Þjóðviljinn - 11.04.1954, Blaðsíða 10

30) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 11. apríl 1954
var farin, fór
l
Sélma Lagerlöf:

KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
08.
sem var í öngum sínum yfir því aö hún hafði látið dala-
stúlkuna bera kaffið um, skýrði hverjum sem hafa vildi
frá því að hún hefði boðið stúlkunni að koma í eldhús-
iö á jarðarfarardaginn, og þannig komst verksmiðju-
eigandinn ungi bráðlega til botns í málinu.
Loks kom ofurstinn.
— Guði sé lof að búið er að binda um hana, sagði
hann. Beata liggur nú róleg í 'rúminu. Ég vona að hún
sé komin yfir það versta.
Hann settist niður og þurrkaði sér um augun með
stórum silkivasaklút. Ekenstedt ofursti var hávaxinn og
virðulegur maður, kringluleitur, rjóður í kinnum og
með myndarlegt yfirskegg. Hann leit út eins og djarfur
og hraustur hermaður, og Schagerstx-öm undraðist geðs-
hi'æringu hans.
— Vei'ksmiðjueigandanum finnst ég víst hálfgerður
aumingi, sagði hann, en þessi kona hefur verið öll gleði
lífs míns, og ef eitthvað kemur fyrir hana, þá er ég bú-
inn aö vera.
En Schagerström var áreiðanlega ekki að hugsa urn
neitt slíkt. Undanfarnar tvær vikur haföi hann ráfað
einmana um á Stóra Sjötorpi og barizt við ást sína á
Kai'lottu Löwensköld, og því skildi hann ofurstann
mætavel. Hann varö snortinn yfir því, hve hreinskilnis-
lega hann talaöi um ást sína á eiginkonunni. Hann fann
samstundis til meiri hlýju og trausts í garð ofui'stans en
hann hafði nokkurn tíma fundiö til gagnvart syninum,
þótt hann yrði að viðurkenna að hann hefði miklar
gáfur til að bera.
En það kom á daginn aö ofurstinn hafði beðið hann
að vera kyrran til þess að þeir gætu ræðzt við um
Kariottu.
— Fyrirgefið, sagði hann, þótt gamall maður skipti
sér af málefnum verksmiðjueigandans. En vitaskuld hef
ég heyrt talað um bónorð yö’ar til Karlottu, og mig
langar til aö segja yöur, að við' hér í Karlstað........
Hann þagnaði skyndilega. Önnur dóttirin stóð í gætt-
inni og horfði kvíðafull inn í salinn.
— Hvaö er aö, Jaquetta? Líður henni ver?
— Nei, nei, elsku pabbi, alls ekki. En elsku mamma
er að spyrja eftir Karli-Artur.
— Ég hélt hann sæti enn inni hjá mömmu sinni,
sagöi ofurstinn.
— Það er langt síöan hann fór þaöan, elsku pabbi.
Hann hjálpaði til að bei’a mömmu upp. Síöan höfum
við ekkert til hans séð.
— Aðgættu hvort hann er uppi á hei'bergi sínu,
sagði ofurstinn. Hann hefur sennilega farið þangað upp
til aö skipta um föt.
— Ég skal gei'a þaö, pabbi minn.
eftir henni. Þegar harm heyrði að hún
hann líka út.
— Modig þai'f strax að fara inn í borgina og leita að
honum. Segið honum að ofux’stafrúin sé hættulega veik
og hana langi til að sjá hann!
— Sjálfsagt, hei'ra ofui'sti.
Umsjónarmaðui'inn fór út og ofurstinn hóf aftur
samræðurnar við-Schagerström.
— Strax og viö höfðum gert okkur ljóst hvemig í öllu
lá, sagði hann, ákváðum við að reyna aö koma á sætt-
um milli unglinganna, en fyrst þurftum við að losa
okkur við dalastúlkuna og síðan.........
Hann þagnaði skyndilega og var hræddur um að
hann hefði tekið óheppilega til orð'a.
— Ég kemst víst klaufalega að oröi, verksmiðjueig-
andi. Konan mín hefði þurft að tala við yður. Hún
hefði ekki verið í neinum vandræöum með orðaval.
Sciiagerström flýtti sér að fullvissa hann um hið
gagnstæða.
— Það'.er ekkert aö oi'ðavali ofui'stans að finna,
sagöi hann. Og ég vil taka það fram strax, að þið getið
treyst mér til að draga mig í hlé. Ungfrú Löwensköld
hefur fullt leyfi mitt til að taka lýsinguna til baka þeg-
ar henni sýnist.
Ofurstinn reis á fætur, tók um hönd Schagerströms,
þi'ýsti hana irmilega og lét í ljós þakklæti sitt.
— Þetta mun gleðja Beötu, sagði hann. Betri fréttir
gat hún ekki fengið.
Schgerström gat ekki svarað þessu neinu, því aó frú
Eva Ai'cker kom aftur inn í stofuna.
— Elsku pabbi, ég veit ekki hvað ég á að taka til
.þessa
seinustu viku.
Það vantar
lapskássu.
Það er alveg óhugsariiegi. Hún
er úr ’eifum af ö lum miðdegis-
bragðs. Karl-Artur kom heim, en hann leit ekki inn verðunum sem við höíðum í
til mömmu.
Hún sagði þeirn frá því, að hún hefði staðið við svefn-
herbergisgluggann og séð Karl-Artur á heimleið.
— Nú sé ég Karl-Artur, hafði hún hrópað til ofursta-
frúarirmar. Hann er sjálfsagt kvíðandi vegna mömmu.
Hann hleypur í spi'etti.
Næstu mínúturnar hafði hún búizt við bi'óðui'mxm
CiCUÍf
OC CAMMSI
Jón Þetta er nú mynd
með verðiaunahrútinn -
irðu mig?
Einar: Ja, ert það ekki þú,
með hattinn?
af mér
þekk-
Gvéndur sjóarl var fullur. Hann
mætti lögregluþjónJ. stöðvar
harrn og seglr: — Hlkk — haiið
þér séð lítinn svartan hund?
Eögregluþjónninn svarar: ííei,
því miður.
Gvendur: Hvað nieð leyfi —
hikk, hvað haflð þér verið lengl
i iögreglunni?
I.ögregiuþjónninn stoltur: H ár.
Gvendur: Hikk — og hafið aldr-
ei séð lítinn svartan hund?
Og Gvendur var settur í stein-
Lnn.
Kalli litli er að glíma við erf-
iða gátu og spyr föður sinn:
Ef eiturnaðra étur eitur — deyr
hún þá eða verður hún ennþá
eitraðri?
eitthvað
Iívaða ljóta feita keriing var
það sem sat þarna beint á móti
mér?
Ó, það> var hún systir mín.
Nei, en að ég skyldi ekki
þekkja svipinn.

