Dagblaðið Vísir - DV - 23.07.1994, Page 22

22
LAUGARDAGUR 23. JÚLÍ 1994
Sérstæð sakamál
Það vakti mikla athygli þýskra
fjölmiðla þegar mál lögregluþjóns-
ins Michaels Dernbachs kom fyrir
rétt því það lá í loftinu aö óvenju-
legs dóms kynni að vera að vænta.
Áður hafði allmikið verið fjallaö
um glæpinn sem hann hafði fram-
ið, morð. Dag einn, fyrir hádegi,
hafði hann skotið elskhuga konu
sinnar til bana á vinnustað hans.
Michael og Gabriele Dernbach
höfðu verið gift síðan 1980 og áttu
tvö börn, fjögurra og sjö ára, þegar
til hinna alvarlegu tíðinda dró í lífi
þeirra. Michael hafði verið í lög-
reglunni árum saman, en Gabriele
var einkaritari hjá fyrirtækinu
Karner & Co í Wiirtzburg. Bæði
höfðu þau verið vinnusöm og var
ekki til þess vitað að neitt væri að
í hjónabandi þeirra. En dag einn
varö breyting á því.
Nýtt kunningjafólk
Það var í fyrirtækinu sem Gabri-
ele vann hjá sem hún kynntist Ger-
hard Kistner, manninum sem átti
Gabrieie Dernbach. Michael Dernbach.
Sök hins myrta
eftir að verða elskhugi hennar.
Kistner var þrekvaxinn maður
meö skegg og gekk með gleraugu.
Hann var upp á kvenhöndina og
þótti hafa sterk áhrif á konur. Þeg-
ar hann kynntist Gabriele var
hann kvæntur. Hét kona hans Mar-
iene og eftir nokkurn tíma fóru
Kistner-hjónin og Dernbach-hjónin
að hittast og skemmta sér saman.
Fór vel á með þeim.
Michael Dernbach fannst í byij-
un mikið til þessara nýju kunn-
ingja koma og lýsti því nokkrum
sinnum yfir að hann væri mjög
ánægður yfir að hafa kynnst þeim
því Marlene og Gerhard væru in-
dælt fólk. Sú skoðun breyttist hins
vegar á einu augnabliki.
Dag einn var Michael skýrt frá því
að kona hans væri farin að halda
fram hjá honum með Gerhard.
„Ég er ástfanginn
af konunni þinni"
Eftir að hafa komist að ótryggð
konu sinnar varð Michael ekki
svefnsamt. Heila nótt lá hann and-
vaka og morguninn eftir ákvað
hann að ræða málið '/ið Gerhard.
Hann hélt á fund hans og reyndi
aö fá hann til að hætta viö að vera
með Gabriele.
En Gerhard brosti bara og sagði:
„Mér þykir það leitt, gamli. Ég er
ástfanginn af konunni þinni."
Nokkru áður en þetta gerðist
höfðu fjórmenningarnir ákveðið að
fara saman í sumarleyfi. Því var
nú aflýst í skyndi. Héldu alhr til
síns heima en að Michael sótti
þunglyndi og fór hann að hafa orð
á því að hann myndi svipta sig lífi
ef kona hans gerði alvöru úr því
að skilja við hann og fara með
börnin.
„Hugsunin um að Gabriele færi
frá mér var mér ofraun,“ sagði
hann síðar fyrir rétti.
Milli vonar og ótta
Nú leið nokkur tími. Michael
átti mörg samtöl viö Gabriele, og í
hvert sinn bað hann hana um að
hætta við að sækja um skilnað.
Hann myndi aðeins leiða óham-
ingju yfir þau bæði. Nokkrum sinn-
um lýsti hún þá yfir því að hún
hefði lagt allar hugmyndir um
skilnað á hilluna því hún hefði ekki
í huga að svíkja bæöi mann og
börn.
En á milli náöi þráin eftir Ger-
hard yfirhöndinni og rauk þá hinn
góði ásetningur út í veður og vind.
Þá talaði hún þveröfugt við það
sem hún gerði á öðrum stundum,
Gerhard Kistner.
og sagðist vilja fá skilnað.
Líf Michaels einkenndist því af
von og ótta þennan tíma og var
óvissan honum þung í skauti.
Ásetningur Ger-
hards styrkist
Gerhard virtist stefna að þvi
einu að ganga að eiga Gabriele og
átti sinn þátt í því hve óstööug hún
var. Og dag einn skildi hann við
konu sína, Marlene, sem fluttist af
heimihnu og mátti þá flestum vera
ljóst að honum var alvara.
Nokkrum dögum síðar hóf Ger-
hard það sem nefnt hefur verið
„stórsóknin til aö ná í Gabriele".
Hann lét sér ekki aðeins nægja að
hafa samband við hana, heldur
setti hann smáauglýsingar í blöðin
til að henni mætti vera fyllilega
ljóst til hvers hugur hans stóð.
Michael fannst nóg um þegar
hann tók sér í hönd dagblaö og las
eftirfarandi í smáauglýsingadálki
undir einkamál:
„Elskan mín.
Ég get ekki lifaö án þín. Ást mín
þekkir sér engin takmörk, og hug-
ur minn er alltaf hjá þér. Við eigum
að vera saman til eilífðar."
„Gerhard verður
að hverfa!"
Michael átti erfitt með að jafna
sig eftir lestur auglýsingarinnar.
Og meðan hann var að því harst
honum fregn um að faðir hans lægi
fyrir dauðanum.
