamönnum
„Ég ólst upp hér á Húsavík, eins og önnur
ungmenni. Það var mikið líf og mikið fjör.
Ég stundaði íþróttir og fór síðan að æfa fyrir
keppni og keppa. Ég náði ágætum árangri
og var íslandsmeistari drengja í köstum, þó
ég væri ekkert sérlega kröftugur.
Leið míi-r lá síðan í íþróttakennaraskól-
ann á Laugarvatni og þaðan útskrifaðist ég
1950. Skólastjóri var Björn Jakobsson,
mjög merkilegur brautryðjandi í kennslu,
framúrstefnumaður mikill.
Þá tók starfið við og ég gerðist íþrótta-
kennari í Reykjavík, en söðlaði um og fór á
sjó í þrjú ár. En 1956 flutti ég til Húsavíkur
ásamt eiginkonu minni, Védísi Bjarnadótt-
ur frá Laugarvatni, sem útskrifaðist úr
íþróttadeildinni þar 1951. Og síðan hef ég
verið hér við þetta starf, það hefur ekki ver-
ið leiðigjarnara en það. Það kemur að því
við þetta starf að öll fræðin og kerfisbundna
námið dugar ekki og þá þarf að nota innsæið
og hugmyndaflugið til að leysa málin án
allra fræða. Ef það tekst þá endast menn í
þessu, jafnvel þar til þeir verða ljóshærðir
aftur. Én ég var ljóshærður þegar ég var
polli.
Jónas Geir Jónsson sem var uppeldisfaðir
okkar krakkanna á Húsavík, mikill íþrótta-
frömuður, var að hætta íþróttakennslu um
þetta leyti. Við byrjuðum kennsluna á neðri
hæð Samkomuhússins. Þar var auðveldlega
hægt að ná til lofts þegar hoppað var upp.
Salurinn var 12 metrar á lengd og 8 á
breidd, svo voru þarna ein eða tvær sturtur.
Það var ýmislegt hægt að gera í salnum en
ekki mikið hægt að vera með bolta. En 1959
var salurinn í barnaskólanum tekinn í
notkun. Þá var hann algjör höll og þar var
áhorfendasvæði til hliðar sem ekki var til við
annan skólaíþróttasal á landinu. Við höfð-
um þetta í gegn þó kerfið væri þungt, þar
sem byggingin varð dýrari fyrir vikið. Ég
man þegar salurinn var vígður, með 250
manns í sæti, og eiginlega ekkert komst að
hjá fulltrúa fræðslustjóra annað en hrifning
yfir salnum.
Með tilkomu salarins hófst hér uppsveifla
í almennri þátttöku í íþróttum. Hér hafði
Jónas verið með þekkt handboltalið
stúlkna, en víða um land var komin ágætis
aðstaða til íþróttaiðkana og við vorum orðin
á eftir. Uppsveiflan skilaði sér eftir 4-5 ár og
1966 og árin á eftir var Húsavík orðin stór-
veldi í handbolta, skíðaíþróttum, við áttum
mjög góða fótboltamenn og síðan kom
blakið til sögunnar. Einn veturinn náðum
við því að eiga þrjá íslandsmeistaraflokka í
handbolta.
Ég var sjálfur fyrst og fremst frjálsíþrótta-
maður, en á Reykjavíkurárunum notaði ég
tímann til að auka þekkingu mína í öðrum
greinum sem voru vinsælli og almennari,
æfði t.d. körfubolta hjá Ármanni og keppti
með liðinu sem varð Reykjavíkurmeistari í
1. deild. Ég æfði einnig handbolta með
Ármanni.
Þegar ég kom aftur hingað ætlaði ég að
gera alla að frjálsíþróttamönnum. En svo
stóð ég frammi fyrir því að vera með 10 til
20 öfluga krakka, áhugasama um frjálsar,
en þá fór ég að hugsa um hvar allir hinir
væru. Frjálsar eru ekki fyrir alla, og við
störtuðum handboltanum aftur og síðar
fóru hópar að æfa blak. Ég gerði könnun
um 1970 og þar kom í ljós að yfir 90%
krakkanna í gagnfræðaskólanum stunduðu
íþróttir og þátttakendur í keppnisíþróttum
á opinberum mótum voru 84%. Þá voru all-
ar íþróttir teknar með, skák og fleira.
