Þjóðviljinn - 23.11.1955, Blaðsíða 4

í) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 23. nóvember 1955
t
Það gerðist einhverju tækrar verkamannsfjöl-
sinni s. 1. sumar á skyldu um rhiðja síðustu
kvikmyndatökustað í öld. Eitt barnanna varð
Frakklandi, að dyr opn- hin víðkunna' Nana, aðal-
uðust á leiktjöldunum og persónan í annarr-i sögu,
Martin Carol i K.'utverki Ntinu.
lilil, átta ára gömul telpa
sté fram. Leikstjórinn
leiddi hana við hönd sér
til gestanna og maelti:
,,Veitist mér sá heiður
að kynna yður Nönu“.
Þetta litla atvik er ein-
stakt dæmi um það sjálf-
stæða líf, sem persónur
mikils höfundar öðlast,
þegar heimurinn kynnist
þeim. Hér var sem sagt
v.m að ræða kvikmyndun
á skáldsögunni „Fall-
gryfjunni“ (L’Assommo-
ir) eftir Emile Zola, en
i henni er lífi fá-
þetta mikla og vanda-
sama hlutverk. Karl-
mennimir, sem í mynd-
ir.ni leika, eru gamal-
kunnir, a. m. k. Charles
Boyer, sem leikur Muff-
at greifa, og Jacques
Castelot. Sá síðarnefndi
hefur nú síðast getið sér
góðan orðstír. fyrir leik
sinn í afbragðsgóðri
mynd, er nefnist Fyrir
Nóaflóðið og André Cay-
atte gerði. Leikstjórn
í myndinni Nönu hefur
Cristian Jacque á hendi,
en hann er eiginmaður
Marlin Carol.
Fallgryfjan vakti mikla
athygli, þegar hún kom
út á sínum tíma um 1880,
og þessi áhrifaríka saga
um fátækt og ofdrykkju
hefur fyrir löngu verið
færð í leikritsbúning og
sýnd ótal sinnum á leik-
sviðum víðsvegar um
heim. Og nú er verið að
gera kvikmynd eftir
benni. Leikstjórinn er
René Clément, sá sem
gert hefur tvær af al-
beztu kvikmyndum
Frakka síðasta áratuginn:
Baráttuna um járnbraut-
iruar og Forboðna leiki.
Nýja bíó sýndi síðari
myndina í sumar, stór-
sem Zola ritaði undir
hinu sameiginlega heiti
„Rougon-Maquart fjöl-
skyldan“. f>á sögu er líka
verið að kvikmynda um
þessar mundir og fer
Martin Carol með aðal-
hlutverkið í henni. Mar-
tin þessi Carol er tiltölu-
lega nýkomin fram á
sjónarsviðið í frönskum
kvikmyndum, en hefur
þó þegar leikið í alimörg-
um myndum og þykir oft
hafa tekizt vel. Samt ef-
ast margir um að hún
ráði til fullnustu við
Macreedy (Spencér Tracy) kenítir lil Btack Rock.
Spencer Tracy í miklu hlutverki
kostlegt listaverk, sem
seint mun gleymast þeim
er sáu. Clement nefnir
þessa nýjustu mynd.sína
Gcrvaise eftir aðalkven-
persónunni, sem leikin er
af hinni snjöllu þýzku
leikkonu Maríu Schell.
Francois Périer fer með
hlutverk eiginmanns
Gervaise.
Maria Schell og Francois Périer sem Gervaise og maöur hennar.
Spencer Tracy er einn
af þeim leikurum,
2sem alltaf tekst að vinna
samúð ahorfendanna, og
gildir nær einu hvernig
efni myndanna eða hlut-
verk eru. Nú hefur hann
fengið hlutverk, sem virzt
gæti hliðsíætt lögreglu-
stjórahlutverki Gary
Cqopers í Hádegi (High
Noon),. niynd sem margir
minnast síðan hún v'ar
sýnd í Trípólíbíói fyrir
nokkrum árum. Myndin
heitir Maður gekk hjá,
eða eitthvað í þá átt-
ina.
Spencer Tracy leikur
mann að nafni Macreedy,
sem snúið hefur vonsvik-
inn og þreyttur heim að
lokinni herþjónustu.
Hann hefpr í hyggjit að
hverfa úr landi (Banda-
ríkjunum) og koma sér
fyrir í kyrrþey einhvers
staðar í Suður-Ameríku
eða á Suðurhafseyjum.
En áður en af því geti
orðið verður hann qð
ljúka áríðandi erindi.
r>annia stendnr nefnilega
á, að í bardögunum á
Italíu bjargaði einn af
félögunum lífi hans en
særðist við það til ólífis.
Maður þessi hlaut heið-
ursmerki fyrir hugprýð-
ina og nú telur Mac-
reedy það skyldu sína
að færa það föður hans
áður en hann flyzt af
landi brott. Hinn látni
var innflytjandi af jap-
önsku bergi brotinn, og
þegar Macreedy kemur
til litla þorpsins, þar sem
íaðirinn átti að búa,
kemst hann að raun um
— ■ auðvitað ekki fyrir-
hafnarlaust — að Japan-
inn hefur verið tekinn af
lífi í æsingum, er urðu
um svipað leyti og árás-
in á Pearl Harbor var
gerð. Macreedy verður að
leggja sig í nokkra hættu
til að upplýsa þetta en
við það tekst honum líka
að hrista af sér sljóleik-
ann og deyfðina sem
hann hefur verið hald-
inn um árabil, og hann
yfirgefur þorpið Black
Rock r>Vrt- niaður.
