Þjóðviljinn - 22.02.1955, Blaðsíða 11

Erich Maria REMARQUE:
t----------------------------
"€ •
Að elsha •••
• • • og degja
■?* ' !
v___________________________j
61. dagur
og allt tóm undanbrögö".
„Einnig svör kirkjunnar?"
Pohlmann hika'öi andartak. „Einnig svör kirkjunnar11,
sagði hann loks. „En kirkjan er heppin. Auk setning-
anna Elska skaltu náunga þinn og Þú skalt ekki mann
deyða er líka til setningin Gjaldið keisaranum það sem
keisarans er og Guði þaö sem Guðs er. MeÖ þetta að
vopni getur snjall fimleikamaöur framkvæmt næstum
hvað sem er“.
Gráber brosti. Hann sá bregða fyrir gömlu kaldhæðn-
inni, sem Pohlmann hafði verið þekktur fyrir. Pohl-
mann tók eftir því. „Þú brosir“, sagði hann. „Og þú
ert svo rólegur. Hvers vegná hróparffu ekki?“
„Ég er aö hrópa‘-, svaraði Gráber., „En þú heyrir þaö
ekki“. ; • • • á ■.
Hann stóð fyrir utan dyrnar. Bjartir sólflekkir liðu
fyrir augu honum. Það glampaði á hvíta múrveggi.
Hann gekk hægt yfir torgið. Honum leið eins og manni
sem eftir löng og tvísýn réttarhöld fær allt í einu kveð-
inn upp dóm og stendur því nær á sama hvort það er
sýkhudómur eða ekki. Þetta var um garð gengið; hann
hafði viljað það; þaö var þetta sem hann hafði ætlaö
að hugsa um í leyfinu og nú vissi hann hvað þaö var.
Það var örvænting og hann skaut sér ekki undan henni
lengur.
Góða stund sat hann á bekk sem stó'ö eftir á bnin ^
sprengjugígs. Hann var gersamlega slappur og tómur
og vissi varla hvort hann var örvílnaður eöa ekki. Hann
vildi ekki hugsa lengur. Hann haföi ekki um meira að
hugsa. Hann hallaði höfðinu aftur á bak og lokaöi aug-
unum og fann sólina verma andlit sitt. Hann fann
ekkert annaö. Hann sat þarna grafkyrr, andaði rólega
og fann ópersónulega, huggandi hlýjuna, sem var óháð
réttlæti og óréttlæti.
Eftir nokkra stund opnaði hann augun. Torgið lá
fyrir framan hann í sólskininu. Hann sá stórt linditré
sem stóö fyrir framan hrunið hús. Þaö var óskemmt og
teygöi bol sinn og greinar upp úr jörðinni eins og út-
rétta risahönd setta grænu limi, sem teygði sig upp
í ljósið og ylinn. Himinninn var mjög blár aö baki skýj-
anna. Allt glitraöi og glóði eins og eftir regn, alls staöar
var dýpt og máttur, það var lífið — sterkt, traust líf,
spurnarlaust, áhyggjulaust, örvæntingarlaust. Gráber
fannst sem hann væri að vakna af martröð, lífiff um-
lukti hann og gagntók hann, þetta var orölaust svar við
öllum spurnum, svar sem hann þekkti frá nóttum og
dögum þegar dauðinn hafð'i strokizt við hann og lífiö
hafði aftur umlukt hann eins og heit blessunarbylgja
sem tók meö sér alla hugsun.
Hann reis á fætur og gekk framhjá linditrénu, milli
rústanna og húsanna. Hann fann allt í einu aö hann
var aö bíða. Hver taug í honum beið. Hann beiö eftir
kvöldinu eins og það væri vopnahlé.
14
„í dag höfum við afbragðs Vínarschnitzel“, sagði
storkurinn.
„Gott“, svaraði Gráber, „Við tökum þaff. Og allt með
sem þér mælið með. Við felum okkur algerlega yður á
vald“.
„Sama víniö?“
„Það sama eöa eitthva'ö anna'ö ef yöur sýnist svo. Við
látum yöur um þaö líka“.
Þjónninn stikaði burtu meö ánægjusvip. Gráber hall-
aöi sér aftur á bak og horfði á Elísabetu. Honum fannst
sem hann hefði veriö fluttur af sundurtættu svæ'ði á
vígstöðvunum inn í fri'ðhelgan reit. Dagurinn var langt
að baki. Þó voru enn eftir áhrifin af því andartaki,
þegar lífið haf'öi nálgazt hann a'ö nýju, þegar þa'ö spratt
út úr trjám sem teygöu grænar greinar sínar í áttina
Þriðjudagur 22. febrúar 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (11
til ljóssins. Tvær vikur, hugsaði hann. Tvær vikur af
lífi. Ég verð áð teygja mig eftir því eins og linditréö
eftir ljósinu.
Storkurinn kom til baka. „Hvað segiö þið um ungt
vín í dag?“ spurði hann. „Viö höfum Johannisberger
Kahelnberg — kampavin er eins og sódavatn í saman-
burði við þa'ð —“
„Við tökum Johannisberger Kahlenberg“, sagöi
Gráber.
„Gott, herra. Þér enið smekkmáöur. Vínið á sérstak-
lega vel við schnitzelinn. Ég ber líka fram grænt salat.
Það undirstrikar brag'ðiö. Þetta er ungt og freyðandi
vín“.
Hinzta máltí'ö hins dauðadæmda, hugsaði Gráber.