Afreksfólkið kemur fram úr fjöldanum og
það er um að gera að allir séu með sem allra
lengst en ekki að byrjað sé með einhvern
útvalinn hóp. Rannsóknir hafa sýnt að börn
sem stunda sem fjölbreyttastar íþróttir
verða best í sinni grein þegar þau velja
hana.“
Maulaði vínarbrauð á milli kasta
„Á unglingsárunum tókum við þátt í nokkr-
um opinberum íþróttamótum. Við vorum
viðvaningar en fórum nokkrir saman félag-
arnir á drengjameistaramót íslands sem
haldið var í Reykjavík, og náðum miklum
og góðum árangri. Við höfðum ekki haft
þjálfara en vorum að reyna að lesa okkur
til. Við vorum Þingeyingar og bárum okkur
vel. Þrír okkar kepptu í köstum og við vor-
um sannfærðir um að kastarinn yrði að hafa
nóga orku, orkuna fengi hann úr fæðunni og
því væri um að gera að borða sem mest. Við
fylgdum þessu dyggilega eftir og ég, sem
keppti í spjótkasti, kúlu og kringlu, hafði
með mér vínarbrauð í keppnina og maulaði
það á milli kasta. Þetta fannst mótherjunum
alveg furðulegt. Þeir voru taugaóstyrkir og
með magapínu meðan ég borðaði mitt vín-
arbrauð sallarólegur. Eftirá hef ég hugsað
að þetta sé líklega í fyrsta sinn sem sú
aðferð var notuð að taka mótherjann á
taugum, a.m.k. vann ég bæði kringlukast-
ið og spjótkastið.
Við vorum sannfærðir um að þetta dygði
ekki fyrir hlauparann, hann mætti ekki vera
úttroðinn af mat. Hlauparinn var Mývetn-
ingur, Finnbogi Stefánsson, léttur og hæfi-
leikamikill. Okkur kom saman um að best
væri fyrir hann að vera svona þriðji, fjórði
eða fimmti í röðinni fram í hálft hlaupið og
sjá hvaða hraða hinir notuðu, svo hann
sprengdi sig ekki í byrjun. Við ætluðum síð-
an að fylgjast með og hvetja hann ef hann
ætti að herða á sér. Svo var raðað upp á rás-
línu. Hér fyrir norðan var venjan að starta
með flautu eða að vasaklútur var látinn
detta. En þarna var notuð byssa og því hafði
Finnbogi ekki vanist, þannig að þegar hvell-
Snjórinn eltur upp um allt fjall
„Þegar ég kom til Húsavíkur sem kennari
var Sigurður Gunnarsson skólastjóri og
hann þótti vera fastheldinn og fara vel með
fjármuni ríkisins. En honum fannst sjálfsagt
að skólinn keypti skíðabúnað til afnota fyrir
börnin. Þetta var merkilegt framtak hjá
skólanum því krakkarnir höfðu ekki öll efni
á að eiga skíði, en þá átti skólinn búnað svo
öll gátu verið með í skíðakennslunni.
Það voru hálfsmánaðar námskeið á hverj-
um vetri og þeim lauk með skíðamóti sem
flestir tóku þátt í. Ég man að þegar ungling-
ar hjá okkur voru komin í fremstu röð hér á
landi var mikill metnaður að halda skíða-
mótin þó ekki væri alltaf mikill snjór. Á
einu námskeiðinu byrjuðum við í Skála-
melnum, þegar snjórinn fór þaðan fórum
við upp í Stalla, síðan upp í Krupp og þegar
þar varð snjólaust enduðum við austan við
Húsavíkurfjall. Það var ekkert gefið eftir og
áhuginn mikill.“
íþróttakennarar þjóðnýttir
„Hvað félagsmálin varðar þá eru íþrótta-
kennarar oft þjóðnýttir og ætlað að vera
með í uppeldisstarfinu utan skólatíma,
svona eins og þeir hafa orku til. Ég lenti
fljótlega inni í stjórn HSÞ og þar var ég í 25-
30 ár. Ég var álíka lengi í stjórn Völsungs en
þar var ég þó fyrst og fremst sem fram-
kvæmdaaðilinn í íþróttamálunum, en ekki á
félagslega sviðinu. Reyndar var ég formað-
ur í eitt ár, líklega fyrsta árið sem ég var
hérna. Á þessum árum voru formannaskipti
tíð og árið eftir var ég svo heppinn að vanur
félagsmálamaður, Þormóður Jónsson, kom
til bæjarins og var kjörinn formaður. Hann
var formaður í ein 20 ár.
segir Vilhjálmur Pálsson, kennari og félagsmálafrömuður
urinn kom þá rauk hann af stað á fullri ferð.
