Þjóðviljinn - 10.11.1956, Blaðsíða 10

2
3
Hrólf ur á Breldm
NorsJc saga í pýðingu
Framhald.
III.
Sunnudaginn 13. febr-
úar vaknaði Hrólfur við
það, að honum sveið í
aðra stóru tána. Hún
hafði nefnilega í óað-
gætni gægst framundan
sænginni, en svo var
kalt, að andgufan fraus
við vit manns. Hrólfur
mundi þegar eftir skíð-
unum og kapphlaupinu
og ætlaði strax að
klæða sig. En mamma
hans, sem var nýbúin
að kveikja upp í 'ofn-
inum, sagði, að hann
yrði að bíða, þangað til
hlýnaði í stofunni; og
Hrólfur gegndi því. Og
svo sofnaði hann aftur,
þegar hann var búinn
að fela ógætnu stóru
tána.
Skömmu síðar kemur
Nonni á Nesi og spyr
eftir Hrólfi. „Hann er
ekki kominn á fætur
enn“, sagði mamma
hans. „En hvað er að
sjá þig, b'arn! Ég held
að nefið á þér sé fros-
ið“.
„Nefið“, át Nonnfeft-
ir, og tók af sér vett-
lingana og þreifaði á
því; og það var satt
nefið var hvítt, dautt og
dofið og Nonni varð að
fara út aftur til að þýða
það með snjó.
Kuldinn rénaði nú
samt, er á daginn leið
og sólin fór að skína, og
um miðdegisleytið lögðu
Theódórs Árnasonar
þeir félagarnir þrír, —
Hrólfur, Nonni og
Gvendur, — af stað og
stika stórum, og ætl-
uðu þeir nú í fyrsta
skipti á ævinni að keppa
um gull og heiður. —
Þeir fara nú ekki al-
veg beinustu leiðina að
þessu sinni. Þeir hafa
nægan tíma fyrir sér;
þeir reyna hverja brekku
og æfa allar mögulegar
listir. Þeir verða að
liðka beinin og búkinn.
En áfram berast þeir og
sjá brátt brekkuna fram-
undan sér, þar sem
þrautin á að standa.
Þeir verða þegjandi og
þungbúnir, og herða á
ferðinni. Þeir sjá fólks-
fjöldann. Fáni er dreg-
inn á stöng og það úir
og grúri af sleðamönn-
um, ungum og gömlum.
Enginn þeirra hefur séð
neitt slíkt áður. „Ég er
næstum því hræddur",
sagði Gvendur.
„Ekki mikið, held ég“,
sagði Hrólfur, „en á-
fram nú“.
Svo hverfa þeir inn í
hópinn og engum þeirra
kom til hugar að kvíða.
Stundu síðar eru allir
stóru drengirnir búnir,
og Hrólfur, sem tilheyr-
ir yngri flokkunum,
stendur uppi á brekku-
brúninni með stóran
skjöld á brjóstinu og
bíður þess, að sín röð
komi. Á skildinum stend-
ur tölustafurinn 3.
Þarna fer sá fyrsti!
Hann ýtir húfunni vel
niður á kollinn, yptir
öxlum og þýtur svo nið-
ur brekkuna. En honum
hefur víst fallizt hugur
á leiðinni. Hann missir
jafnvægið og veltur
langar leiðir, en stað-
næmist loks hjá fólks-
fjöldanum. Þar ætlar
hann að reyna að standa
upp, en dettur aftur og
veltir stórri, feitri kerl-
ingu um koll og fólkið
rekur upp skellihlátur.
„Víkið til hliðar“,
hrópar annar drengur-
inn, um leið og hann
leggur af stað niður
brekkuna svo hratt sem
ör flygi. Fólkið hætti að
hlæja. Vesalings dreng-
urinn! Hann er ekki
nógu fljótur að taka
stökkið undir sig. Ann-
að skíðið stakkst niður
i snjóinn, og svo fór
fyrir honum eins og hin-
um, að hann valt niður
alla brekkuna. Hann ris
á fætur snarlega og
hristir höfuðið. Hann er
ómeiddur, en annað skíð-
ið er brotið!
Framhald.
Molinn, sem
datt niður
Anna: Viltu ekki gefa
mér annan sykurmola,
mamma mín? Ég missti
hinn niður.
Manima: Gerðu svo
vel. En reyndu að finna
hinn molann.
Anna: Það get ég ekki,
— ég missti hann —
niður — í mig.
