Þjóðviljinn - 10.11.1956, Blaðsíða 11

Laugardagur 10. nóvember 1956 — ÞJÓÐVILJINN — (H
26. dagur
„Þeir geta veriö betri mín megin“, sagði Dan.
En nú lagði i_nn höndina léttilega á stýrisstöngina,
og Leonard vissi, að hann var að þreifa fyrir sér, hvort
nokkurs staðar fyndist óvenjulegur titringur.
„Þið Sullivan eruð orðnir ímyndunarveikir“, sagði
Hobie. „Númer eitt og tvö ganga báöir eins og þeim
hefði verið borgað fyrir það. Og það gera þeir reyndar
allir“.
„Á ég þá að segja Sullivan þaö?“
„Ég veit ekki hvað þú getur sagt honum annað“.
„Þá það“. Leonard tók ekki hendumar úr vösunum
meðan hann labbaði aftur í klefa áhafnarinnar. Hann
raulaði lag fyrir munni sér, en þaö heyrðist ekki fyrir
hávaðanum í hreyfinum. Sullivan lá enn í sömu stell-
ingum og var ygldur á svip.
„Þeir segja, að skrúfurnar geti ekki gengið jafnara“.
„Einmitt það?“
Leonard komu viðbrögð hans dálítið á óvart, enda
þótt hann hefði getað sagt sér það sjálfur, að þannig
myndu þau verða. Sullivan var ekki vanur aö þjóta fram
á flugþiljur, ef einhver mótmælti honum, og umtruna
þar öllu til að sanná, að hann hefði rétt fyrir sér, eins
ogf sumir flugstjórar gerðu. Leonard beiö meðan hann
smeygði sér úr kojunni ofan á gólf, og hann kunni vel
viö rólyndi hans. Þaö voru einungis kúlurnar á kjálka-
börðunum, sem sýndu, að hann var enn að hugsa um
skrúfurnar. Leonard hafði lært að skilja og meta þessar
furðulegu kúlur. Þær voru eins konar loftvog, eini sýni-
legi lykillinn aö tilfinningalífi Sullivahs.
„Það eru einhvers staðar maðkar í mvsunni", sagði
Sullivan. „Ég er að hugsa um að athuga málið. Það
er líka tími til að ég taki við stjórninni aftur“.
Hann hypjaði upp um sig buxurnar og gekk hægum
skrefum fram á flugþiljur.
Verkurinn byrjaði í höfðinu á Frank Brisco og
færði sig svo niður eftir bakinu og út í handleggina
og leið burtu gegnum fingurgómana, eins og bráðinn
málmstraumur. Samt sat hann grafkyrr 1 sæti sínu og
hélt um stólbríkurnar eins fast og hann gat og vonaöi,
að enginn tæki eftir svitanum, sem hnappaðist á enni (
hans. Andlitið varð öskugrátt og varirnar skulfu, þegar
hann gerði örvæntingarfulla tilraun til að láta sem
ekkert væri. Enginn mátti vita um líöan hans, því að þá
færu allir að kenna í brjósti um hann, og þaö var það
versta af öllu. Það myndi flýta fyrir endalokunum.
Annars var sjúkdómurinn kominn á svo hátt stig, aö
það gerði hvorki til né frá. Beinátu — kölluðu lækn-
arnir það. Beinin í honum voru orðin eins brothætt og
eggjaskurn, þau þoldu hvorki högg né snöggar hreyf-
ingar. Þannig var komið fyrir Frank Briscoe, sem fyrir
fimm árum gat beygt silfurpening með fingrunum!
Ó, góður guö, gefðu mér frið svo sem eina mínútu
.... bara eina. Eöa taktu mig til þín, svo það sé búið.
Stundarfriö? Það mundi brátt veröa eilífur friöur.
Einn mánuöur enn, kannski tveir, í mesta lagi sex, og
þá yrði öllu lokiö. Það var undarlegt, hvernig heilsu-
hraúst fólk var alltaf með bollaleggingar um að verða
að minnsta kosti áttatíu ára og byggði þannig líf sitt á
fjarlægum draumi. Líftryggingafélögin voru snillingar í
að notfæra sér þennan barnaskap.