Þegar hann var kominn 100 metra og svona
30 metrum á undan hinum þá mundi hann
eftir aðferðinni sem við vorum búnir að
leggja á ráðin með. Svo hann hægði á sér
og beið eftir hinum, lét fjóra til fimm fara
framúr og kinkaði kolli til okkar svo við sæj-
um að hann myndi eftir umtalinu. Þegar
hlaupið var hálfnað gáfum við honum merki
um að gefa í og hann stakk þá af aftur.
Þetta voru frumstæðar aðferðir en þær
dugðu okkur, þessi fámenni hópur stóð uppi
með fjóra meistaratitla."
Fljótlega fórum við að skapa okkar eigin
hóp þjálfara, þeir sóttu námskeið og þetta
er fólk sem náði miklum árangri og er enn
að.“
Vilhjálmur var kjörinn formaður Völs-
ungs á ný í fyrra og segist finna sig ljómandi
vel í því, allt starf hjá deildum félagsins hafi
verið í fullum gangi er hann tók við. „Þetta
starf er ómissandi í hverju sveitarfélagi, það
er ekki hægt að draga úr því eða leggja það
niður. Stuðningur fólksins, heimilanna í
bænum og bæjaryfirvalda er fyrir hendi. Til
dæmis voru viðbrögð bæjaryfirvalda mjög
jákvæð við gamla draumnum um að byggja
upp skíðasvæði við Gyðuhnjúk. Ég er sann-
færður um það að þegar þrengir að hjá fólki
í atvinnulífi og fjármálum og erfiðleikar
steðja að, sé nauðsynlegra en nokkurn tíma
að hafa félagsmálin í lagi.
Þátttaka í íþróttum er stöðugt að verða
almennari. Hverjir eru t.d. ekki í íþróttum
hér í bænum? í vetur vorum við með kynn-
ingu á vegum Völsungs, þar komu 70 krakk-
ar á aldrinum 3-6 ára og foreldrar þeirra.
Sama dag var í gangi íþróttamót fatlaðra í
boccia. Einnig voru kynntar hér aðrar
íþróttagreinar fyrir fatlaða og íþróttir
aldraðra. Það er alveg raunhæft að tala um
íþróttir fyrir alla frá vöggu til grafar. Við
íslendingar höfum ekki verið þekktir fyrir
fyrirbyggjandi starf, en alltaf tilbúnir að
redda málunum þegar allt er komið í óefni.
Læknar eru ekki nógu duglegir við að hvetja
fólk til að hreyfa sig fyrr en eitthvað hefur
farið úrskeiðis. Ég hugsa að meira en helm-
ingurinn af fólkinu sem er að trimma hér
umhverfis bæinn hafi farið að hreyfa sig
reglubundið eftir áfall. Ganga er einhver
besta hreyfingin, en það er ekki nauðsynlegt
að vera á hlaupum í brekkum eða púlandi í
tækjum."
5 kennara fjölskylda
„Uppeldis- og félagsmál hljóta að vera
áhugaverð í augum fjölskyldunnar, annars
værum við ekki í þessu og gæfum þessu ekki
svona mikinn tíma. Við hjónin erum bæði
íþróttakennarar og eigum þrjú börn. Elsta
dóttirin fór í kennaraskólann en síðan í sér-
kennslunám og starfar við kennslu, önnur
dóttirin fór í kennaraháskólann og íþrótta-
kennaraskólann, hefur starfað sem kennari,
að félagsmálum og starfar nú fyrir íþrótta-
samband fatlaðra. Sonurinn, þriðja barnið
okkar, var að útskrifast frá íþróttakennara-
skólanum á Laugarvatni í vor. Einnig starf-
ar frændfólkið okkar Védísar meira og
minna að uppeldis- og kennslumálum.“
Hinn eini sanni agi
„Áður en við fluttum til Húsavíkur hætti ég
kennslu og var á sjó í þrjú ár. Ég var að
hugsa um að skipta yfir og féll vel sú sjó-
mennska sem þá var stunduð, línuveiði og
síldveiði, en það var mikil ævintýramennska
í kring um síldveiðina.
