Þjóðviljinn - 15.09.1954, Blaðsíða 10

.10)
>JÖÐVILJINN — Miðvikudagur 15. september 1954
INNAN
VÍÐ
MÚEVEGGINN
EFHR A. J. CRONIN
hefði d.ottiö eitthvað í hug, Jeit upp og. starði út í blá-
inn. Rödd hans breyttist mjög — varð fjaiTæn, mann-
leg og viðkvæmnisleg.
„Manstu .... Páll .... á Jesmond Dene .... þegar
við sigldum bréfbátunum?“
Hann leit skömmustulegur á son sinn, strauk hend-
inni yfir þrútin og rök augun og fór út úr herberginu.
101.
Páli til angurs og leiða stundi Mathry þungan og það
fóru ömurlegar viprur um stirðnað andlit. hans.
,.AUt snýst öfugt fyrir mér. Allt. Jafnvel réttarhöld-
■ in. Að sjá þessa samkundu í dag. Ég hafði enga ánægju
af henni. Allir þessir uppstríluðu lögfræðingar sem töl-
uðu eins og bækur. Hvers vegna gera þeir ekki eitthvað
til tilbreytingar. Hvers vegna leyfðu þeir mér ekki að
tala? Þeir hlógu að mér í laumi. Ég er umskiptingur
... és' á hvergi heima. Ég verð aldrei neinum að gagni. Ég
er búinn að vera. Ég myrti engan. Það eru þeir sem
myrtu mig“.
’ Það var dautt í pípunni hans, andlit hans var grá-
fölt, líkami hans titraði allur af angist.
Það var eins og“ hjarta Páls þiðnaði. En þessi' veik-
leiki hjá föður hans, þessi óvænti vonarneisti, var of
dýrmætur til þess að eyða á hann samsvarandi veik-
leika og tilfinningasemi. Hann titraði af geðshræringu,
en hann neyddi sig til aö svara kuldalega. ,
„Þú ert alls ekki búinn að vera“. Hann þagði all-
lengi meðan þetta var að síast inn. „Það sem þú hefur
’ orðið að þola hefur breytt þér. En að árum ertu ekki
gamall maður. Þú ættir að geta endurskapað hug-
myndir þínar og lagt stund á það sem hentar þér bezt.“
„Ekkert hentar mér“, taut^öi Mathry. „Mér hefur
dottið í hug að bezt væri aö binda endi á þetta allt. Ég
gekk eftir brúnni á skipaskurðinum í kvöld .... og ég
var að því kominn að varpa mér út af henni“.
„Þaö væri mjög góð aðferð til að þakka mér fyrir
það sem ég hef fyrir þig gert“.
Mathry lyfti úlfgráu höfðinu og leit útundan sér á
son sinn. .. •
„Já“, tautaði hann. „Þú hefur verið góður við mig, það
hefurðu verið“.
„Drekktu þér bara, ef þér sýnist“, hélt Páll áfram
nístandi röddu. „Losnaðu úr vandræðunum á þann hátt
sem auöveldastur er. En mér finnst önnur hugmynd ör-
lítið skynsamlegri. Bráðum færöu allmikla fjárupphæð.
Já, víst færðu hana. Hvers vegna kaupir þú þér ekki
smábúgarð uppi í sveit ... . þá kemstu út í hreina loftiö,
hefur samastað fyrir þig, eignast hænsni og egg ....
gleymir aö hata fólk .... Þú færð heilsuna aftur uppi
1 sveit .... yngist upp á sál og líkama“. Páll hækkaði
röddina skyndilega. „Ég kom þér út, var það ekki?
Reyndu að nota sem bezt þessi ár sem ég hef gefiö þér“.
„Ég gæti það aldrei“, sagði Mathry hásri röddu.
„Víst gæturðu það“, hrópaði Páll. „Og ég get hjálpað
þér. Ég reyni að fá kennslustarf í nágrenninu. Þá verð
ég til taks ef þú þarft á mér aö halda“.