Q^eimílí
eimUisþáttur
Hún læddist burt og ofurstinn sneri sér aftur að
Schagerström.
— Ofurstinn sagði að þið hér á Karlstaö.........
— Já, það er rétt. Ég ætlaði að segja, að við hér í Karl-
stað hefðum frá upphafi verið sannfærð um að Karl-
Artur hefði hlaupiö á sig. Konan mín fór til Krosskirkju
til þess að athuga hvernig allt var í pottinn búið, og
hún komst að raun um að þetta var allt..........
Hann þagnaði enn. Frú Arcker, gifta dóttirin, birtist
í dyrunum.
— Hefur pabbi nokkuð séö til Karl-Arturs? Elsku
mamma spyr eftir honum í sífellu.
— Má ég tala nokkur oi'ö við Modig, sagði ofurstinn.
Unga fniin hvai'f, en nú haföi ofui'stinn enga eirð í
sér til aö tala viö Schagerström. Hann gekk fram og aft-
ur um gólfið þangað til umsjónarmaðurinn hans kom
inn.
— Veit Modig hvort dalastúlkan er enn frammi í eld-
húsi?
— Guð hjálpi ofurstanum! Hún kom hági'átandi héð-
an út úr salnum. Hún haföi enga viðdvöl, heldur hélt
rakleiðis út.
— Og strákurinn? .... Magister Ekenstedt á ég við?
— Hann kom út í eldhúsið skömmu síöar og spuröi

Fallegur kjóll
Þessi ljósi silkikjóll er ein-
kennandi fyrir hina nýju sam-
kvæmiskjóla. Þetta er viðhafn-
arkjóll sem þó er svo látlaus
að venjulegt fólk getur likt
eftir honiim, þótt það geti ekki
eytt stórum fjárfúlgum í sam-
kvæmiskjóla. Þennan kjól má
sauma úr bleiku efni, ljósbláu,
daufgulu, en fa’legastur er
hann hvitur. Pilsið er mjög
samleg. Blússan er með þver-
föllum og bogadregnu hálsmáli.
Þennan kjól má nota allt ár-
ið um kring.
Bryddaðir skór
Flatir skór og flatir skór eru
sitt hvað. Fyrir nokkrum ár-
um voru það nær eingöngu
þomgir gönguskór sem voru
flatbotna. Nú eru spariskórnir
einnig flatir, og þeir eru flat-
ari en nokkrir skór hafa áður
verið. Slétti ba]lerínuskórmn
með þunnum sóla og engum
\önsæll meðal
hæl er mjög
ungra stúlkna.
Hér er mynd af ljósum ball-
erínuskó með dökkum brydd
ingum. Takið eftir hvað skór-
inn er fleginn. Það er fallegt
en til þess að vel fari þarf
skórinn að vera alveg mátu
legur á fótinn, amiars tollir
vítt og síddin er mjög sóma- hann með engu móti.
SOÐIN .
LtÐA MEÐ
IIOL-
LENZKRI
sósu
l1/?. kg. lúða
salt og vatn.
SÓSAN:
50 g. smjörliki
40 g. hveiti
2 eggjarauður
40 g. smjör
soð af lúðunni
sitrónusafi
ögn af sykri.
Lúðu má bæði sjóða heila
og skera hana i stykki. Svarta
roðið er tekið af hen.ni, þvi
hvíta stungið niður í sjóðandi
vatn og skafið vel. Lúðan s?ð-
an þvegin vel. Eigi að sjóða
hana í heilu lagi 'er hún látin
í kalt saltvatn, vatnið látið
fljóta yfir hana og hún soðin
þar til hún er meyr. Sé hún
skorin í stykki er hún látin
ofaní sjóðandi saltvatn og soð-
in þar til beinin eru laus. —
Stykkjunum síðan raðað á fat
í tvær raðir. Sósan: Smjörið
er linað og eggjarauðunum
hrært samanvið. Smjörlikið
brætt, þvnnt út með sjóðandi
soðinu. Soðið i 10 mín. Þá er
sósunni hellt upp í eggin. Allt
látið í pottinn og látið jafnast.
Má ekki sjóða. Síðast er sí-
trónusafi látinn í og ögn af
sykri.
Enskai
kvengolltreyjur.
fallegt úrval
HOLT,
Skólavörðustíg 22.