Hinzta máltíðin í tvær vikur! Hann hugsaði um þetta
beizkjulaust. Fram að þessu hafði hann ekki hugsað
lengra fram en sem leyfinu nam. ÞaÖ hafði virzt ó-
endanlegt. En nú, þegar hann var búinn aö lesa stríðs-
fréttirnar og tala viö Pöhlmann varð honum ljóst hve
stutt leyfi'ð var og hve fljótt hann yrði að hverfa aftur.
Elísabet fylgdi storkinum með augunum. „Blessaöur
sé vinur þinn Reuter“, sagði hún. „Hann er búinn aö
gera okkur aö smekkfólki".
„Vi'ö erum ekkert smekkfólk, Elísabet. Við erum meira
en það. Við erum farándfrddarar. Farandriddarar friö-
arins. Þaff sem á'ður var einkenni öryggis og me'ðal-
mennskú er nú orðið frábært ævintýri“.
Elísabet hló. „Við gerum þaö að ævintýri“.
„Ekki við. Þaö eru tímarnir. En það er að minnsta
kosti eitt sem við getum ekki kvartaö um — leiðindi
og tilbreytingaleysi".
Gráber leit á Elísabetu. Hún sat á stólnum andspænis
honum og var í a'ðskornum kjól. Hár hennar var næst-
um hulið undir lítilli húfu. Hún var næstum eins og
drengur. „Tilbreytingaleysi“, sagði hún. „Ætlaðirðu ekki
aö vera í borgarabúningi í kvöld“.
„Ég gat þa'ö ekki. Ég gat hvergi skipt um föt“.
Hann hafði ætlað aö skipta um föt hjá Alfonsi; en
eftir samtal dagsins hafði hann ekki viljað fara þanga'ð
aftur. „Þú getur skipt um föt hjá mér“, sagöi Elísabet.
„Hjá þér? En frú Lieser?“
QeHs&S*
HáriS er orði§ síScira
Enginn vafi er á þvi að hárið
í nýju hárgreiðslunum er orðið
síðara, en breytingin úr stuttu
hári yfir í sítt tekur langan
tíma. Hárið vex ekki í fljótheit-
um. Þessar hárgreiðslur líkjast
talsvert stuttu greiðslunum, eru
aðeins í síðari útgáfu. Jafn-
mikið ber á ennistoppum og
sléttu hári sem liggur eins og
hjálmur á höfðinu. Lokkarnir
snúa oft að andlitinu en hárið
er orðið talsvert síðara í hnakk-
anum. Innrúllaða passíuhárið
er farið að gera vart við sig
aftur og ennfremur hnakka-
lokkarnir vinsælu.
Þó eru nýju greiðslurnar
engan veginn einhliða og
Það er spauglaust að vera
slæmur í fótunum, og oft getur
verkina lagt upp í höfuð, eftir
því sem norski kvenarkitektinn,
Kristen Sinding-Larsen skrif-
ar í blaðið „Helse og Arbete”.
Skór og sokkar, skrifar hún,
ætla fótunum lögun sem þeim
er ekki eiginleg. Grísku il-
skórnir höfðu ól milli stórutá-
; arinnar og hinna tánna, svo að
j tærnar hélduSt í eðlilegum
j stxllingum. Og sagt er að
finnski hlauparinn Nurmi hafi
haft stórutá á sokkunum sín-
um, rétt eins og þumlar eru á
vettlingum.
I Ef fólk veit ekki hvernig fót-
ur á að vera í laginu, nægir
að líta á barnsfót en á honum
stendur stóratáin beint fram,
en þegar barnið fer að nota skó
fer stóratáin að beygjast inn
á við og þróunin heldur áfram
eftir því sem barnið stækkar.
Þegar táin beygist inn, geng-
Fóður 09 kragi úr
sama efni
Mikið kemur á markaðinn af
kápum, þar sem fóður, kragi
og uppslög eru gerð úr sama
efiíi. Áður var þetta algengt
á regnkápum og rykfrökkum,
en nú er þetta mikið notað á
venjulegum ullarkápum. Á
myndinni er þykk ullarkápa
fóðruð með teddybearefni, sem
líka er notað í breiðan kraga.
Þetta er vönduð og mjög hlý
kápa.
greiðslurnar tvær sem sýndar
eru á myndunum eru aðeins
tvær af ótal mörgum. Þessar
greiðslur fara sérlega vel á
dökku hári. Slétta hárið fer
ungum stúlkum mjög vel en
hárið með vindlokkunum er
nýtízkulegar greitt. Þetta hef-
ur verið kölluð F-greiðsla, því
að vangasvipurinn minnir á
bókstafinn F.
ur ristarbeinið út og þá upp-
hefst ólánið.
Meira eða minna afmyndað-
ir fætur geta orsakað þraut-
ir í leggjum, baki, hnakka og
höfði, já, þeirra verður meira
að segja vart í handieggjunum,
þótt tnaður trúi' því varla
fyrst í stað að þeir stafi frá
fótunum. Þegar fæturnir eru
aumir, reynir maður ósjálf-
rátt að „gera sig léttan". Mað-
ur lyftir herðunum, þenur vöðv-
ana í hnakkanum og af því
stafa verkirnir í hnakka og
handleggjum.
Greinarhöfundur leggur til
að fólk gangi berfætt þegar
nógu heitt er í veðri, ekki ein-
göngu á mjúku grasi, heldur
einnig á möl og sandi, svo að
vöðvarnir í fætinum fái að
starfa eðlilega. Og svo biður
hún um hina einu réttu sokka
— sokka með stórutá.
Eiga sokkarnir að vera með
„jb umlum"?