„Nei .... það gerirðu ekki. Eða hvað?“
„Jú“,
Mathry gaut augunum enn á Pál. Sprungnar varir
hans skulfu.
„Ég er svo þreyttur”, tautaði hann. „Ég held ég fari
í rúmið“.
Hjarta Páls tók viðbragö af gleöi eins og stórsigur
væri unninn. Hann vissi ekki hvað hafði valdið þessum
umskiptum hjá Mathry — hann hafði ekki þorað að
vona þetta. En í leiftursýn sá hann fyrir sér framtíð
þeirra beggja upp úr þessum molum, réttlætingu á
stundu ósigursins. Hann gladdist yfir því aö hann hafði
ákveðiö að vera kyrr.
Hann leit beint á föður sinn og rödd hans var stillileg.
„Þár líður betur eftir góðan nætursvefn“.
Mathry reis á fætur.
„Uppi í sveit .... “ tautaði hann. „Meö hænsni og
ku .... það væri ágætt .... en gæti ég .... ?.“
„ Já“, sagði Pálí aftur með festu í rómnum.
Það varð andartaks þögn .
„Gott og vel“, sagði Mathry kynlegri, hásri röddu.
Hsnn opnaði munninn og lokaöi honum aftur. „Nú fer
ég í rúmið“. Allt í einu nam hann staðar eins og honum
Tuttugasti kafli
Langa hríð sat Páll kyrr í setustofunni. Nú gæti hann
framkvæmt áætlun sína. Það var að vísu ekki draum-
sýnin um lítið hús í rósagarði utaní hlíð og grænir
akrar framundan. Hann hafði þroskazt svo við reynslu
sína, að hann var orðinn raunsær, hafði taumhald á
geðhrifum sínum. Hann yrði að ljúka kennaranámi,
ekki í Belfast — nú var það óhugsandi — heldur í ein-
hverjum af smærri sveitaháskólum Bretlands, ef til vill
í Durham, þar sem skólagjöld voru lág og kennslan
góð. í þessari gömlu kirkjuborg gæti hann eflaust feng
ið einhvers konar vistarveru, það stóð á sama hve
frumstæð hún var, til að hýsa þá báða, með tilheyrandi
garði þar sem Mathry gæti öðlazt sálarheill aftur. Var
þetta framkvæmanlegt? Páll vissi það ekki. Hann hafði
heyrt frásagnir af því, að menn sem látnir voru lausir
eftir langa fangelsisvist, fimmtán, tuttugu, jafnvel þrjá-
tíu ár, gátu á ný tekið upp eðlilegt líferni, horfið í fjöld-
ann, notið rólegrar og hversdagslegrar elli. En þeir
höfðu að vísu ekki veriö dæmdir ranglega.
Páll flýtti sér að rísa á fætur áður en harmurinn yfir
óréttlætinu kæmi honum úr jafnvægi. Hann vildi ekki
að neitt eyðilegði þessa tilfinningu um frið og ró, sem
hafði tekið við af ofsareiðinni í garð dómsvaldsins.
Klukkan var ekki mjög margt, og hann ákvað að fara
út að ganga áður en hann færi að hátta. Hann slökkti
ljósið, gekk hægt eftir ganginum svo að hann truflaði
ekki Mathry og fór niður.
Kvöldin voru orðin löng, og enn vottaöi fyrir dags-
birtu 1 lofti, eins og hún væri treg til þess að hverfa
alveg. Loftið var hlýtt, mjúkt og kyrrt. Hami gekk frá
gistihúsinu, heillaður af yndisleik kvöldhúmsins.
Hann hafði ætlað sér aö ganga éitthyað út í bláinn,
CjUMS
OC CAMM
Benjamín var viðurkenndur,
sem bezti leigubílstjórinn i
bænum, og hefðarfrú ein leit-
aði því ávallt til hans þegar
hún þurfti á leigubifreið að
halda.
Að einu leyti geðjaðist henni
þó ekki að Benjamín, því að
henni þótti hann vera alltof
kærulaus um útlit sitt. Dag
einn þótti henni tími til kom-
inn að færa þetta í tal við
Benjamín, og hóf máls á
þessa leið: — Hvað telur þú
hæfilegt, að raka sig oft í
viku, Benjamín.
