Þjóðviljinn - 22.09.1954, Blaðsíða 10

**WÖH
I I > 1' .t Í'I: Ml -.•.inL»c.k.>)i)i}v:
10) — ÞJÖÐVILJINN — Miðvikudagur 22. septembér 19o4 —

ií' ír*H »w ’v íi
Stisfamaðuriim
Eftir
Giuseppe Berto
5. DAGUR
peningarnir sendist út fyrir hringinn. Svo tekur maður
kringluna !í lófánn, snýr henni aftur og reynir að hitta
aðra mynt, til þess að hún fari út fyrir hringirin. Meðan
kringlan dettur ekki má maður halda áfram að leika
og eiga myntirnar sern fara út fyrir hringinn.
Þegar ég kom, vissu þeii' allt. Pasquale Mennella, sem
ætlaði að fara að snúa skopparakringlunni, hætti í miðju
kafi og leit á mig. Svo spurði .hann mig hvort ég vildi
vera með.
Ég sagðist ekki vilja það, ég hefði enga peninga.
„Ég skal lána þér, ef þú vilt,“ sagði hann.
Ég neitaði aftur, en samt sem áður byrjaði hann
ekki að snúa kringlunni.
„Einhver sá þig í fylgd með ókunnugum hermanni,"
sagði Salvatore Troilo.
' ,,Það var sonur Francesco Rende,“ sagði ég.
,,Og hvað sagði hann?“
„Ekki neitt. Hann var að spyrja mig til vegar.“
Ég ætlaði ekki að láta hafa neitt upp úr mér. Pasquale
Mennella sneri kringlunni og hún sentist inn í miðja t
peningahrúguna. Fimm myntir fóru út fyrir strikið áð-
ur en kringlan stöðvaðist. Pasquale var slyngur !f þessum
leik og það var ég líka. En þennan dag gat ég ekki leik-
ið mér að skopparakringlu. Ég dokaöi þarna við dálitla
stund og horfði á. Svo komu krakkarnir úr barnaskólan-
um og fylltu torgið með hávaða og ærslum. Það var
kominn tími til að fara aftur upp í Grupa.
Ég settist í sólskinið fyrir framan húsið. Gluggar og
dyr voru lokuö og auövitað hafði ekkjan slökkt eldinn
sem tákn sorgarinnar eins og venja var. Enn vantaöi
nokkuð á að klukkan væri fimm; en hann hafði sagt
„um fimmleytið“ og það var ekki nákvæmlega til orða
tekið. Og ég var ekki ráðinn í hvað ég ætti að gera, þeg-
ar klukkan slægi fimm, rivort ég ætti að fara og berja
að dyrum eða bíða úti. Auðvitað gat verið að hann hefði
gleymt þessu. Mér fannst mjög langur tími liðinn siðan
við höfðum hitzt á götunni. Og síöan hafði ég verið
þess fullviss, að honum væri sama hvorúm rriegin hryggj-
ar ég lægi.
En klukkan var ekki búin að slá fimm, þegar dyrn-
ar opnuðust og hann kom í ljós á þröskuldinum. Hann
var klæddur borgaralegum buxum og léttri, grænni
prjónapeysu og bar engin sýnileg sorgarmerki. Hann
var ekki eins mikill fyrir mann að sjá og hann hafði
verið 1 einkennisbúningnum. Hann stóð með hendur
í vösum og horfði út á götuna og fas hans virtist kæru-
leysilegt, næstum yíirlætislegt. Ég gerði hvorki að rísa
á fætur né vekja á mér athygli á annan hátt. Það var
hann sem tók eftir mér aö stuttri stundu liöinni, þekkti
mig og um andlit hans leið bros sem hvarf samstund-
is. Hann gaf mér merki um að ganga á undan sér inn
tí' húsið.
Herbergið var næstum tómt, ekkert í því nema borð
og nokkrir körfustólar. Á veggjunum voru myndir, meðal
annars stór mynd af Accursi sálaða, smiðnum, talsvert
af upplituðum bréfblómum og lituð mynd af San
Francesco da Paola eins og er í flestum húsum hjá okk-
ur. Hann hafði lokað dyrunum á eftir sér, og svo var eins
og hugsanir hans færu að reika. „Þú ert kominn úr ein-
kennisbúningnum þínum,“ sagði ég eftir stundarkorn.
„Já. Fannst þér hann fallegur?“
' „Já“, svaraði ég.
„Þú verður ekki eins hrifinn af honum, þegar þú átt
sjálfur að fara í hann“.
Nú var hann aftur farinn að tala með yfirlætishreimn-
um, sem mér gramdist svo mjög. Mig langaði til að
koma honum í vandræði. „Hvað hefur þú drepið marga
Englendinga?“ spuröi ég hann.
í stað þess að svara fór hann að hlæja og mér gramd-
ist enn meira.
„Ég er viss um að þú hefur ekki drepið einn einasta
Englending,“ sagði ég og var eins kæruleysislegur og
mér var frekast unnt.
Hann líló enn innilegar. „Ja, ég veit svei mér ekki,“
sagði hann. Ef til vill hef ég ekki drepið einn einasta.
Stríðið er svo rilikil ringulreið að maður veit alls ;Okki
þvað,>^r að gerast.“
„En finnst þér ekki gaman að vera í stríði?“
„Nei, ég er ekki mjög hrifinn af því,“ sagði hann og
hló við.
„Nú þarftu ekki að vera lengur í hernum, er það?“
„Ég væri þar ekki ef ég gæti ráðið því sjálfur,“ sagði
hann. „En þeir gáfu mér aðeins mánaðar leyfi. Einn
mánuð, vegna þess að faðir minn er dáinn.“
„Já, ég veit það“, sagði ég.
