Þjóðviljinn - 29.10.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJÍNN — Fimmtudagur 29. október 1953
| Ofbsrta
i augun
Til allrar hamingju er það
persónulegur smekkur hvers og
eins sem segir fyrir um hvers
konar húsgögn, liti, lampa
osfrv. viö veljum á heimili okk-
a.r, og því er.erfitt að gefa aá-
kvæm fyrirmæli um, hverskon-
ar iampa og Ijósakrónur á að
nota, en eftirfarandi skilyrði
þarf lýsing á öllum lieimilum
að uppfylla:
Ofbirta í augun, sem við
könnumst öll við, t.d. frá því
þegár bíll með sterkum ljósum
kemur á móti okkur, gerir það
að verkum að augasteinninn
dregst saman til varnar hinu
sterka 1 jósí, skrifar Ib Ove-
sen í da.nska tímaritið ,.Bygge
og bó“. Ef augun eru notuð við
lestur um leið og þau mæta
Ijósi frá hlíflausum lampa, er
skiljanlegt, að augasteinninn
dragist saman til varnar of-
ibirtunni, en um leið sér aug-
að ver hvað í bókinni stend-
ur. Sjónskilyrðin eru því mun
verri í akæru ljósi en í hæfi-
lega tempruðu Ijósi. Ennfrem-
ur er ofbirtan þreytandi til
lengdar, orsakar höfuðverk og
þcreytu.
Annarg konar ofbirta — end-
Urspeglunin — lýsir sér t.d.
í því a'ð' lampinn speg’ast- í'bók-
inni, sem maður les í. Þessi
ofbirta eyðileggur einnig sjón-
skilyrðin. Rá5 við spegluninrd
er að flvtja lampann til. þa.nn-
ig að ljósið falli ekki beint á
bókina.
Ef maður hefur síma, þá er
þægilegt að l.áta lian.n standa á
sérstakri hillu, þar sem síma-
skrá og rissb’öð komast fyrfr
líka. Á myndinni er lientug
hilla með skemmtilegum rauf-1
um fyrir minnisblöð eöa lista
yfir símanúmer. — Ekki má
gleyma blýaatinum, því að það
kemur sér vel að hafa hann
við hendina, ef maður þarf að
skrlfa eitthvað niður mcðan
á símtalinu stendur. Annars
má sjálfsagt finna ma'gar
fleiri geröir af hil'um til að
nota. undir s'ma.
LIGGUR LEIÐIK
nokkra tóna úr Ben Bolt, eftirlætislagi Elinar.......henni fannst verða dimmt í herberginu og
Svo spratt hún aftur á fætur og fór út, gekk óþolandi heitt ....
framhjá Ameliu og systkinum sínum í eldhús- Amelía gekk að íitidyrunum og horfði út.
inu. Ilún sá að Caleb var að leggja á hest- Caleb Var að hjálpa börnunum upp í vagnina,
aaa. Hún fór aftur inn i eldhúsið og sagði að glaður og reifur. Linda horfði brosandi á. Nú
það væri ltominn tími til að fara í yfirhafn’m- voru þau að leggja af stað — nú óku þau
ar. Hendur hennar skulfu svo mjög, að hún gegnum hliðið. Caleb veifaði þeim. Enn var
átti erfitt með að Ikomast í kápuna. dálítill gullsíitur á himn’num bakvið aspirnar.
Amelía breiddi léreftsklút yfir matarkörfuna, Caleb fór inn í skemmuna. Linda kom aftur inn í
sem var t'llag þeirrn til uppskeruhátíðarinnar. húsið og Amelía flutti sig kin í h;tt herbergið.
Hugsanir hennar voru mglingslegar. Júdit — Linda fór upp á loftið og Amelia gáði í kring-
Júdlt. Sagan endurtók sig. Júdit varð að fara. um sig í leit að verkefni. Hún mátti ekki til
Það var nóg að eitt líf færi í rúst. Júdit mátti þess hugsa að vera alein og iðjulaus. Geðs-
ékki verða fyrir því líka. „Sagan endurtekur hræring hennar brytist út, ef hún hefði ekki
sig“, myndi Caleb segja. Júdit var dóttir henn- eitthvað fyrir stafni. Hún ákvað að byrja að
ar og hvert ætti henni að bregða nema beint í prjóna nýja sokka handa Marte ni. En hún
ættina. Amelía heyrði fvrir sér Ikaldhæðn’slegan fann ekki nema fjóra prjóna. Hún geymdi nýja
hlátur hans. Illt er í ætt gjarnast, myndi hann prjóna í skattholsskúffunni. Hún gekk að skatt-
segja. Hún gæti ekki þolað það — gæti ekki holinu, en skúffan hennar hafði skroppið í bak-
þolað það. Henni fennst hún vera að sturlast. lás og hún gat ekki opnað hana. Hún togaði
Hún rétt' úr sér cg bar höndina upp að enninu. snöggt í handfangið og skúffan opnaðist, en um
„Hvað er að, frú Gare?‘-‘ spurði Linda. Hún leið datt framhliðin úr skúffunni fyrir ofan.
stóð við borðið, þar sem Amelía var að ganga í þeirri skúffu geymdi Caleb sendibréf sín og
frá matarkörfunni. ..Ertu með höfuðverk?“ skjöl. Amelía rétti úr sér með skelfingarsvip.
