Þjóðviljinn - 06.02.1955, Blaðsíða 11

Suimudagur 6. febrúar 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Erich Maria REMARQUE:
Að elsha ...
&ey§a
48. dagur
Ég ætla að ná í flöskuna. Ég verð fljótur".
Gráber gekk yfir skálagarðinn og upp tröppurnar að
herbergi fjörutíu og eitt. Stofan bergmálaði af hrotum
helmings íbúanna. Yfir borðinu logaði á daufu ljósi.
Spilamennirnir voru enn á fótum. Reuter sat hjá þeim
og las.-
..Hvar er Böttcher?" spurði Gráber.
Reuter skellti aftur bókinni. „Hann bað mig að skila
að hami hefði einskis orðið vísari. Hann hjólaði á vegg
og eyðilagði hjólið. Það er gamla sagan — sjaldan er
ein báran stök. Á morgun verður hann að plámpa aftur *
af stað fótgangandi. Og í kvöld situr hann á bjórknæpu
til að drekkja sorgum 'sínum. Hvað hefur komið fyrir
þig? Þú ert dálítið fölur“.
,.Ekki neitt. Ég ei‘ að fara út aftur. Ég þurfti bara
að sækja dálítiö“.
Gráber þreifaði niður í bakpokann sinn. Hann. hafði
komið meö flösku af Genever og flösku af vodka frá
Rússlandi. Auk þess átti hann armagnacið frá Binding.
,Taktu konjakið eða armagnacið“, sagði Reuter
„Vodkað er ekki þarna lengur“.
.,Hvernig stendur á því?“
„Við drukkum það. Þú hefðir átt að gefa okkur
óbeðinn. Menn sem koma frá Rússlandi eiga ekkert
með aö haga sér eins og kapitalistar. Þeir eiga að
félögum sínum hugulsemi. Þetta var ágætt vodka“.
Gráber tók flöskurnar tvær sem enn voru eftir. Hann
stakk armagnacinu 1 vasa sinn og rétti Reuter Genev-
erinn. „Þetta er rétt hjá þér. Hana, taktu við þessu
gigtarlyfi. Og hagaðu þér ekki sjálfur eins og kapital-
isti. Gefðu hinum með þér“.
„Merci!1^ Réuter hoppaði að skáp sínum og fann
tappatogara. „Ég geri ráð fyrir að þú sért búinn að
skipuleggja flekun af frumstæðasta tagi. Meö aðstoð á-
fengra drykkja. Undir slíkum kringumstæðum gleym-
ist oft að taka tappann úr fyrirfrám. Og með háls-
brotinni flösku er hægt að saxa sundur á sér varirnar.
Gerðu svo veþ sýndu forsjálni“.
„Farðu til fjandans. Flaskan er opin“.
<• Reuter opnaði Genever-flöskuna. „Hvernig náðirðu í
hollenzkt gin í Rússlandi?“
„Ég keypti það. Viltu vita fleira?“
Reuter brosti. „Nei. Hlauptu svo burt með armagnacið
þitt, þú frumstæði Casanova. Og vertu ekki að skamm-
ast þín. Þú hefur mikið þér til málsbóta. Tímahrak.
Leyfið stutt og stríðið langt“.
Feldmann settist upp í rúminu. „Vantar þig fekki
verju, Gráber? Ég hef eitthvaö í pokanum mínum. Ég
þarf ekki á þeim að halda. Sá sem sefur syndgár ekki“.
„Ekki er þaö nú alveg víst“, sagði Reuter. „Það er
sagt að smitun geti verið syndlaus. En hann Gráber
okkar er fullkominn. Arískur kynbótapiltur með tólf
hreínræktaða forfeður. Undir slíkum kringumstæðum
eru verjur glæpur gegn fööurlandinu”.
Gráber opnaði armagnaciflöskuna, saup á henni og
stakk henni aftur í vasann. „Skelfing eruð þið róman-
tískir“, sagði hann. „Hafiö þið ekki nóg með ykkar
eigin áhyggjur?“
Reuter kvaddi hann með handsveiflu. „Farðu í friði,
sonur minn. Gleymdu valdi vopnanna og reyndu að vera
mannleg vera! Þaö er auöveldara að deyja en lifa. Eink-
um fyrir ykkur — hctjurnar ungu, blóm þjóðarinnar".
' Gráber stakk sígarettupakka og glasi í vasa sinn. Á
leiöinni út sá hann að Rummel var enn að vinna við
spilaborðið. Hrúga af peningum lá fyrir framan hann.
Andlit hans var sviplaust; en nú rann svitinn af honum
í stríðum stráumum.
Gangarnir voru auðir og tómir. Fótatak Grábers
var hátt og glymjandi. Hann gekk yfir skálagarðinn.
Elísabet stóð ekki lengur. við h-liðið. Hún er farin-, hugs-
aði hann. Hann hafði næsturn búizt við því. Því skyldi
hún bíða eftir honum?
„Kvenmaðurinn stendur þama fyrir handan“,. sagði
vöröurinn. „Hvernig stendur á því að óbreyttur dáti eins
og þú nærð í svona stúlku? Hún væri matur fyrir liðs-
foringja“.