Aldrei drakk hann
Framhald af 1. síðu.
lega á skemmtistöðum í
höfuðstaðnum og víðar,
á daginn, á kvöldin og
um nætur, fyrir hina
fjölbreytilegustu áheyr-
endur, er algjör reglu-
maður á vín og tóþak.
„Ég hef aldrei bragð-
að vín“, segir Haukur,
„Það hefur aldrei komið
fyrir, að mig hafi lang-
að í áfengi, — ég hef
aldrei þurft að grípa til
áfengis eða neinna
deyfilyfja, — ég hef
ekki heldur reykt eina
einustu sígarettu á æv-
inni. — Þegar ég tók að
sækja dansleiki, 17—18
ára gamall, var það oft
að félagar mínir smökk-
uðu áfengi, og sumir
fullmikið, lentu jafnvel
í ryskingum og rifu föt
sín. Fyrsta veturinn
dansaði ég ekki, en sat
og hlustaði á músíkina.
Þegar ég hitti félaga
mína á mánudögum,
vissu þeir stundum ekki
hvað hafði gerzt á laug-
ardagskvöldunum, þeir
höfðu orðið svo miður
sín, — þá áleit ég slíka
hegðun ekki mikla
skemmtun. Og þegar ég
tók að syngja á sam-
komum, var oft gleð-
skapur undir áhrifum
áfengis, og menn hafa
komið til mín og boðið
mér að vera með og
dreypa á, en ég hef
aldrei þegið þær veiting-
ar.
Haukur Morthens er
Reykvíkingur, fæddur
og uppalinn í höfuð-
staðnum. Faðir hans er
norskur og heitir Ed-
vard Morthens, kom
hingað frá Ameríku 1912
og kvæntist hér Rósu
Guðbrandsdóttur, ætt-
aðri úr Rangárvalla-
sýslu. Þau eignuðust 9
börn, og eru 7 þeirra á
lífi. Edvard Morthens
fluttist til Noregs 1932,
en móðir Hauks hefur
jafnan átt heima hér.
Rósa Guðbrandsdóttir er
söngkona. Hún var í
Alþingiskantötukór Páls
Isólfssonar á Þingvöll-
um 1930; þá var hún í
kórum hjá Sigfúsi Ein-
arssyni og fór í söngför
með honum út yfir poll-
inn.
Árið 1944 tók Haukur
að syngja á skemmtun-
um, og var fyrst með
Alfreð Clausen. Þeir
sungu saman á fjöl-
mörgum skemmtunum,
úti og inni, í Rauðhól-
um, í Engidal, og í sam-
komuhúsum. Hann lærði
prentiðn í ísafold, og
stundaði hana, þar til 3
síðustu árin, að hann
hefur eingöngu helgað
sig söngnum. Hefur
hann sungið opinberlega
mörg hundruð sinnum,
en ekki segist hann hafa
haldið tölu á því. Eitt af
fyrstu lögunum, sem
þeir Alfreð kynntu, var:
Máninn skín í Skála-
garði, — og vinsælt
varð.
Haukur telur, að mörg
íslenzku dægurlögin séu
góð, en þó mættu höf-
undar dægurlaga leita
eftir því að véra sjálf-
stæðari en þeir eru enn.
Marga góða höfunda
mætti nefna, segir hann,
t.d. Oliver Guðmunds-
son, Árna ísleifsson og
Sigfús Halldórsson, svo
að einhverjir séu nefnd-
ir. Hann hefur nýlega
sungið Gunnar póst á
hljómplötu. Birtum við
nú þann texta. Svo hef-
ur Haukur lofað Óska-
stundinni birtingu á nýj-
um texta, sem heitir:
Sextán tonn. — Segjum
ekki meira um það að
sinni, en þökkum Hauki
fyrir rabbið.
Fjölmargar orðsend-
ingar verða að bíða
næsta blaðs, sökum
þrengsla núna.
Hvað lauí kynðina
Framhald af 4. síðu.
hóa tók og smala.
2. Sólin leiddi óminn inn,
ótal raddif tala.
Báðir gera sömu á-
lyktun um smalann og
féð, en svo bætir Elli
því við, að allt vakni til
lífsins og hreyfings, þeg-
ar sólin kemur upp. En
H. I. D. segir í bréfi:
„Adda á Berufjarðar-
strönd og afi hennar
eru mjög skemmtileg
fyrir fleiri en börnin.
Má ég senda þér einn
botn ? Búsmalinn og
bergmálið hljóta að
rjúfa kyrrðina. — Kær
kveðja“.
