Dagur - 19.05.1995, Page 6

6 - DAGUR - Föstudagur 19. maí 1995
/
„Eg veit að nœstu vikur verða erfiðari og eifiðari því nú
fer háannatími garðyrkjumanna í hönd en ég er svo óend-
anlega glaðuryfir því að hafa sloppið úr þessu slysi að
það heldur mér gangandif segir Smári Sigurðsson, garð-
yrkjumaður á Akureyri, sem lenti í vélsleðaslysi í Bjarnar-
firði á Ströndum fyrir rúmum hálfum mánuði. Ohœtt er
að taka undir að heppnin var með honum í þetta skiptið
því Smári fór ofan í 20 metra djúpt gil og hrapaði hann
um 16 metra ífríufalli meðfram hamravegg. Hann er
með tvo hryggjarliði brotna, rifbein sömuleiðis og hand-
leggsbrotinn á báðum. Þessa dagana segist hann stytta sér
/
stundir með því að lesa lífsreynslusögur og bœkur um Is-
land, á milli þess sem hann fylgist með daglegum störfum
starfsmanna sinna hjá Garðverki sf.
Gat ekki komist hjá
að lenda í gilinu
Slysið varð um kl. 11 að morgni
laugardagsins 6. maí síðastliðinn.
Smári var í hópi vélsleðamanna
frá Akureyri og Reykjavík sem
lagði upp frá Klúku í Bjamarfirói
á föstudagsmorgun og þann dag
fór hópurinn norður á Hom í blíó-
skaparveðri. Um kvöldió kom
Smári ásamt hluta hópsins aftur í
Klúku en hinir urðu eftir á Bæjum
á Snæfjallaströnd. Þangað var
ferðinni heitið aftur á laugardags-
morgun og enn var einmuna veð-
urblíða. Smári segist hafa farið á
sleðanum um svæðiö á meðan fé-
lagar hans voru að taka sig til og
en of seint.
„Eg var ekki viss um að ég
næði staðnum aftur í svona veður-
blíðu og því fór ég að velta þessu
með myndefnið fyrir mér. Ég
keyrði upp í hlíðina og var að
velta myndatökustaðnum fyrir
mér þegar ég leit upp eftir hlíðinni
og sá þar í gilió fyrir ofan mig. Þá
áttaði ég mig strax á að ég var
kominn fast aó gilinu. Ég brems-
aói strax af því að ég átti von á
þessu gili og sem betur fer var ég
á hægri ferð. Ef það hefði ekki
verið þá hefði ég farið með sleð-
anum í hamravegginn handan
gilsins og sæti þá ekki hér í dag.
Bremsuförin eru ekki nema rétt
um einn metri því þá sá ég gilið
„Ef ég hefði ekki kunnað að lcsa úr
landslaginu fyrir ofan mig þá hefði
ég keyrt alla leið fram af og farið
þannig niður með sleðanum. Þá
hefði ekki verið að sökum að
spyrja,“ segir Smári.
aði strax að reyna að draga úr
ferðinni og stöðva mig á brúninni.
Ég gerði mér grein fyrir að ég
næði ekki að stoppa mig en ég
man ekki til þess að mig hafi grip-
ió nein skelfing eða þess háttar
heldur barðist ég við að vinna úr
þessum aðstæðum. Fyrst rann ég
niður bratta snjóbreiðu efst í gil-
barminum og stefndi á klettanibbu
efst í hamraveggnum. Þar hef ég
sennilega rotast því ég man ekki
eftir neinu fyrr en einhverri stund
seinna niðri í gilinu."
Vissi ekki hver ég var þegar
ég vaknaði úr rotinu
Fallið meðfram klettinum er um
15-16 metrar og Smári lenti í
hörðum snjó í botni gilsins.
