Þjóðviljinn - 17.03.1953, Page 5

VI» fíjótið
Hudson, s.kamint ffá New
Vork, eru hæðadrög', sem kölluð eru Mount Pleasant, „Un-
aðsbjargið“, og er það sannkallað rangnefni, því að í þessum hæðadrögum er >’
fangelsið Sing-Sing, ljót og skuggaleg bygging, reist á árunum 1825-28, þar sem um 18ð3 fangar eiga öm-
urlega ævi. Hálf öld er liðin síðan fangelsið var úrskurðað ónothieft, en þaö er enn í nótkun, — Það var í þessu fangelsi, sem réttar-
moröin á þeim Sacco og Vanzetti voru framin fyrir rúmum 25 árum, og þar bíða nú dauða síns, hin ungu gyðingahjón, Ethel og Júlíus Bósenberg. —
Breyti Eisenhower Bandaríkjaforseti ekki þeirri ákvörðun sinni að liafna náðunarbeiðninni og fáist áfrýjunardöinstóil Bandaríltjanna eklil til að taka mál þeirra upp að nýju,
verður dauðadómunum fullnægt í síðasta Iagi 81. þm. — Mötmæli þau sem stjórnarvöldum Bandaríkjanna liafa bo rizt hvaðanæva úr heimihum gegn dauðadómunum liaia
þegar orðið til þess, að aftöku þeirra hefur verið frestaö livað eftir annað, en tvö ár eru nú liðin síöan dómar.nir voru uppkveðnir. Þetta sýnir betur en nokkuð annaö að
Bandaríkjastjórn óttast almenningsálitið í heiminum og er ófús að kalla yfir sig þá reiði, sem líflát hins saklausa fólks mundi valda, einnig meðal þeirra sem liingað tii
liafa tali/.t vinir heímar. — Mótmæli gegn dauðadómnum geta J»ví bjargað lífi Rósenbergshjón&nna. Sendið mótmæii ykkar í flugpóstbréfi eða skeyti tli: President Eisenhóiv-
er The White Ilouse, Washington, I>C, USA, eða tii bandaríska sendiráðsins á íslalidi.
Niðursiaða ráðsteínu sem heíði getað lært
af reynslu alþýðuríkjanna
Rætt var um eftirlaun og ellilífeyri á ráðstefnu, sem
nýlega var haldin í Leyden 1 Hollandi, og á hvern liátt
mætti nýta betur vinnukraft þeirra sem komnir eru á
eftirlaunaaldur.
Éafmagnsstóllinn í Sing Sing fangelsi. Hann var fyrst tekinn
í notkun árið 1891, en síðan hafa 600 manns verið Hilátftir
í honuni, þeirra á meðal þeir Sacco og Vanzetti, sem banda-
ríslta afturhaldið lét myrða árið 1927.
í franska þjóðþingínu hafa veri'ö samþykkt lög, sem
vcita um 40000 mönnum, sem brutu gegn þjóö sinni á
hernámsárunum, sakaruppgjöf.
Á ráðstefnunni voru mættir
fulltrúar frá tíu löndum Vest-
ur-Evrópu, en hún var haldin
á vegum alþjóðaheilhrigðisstofn
unarinnar (WHO) og alþjóð-
legu vinnumálaskrifstofunnar
(ILO). Fulltrúarnir komust að
þeirri niðurstöð'u, að aldurstak-
mörk fyrir ellilaun væru hvar-
vetna sett of lág, að vinna bæri
að því, að þjóðfélagið gæti leng-
ur notazt við vinnukraft og
kunnáttu þegaa sina. Bent var
Kommúnistar i
hvequ horni
Ekkja hins kunna franska
málara, Alberts Marquet, sem
sjálf er þekktur rithöfundur,
hefur verið neitað um landvist-
arleyfi í Bandaríkjunum, en
þangað var henni boðið vegna
sýtiingar á verkum manns henn-
ar, sem haldin var í New York.
