Þjóðviljinn - 23.06.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJÖÐVILJiNN — Miðvikudagur 23. júní 1954 -
INNAN
VIÐ
MÚRVEGGINN
EFTIR A. J. CRONIN
31.
an hann var að róast í skapi. Síðan sagði hann:
( „Þið unglingarnir þykizt hafa alla kostina. Það er
gallinn á ykkur. Þið sjáið ekkert gott annars staðar.
Ég þykist ekki vera neinn dýrlingur. En ég held þó fast
við ýmsar hugsjónir. Og ein þeirra er sanngimi. Að
vísu er mér meinilla við þetta mál yðar. En hamingjan
góða, ég læt það ekki á mig fá. Ég tek skýrsluna með
mér, opinbera hana í sjálfri fulltrúadeildinni. Og sem
ég er lifandi, ég gef yður orð mitt upp á það, að ég hætti
ekki fyrr en hún er komin í hendur innanríkisráðherr-
ans.“
Páll leit upp. Svo óvænt var þessi ræða, svo snöggur
sigurinn, að það var eins og herbergiö færi allt í éinu
af stað.
Hann reyndi að stama upp þakklæti sínu, en hann gat
ekki bært varirnar, herbergið hringsnerist enn hraðar
en áður.
„Guö minn góður!“ Birley þreif í skyndi stóran ferða-
pela upp úr vasa sínum, beygði sig áfram og hellti nokkr-
um dropum upp í Pál. „Svona! Þetta er skárra. Hallið
höfðinu fram“.
Hann horfði á roðann stíga fram í kinnar Páls á ný,
föðurlegur á svip og fékk sér á meðan drjúgan sopa úr
pelanum. Geðshræring Páls rak síðustu leifar reiðinnar
á flótta og hann fann notalega til valds síns. Og seinna
meir, þegar hann hefði leiörétt þetta rugl um óréttlæti
yrði þetta fyrirtaks saga til að segja í klúbbnum! —
„ieið yfir hann fyrir framan mig, veslings piltinn”, heyrði
harrn sjálfan sig segja. En tíminn leið;
,,Líður yður betur núna? Lestin mín fer klukkári
átta“.
Páll reis á gætur, tók í blindni í höndina sem Birley
rétti fram, og andartaki síðar var hann kominn út á
strætið með hljóm fyrir eyrunum og enn ríkari hljóm í
hjartanu.
Sextándi kafli
Daginn eftir gerðist Páll áskrifandi að Courier í blaða-
turninum á horninu. Blað þetta skýrði nákvæmlega frá
öllu því sem gerðist í þinginu. Þótt Páll vissi áð ekkert
mundi gerast á næstunni — Birley var'ð að bíða færis —
las hann blaðið með ákefð á hverju kvöldi þegar hann
, kom júr vinnunni.
Hann var allvongóður, reyndi að sætta sig- við, kring-
umstæður sínar og gera gott úr þeim. Þar sem hann
bjó kynntist hann lauslega eina jafnaldra sínum sem
þar átti heima — James Crocket skrifstofumanni, þung-
lamalegum og hægfara, reglulegum eins cg klukku í
venjum sínum, gekk með háa., stífa flibba og þverslauf-
ur og mjög hlédrægur við Pál; en laugardagsmorgun
einn þegar þeir hittust fyrir framan herbergi sín, tók
hann hugsandi tvo miða upp úr veski sínu.
„Kærið þér yður um þessa miða? Skrifstofustjórinn
gaf mér þá. Hann er meolimur“.
Páll virti miðana fyrir sér.
„Ætlið þér ekki að nota þá sjálfur?“
„Vinkona mín er lasin“, svaraði Crocket, og þess
vegna getum við ekki notað miðana. Það er mjög
skemmtilegt þama. Það fá aðeins félagar og gestir að
koma á sunnudögum“.
Páll vildi ekki særa Crocket, tók því við miðunum,
þakkaði fyrir sig og þaut af stað í vinnuna. Honum leið
betur þessa dagana og leiddist ekki 1 vinnunni. öðru
hverju skotraði hann augunum til Lenu Andersen og
reyntíi að vinna bug á mótstöðu hennar. Það var engan
veginn auðvelt — upp á síðkastið — eftir að hún hafði
rabbað frjálslegar við hann, var eins og hún hefði horf-
ið inn í skelina á ný og stundum varð hann var við þján-
ingasvip í augum hennar. Honum sárnaði aö hún skyldi
afþakka þá vináttu sem hann hafði að bjóða og um há-
úag einn — það var á laugardegi -- fékk hann
allt í einu hugmynd.
„Lena“, sagði hann og gerði sér far um að vera alúð-
legur. „Hvers vegna förum viö ekki út saman .... á
morgun?“
Þegar hún svaraði engu, hélt hann áfram: „Piltur
sem býr með mér gaf mér tvo miða í grasgaröinn. Það
er ekkert sérlega spennandi en það er þó tilbreytni
fyrir unglinga eins og okkur“.
Svipur hennar hafði gerbreytzt, og andartak stóð hún
grafkyrr.
„Hvað er að?“ Honum gramdist en reyndi þó að gera
að gamni sínu.
„Haldið þér að brönugrösin bíti yður?“
Hún brosti dauflega. En svipur hennar var enn stirö-
legur og óttasvipurinn, óttinn við heiminn og mennina,
hvarf ekki úr augum hennar.
„Þetta er mjög vingjarnlegt af yður“, sagði hún og
sneri sér undan. „Ég fer ekki oft út ....“
Hann skildi ekki hvers vegna henni varö svona mik-
ið um þetta meinlausa tilboð. Og viðskiptavinirnir voru
farnir að streyma inn.
