Dagur - 24.12.1993, Blaðsíða 15

POPP
Föstudagur 24.desember 1993 - DAGUR - 15
MA6NÚS CEIR CUÐMUNDSSON
Nýherjaverk
- Orra Harðarsonar og Súkkat
í framhaldi af trúbadoratalinu
frá því í síðustu viku, má nú
bæta hér við tveimur plötum frá
tveimur nýliðum, sem falla vel
inn í trúbadoraskilgreininguna
og hvor hefur með sínum hætti
hlotið veröskuldaða athygli. Er
þar annars vegar um Skaga-
piltinn Orra Harðarson að
ræóa, en hinsvegar dúettinn
óborganlega Súkkat, sem flest-
um slær vió þessa dagana.
Glæst byrjun
Líkt og Halli, Haraldur Reynis-
son, hefur hinn tvítugi Akurnes-
ingur Orri Harðarson komið inn
í íslenskt tónlistarlíf svo tekið
hefur verið eftir. Þaó má líka
e.t.v. segja að það sé ekki að
ófyrirsynju sem svo er, því að
baki hans fyrstu plötu, Drög aó
heimkomu, liggur ótúlega mikil
reynsla hjá ekki eldri tónlistar-
manni. Orri var nefnilega ekki
nema ellefu ára gamall þegar
hann fór fyrst aó setja saman
lög og texta. Hann er því mjög
þroskaður listamaóur sem í
ofanálag á aó baki töluveróa
reynslu í spilamennsku bæói
sem trúbador, einn með gítar-
inn og í hljómsveitum, sem birt-
ist á fyrstu plötu sinni. Drög að
heimkomu inniheldur tíu lög og
eru þau öll ásamt textunum eft-
ir Orra. í hnotskurn má lýsa
tónlistinni sem blöndu popps
og þjóólagatónlistar með ang-
urværum blæ á köflum, en um-
fram allt er hún melódísk og
mjög grípandi í flestum tilfell-
um. Sér til aðstoðar vió flutn-
inginn hefur Orri valinkunna
menn: Jón Ólafsson hljóm-
borðsleikara með meiru og
Stefán Hjörleifsson gítarleikara
úr Ný dönsk og „Sálarfélagana"
fyrrverandi Birgi Baldursson
trommuleikara og Friórik
Sturluson bassaleikara, auk
þess sem söngkonurnar Val-
gerður Jónsdóttir og Anna Hall-
dórsdóttir koma við sögu. Sjálf-
ur syngur hann svo öll lögin,
leikur á 6 og 12 strengja
kassagítara og blæs í munn-
hörpu á plötunni. Það er ekki
ástæða til aö tína einhver lög
sérstaklega út sem þau bestu,
'en titillagió, Jólalag, Hamingju-
söm á ný og Okkar lag eru
dæmi um afbragðslög. Er Drög
að heimkomu glæst byrjun
sem sannarlega lofar góóu
með framhaldió.
Fyndnir og frábærir
Það er ekki ofsögum sagt að á
vissan hátt hafi eitt „fyrirbæri" ,
sem skotið hefur upp kollinum
á árinu, stolió senunni í ís-
lenskri tónlist og tónlistarút-
gáfu. Fyrirbæri segi ég og það
ekki að ósekju, því hinum
óborganlega dúett, Súkkat,
sem hér er aó sjálfsögðu átt
við, verður nefnilega ekki lýst
með orðum svo glatt. Það vita
líka eflaust allir sem séð og
heyrt hafa Súkkat, sem líklega
flestir landsmenn hafa gert nú,
þannig að e.t.v. er engin þörf á
að lýsa þeim. Annars eru stað-
reyndirnar um Súkkat þær, aó
það eru tveir samstarfsmenn í
matreiöslu, Hafþór Ólafsson
söngvari og Gunnar Örn Jóns-
son kassagítarleikari, sem
skipa dúettinn. Hafa þeir félag-
arnir starfað saman eitthvað á
fjóróa ár, en fyrst munu þeir
hafa komið fram fyrir alvöru á
tónleikum meó KK band í
<4 Plata Orra Harðarsonar er með
þeim ánægjulegri og betri á árinu.
Borgarleikhúsinu á síóasta ári.
Er það einmitt KK, sem m.a.
stendur á bakvið útgáfuna á
fyrstu plötu Súkkat er kom út
fyrir skömmu. Geymir platan
sú, sem heitir bara Dúettinn
Súkkat, 14 frumsamin lög og
texta þeirra Hafþórs og Gunn-
ars og flytja þeir allt saman ein-
ir með einni undantekningu. Er
þaó í laginu margfræga, Kúkur
í lauginni, sem þeir njóta að-
stoðar KK bands, en eins og
flestir vita var það fyrir tilstilli
þessa makalausa söngs sem
dúettinn vakti fyrst þjóóarat-
hygli. Annað á plötunni er svo
eftir því efninu, makalaus lög
meó bráðfyndnum textum í enn
makalausari og fyndnari flutn-
ingi. Frábært innlegg í íslenska
útgáfu, sem hrærir rækilega
upp í henni. Meira af svo góóu,
takk!
Skerping
Ný dönsk hefur síóustu þrjú til
fjögur árin verió ein allra vin-
sælasta hljómsveit landsins.