Það eitt aö hann minntist á dauða föður síns og svip-
ur hans varð um leið raunalegur, nægði til þess að reka
burt andúð mína. En hann var ekki enn tilbúinn aö
segja mér, hvers vegna hann hefði gert boö eftir mér.
Varla var það til þess að ég ætti að vera honum til
skemmtunar. Ég þóttist vita nú þegar að hann hirti lít-
ið um félagsskap fólks. En hann sagði ekki neitt. Hann
var farinn aö virða mig vandlega fyrir sér, og ég fann
þungt augnaráð hans hvíla á mér. Loks spurði hann:
„Hvaða vinnu stundar þú?“
„Ég er ekki í neinni vinnu,“ sagði ég. „Nú sem stendur
hjálpa ég föður mínum.“
„Og hvaö gerir faðir þinn?“
„Við eigum hús og dálítið land og olívutré.“
„Mikið land?“
Ég vissi ekki hvernig ég átti að svara. Ég kærði mig
ekki um að hann héldi að við værum fátæk. Við vorum
ekki fátæk. „Við eigum tvær jaröir,“ sagði ég. „Aöra
hér í nágrenninu og hina í Lauvara, dálitlu hærra uppi
í fjallinu.“
„Já, einmitt,“ sagði hann og það var ekki hægt aö
heyra hvað hann var að hugsa. „Og yrkir faðir þiim
. jörðina sjálfur?“
Hvernlg er húsgögnum
ro@®ió i ibm?
Þegar húsgögn eru valin í í-
búð nú á dögum er algengt að
fólk leiti ráða hjá lærðum
mönnum. Þeir sein háfa efni á
snúa sér til híbýlafræðings
—- aðrir ' fá aðstoð 'fróðra
marma í húsgagnaverzluninni
þar sem húsgögnin eru keypt.
Þetta stafar meðal annars af
því að röðun og gerðir hús-
gagna hafa breytzt mjög mik-
ið á síðari árum. Áður voru
heilar samstæður keyptar í
stofurnar og röðunin því ekki
mjög mikið vandamál. Stofurn-
ar voru sjaldnast með persónu-
legum svip.
Nú er algengt að húsgögnin
samanstandi af stökum hlut-
um, sem oft eru keyptir í
—-----
Cooper rakst eitt sinn á gaml-
an veiðimann, sem var að
veiðum á graslendi ásamt
hundi sínum. Hann veitti því
athygli, að í hvert sinn, sem
hundurinn gelti hleypti veiði-
maðurinn af byssunni eitt-
hvað út í loftið.
Þegar Cooper innti hann eft-
ir ástæðunni fyrir þessu, svar-
aði sá gamli:
— Eg vissi reyndar, að engin-
bráð var í nánd og hundurinn
er nú mikið farinn að láta
sig, en við höfum nú gert svo
marga góða hluti saman, að
ég kann ekki við að kalla
hann lygara.
Sjúklingurinn vaknaði á
sjúkrahúsi eftir uppslcurð og'
sá að gluggatjöldin voru
dregin fyrir.
Hann sagði: — Hvers vegna
eru gluggatjöldin fj-rir lækn--
ir ?
Læknirinn: — O, það er-
kviknað í hinum megin við
götuna og ég kæri mig ekki
um, að þú vaknaðir meS það
á tilfinningunni, að uppskurð--
itrinn hefði misheppnazt.
hverri áttinni og því hægt að
raða þeim niður á ótal vegu.
Sem dæmi um hlutverk hí—
býlafræðinga hefur tímaritið
Bygge og Bo birt verkefni,
sem lagt var fyrir nemanda á
skóla fyrir híbýlafræðinga og’
lausn hans á því.
Verkefnið er svohljóðandi:
Veljið og raðið húsgögnum í
tveggja herbergja íbúð handa
fjölskyldu sem eru hjón með
eitt barn, og nemandinn Beth
Holk lýsir áliti sínu með þess-
Urh orðum:
Þáð getur verið erfitt að
raða húsgögnum í tveggja her-
bergja íbúð handa þriggja
manna fjölskyldu, og í þessu
tilfelli er barninu ætlað minna
herbergið. Með því móti fá
foreldrarnir herbergi fyrir sig
og barnið hefur gott pláss til
afnota. Stóra stofan gegnir
því miklu hlutyerki, því að í
henni er sofið, borðað, unnið
o. fl. Húsgögnin sem í stofunni
eru þurfa því að vera mjög
vönduð. Á öðrum langvegg
stofunnar eru tveir svefnsófar
-— Hans Wegner hefur teiknað
þá og þeir eru bæði fallegir og
gott að búa um þá. Sófarnir
eru með röndóttu áklæði, mó-
brúnu og ólituðu, og veggurinii
bakvið er málaður með dökk-
grænni plastmálningu. 1 sófan-
um eru tveir kirsuberjarauðir
púðar og á græna veggnum
tvær hvítar gipslágmyndir.
Fyrir framan annan sófann er
saumaborð teiknað af Hans
Wegner. Það er með stækkun-
arplötum á hjörum og einnig
hægt að nota það sem kaffi-
borð. Við saumaborðið er stóll
húsmóðurinnar — þar getur
hún setið með handavinnu sína
og við vegginn bakvið hann,
sem málaður er sólgulur, er
bókahillan hennar, serfi hún
geymir í bækur og uppskriftir.
Hinn langveggurinn í stof-
unni er daufgrár. tít frá þess-
um vegg stendur borðstofu-
borðið, sem-er með teakviðar-
plötu. Yfir matborðinu er lit-
auðug abstraktmynd. Borð-
stofustólarnir eru úr eik og
Framhald á 11. síðu.