Amelía brosti. „Dálítinn — ég er þreytt eftir Hún reyndi að festa framhliðina aftur, en henni
dag’nn“, sagði hún. tókst það efcki. Hún flýtti sér að glugganum og
Elín, Marteinn cg Karl vom ferðbúin og leit út. Caleb sást hvergi.
kvöddu Amelíu. Já,d’t stóð fyrir framan hana I heila mínútu stóð hún fyrir framan skatt-
'þegar hin systkinin ■'rnru farin út með Lindu. holið óráðin í hvað gera skyldi. Svo kraup hún
„Vertu sæl“, tautaði hún. „Ég skal skrifa þér 4 kné og þreif bréfin og skjölin sem í skúff-
■—ef þú vilt“. unni voru. Flest voru þau gul og þvæld af elli.
Amelía rétti handlegg’na í áttina til stúlkunn. Enginn skrifaði Caleb lengur nema bankinn sem
ar, en svo féllu þejr stirðlega niður með hlið- hann skipti við. Eitt eða tvö skjöl eða sölu-
unum. „Já — skrifaðu, Júdit“, hvíslaði Amelía samningar vom nýlegir að sjá. En þarna var
og hún var þurr í kverkunum. „Vertu sæl, eitt umslag sem skrifað var utaná titrandi
Júdit“. Svo var Júdit horfin. Hún hafði ekki hendi. Amelía þekkti skrift’na. Það var rithönd
hindrað hana. Barts Nugents. Hún tók bréfið ujjp. Það var
Hún hafði ekki hindrað hana í að fara. stutt og illlæsilegt. En Amelía gat lesið nóg til
Amelía starði á dyrnar, sem hún hafði horfið þess að skilja, að Bart Nugent var að dauða
út um, e'ná og b: n bvgg'st við að hún Ikæmi kom'nn þegar hann skrifaði bréfið. Stirðum
aftur. Húnneri saman rökum lófunum. Júditvar fingrum fálmaði hún í bréfabunkann og fann
farin. Hún varð að fnra. Hún, Amelía, hafði bréf, sem sent var frá sjúkra’húsi í borginni.
leyft henni að fara. Það var undarleg suða fyrir i>ar var Caleb Gare tilkynnt um dauða Barts
evrum hennar. Nú fengi Mark Jordan að vita Nugent ásamt þeirri ósk hans, að Caleb yrði
.... en hún hafði komið í veg fyrir að líf Sent bréfið. Bréfið var dagsett fyrir hálfu ári.
Júd'tar færi í rúst eins og líf hentiar sjálfrar Bart liafði lifað nógu lengi til þess, að láta
ÞESSAB húsjraguatilraunir eru næstum að verða of nýtízuulegar.
Varla verða margir hrifnir af þessum skrýtna sófa með gati í bak-
Inu. Stólarnir eru ekkert venjulegir heldur, og þessa mynd birtum
við elnkum vegna þess, að gJuggatjöidin eru liengd upp á skemmtilegan hátt. betta er afar einfalt og
ódýrt að Jíkja eftlr þvL Röndótta efnið má vera venjulegt bómuilarefni. Gluggatjöldin eru dregin fyrir,
Bvo að þau hylja aiian. giuggann á kvöldin — þau erukappalaus og auðvelt að sauma þau heima.
Of nýtízkulegf
Caleb vita, að Mark Jordan væri að koma til
Oeland.
Amelía lét fallast niður á gólfið og hallaði
sér upp að skattholinu. Hún varð alveg mátt-
vana. Hún sat þarna enn með gulnuð skjölin
og umslögin í kringum sig, þegar Linda kom
niður. Kennslukonan hafði heyrt í henni kjökr-
ið. Hún kraup hjá Amelíu og lagði handlegg-
inn utanum titrandi axlir hennar.
„Hvað er að —i hvað er að, frú Gare ?“ hróp-
aði hún.
Amelíu tókst með erficVsmunum að koma upp
orði. „Það er ekki neitt, — ekki neitt“, hvíslaði
hún. „Hjálpaðu mér að laga þetta — í flýti“.
Linda safnaði bréfunum saman og setti þau
aftur í skúffuna. Svo hélt hún fjölinni meðan
Amelía sló létt á hana með litlum hamri sem hún
fann í eldhúsinu. Loks tókst þeim að laga það.
Þær voru ekki fyrr komnar frá skattholinu
U(MT OC CAMMI
Þjónninn: Við erum að loka; viljiö þér ekki gera
svo vel og borga reikningimi?
Gesturinn: Ég hef enga afgreiðslu fengið.
Þjónninn: Jæja, þá þurfið þér eklil að greiða
annað en drykkjupeningana.
Gesturinn: Þetta herbergi er eins og fangaklefi.
Þjónninn: Ójá, það fer auðvitað eftir þvi hverju
menn eru vanastir.
Ljóðelskur ungur maður: Eruð þér ekki hrifin
af Steingrími, frú?
Frúin: 1 hamingju bænum — látið ekki manninn
minn heyra þetta.