Dagur - 24.08.1996, Blaðsíða 8

\
8 - DAGUR - Laugardagur 24. ágúst 1996
Kleifaóður
Þú ert allt sem í lífi ég leita
þú ert veröldin björt og svo hlý
þú ert fegursta rós upp til sveita
þú ert sólin, þig hylja engin ský.
Þú er bjartasti staður í heimi
þú ert jöróin sem Guð bjó fyrst til
þú ert faðir er aldrei ég gleymi
þú ert móðir er veitir mér yl.
Hvar er betra að dvelja á en Kleifum
hvar er betra að eiga sér ból
hvaða minningu betri við eigum
en Kleifamar baðaðar sól.
Það er stoltið sem fjöllin þér veita
fyllist gleði við árinnar nið
finnur angan úr jörðinni leita
og dansar við öldunnar klið.
Að fceðast og lifa og deyja
það er gangur er skiljum við öll.
En við þig það vil ég þó segja
að á Kleifunum bíður þín höll.
Það er ekki langt til Ólafsfjarðarbæjar frá Kleifum eins og sést á þessari
mynd. Hér eru ábúendurnir á Kleifum, þau Sigurfinnur Ólafsson og Svana
Sigríður Jónsdóttir á Sólheimum og Ingibjörg Guðmundsdóttir og Jón k
Árnason á Syðri-Á. W
- þetta er sjálfsagður hluti af lífinu, segja síðustu ábúendurnir á Kleifum í Ólafsfirði
Vestanvert við Ólafsfjörð gegnt
Múlanum eru Kleifarnar er draga
nafn sitt af strandlengjunni suður
með horninu sem keyrt er eftirfrá
Ólafsfirði. I daglegu tali er talað
um að fara út fyrir Kleifarnar.
Staðurinn stendur á dálitlu undir-
lendi þar sem Ardalur opnast út í
Ólafsfjörðinn og eiga jarðirnar
Syðri-A og Ytri-A þar land. Auk
þess byggðust upp á KJeifum gras-
býlin; Hof, Artún, Argerði, Ár-
bakki, Holt og Búðarhóll. Á Kleif-
um er nú 12 hús en flest eru þau
aðeins notuð á sumrin. Arið um
kring er þó búið í tveimur þeirra
og eru ábúendurnir líklega síð-
ustu Kleifabúarnir; þau Jón Arna-
son og Ingibjörg Guðmundsdóttir
á Syðri-A og Siguiflnnur Ólafsson
og Svana Sigríður Jónsdóttir á
Sólheimum.
Um þrír kflómetrar eru á milli
Kleifa og Ólafsfjarðarbæjar eftir
veginum. Vetur eru þar stundum
snjóþungir og þá vill þessi stutti
vegarkafli stundum verða erfiðari
og staðurinn afskekktari en kfló-
metrafjöldinn gefur til kynna. Þau
fjögur sem nú búa á Kleifum eru
sammála um að ófærðin sé bara
hluti af lífinu og gera lítið úr ein-
angruninni sem henni fylgir.
Sigurfinnur Ólafsson og Svana
Sigríður Jónsdóttir búa á Sólheim-
um en það hús var byggt árið
1966. Á Syðri-Á býr hin Kleifa-
fjölskyldan, þau Jón Árnason og
Ingibjörg Guðmundsdóttir. Jón og
Sigurfinnur eru fæddir og uppaldir
á Kleifum, Sigurfinnur í Árgerði
sem nú er notað sem sumarhús.
Konurnar eru hins vegar aðfluttar,
Svana Sigríður Jónsdóttir, kona
Sigurfinns, er fædd á Kvíabekk í
Ólafsfirði og Ingibjörg Guð-
mundsdóttir, kona Jóns, er fædd á
Berghyl í Fljótum í Skagafirði.
„Við erum svona 10 kinda
bændur eins og kallað er,“ segir
Ingibjörg aðspurð um hvort ein-
hver búskapur sé enn stundaður á
Syðri-Á og bætir við að það sé að-
allega ellilífeyrisbúskapur og
hlær. „Við þurfum að heyja eitt-
hvað en aðallega er maður við sjó-
inn,“ bætir Jón við. „Hér áður
voru hér yfir 100 manns við út-
gerð yfir sumartímann, þá var róið
með línu og allur fiskur verkaður
og saltaður. Það var oft fjör og
margt um manninn héma á Kleif-
unum.“
„Við útskagans sva!voga“
„Það er ágætt að búa héma,“ segir
Ingibjörg. „Ég hef alltaf sótt vinnu
í Olafsfirði og er nýhætt að vinna í
frystihúsinu þar sem ég var í 41
ár. Það er kannski stundum erfitt
að vera héma en ég myndi ekki
vilja skipta.“
„Já, mér finnst ágætt að vera
héma, við Sigurfinnur höfum búið
hér í 30 ár og mér finnst bara
slæmt þegar maður kemst ekki í
bæinn,“ svarar Svana og Sigur-
finnur bætir við og brosir, „hún
sættir sig við það.“ „Annars hefur
mig stundum langað að búa á Ak-
ureyri en Sigurfinnur vildi alltaf
fara á Kleifamar þegar við
bjuggum í nokkur ár á Ólafsfirði,"
segir Svana.