Ég hef átt trillu síðan ég flutti til Húsavík-
ur og hef haft það til afslöppunar og lífsfyll-
ingar á sumrin að sækja sjóinn. Einnig var
þetta mjög góð aukabúgrein og það var
örugg veiði hér í flóanum á árunum þegar
ég var að byggja. Þá var steypt með gamla
laginu, hrærivél og 10 menn í vinnu.. Meðan
hellan þornaði á þremur eða fjórum dögum
var ekkert að gera og ég fór á sjó og var
nokkuð öruggur með að geta fiskað fyrir
kaupi allra mannanna sem ég var með í
steypuvinnunni, síðan voru veggirnir steypt-
ir og ég fór á sjó og upp komst húsið.
Ég hef kennt sjóvinnu við skólann. Eins
og heyrist oft í hátíðarræðum, að tengja
þurfi skólann atvinnulífinu, datt okkur í hug
að taka upp slíka kennslu og ég var sendur
á námskeið. Síðan hefur þetta verið ein af
valgreinum meðal verklegu greinanna í
níunda bekk; hannyrðir, smíðar eða sjó-
vinna. Sjóvinnan hefur verið vinsæl og allt
að 90% af strákunum og stór hluti stúlkn-
anna hafa valið hana. Það er hagnýtt að læra
að splæsa, binda hnúta, og veiðarfæragerð,
meðferð áttavita á landi og sjó og lítilsháttar
skyndihjálp. Hápunkturinn hefur svo verið
að-fá að fara í sjóferð, vor og haust. Það
hefur verið óborganlegt að hafa aðstöðu til
kennslu í verbúð í fjörunni, og vinna þar í
tengslum við grasrótina, gömlu sjómennina
sem líta inh og segja krökkunum sögur. í
tíunda bekk er síðan 30 tonna prófið ein af
valgreinunum. Sem kennari hef ég verið
mjög heppinn að kenna greinar sem krakk-
arnir hafa áhuga á.
Ég held að það sé almennt álit skóla,-
manna að í íþróttum læri börnin best reglu
og aga. Ef aginn er ekki í lagi eru stöðugar
tafir og vesen og það þola börnin ekki, þau
vilja láta tímann halda áfram og hafa allt á
fullu. Þau læra því sjálfsaga, sem er hinn
eini sanni agi. Börnin þurfa að læra að vera
eins og ætlast er til án þess að einhver sé yfir
þeim: lögregla eða kennari. Ef ekki er í lagi
fyrir kennara að fara frá hóp nemenda þá er
eitthvað mikið í ólagi, en þetta er mjög auð-
velt að gera í íþróttum t.d. að skilja hóp
nemenda eftir í salnum í frímínútum.“
Tækjabúnaður björgunar-
sveitarinnar spegilmynd af
áhuga fólksins
Vilhjálmur hefur víða verið í forsvari og
áhugi hans á sjómennsku hefur eflaust verið
hvatinn að því að hann valdist til forystu í
björgunarsveitinni Garðari á Húsavík og
var þar formaður í 22 ár. Hann varð síðar,
og er enn, umdæmisstjóri SVFÍ í Þingeyjar-
sýslum.
„Það voru hér til línubjörgunartæki og
þáverandi formanni kvennadeildar slysa-
varnafélagsins, Jóhönnu Aðalsteinsdóttur,
og öðrum stjórnarkonum fannst að sérstak-
ur flokkur þyrfti að vera með þessi tæki.
Jóhanna kom til mín og spurði hvort ég gæti
Myndir og texti:
Ingibjörg Magnúsdóttir
ekki náð saman hópi sem vildi læra að nota
tækin og æfa meðferð þeirra. Mér fannst
þetta gott mál og 16 menn mynduðu hóp,
sem við kölluðum ekki björgunarsveit, því
okkur fannst við ekki standa undir slíku
nafni. Hópurinn hóf starfsemi 1959 og hlóð
smám saman utan á sig og við fórum að afla
okkur meiri búnaðar. Ég hafði mikinn
áhuga fyrir þessu og þetta eru mál sem þurfa
að vera í lagi í hverju sveitarfélagi. Við fór-
um samt öðruvísi að en margir aðrir því við
vorum strax ákveðnir í að vera hópur sem
tilbúinn væri að taka þátt í aðgerðum, vinna
verkið, vera helst vel tækjum búnir, en
tækjabúnaðurinn yrði þó að vera spegil-
mynd af áhuga fólks í bænum. Við létum
þetta óspart heyrast og það skilaði sér alveg
fullkomlega. Ahuginn hjá fólkinu við að
kaupa tæki og styðja sveitina varð mjög
mikill. Þetta var samt svolítið sveiflukennt,
ef eitthvað var um að vera á þessu sviði
streymdu peningar inn en þess á milli var
allt hægara. Allir vissu þó að þeir voru sam-
ábyrgir hvað tækjabúnaðinn varðaði og
miðað við aðrar björgunarsveitir í landinu
höfum við verið mjög vel tækjuin búnir, án
þess að fara út í fjáröflun.“
Erfiðasta útkallið
„Ég hef sagt að líkamlega erfiðasta útkallið
sem við höfum lent í hafi verið þegar björg-
unarsveitarmenn voru boðnir í afmæliskaffi
slysavarnadeildarinnar fyrir nokkrum árum.