Hann flýtti sér til föðurins en á
leiðinni til hans leitaði hugurinn
langt aftur í tímann. Michael var
um þrítugt, þegar hér var komið,
en þegar hann var drengur hafði
sá atburður gerst sem haft hafði
mikil áhrif á hann, reyndar meiri
en nokkuð annað af því sem gerst
hafði á bernskuheimilinu.
Móöir hans hafði skyndilega farið
að halda fram hjá föður hans og
lauk ástarsambandinu viö elsk-
hugann með því að hún sótti um
skilnað og sundraði fjölskyldunni.
Þá hafði Michael verið tólf ára.
„Ég gat ekki losnað við tilhugsun-
ina,“ sagði Michael síðar um þann
dag þegar hann fór að heimsækja
dauðvona föður sinn. „Átti nú allt
að endurtaka sig? Áttu börnin mín
að þola það sama og ég forðum?
Ég sá aðeins eina lausn. „Gerhard
verður að hverfa!" sagði ég við
sjálfan mig.“
Áfund mótherjans
Michael gerði sér ljóst aö hann
mætti ekki mikinn tíma missa.
Gabriele gæti hvenær sem væri
gert alvöru úr því að heimta skiln-
aðinn. Hann hélt því á fund Ger-
hards með það í huga fyrst og
fremst, þrátt fyrir fyrri hugsanir
um að ráða hann af dögum, að
reyna að semja.
Fundurinn átti sér stað á vinnu-
Lögregluþjónn meó vopnið.
stað Gerhards. Michael fór bónar-
leiðina að honum. Hann kraup tár-
fellandi á kné og bað elskhuga konu
sinnar aö snúa við henni bakinu,
ekki bara sín vegna heldur barn-
anna vegna. En Gerhard hafnaði
beiðni hans og hæddi hann.
„Hver þykistu eiginlega vera?“
spurði Gerhard. „Þú ert bara lög-
reglusnattari. Annað ertu ekki!
Getirðu ekki haft stjórn á konunni
þinni er það ekki mitt vandamál.
Er það ef til vill mín sök að þú ert
ekki nógu duglegur í bólinu?"
„En þér er í raun sama um
hana,“ sagði Michael. „Eftir nokk-
ur ár veröurðu þreyttur á henni
og kastar henni frá þér.“
„Og hvað þá með það?“ spurði
Gerhard. „Þá verð ég vafalaust
búinn að finna aðra!“
Á þessu augnabliki gerðist eitt-
hvað innra með Michael. Án þess
að segja eitt aukatekið orð dró
hann upp lögregluskammbyssuna
sína og skaut fjórum skotum á
Gerhard. Síðan beindi hann hlaup-
inu að hökunni á sér og tók í gikk-
inn. En kúlan varð honum ekki að
bana. Hann særðist hins vegar illa
og honum blæddi allnokkuð þegar
hann skjögraði út í bílinn sinn og
ók á brott.
Fleiri sjálfsvígs-
tilraunir
Eitthvað dró úr blæðingunum
og næstu stundimar gerði Michael
fleiri tilraunir til þess að ráða sér
bana en engin þeirra tókst. Loks
var sem honum yrði ljóst að það
væri rangt af honum að svipta sig
lífi, fyrst og fremst barnanna
vegna. Hann fór því á sjúkrahús
og þar var gert að meiðslum hans.
Hann ber þó enn merki eftir kúluna
sem lenti í höku hans.
Að aðgerð lokinni var Michael
tekinn til yfirheyrslu. Þar játaði
hann á sig morðið en skýrði jafn-
framt frá aðdraganda þess. Þótti
sem Gerhard og Gabriele hefðu leik-
ið hann grátt og greindu blöö, út-
varp og sjónvarp frá málavöxtum.
Fékk Michael, þessi laganna vörður
sem aldrei hafði verið staðinn að
neinu misjöfnu, allmikla samúð.
Vægur dómur
Þegar málið var tekið fyrir í
sakadóminum í Wúrtzburg þótti
rétt að fara yfir allt sem gerst hafði
fyrir morðið. Saksóknari, sem
hafði þegar kynnt sér málavexti,
setti fram þá kröfu að sakboming-
ur fengi fimm ára og níu mánaða
fangelsi.
En réttinum fannst sú krafa ekki
sanngjörn og urðu lyktir þær að
Michael Dernbach var dæmdur í
fjögurra ára fangelsi.
Það var þó ekki bara þessi vægi
dómur sem vakti athygli, heldur
dómsforsendurnar. Dómararnir
lögðu sérstaka áherslu á að Micha-
el Dernbach væri ekki einum um
morðið að kenna.
í forsendum dómsins kom fram
að rétturinn taldi meginsök í morð-
málinu liggja hjá þeim myrta! Ekki
væri hægt að horfa fram hjá hegð-
an Gerhards og Gabriele meðan
samband þeirra stóð. Hluti sakar-
innar lægi því einnig hjá Gabriele.
Þau skötuhjú hefðu gert sakborn-
ingi lífið svo leitt að segja mætti
að þau hefðu rekið hann fram á
ystu brún og að lokum hefðu þau
ýtt honum fram af henni.
„Hann er ekki sá sem mesta sekt
ber,“ sagði dómsforsetinn. „Hún
liggur hjá konu hans og elskhugan-
um látna.“
Þar með lauk þessu óvenjulega
máh þar sem sök á moröi var kom-
ið á þrjá aðila, þar á meðal hinn
myrta.