Meó plötunum de luxe, Kirsu-
ber (1991) og Himnasending
frá því í fyrra hefur Ný dönsk
jafnt og þétt treyst stöðu sína í
íslensku rokki, sem ætti að
Misjafnar myndir
Meö hléum hafa þeir Magnús
Þór Sigmundsson og Jóhann
Helgason starfað saman sem
Magnús og Jóhann, í yfir tvo
áratugi. Endurnýjuóu þeir
t.a.m. kunningsskapinn og
samstarfió á síðasta ári og
gerðu þá afmælisplötu í tilefni
af því aó tuttutu ár voru liðin frá
því þeir hófu samstarfið. Mun
geró þeirrar plötu hafa heppn-
ast það vel aö nú fyrir þessi jól
eru þeir aftur á ferðinni meó
svipaóa plötu. Eru á Lífsmynd-
um Magnúsar og Jóhanns,
eins og platan nefnist, 16 lög,
11 frá fyrri tíð í endurgeróum
útgáfum og svo 5 ný af nálinni.
Sér til fullþingis við gerð henn-
ar og flutning höfóu þeir félagar
svo frítt og föngulegt lió tónlist-
armanna m.a. söngvarana
Pálma Gunnarsson, Stefán
Hilmarsson, Helga Björnsson,
Rúnar Júlíusson og Pétur W.
Kristjánsson (sem stendur aó
útgáfunni) og hljóðfæraleikara
eins og óunnlaug Briem, Frið-
rik Karlsson og Jóhann Ás-
mundsson úr Mezzoforte, Jón
Kjell, Jón Elvar Hafsteinsson
(nú í Sigtryggi dyraverði, sem
reyndar er nýbúinn að senda
frá sér sína fyrstu plötu) og
Sigurgeir Sigmundsson. Sáu
þeir svo sjálfir um útsetningar
ásamt Gunhlaugi og Jóni Kjell.
Nokkrar tónlist-
arlífsmyndir
Magnúsar Þórs
og félaga Jó-
hanns Helgason-
ar er að finna á
nýrri plötu.
Má segja um þessar Lífsmynd-
ir að þær gefi nokkuð góða
mynd af þeim félögum líkt og
afmælisplatan í fyrra um leið
og aó koma nýju efni þeirra á
framfæri. Þaó sem hins vegar
skemmir nokkuð fyrir þessari
annars ágætu plötu, er aó út-
setningarnar eru ærið misjafn-
ar og þar af leiðandi lögin líka.
Til dæmis er útsetningin á einu
þeirra þekktasta og vinsælasta
lagi, Yaketty yak, smacketty
smack, sem er eftir Jóhann,
heldur fráhrindandi, í ankann-
anlegum danspoppstíl, sem
hreinlega kaffærir lagió sjálft.
Er þaö mikil synd með svo
ágætt lag. Aftur á móti eru Lög
eins og Stríó og friður, sem
Stefán syngur m.a. með Sigríói
Beinteins, Heimþrá, sem Pálmi
syngur og (ást) við fyrstu sýn,
sem Páll Óskar syngur, smekk-
lega útsett og bara nokkuð vel
flutt.
styrkjast enn frekar meó nýju
plötunni Hunang, sem kom út
fyrir skömmu.
Þeir Daníel Ágúst söngvari,
Björn Jörundur bassaleikari og
söngvari, Jón Ólafsson hljóm-
borðsleikari, Stefán Hjörleifs-
son gítarleikari og Ólafur Hólm
trommuleikari, sem skipað hafa
Ný dönsk þennan tíma, eru þó
ekki beint nýjungagjarnir nú á
Hunangi frekar en fyrri daginn.
Er það „fortíðarhyggjan" (nos-
talgian) sem áfram ræður ríkj-
um hjá þeim á nokkuð svipuó-
um grunni og segja má aö hafi
myndast á de luxe, í anda
þeirrar tónlistar og með keim-
líkum (nánast eins) hljóm, sem
tíðkaðist á seinni hluta sjöunda
áratugarins. Út af fyrir sig er
það líka eðlilegt aó þeir félagar
geri engar byltingar nú í Ijósi
fyrri góðrar reynslu, sem eins
og fyrr segir virðist ætla aó
ganga upp bærilega áfram.
Þó er óneitanlega sá munur
nú fyrir hendi frá síðustu plötu
allavega, aó lagasmíðarnar og
hljómurinn í þeim hefur skerpst
enn frekar og á margan hátt er
áferðin nú harðari. Minnir
„sándið" í gítarnum hjá Stefáni
t.d. sterklega á Hendrix og þaó
sama má segja um a.m.k. tvö
laganna, Undirheima og Svita.
Eru þessi lög ásamt Kvikindi,
Ljósaskipti og titillaginu, líka
hinar ágætustu lagasmíðar á
sínu sviði. Finnst mér að Ný
dönsk sé með áðurnefndri
skerpu á plötunni, að nálgast
erlendar stórsveitir á borð vió
Black crowes, sem mörgum
þætti ekki leitt að líkjast. En aft-
ur á móti er varúðarbjalla farin
að klingja í fjarska, sem segir
manni að vart verði lengra
haldið á sömu brautinni. Ég
myndi a.m.k. vilja sjá meiri fjöl-
breytileika hjá hljómsveitinni á
næstu plötu og til þess hefur
hún sannarlega alla burði.
Ný dönsk er bæði hrárri og harðari en áður á nýju plötunni Hunang.