Nú sá Gráber Elísabetu. Hún hallaði sér upp að
veggnum. Hann klappaði á öxlina á verðinum. „Það er
ný reglugerð, drengur minn. Þú færö þær í staðinn fyrir
heiðursmerki þegar þú hefur verið fjögur ár á vígvell-
inum. Eintómar hershöfðingjadætur. Þú ættir að flýta
þér og láta skrá þig í virka herþjónustu, blábjáninn
þinn. Veiztu ekki aö bú mátt ekki tala á veröinum?“
. Hann gekk yfir til Elísabetar. „Blábjáni sjálfur”,
sagði vörðurinn lágri röddu fyrir aftan hann.
Þau fundu bekk á hæð fyrir aftan herskálana. Hann
var á milli kastaníutrjáa og þaðan var hægt aö horfa
yfir alla borgina. Hvergi sást ljós. Það glitti aðeins í
ána í tunglsljósinu.
Gráber opnaði flöskuna og hálffyllti glasið. Armagn-
acið glóði í því eins og fljótandi raf. Hann rétti Elísa-
betu glasið. „Drekktu í botn“, sagöi hann.
Hún drakk gúlsopa og rétti honum glasið. „Drekktu
út“, sagði hann. „Þetta er kvöld til þess. Drekktu til
hverju því sem þú vilt, — Þessu bölvaða lífi okkar, því
að við skulum enn vei’a lifandi — bara ef þú drekkur.
Við þurfum á því að halda eftir dauöu borgina. í dag
höfum við mikla þörf fyrir það“.
„Jæja þá. Skál fyrir öllu þessu til samans“.
Snofiur hattur eg hanzkar sem hægt ei
að búa til sjálfur
Með litlum tilkostnaði, dálítilli fingrafimi og polinmœði
getur maður búið til hatt eins og pann sem sýndur er á
myndinni. Hann er með hnepptri fellingu að aftan og er
gerður úr pykku, grófgerðu efni með rauðum og bláum
teinum. Og ekki vœri amalegt að sauma sér hanzka úr
sarms konar efni.

eimilisþáttur
Glens og gaman
Hafið þið heyrt söguna af
manninum sem heyrði svo
undurfallegt lag í útvarpinu
og hnýtti hnút á vasaklútinn
sinn til að muna það.
Hann átti að verða húsgagna-
smiður, og fyrsta daginn hjá
meistaranum var hann látinn
stytta nokkur borð sem voru
of löng. Þegar hann hafði lok-
ið því og að var gáð, kom í
ljós að hann hafði gert þau
einum þumlungi of stutt. —
Meistarinn krossbölvaði og
spurði hverskonar eiginlega
fífl hann væri.
Ef það má ekki muna einum
þumlungi til eða frá, sagði
lærlingurinn, þá held ég að
ég nenni ekki að fást við
þetta.
Eldastúlkan á greifasetri einu
skammt frá Kaupmanhahöfn
hafði verið lasin um skeið, og
nú k'-'-"' læknir til að skoða
ham aðal annars tók hann
blóðpror.
Þér hafið blóðflokk A, sagði
læknirinn er hann hafði rann-
sakað blóðið.
I sama bili bar greifaynjuna
að, og hún sagði heldur snúð-
ug: Það getur ekki vei’ið, það
er sami blóðflokkur og ég
er í.
Eiginmaðurinn: Hefurðu tek-
ið eftir því, Söffía, að heimsk-
ustu mennirnir eiga alltaf fal-
legustu konurnar?
Soffía: Nú slærðu mér gull-
hamra sem ég á ekki skilið.
Leikritasafn
Menningars j óðs
9. og 10. hefti eru komin út: „Æcin-
týri á gönguför" eftir J. Ch. Hostrup
og „Æðikollurinn“ eftir L. Holberg.
Askriftarverð beggja leikritanna er kr.
40,00 heft. — Áður útkomin leik-
rit í safninu: „Hrólfur" og „Narfi”,
„Landafræði og ást“, „Maður og
kona“, „ímyndunarveikin", „Piltur og
stúlka", „Skugga-Sveinn", „Valtýr á
grænni treyju" og „Tengdapabbi".
Áskriftarverð þessara 8 bóka er sam-
tals kr. 138,00. Aukagjald fyrir band.
— Gerizt áskrifendur.
Bókaútgáfa Menníngarsjóðs
gang undir sérstökum kringum-
stæðum, en þó þ-ví aðeins að
það sé í fylgd með börnum.
Ástæðan til þess að þessar
verzlanir hafa verið settar á
stofn er, að í stóru verslun-
unum er réttur smáfólksins oft
fyrir borð borinn þegar mikið
er að gera. Oft verða bornin
að víkja fyrir hinum fullorðnu,
þegar mikið er að gera er
stundum erfitt fyrir afgreiðslu-
stúlkuna að gefa sér tima til
að fylgjast með barninu í bolla-
Fulloiðnir aðeins aðgang í fylgd með börnum leggingum þess, meðan Pað er
- að ákveða hvort það á að
, 1 Austur-Berlín hafa verið kemur þliki í barnsaugu og kaupa strípaling, hænsnahringi
Utbúnar sérstakar barnaverzl- þar fá 'börn aðeins aðgang. eða eitthvað þvíumlíkt fyfir
anir, sem selja allt það sem Fullorðið fólk getur fengið að- smámyntina sína.