„Hugsið yöur um“, sagði hann og sneri píanóstólnum
við. „Þér látið mig vita ef þér viljið koma“.
Lena gekk hægt aftur.að afgreiðsluborðinu og hún
var í kynlegu uppnámi. í þéssa sex mánuði síðan hún
kom til Worthley hafði hún ekki sinnt tilliti nokkurs
manns. Að vísu hafði hún átt í erfiðleikum og þeim
leiðum. Hari'is hafði til dæmis gengið á eftir henni með
grasið í skónum fyrst eftir að hún fór að vinna í Bon-
anza, en kuldi hennar og afskiptaleysi hafði að síðustu
hrakið hann brott. Og það kom ekki sjaldan fyrir að
hún væri ávörpuð og elt á götum úti þegar hún gekk
Móðir og harn á sjúkrahúsi
Nú er mikið um það rætt í
Englandi og víðar hvort rétt
sé að mæður fylgi bÖrnum sín-j
um á sjúkrahús, þegar þau
veikjast. Fólk skiptist í tvo
hópa, og það er athyglisvert
að fylgjast með þróun þessa
máls í Engiandi, en þar hefur
það lengi verið á dagskrá. —
Enska læknablaðið Lancet
Barn innan tveggja ára ald-
urs sem þarf að mata og sinna
á alia lund, er öruggara og ró-
legra í návist móðurinnar, sem
annast það á sama hátt og á
heimilinu.
Mæður sem hjúkrunarkouur
Þess vegna hallast blaðið að
því að mæður eigi að annast
mselir sterklega gegn því í leið-
ara að mæður og börn séu
aðskilin og það er einkum eft-
irtektarvert vegna þess, að
Lancet er blað sem fer yfirleitt
mjög varlega í sakirnar.
Mæður eru ekki fífi
Blaðið lýsir því yfir, að þeg-
'ar um meðferð sjúkra barna
sá að ræða, hafi það til skamms
tíma verið venja að ganga að
því sem vísu að mæðurnar
væru fífl. Það álit ber að forð-
ast. Venjuleg móð:r er fjarri
því að vera fífi; oft er móðirin
miklu skynsamari en læknar
og hjúkrunarkonur gera ráð
fyrir að jafnaði. Auk þess
hefur móðirin sérstaka þekk-
ingu á sínu eigin bami, seni
ókunnugt fólk getur aldrei afl-
að sér á skömmum tíma. —■
börn sín og þær eigi að fá að
gera allt sem þær geta mögu-
lega gert. Flestar mæður láta
vel að stjóm lækna og hjúkr-
unarkvenna og barnið er ró
legra og því batnar fyrr þegar
móð'rin fær a'ð annast það. í
Ástralíu hefur verið gerð slík
tilraun á einu sjúkrahúsi, og
þar býr móðirin í herbergi við
hliðina á herbergi barnsins, býr
til matinn handa því og þvær
af þvi í sérstöku herbergi.
Minni smithætta
Ástæðan fyrir þessari tilhög-
un er smithættan. Ungbarnið
hefur ekki scr neitt móteitur
gegn fjölda sjúkdóma og er
því í nrkilli hættun á smitun.
Ungbörn sem eru holgóma og
gera þarf skurðaðgerð á eru
einniigruð og aðeins móðirin og
iStjórnmálamaður nokkur var að
tialda ræðu. Hann fór mörg-um
orðum um þjóðarfleyið og þá
hættu sem það væri í. Sjómaður
nokkur hlustaði á með mestu
athyg’i. „Öldurnar belja yfir
skipið“, sagði ræðumaður, „segl-
in eru rifin, stýrishúsið brotið,
og skipið stefnir beint upp að
grýttri ströndinni".
„Er þá ekkert tii bjargar?"
Þá þoldi sjómaðurinn ekki leng-
ur mátið. Hann stóð upp og
lá við að eldur brynni úr aug-
um hans.
„Niður með akkerið, fíflið þitt",
sagði hann og steytti hnefana að
ske’.kuðum ræðumanninum.
—O—
Xnnbrotsþjófurinn við son sinn:
Það var allt í lagi þótt þú
stælir sultunni frá henni mömmu
þinni, en hitt var lakara a,ð hún
sá fingraförin þín á krukkunni.
■—O—
Svo þér særðust í stríðinu —
hvar særðust þér?
1 Bospórus.
Hry'.li’.egt!
—O—
Þegar þér hreinsið riffiíinn — á
hverju byrjið þér þá?
Að líta á númerið.
Og hvers vegna það?
Til að ganga úr skugga um að
það sé minn eigin riffill.
ein cérstök hjúkrunarkona
kemur í snertingu við það. Við
þetta minnkar smithættan um
helming. Barnið hefur mót-
stöðuafl gegn smitun frá móð-
urinni en ekki frá ókunnugu
fólki. Þess vegna kemur það
stundum fyrir að móðir ve:kist
t.d. af inflúenzu en ungbarnið
sleppur við veikina, endaþótt
það hafi umgengizt mcðurina.
Á myndini er röndóttur kjóll,
sem er tilvalin hversdags- og
vinnukjóll allt árið um kring.
Rendurnar snúa langsum í öií-
um kjólnum og löngu skyrtu-
ermunum, en þversum í krag-
anum, uppslögunum, hnappa-
listanum og brjóstvasanum. I
mittið er kjóllinn tekinn saman
með breiðu, einlitu belti. Takið
eftir að pilsið er styttra við
hliðarsaumana og minnir á
I herraskyrtu að neðan, en það
er hægðarle'kur að breyta því
i ef manni lízt ekki á það.