Benjamín, leit á hana og
svaraði síðan kurteislega: —
Tvisvar með yðar skeggvöxt
frú.
Tveir læknar ræðast við.
A: Þú hefur læknað sjúkling—
inn og er þá nokkuð að frekar?
B: Jú nú er eftir að vita hvaða
meðalið læknaði hann.
Maður nokkur var að ferðast
um Gyðingaland ásamt konu
sinni. Þau fengu heimamann
til þess að fara með þau á
litlum bát og sýna þeim hvar
Messías hafði gengið á vatninu.
Þegar þau voru komin miðja
leið sneri ferðamaðurinn sér
að stjórnanda bátsins og
spurði:
— Hve mikið eigum við svo
að borga fyrir flutninginn?
— Tíu dollara hvort, var svar-
ið.
— Eg er þá ekki hissa, þó að
Messías hafi frekar kosið að
ganga, sagði ferðamaðurinn.
Maður tekur þvetta-
snúru . . .
Maður tekur venjulega þvotta-
snúru, leggur hana saman
nokkrum sinnum og bindur
hana um mittiö. Svo saumar
maður nokkur hylki úr taui til
að halda dýrðinni á sínum stað
og kaupir sér spennu, og þarna
er komið nýtízku belti. Snæri
er ekki dýrt og á þennan hátt
er því hægt að koma sér upp
ódýru belti, aldrei slíku vant.
Hægt er að nota snæri í ýmis-
legt fleira en belti, t.d. hanka á
stórar tautöskur og ilskó, sem
ekki eru annað en sóli og
snærisreimar. Hægt er að búa
til ljómandi skemmtilega ilskó
á þennan hátt, en það er ekki
beinlínis þægilegt að ganga í
þeim. Snæri er dálítið hart og
getur sært fótinn, en fyrir þá
sem vilja leggja það á sig er
þetta ódýr fótabúnaður.
Oaíðsvuíita
Það er gott að eiga svuntu
til að nota í garðinum. Hún
þarf að vera sterk og rúma
mikið og svuntan á myndinni
hefur einmitt þessa eiginleika.
Hún er gerð úr bláu og hvít-
röndóttu kadettutaui og vas-
arnir eru fóðraðir með dökk-
bláu alpakka, svo að þessi
svunta ætti að geta enzt von
úr viti. Svuntan er hnýtt sam-
an að aftan og vasarnir sem
eru á hliðunum ná næstum sam-
an að aftan.
GaS á vatnskönnunni?
Ef gat kemur á vatnskönnuna.
sem stofublómin eru vökvuð
með, er ekki nauðsynlegt að
fleygja henni strax. Hægt er að
þétta ga£íð með ögn af nagla-
lakki. Látið lakkið þorna vel
áður en farið er að nota könn-
una aftur. Líka er skynsamlegt
að þétta gatið aukalega að inn-
anverðu.
Ekta Harris-Tvveed er aðeins
búið til á Hebrides-eyjum, sem
eru fyrir norðan Skotland. 1953
voru framleiddar 5 milljónir
yarda en það er nýtt met ’og
ekki svo lítill árangur, þegar
tillit er tekið til þess að Harris-
tweedið er liandofið og fram-
leitt í húsum fiskimanna á eyj-
unum.
Börn eru mjög hrifin af sog-
rörum og þau athuga það ekki
að rörin eru yfirleitt of stutt
til þess að þjóna tilgangi sín-
um, sem sé að hægt sé að
drekka úr flösku gegnum þau.
Fyrr eða síðar dettur rörið nið-
ur í flöskuna og þá þarf að
veiða það upp. úr með barns-
fingri sem sjaldnast er of
hreinn. Það er hvorki hreinlegt
né hentugt.
Ef rennilásinn er hlaupinn í
baklás og ekki hægt að hreyfa
hann úr stað, bætir það oft
úr skák að núa hami með kert-
isbút.