Við fórum þangað klæddir eins og við stóð-
um og þáðum kaffiveitingar. En að kaffi-
drykkju lokinni drógu konurnar fram
harmoníkuleikara og slógu upp balli. Við
vorum 10 en þær voru 70-80 og það var ekk-
ert með það að við urðum að standa okkur
í dansinum. Þetta reyndi mikið á líkamlegt
þrek okkar.
Án gamans, þá reynir mikið á fjölskyldur
björgunarsveitarmanna. Þeir eru kallaðir út
í aðgerðir í vonskuveðrum og þeir sem
heima sitja vita ekki hvað um er að vera.
Ég met mikið gildi slysavarnastarfsins og
kynnin af samherjunum gefa lífsfyllingu.
Það eru margir sem ég hef kynnst um dag-
ana við þátttöku í félagsmálum, íþróttamál-
um og björgunarmálum, auk allra sem ég
hef kynnst í sambandi við kennsluna."
Fjölskyldusportið
„Védís er fædd og uppalin á hestbaki. Þegar
ég kom að Laugarvatni var ég alltaf settur á
bestu og fallegustu hestana, því það átti
ekki að fæla mig frá hestamennskunni. Þeg-
ar við fluttum hingað var ekkert minnst á
hesta en þegar við vorum búin að búa hér í
átta ár og vorum bæði talsvert virk í félags-
málum, datt okkur f hug að fá okkur eitt-
hvað „hobby“ sem bara væri fyrir fjölskyld-
una. Við ætluðum ekki að hætta í félagsmál-
um en vera líka í einhverju öðru svona útaf
fyrir okkur. Þá var hestamennskan efst á
blaði. Þetta var 1963 og við fengum okkur
tvo hesta, en það var ekki mikið um hesta
hérna fyrir, menn áttu þó hesta til að nota í
göngum og tveir eða þrír áttu hesta til að
leika sér á. Um veturinn vorum við með
hesta hérna og kunningjarnir voru að koma
við, þar á meðal Sigurður Hallmarsson. Það
var ekkert með það að 1964 var hópur
manna búinn að fá sér hesta og þá þurfti að
stofna hestamannafélag. Ég lenti í for-
mennsku fyrir því, og þegar ég slapp varð
Védís formaður.
Hestamennskan hefur verið fjölskyldu-
sportið, því öll börnin fengu hesta og riðu
út. Fjölskyldan er búin að fara um landið
þvert og endilangt á hestum."
Þegar Vilhjálmi voru þökkuð vel unnin
störf og samstarf við skólaslitin í vor var
honum færður hnakkur. Hafði hann þá á
orði að betra væri að setjast í góðan hnakk
en helgan stein. Og nú hefur Vilhjálmur
tækifæri til að starfa á hestbaki. Bjarni Páll
Vilhjálmsson og fleiri hafa góða aðstöðu
fyrir ferðaþjónustu og hestamennsku í
Saltvík, rétt sunnan Húsavíkur. „Við stefn-
um á að vera með hestaferðir, hestaleigu,
reiðskóla, en Védís hefur starfrækt reið-
skóla í nokkur ár, Bjarni Páll er með tamn-
ingar og Guðmundur Birkir Þorkelsson,
bróðursonur Védísar, er annar eigandi
íshesta.“
Vilhjálmur hefur greinilega nóg að gera
með nýja hnakkinn sinn í sumar, en vill
hann segja eitthvað að lokum?
„Það er nú langt í það að maður segi sitt
lokaorð.“