10) — ÞJÖÐVILJINN — Laugardagur 10. nóvember 1956
6PERAN
ILTR0VAT0RE
eftir GIUSEPPE VERDI
flutt á tónleikum í Austurbæjarbíói n.k. þriðju-
dags- og fimmtudagskvöld kl. 9.
Sinfóníuhljómsveit íslands
stjórnandi
Warwick Braithwaite
F.R.A.M.
Einsöngvarar:
Þuríður Pálsdóttir — Guðmunda Elíasdóttir —
Magnús Jónsson — Guðmundur Jónsson
Kristinn Hallsson
Söngmenn úr karlakórnum Fóstbræðrum aðstoða.
Aðgöngumiðasala hefst klukkan 2 í dag í Aust-
urbæjarbíói, sími 1384.
Thorsaravöld oq hernóm
Framhald af 1. síðu
áframhaldandi herstöðvakapp-
hlaup. Með kröfum sínum um
hernám íslands er íhaldið að
rökstyðja hersetu Rússa í Aust-
urevrópulöndum. En hver ein-
asti íslendingur sem styður rétt-
lætiskröfur Ungverja og annarra
smáþjóða um fullveldi og sjálf-
stæði, hlýtur að-berjast af alefli
fyrir því að hans eigin þjóð fái
að búa ein og frjáls í landi sínu.
tAt Málsvarar árása og
landráns.
Undanfarna daga hefur íhaldið
þótzt vera að skipuleggja „sam-
úð“ með Ungverjum, en hefur
jafnframt á kaldrifjaðasta hátt
tengt þær aðgerðir valdabraski
sínu, svo að hvem ærlegan ís-
lending hlýtur að hrylla við.
Það hefði verið hægt að sameina
alla þjóðina um að votta samúð
Ungverjum, Egyptum og öllum
þeim þjóðum öðrum sem nú þola
hörmungar í valdakeppni stór-
veldanna, ef íhaldið hefði ekki
skorizt úr leik. En nazistadeild
Sjálfstæðisflokksins skarst úr
leik á eftirminnilegasta hátt.
Pétur Benediktsson hefur lýst
yfir því að það séu aðeins
„kommúnistar" sem hafi samúð
með Egyptum, Morgunblaðið hef-
ur æfinlega hrakyrt frelsisbar-
áttu nýlenduþjóðanna, það hlakk-
ítöSsk úrvalsepli
Verð: STARK DELICIOUS 13.40kg.
— --- ,, --- 191.60 kassinn
★
— JONATHAN 8,90 kg.
— —_— 132J30 kassinn
Matvörubúðir
r------------■-'i
Appelsínur
Gráfíkjur^
Döðlur
Hnetu-
kjarnar
'k
SENDUM
HEIM
_____________J
aði í forsprökkum íhaldsins þeg-
ar Bandaríkin framkvæmdu
valdarán sitt í Guatemala. Stefna
íhaldsins er afdráttarlaus stuðn-
ingur við nýlenduveldi og auð-
valdsríki, árásir og' landrán tel-
ur Morgunblaðið sjálfsagðar að-
gerðir ef „réttir aðilar“ eiga í
hlut, og hvernig ætti annað að
vera hjá mönnum sem alltaf eru
reiðubúnir til að selja frelsi
fósturjarðar sinnar fyrir dollara.
En hvers virði er „samúð“ slíkra
manna; afstaða þeirra er einn
samfelldur stuðningur við árásir
og ofbeldi og þá valdstefnu sem
hvílir eins og mara á mannkyn-
inu og leiðir sárustu hörmungar
yfir eina þjóð af annarri.
Thorsaravöld og
hernám.
Leiðtogar íhaldsins standa nú
afhjúpaðir frammi fyrir þjóð
sinni. Þeir hafa vanhelgað hin
alvarlegustu mál með ógeðsleg-
um skrílslátum og kaldrifjuðu
valdabraski. Þeir hafa sannað
þjóðinni að þeim er ekkert heil-
agt, þeir meta allt til peninga
og gróða. Thorsaravöld og her-
nám eru meginatriði í stefnu
þeirra, enda hefur Bjami Bene-
diktsson marglýst yfir því að
hernámið sé nauðsynlegt til þess
að stýrkja ríkisvaldið, það ríkis-
vald sem thorsaramir eiga ,að
hafa, Aldrei fyrr hefur verið
eins brýnt tilefni til að allir
þjóðhollir vinstrisinnaðir menn
standi sem veggur gegn þessari
ofstækisfullu klíku og árásum
hennar á efnahagslegar framfarir
og fullveldi þjóðarinnar.