Þjóðviljinn - 29.04.1954, Síða 4

4) — ÞJÓÐVILJINN — Funmtudagur 29. apríl 1954
Aðbúnaður iðniiema í Iðn
skélanum í
í síðasta eintaki Iðnnemans
er að nokkru kynnt sú aðbúð
sem nemendur Iðnskólans
verða að bua við á námstíma
sínum. Þjóðviijinn telur að sú
lýsing eigi erindi til fleiri, og
fer fráSögnin hér á eftir: j
Það er eins og það grípi
mann einhver lómieikakennd,
þegar maður gengur inn í Iðn-.
skólann. En hugurinn dvelurj
ekki lengi við sálarástandið,'
því það fyrsta, sem menn reka.'
af krananurp, en slikt er ó-
framkvæmanlegt án þess að
koma við hann með vörunum
og er þar af leiðandi stórhættu-
legt heilsu neménda. Það verð-
ur því krafa allra iðnskólanem-
enda í Reykjavík að vaskur
þessi verði þegar fjaxlægður og
í hans stað komi gosbrunnur.
Þessari kröfu beina i>eir til
heilbrigðísyfirvalda bæjarins,
því hæpið er, að skólanefnd
Iðnskólans vakni af Þyrnirósu-
svefni sínúm nú.
Þessi mynd er úr II stofunni. Sjást hinir baklausu koliar og bekkir
vel. — Hversu lengi verður það þolað, að skóianum skuli leyfa.-ít
a'i bjóða nemendum upp á bakiausa koUa og bekki?
augun í er inn kemur, er að
engin motta er í forstofu húss-
ins, og eftir þeim upplýsingum,
serh við þöfum fra nemendum
skólans/^iefur hun ekki sézt þar
í allan vetur. Og þá ekki held-
ur undanfarin ár.
Ílotta er hlutur, sem 4 fjölda-
mörg ár hefur þótt sjálfsagður
og: ómissandi hlutur á hverju
einasta heimili, og ekki sízt þar
sem margt fólk kemur saman.
Hljóta allir að sjá, hvílíkan ó-
þrifnað þetta hefur í för með
sér, sérstaklega í vondum veðr-
um, að menn skuli þurfa nauð-
ugir viljugir að ganga inn í
kennslustofu, þar sem þeir eiga
að sitja 2—3 tíma, með óhreina
fætur, sjálfum sér og öðrum
til leiðinda. En við þessu virð-
ist ekki hægt að gera, og þess
vegna höldum við áfram göng-
unni án þess að geta þurrkað
af okkur.
Gegnt aðaldyrum skólans rek-
umst við á vask þann, sem er
á myndinni hér á síðunni. Eins
og sjá má á myndinni, er sápa
á vaskinum og handklæði gegnt
honum og gat á forskalning-
unni fyrir ofan hann.
Vaskur þessi er eflaust hinn
mest umdeildi hér á landi,
og það ekki að ástaeðulausu.
Fyrir 20 árum var mikið skrif-
að urn hann í Iðnnemanum,
sem þá var gefinn út af Skóla-
félagi Iðnskólans, og þess kraf-
izt, að hann yrði fjarlægður,
en í staðinn kæmi gosbrunnur
til að drekka úr. Var sú krafa
rökstudd með þvi, að það væri
algerlega óforsvaranlegt að láta
500 nemendur drekka ú.r sömu
krús, en ein krús var höfð til
að drekka úr á hillu fyrir ofan
vaskinn. Var mikið um þetta
skrifað og gerðar margar álykt-
anir, enda kom í Ijós árangur
eftir langa bið. Ein kanna í við-
bót!! Nú er engin kanna, held-
ur skulu nemendur drekka beint
Og fyrst við erum farin að
tala um vaska, skulum við líta
á þann, sem staðsettur er á
salerni karlmanna í skólanum.
Á sH'kum ■•stöðum þykir sjálf-
sagtt að höfð. sé sápa,; en luepið
er að hún hafi komið. þangað
inn á annan hátf. en í vösum
nemenda. Handklæði, hvað er
það?
Salerni skólans eru oftast í
óreiðu, frárenhsli þeirra stíflaó
og vatn á gólfum þeirra. Hús-
vörður skólans reynir að þrífa
eins vel og hægt er, en ræður
lítið við.
Nú göngum við upp í H-stofu,
sem ér í þaki hússins. En xá
leiðinni skulum við líta inn í
teiknistofu prentara. Þar rek-
umst við á þriðja vaskinn. Er
hann einkum frægur fyrir ó-
daun þann, er upp úr honum
leggur.Er því ekki vert að
dvelja þar lengi, en halda
áfram í H-stofuna. (Sjá með-
fylgjandi mynd).
Þið eruð undrandi, en svona
er það, þótt ótrúlegt sé. Þessir
kollar þarna, sem eflaust eiga
að sýna fyrstu ár húsgagna-
iðnaðarins og eisa að vera
stofninn í væntanlegu minja-
safni skólans, eru ailir notaðir
við kennslu. Það hefur aldrei
þótt sérlega hollt að sitja á
skólabekk, hvað þá að vera við
vandasamt tækninám, með
hálfan hugann við námið, og
hinn við að halda jafnvæginu.