„Það er leikur að lifa héma eft-
ir að bflvegurinn kom. Já, fyrir
þann tíma var allt flutt á sjó eða
farið gangandi. Þetta vom oft æv-
intýraferðir,“ segja þeir Sigurfinn-
ur og Jón sem bætir við hugsi,
„okkur finnast Kleifamar ósköp
vinalegur staður.“
Að dvelja við nyrsta sjó
„Þetta þættu líklega ekki góðar
bújarðir í dag,“ segir Jón þegar
hann er inntur eftir því hvort gott
hafi verið að halda skepnur á
Kleifum. „Það er frekar lítið
slægjuland hérna," segir Sigur-
finnur. „Hér áður nægði yfirleitt
ekki að heyja hér heima og þurfti
að sækja hey langt að.“
Sigurfinnur gerði út bátinn Ár-
mann og var Jón háseti hjá honum
um skeið. „Við byrjuðum kom-
ungir á trillubát," segir Sigurfinn-
ur. „Já, ég var svona hásetablók
hjá Sigurfinni," bætir Jón við.
„Þeir hafa verið við sjó alla sína
tíð,“ segir Ingibjörg. „Jón var þó
nokkuð í músflcinni líka.“ „Já, ég
reyndi þama að koma upp smá
bandi og spilaði aðallega í Ólafs-
firði, á Dalvík og í Svarfaðardal."
„Þetta var fyrsta hljómsveit Ólafs-
fjarðar," segir Ingibjörg eða Abba
eins og þau hin kalla hana. „Ja,
ætli hún hafi ekki bara verið köll-
uð Hljómsveit Jóns Ámasonar.“
„Ég er búinn að vera í músík-
bransanum af og til. Hef spilað
mest á hljómborð og harmóniku
og fór mikið á staðina að
skemmta.“ Var það ekki erfitt á
veturna? „Ég var með þeim
ósköpum gerður að þegar ég var
að spila þá gisti ég helst aldrei.
Einu sinni lenti ég á ókennilegri
brekku í svarta myrkri. Ég var á
skíðum og fann að ég rakst á
vegg, þetta var þá snjóflóð sem
hafði fallið á meðan ég var fyrir
handan. Ég varð að taka af mér
skíðin og brjótast yfir þetta
hröngl." Sigurfinnur verður hugsi
við frásögn Jóns og segir að suð-
urfrá sé snjóflóðasvæði. Þeir Jón
rifja upp þegar stundum þurfti að
taka á sprett meðfram tjallinu
vegna hættu á flóðum.
„Einu sinni var ég að koma á
sleðanum og kófið þannig að ég
sá ekki gráa glóru. Ég ákvað samt
að láta vaða og setti fótinn út fyrir
til að athuga hvort ég væri á ferð
og fann að svo var. Síðan hrekkur
sleðinn til hliðar og ég hugsa með
mér að nú hafi ég farið fram af og
muni aldrei koma sleðanum upp
aftur. Þá varð fyrir mér símastaur-
inn sem er héma ofan á Kleifun-
um og þá áttaði ég mig á að ég var
kominn töluvert langt fyrir ofan
húsin og varð skelfing feginn,“
segir Jón. „Það er ómögulegt að
ferðast um á þessum sleðum í
myrkri og stórhríð, maður situr
svo lágt að maður sér ekkert",
segir Sigurfinnur.
„Þó nokkuð lagt á sig til að
komast í vinnuna“
„Það gekk á ýmsu við að komast
í vinnuna. Við fórum stundum á
trillu og svo fékk maður að gista
hjá vinum og vandamönnum í
bænum þegar veður voru mjög
slæm,“ segir Ingibjörg. „Ef allt
um þraut fór maður á skíðum áður
en snjósleðinn kom en við Jón
fengum snemma snjósleða, mig
minnir 1972“
Við ræðum aðeins um þetta að-
alfarartæki þeirra Kleifabúa yfir
vetrartímann og Svana segir okkur
söguna þegar hún hélt að Sigur-
finnur hefði ekki orðið var við
þegar hún datt aftan af sleðanum.
„Ég missti takið og fauk af sleð-
anum og var alveg áttavillt í
myrkrinu. Ég hugsaði með mér
/f(,/.y/í«v.vrf*ri-mYmviv<yi’iivrí//f.vwrwímvc,vr.viV,vrAYiVivr.Yr/,vAViV/,T/iV/*YiV///iViV.vAViYmviWiwiTiv»Yi’ftviYrÉViWivriVfiTmviViv.ViVíivcr*v.viYriViWiVtYiviViviVtVAViVivrí<,t