Þjóðviljinn - 24.12.1950, Blaðsíða 1
JÓLIN 1950
Brjóst mitt hófst l f 'ógrm'ði skógarins,
og lindanna silfurrödd
hljóðnaði’ á tungn mér, —
nafniS veit hún ein er hún hvíslaði
i pyrni og blóma.
Sjá, ég kraup við grátviðinn laufga
í fná handan vök.u og svefns,
vornci'turvöku og svefns.
Döggin féll á örfjyrsta jörðina
í þyrni og blóma.
Najnið veit sá einn hver átti,
sem handan um öld og ár
bar mer minn brúðarsveip
ö
— nema himinninn vissi og stjörnurnar ■
í þyrni og blóma.
NÓÐVILJINN
Tár rnin féllu’ í móðu dvalans
og af djúpsins óminni steig
grunur sem aldrei fyrr:
sæluprungin vissa draumanna
i f>yrni og blóma —
örlögfirungin vissa mins hjarta,
fullnuð af stund og stað;
og skynjun f>ess leynd og hrein
kenndi sin i veru skögarins
í f>yrni o<* Hóma.
En jörðin veit og döggin
um harm minn er steig með sól
ógrynnisdjúpum frá;
— sjálf var ég ei framar heldur sorgin
i þyrni og blóma.
Sjálf var ég ei framar heldur myrkrið,
sem [utngað í skauti ber ‘
heimsins himneska Ijós;
— ég sem fann mitt lif hlaut að deyja
í byrni og blóma. *
Þorsteinn Valdimarsson.
:
*