BÆJARPÓSTINUM var boðið í
afmælisveizlu nýlega, eða nón-
ar tiltekið á sunnudaginn var.
í>etta var svo sem ekkert
merkisafmæli þar eð afmælis-
barnið er ekki einu sinni kom-
ið hálfa leið á fyrsta áratug
ævinnar. Þetta var sem sé
ibara þriggja ára afmæli eins
vinar míns. Annars byrjaði
dagurinn ekki sem bczt hjá
honum. Hann vaknaði fyrir
allar aldir og rauk fram úr
rúminu, æddi um allt húsið,
og kom svo kjökrandi til
mömmu sinnar og sagðist ekki
finna neitt afmæli!
En úr Því rættist fljótlega,
jpegar hann fékk jeppa með
kerru aftan í og SÍBS-kubbana.
Hann gat raunar ekkert byggt
ár kubbunum sjálfur, svo að
hann fékk húsameistara úr
hópi eldri kynslóðarinnar í lið
með sér. Til dæmis fékk ég
að minsta kosti klukkutíma
virtnu hjá honum við húsbygg-
ingar. Það reyndi mikið á
þolinmæði beggja, því að jafn-
an sýndist sinn veg hvorum
'um niðurröðun lita, fyrirkomu-
lag glugga og dyrá og þess
háttar. Svo bað ég hann að
felja kubbana, og þá komst ég
að því, að hann telur ekki
ómrtnn
Afmæli — Veizlugleði yngstu kynslóðarinnar -
Þakkir til Bláa bandsins — Það var mismæli
einn, tveir, þrír .... eins
og vic' gerum, heldur slengir
hann tveimur og þremur sam-
an og segir: einn, tvír..........
Með þessu telur hann sig lík-
lega slá tvær flugur í einu
höggi. — En upp úr hádegi
á sunnudaginn var sem sagt
aligestkvæmt hjá vini mínum.
Það kom meira að segja kunn-
ingjafólk hans alla leið austan
úr Árnessýslu, til þess að sitja
veizluna, sem var í alla staði
hin rausnarlegasta, enda var
veizlugleði ungu kynslóðarinn-
ar mikil. í fyrsta lagi bar að
sjálfsögðu mikið á þeirri gleði,
sem fylgir því að borða góðar
kökur og drekka súkkulaði með
rjóma út í: matgleðinni, En
þegar maður leit yfir hópinn
sá maður þó greinilega, að í
mörgu auga ljómaði önnur og
miklu djúpstæðari gleði: gleð-
in yfir því að vera til.
OG vinur minn var að sjálf-
sögðu í sjöunda himni eða
meira, svo sem vera bar, þeg-
ar þetta, sem hann var búinn
að hlakka til í margar vikur,
var loksins að rætast.
— En nú segja lesendur Bæj-
arpóstsins sennilega eitthvað á
þessa leið: Heldur maðurinn að
hann sé að skrifa fyrir smá-
börn, eða hvað? Hvað á svona
bull eiginlega að þýða? Við
slíkum spurningum get ég ekk-
ert sagt, nema hvað ég vil í
fullri vinsemd og einlægni
byðja ykkur að reyna að varð-
veita sem allra bezt hæfileik-
ann til að hlakka til eins barn,
og gleðjast eins og barn. þ>að
er stundum hent gaman að
mönnum fyrir það, að þeir
séu svo bamalegir, en hafið
þið t. d. tekið eftir því, hvað
böm eru oft tortryggin í garð
þeirra, sem hafa skrökvað að
þeim eða svikizt um að efna
gefin loforð? Það er meira en
hægt er að segja um marga
fullorðna, sem gleypa ár eftir
ár við margsviknum loforðum
og trúa endalaust gyllisögum
ýmissa loddara.
ÞAÐ KOM maður að máli við
Bæjarpóstinn og skýrði honum
frá því að hann hefði verið
í hópi hinna fyrstu er dvöldust
í áfengishæli Bláa bandsins við
Flókagötu. Lét hann mjög vel
af vistinni þar, sagði að ágæt-
lega væri búið að sjúklingun-
um; allt er gert til að mönn-
um líði vel, sagði hann. Sjúkl-
ingar geta varið tómstundum
sínum með ýmsum hætti, og'
þeir skiptast á um að halda
húsinu hreinu. Hinsvegar fer
það eftir lieilsufari mannsins
hve lengi hann dvelst þama;
þeir sem dveljast skamman
tíma verða að greiða sjálfir
fyrir sig, en þeir sem eru t. d.
þrjár vikur þurfa ekki að
borga nema 10 krónur á dag,
sagði maðurinn; hitt er greitt
af opinberum aðilum. Og hann
bað okkur hér í Bæjarpóstinum
að flytja húsráðendum þakk-
ir fyrir dvöl sína og viðurgern-
ing allan.
BJÖRN TH. BJÖRNSSON list-
fræðingur kveður það alveg
rétt hjá Jóhanni Kúld í Bæjar-
póstinum um daginn að honum,
þ.e. Birni, hafi orðið mismæli
í útvarpsþættinum sem Jóhann
minnist á. Hann hafi ætlað að
segja blágrænn en ekki aðeins
grænn. Hinsvegar kveðst hann
ekki sammála Jóhanni um að
hreinn grænn litur sé sérstak-
lega heitur — hann sé nánast
hlutlaus í afstöðunni til hita
og kulda.
> > ÚTBREIÐIÐ r>
* * ÞJÓDVILJANN *i