Þessi flækja í loftinu, sem
efalaust stendur eitthvað í sam-
bandi við rafmagnið, mun not-
Uð til hvíldar heila nemenda á
prófum. Eiga þeir að dreifa
huganum með því að finna
upphaf og endi hennar.
Nú hafið þið lesendur, verið
leiddir upp ó hanabjálka þessa
merka húss. Ef til vill sjáum
við eitthvað fleira á bakaleið
inni, sem markvert er.
Hankar eru flestir brotnir. og
í sambandi við það má geta
þess, að allmikil brögð hafa
verið af yfirhafnaþjófnuðum.
Flourecent-ljós sjást hér ekki,
þótt þau þyki ómissapdi í öll-
um skólum og þótt víðar væri
leitað.
Og einnig fræðumst við um
það, að það sé ekki ósjaldan
að iðnnemum er lítt þolanleg
setan í skólanum sökum kulda.
En þrátt fyrir allar kvartanir
þeirra um lagfæringar, er ekk-
ert við því gert, þeir eru hunz^
aðir í þeirri kröfu sinni, eins
og öðrum.
Og nú erum við komin nið-
I'essl vaskur er á salerni skólans. Þar sést aidrei sápa eða handklæði
ur. Ef til vill mun einhver líta
ó skóna sína og sjá, að þeir
eru orðnir hreinir. Og þá rifj-
um við upp fyrir okkur það,
sem við sóum, engar mottur,
óhreinindin á salerninu, vask-
ana, kuldann, H-stofuna og allt
hitt, sem til bóta ber að stefna.
Þeasl mynd er af vaskinum i anddyri skólans. Vonandl verður
hann horflnn { haust
Aðvörun þóít seint sé •— Engin aísökun að íram-
leiðslan sé íslerízfc — Engu'ber að hlíía sem illa er
g'ert. — Kpi skriíar um málv^rkasýningu
ÞAU ERU dálítið undarleg hin
óskrifuðu lög í sambandi við
gagnrýni á listum og bók-
menntum nú til dags. Við sumu
á maður beinlínis að fussa og
sveia, eins og til dæmis ab-
strakt málverkum, atómljóðum
svo að nokkuð sé nefnt. En ef
maður leyfir sér að anda á
ýmislegt annað, svo sem kvart-
etta, kóra, íslenzkar kvikmynd-
ir, er maður óþjóðlegur og
hrokafullur. Nú er ég nýlega
búin að fá bréf frá „Sigga“
þar sem hann talar um ís-
lenzku kvikmyndina „Nýtt
hlutverk", sem sýningar eru
nú um það bil að hætta á.
Hann vill ekki að ég birti bréf-
ið í heild, en fer þess á leit
við Bæjarpóstinn að hann „vari
fólk við að horfa á þessa
hrákasmíð. Það er engin afsök-
un fyrir lélegum vinnubrögð-
um að þau séu íslenzk, og mér
finnst háborin skömm að þvi
að blöðin skuli hafa vakið svo
mikla athygli á mynd þessari
og beinlínis gefið í skyn í frétt-
um um hana að hún væri sjá-
andi“. Seinna í bréfinu segir
hann: „Þetta minnir mig á ís-
lenzku iðnaðarframleiðsluna á
stríðsárunum. Framleiðendur
gengu þá á lagið og framleiddu
lélega vöru sem seldist vegna
þess að ekkert erlent var á
boðstólum að keppa við hana.
Nú súpa þeir margir hverjir
seyðið af því og fólk tekur hið
erlenda fram yfir vegna hinnar
lélegu reynslu sem það fékk
af innlendum varningi. Þetta
kallar sjálfsagt einhver óþjóð-
legt, en ég er þeirrar skoðun-
ar að engu beri að hlífa sem
illa er gert, livort sem það er
útlent eða rammíslenzkt".
Loks segir „Siggi“: „Ef til vill
á islenzkur kvikmyndaiðnaður
sér framtíð og það er vissulega
von mín, en framgangur hans
getur aldrei byggzt á því að
slælegum vinnubrögðum sé
hrósað vegna þess eins að þau
eru íslenzk. Það verður að
benda framleiðendum á mis-
tök sin til þess að þeir geti
bætt úr þeim. Á þann hátt
einan verður árangri náð“.
★
NÓI SKRIFAR: „Kæri Bæjar-
póstur. Mig langar til að vekja
athygli þína og lesenda þinna
á skemmtilegri málverkasýn-
ingu, sem nú stendur yfir i
Listvinasalnum. Þar sýnir ung-
ur mólari, Jóhannes Geir Jóns-
son, 26 ára að aldri og ættað-
ur að norðan. Það er ánægju-
legur blær yfir sýningu þess-
ari og ég vil hvetja sem flesta
til að sjá hana. Og þeir sem
nóg eða næstum nóg hafa
fengið af abstrakt málverkum
að undanförnu fá þægilega
hvíld frá þeim á sýningu þess-
ari, því að þarna vita þeir hvað
þeir eru að horfa á. Flestir
ungu málararnir okkar mála
abstrakt og það er því kær-
komin tilbreyting að horfa á
myridir sem tala til skynsem-
innar en ekki einungis til
hjartans og tilfinninganna.
Sýning Jóhannesar Geirs stend-
ur til sunnudags og vil ég færa
hinum unga listamanni þakkir
og hamingjuóskir í tilefni af
hinni ánægjulegu sýningu hans.
— Nói“.