Bandaríska sendiráðið í París
gaf þá skýringu á neituninni, að
frú Marquet stæði að þjóðnefnd
franskrá rithöfunda sem sendi-
ráðið áliti kommúnistafyrir-
tæki, og kom það allt fyrir
ekki, þó frúin afneitaði öílum
kommúnisman.
á að meðaláldur manna væri nú
allsstaðar mun hærri en hann
var fyrir nokkruin áratugum
og sjúkdómar gerðu síður vart
við sig meðal gamals fólks en
áður. Urn leið fjölgaði gömlu
fólki á eftirlaunaaldri stöðugt
að tiltölu við yngri árganga og
því væri æ erfiðara fyrir þjóð-
félagið að risa undir þeim kostn-
aði sem felst í framfærslu hins
gamla fólks.
Hins vegar var bent á, að
rannsóknir sýndu, að gamalt
fólk væri að ýmsu leyti betur
fallið til vinnu en ungt. Fjar-
vistir frá vinnu væru sjaldgæf-
ari meðal þess, það væri minna
sem glepti fyrir því. Auk þess
hefði það oftast til að bera
kunnáttu í starfinu sem grund
vallaðist á margra ára reynslu,
kunnáttu sem ungir menn hefðu
ena ekki aflað sér. Þó einkenni-
legt kunni að virðast sýna.
rannsóknir einnig, að minnst
ber á veikindaforföllum meðal
fólks á sextugsaldri.
En gamalt fólk sem skyndi-
lega verður að hætta vinnu
sinni vegna lagaákvæða missir
oft alla lyst á lífinu, hrörnar
fljótiega og lifir ekki lengi að-
Framhald á 11. síðu.
Aðfaranótt níunda þ. m. var
íramið' morð í hinu þekkt.a gisti-
húsi Ritz í London, þar sem
tignarfólk og peningagreifar
haía um langan aldur valið sér
gistingu, þegar komið var til
höfuðborgarinnar.
Það var franski baróninn
Pierre De Laitre, sem myrti þrí-
tuga vinkonu sína, Eileen Hill,
og hengdi sig síðan í axlabönd-
um sínum. Ekki varð kunnugt
um morðið fyrr en á þriðjudag,
því að stjórn gistihússins reyndi
að halda því leyndu, til að forð-
;ast að það fengi á sig óorð.
Lögreglan í Árósum í Dan-
mörku hafði um daginn kallað
ungan bæjarbúa til yfirheýrslu
út af einhverju smáatriði. Hann
rak augun skyndilega í skrúf-
blýant, sem lá á borði lögreglu-
mannsins
—• Nei, það var skrýtið, sagði
hann. Þetta er blýanturinn minn.
Ég týndi honum fyrir nokkru.
— Eruð þér vissir um það,
sagði lögreglumaðurinn, og þeg-
ar ungi maðurinn hafði svarað
játandi, hélt bann áfram: —
Mér þykir það leitt, en þá neyð-
ist ég til að taka yður fastan!
Ungi maðurinn varð sem
þrumu lostiftn, en játaði skömmu
síðar, <að hann hefði framið inn-
brot nokkru áður í verzlun eina
í bænum. Hann hafði misst blý-
antinft úr vasanum í verzluninni.
Meðal þessara 40.000 eru 400
fyrrverandi þingmenn, sem svipt-
ir voru kjörgengi éftir stríðið,
fyrir að hafa veitt Petain mar-
skálki stuðning, þegar hann setti
á stofn leppstjórn sína.
Auk þeirra fá allir, sem dæmd
ir voru í 5 ára fangelsi eða
skemmri tímá fyrir samvinnu
við nazista, full borgarax'éttindi
á nýjan leik. 11000 embættis-
menn franska ríkisins, sem gerð-
ust þý nazista á hemámsárunum,
fá einnig íulla sakaruppgjöf.
Þessi lög voru samþykkt með
390 atkvæðum gegn 210. Þing-
menn koirimúnista og sósíaldemo-
krata greiddu atkvæði gegn lög-