Greinilegt er að það fyrsta sem
hjálpaði honum í aðdraganda
slyssins var að hraði hans á sleð-
anum var lítill og í öðru lagi tókst
honum að spyma sér í og draga
eins mikið og mögulegt var úr
ferðinni þegar hann rann í snjón-
um efst í gilbarminum. Fallið
Strandavættimir
komu mér til bjargar
- segir Smári Sigurðsson, garðyrkjumaður á Akureyri, sem hrapaði ofan í 20 metra djúpt gil
í vélsleðaslysi í Bjarnarfirði á Ströndum fyrir rúmum hálfum mánuði
þá fékk hann þá hugmynd að fara
upp í fjallshlíðina til að fínna sér
stað til að taka myndir yfir Klúku
og Bjamafjöröinn. í þessari ferð
varð slysið og hann fór ofan í gil
sem hann vissi um en sá ekki fyrr
beint fyrir framan mig, sleppti
sleðanum og stökk af. Sleðinn hélt
áfram fram af en ég var auðvitað á
sömu ferð og sleðinn og rann því í
átt að gilinu. Sem betur fer var ég
í skóm með höróum botni og byrj-
meðfram klettinum er hins vegar
hátt og hafa menn reiknað út að
hann hafi getað náð nálægt 70
kílómetra fallhraða áður en hann
lenti. Smári segir að meóvitundar-
leysið valdi því að margt frá þess-
um morgni sé óljóst í huga hans
og meðal annars það hvort hann
hafi verið með hjálm á höfðinu
þegar hann fór í gilið. Miðað við
skemmdir á hjálminum og áverka
sem hann fékk á höfuðið bendir
flest til þess og virðist sem Smári
hafi tekið hann af sér í gilinu. Það
næsta sem hann man var þegar
hann var að berjast við að ná með-
vitundinni á ný.
„Ég man eftir nokkrum augna-
blikum mjög skýrt. Það fyrsta er
þegar ég var rétt um það bil að
fara framaf og það næsta þegar ég
var að berjast vió að ná meðvit-
undinni. Það voru mikil átök, mér
fannst ég vera að kafna, andar-
drátturinn var erfiður vegna rif-
beinsbrotanna og áverka sem ég
fékk á annað lungaö. Öndunin var
þess vegna mjög stutt. Rökhugs-
unin var engin, ég vissi ekki hvað
hafói gerst, hver ég var og yfirleitt
hvers vegna ég var þama. Sleðinn
var rétt hjá mér í gilbotninum en
ég hafði engan áhuga á honum.
Eitt smáatriói er þó spaugilegt og
það var að þegar ég vaknaði
heyrði ég píp eins og í vekjara-
klukku. Eg er með tvö GPS-stað-
setningartæki á sleðanum hjá mér
og annað lítið sem situr í þannig
festingu að það getur hrokkið af.
Það hafði gerst og tækið misst út
gervitunglasambandið og var
byrjað aó pípa. Ég man að ég
skreið um gilið, fann tækið og
slökkti á því en lét það svo vera.“
Til byggða með brotnar
hendur, bak og rifbein
„Sennilega hef ég skriðið niður úr
gilinu þó það sé torfært en það var
fyrst þegar ég sá bæinn að ég fór
að gera mér grein fyrir hver ég
var, hvar ég var og hvers vegna.
Þegar ég fór aö nálgast bæinn og
skólann á Klúku, þá gerói ég mér
grein fyrir að ferðafélagar mínir
væru farnir. Ég fór framhjá
bóndabænum og inn í skólann,
hvemig sem mér tókst það því þó
hurðin ætti það til aó hviklæsast
þá var hún þung að opna hana en
þaó virðist ég hafa gert þrátt fyrir
handleggsbrotin. Ég fór alla leið
inn í rúm og lagðist þar. Þarna lá
ég í um klukkutíma, samkvæmt
því sem bóndinn á bænum taldi
því hann sá mig koma gangandi úr
gilinu og tók þá ekki eftir að neitt
væri athugavert. En þegar hann sá
mig koma úr skólanum í átt að
bænum fór ekki á milli mála að
eitthvað var að.“
Þegar þama var komið sögu
gerói Smári sér grein fyrir aö
feróafélagamir væru á leiðinni að
Bæjum, þess fullvissir aö hann
hefói farió á undan þeim og því
hefðu þeir farið framhjá gilinu
sem hann var í. Minnið var komið
í rétt horf og því gat hann gefið
bóndanum upp farsímanúmer hjá
þeim og þannig komust skilaboðin
til þeirra um slysið. Hann gerði
Félagarnir hcima í bílskúrnum í Hjarðarlundinum, báðir lemstraðir eftir byltuna í Bjarnarfírði en ekki útséð um að
þeir eigi eftir að fylgjast að á ný á sleðaferðalögum.