Frank Briscoe ætlaði sér samt aö lifa áfram í öðrum
manni — svona aö vissu leyti. Það var búiö að ráðstafa
því öllu. Stanford sjúkrahúsið átti aö fá augun úr
honum. Nokkrum klukkustundum seinna mundi svo
ókunnur maður hverfa úr hræðilegu myrkri blindingj-
ans og fá fulla sjón. Honum leiö betur, þegar hann
hugsaði til þessa ókunna manns. Mundi þessi aðgerð
einungis gera honum fært að greina mun ljóss og
skugga, eða mundi honum auðnast að sjá allt þaö fagra,
sem Frank Briscoe hafði áður séð? Kannski mundu
augu hans líta á hlutina frá sama sjónarmiði og augu
Franks höfðu gert. Ef til vill mundi þessi ókunni maöur
horfa á fólk, sem var ljótara og afskræmilegra útlits en
flest annað, og sjá með augum Franks hvernig jafnvel
þeir viöbjóðslegustu gátu orðið fagrir. Alveg eins og það
var meö smábörnin áöur en máliö fór að eitra sjón
þeirra. Kannski gæti þessi ókunni maður séð hvað inni
fyrir bjó, bak við máttvana handleggi, vanskapaða
fætur og hræðilega útlítandi nef, sem sumt fólk dirfðist
aö leggja til grundvallar dómum sínum um aðra; þessi
ókunni maður sæi kannski líka gegnum fátækleg klæði
þeirra, sem einnig urðu ásteytingarsteinar sumu fólki,
og þá auönaðist honum ef til vill að svipta burtu tjaldi
skilningsleysis og hleypidóma, unz hann færi að elska
aðrar mannlegar verur jafnt og sjálfan sig. Það yrði
mikill dagur.
„Líður yður vel, hr. Briscoe?“ Spálding stóö við hlið-
ina á honum. Hún lagöi höndina mjúklega á handlegg
hans og hann leit undan til þess að hún sæi ekki þján-
ingarsvipinn á andliti hans. Honum tókst að brosa, þeg-
ar hann leit við aftur.
„Vel? Litla stúlka, mér líður eins vel og framast verð-
á kosið!“
Hún brosti Iíka, en hún vissi að hann var að skrökva,
því að hann fami, að hún losaði takið um handlegg
hans.
„Á ég að færa yöur eitthvaö, hr. Briscoe? Ég kem
með kvöldmatinn eftir klukkutíma, en yður langar
kannski í te eða kaffi, svona til að hressa yður“.
Hann horfði 1 augu hennar. Þau sýndu ekki samúð
heldur skilning, og honum fannst aðdáunarvert, að
svo ung stúlka skyldi geta gert svo glöggan greinarmun
á því tvennu. Hún veit að ég á að deyja bráðum, hún
veit það eins vel og ég, og þó reynir hún ekki að dylja
eðlilegan ótta sinn með því að láta líta svo út sem
hún viti það ekki. Hún var kánnski ein af þeim fáu, sem
gat skilið, að dauðinn var mönnum stundum kærkom-
inn.
„Hvað segið þér við því, hr. Briscoe?“
Áður en Frank Briscoe gafst tóm til áö svara, heyrðíst
veikur klukkusláttur í vestisvasa hans. Spalding hallaöi
sér áfram og lagði undrandi viö hlustirnar. „Hvað ....
hvað var þetta?“
Vandræðalegt bros færðist yfir varir hennar, er hann
stakk hendinni í vasa sinn og dró upp úr honum lítið
gullúr. Hann hélt því í flötum lófanum, svo að hún
gæti séö það, og barnsleg undrun hennar kom honum
til að gleyma sársaukanum.
„Klukkan er fimm“, sagði hann.
„En .... það slœr!“
„Já, þér heyrðuð það sjálf. Mér áskotnaöist þaö fyrir
nokkrum árum í Sviss. Það er einkennilegt .... þetta
er hið eina af eigum mínum, sem ég hef ekki ánafnað
öðrum“.
Spalding kraup viö sæti hans. „Ó! Þetta er það dá-
samlegasta, sem ég hef nokkurn tíma séð! Má ég snerta
á því, hr. Briscoe? Ó, ég vildi óska, að þaö færi að slá
aftur!“ Hann losaði úrið frá gullkeöjunni, sem lá yfir
mitti hans, og lagði þaö í lófann á Spalding. Svo horfði
$
r
msÉs&usÉnia
U v/e abnasuól
NORS
BLÖÐ
■ H
| Blaðatiirninn, {
Laugavegi 30 B.
\
■■■■■■!•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■»■■■■•«■• ■■■■■>
| I
j Húseigendur
j athugið
: i
Onnumst smiði a >
allskonar innrétt- |
* m
ingum.
Upplýsingar í
síma 9755.
: :
■ "
■ E
■ »■■■■■■■■«**■■■■
Bein þú ÖEvum þínum ...
Framhald af 7. síðu
leiðrétt —,en við skulum einn-
ig minnast þess að hér. heima
á íslandi er háð mikilvaeg bar-
átta fyrir betra stjórnarfari,
gegn hersetu þeirri sem nú
leiðir óbærilegar hörmungar
yfir margar þjóðir, og frétta-
stofa ríkisútvarpsins má ekki
verða til framdráttar þeim öfl-
um sem reyna að snúa þróun-
inni við af annarlegustu hvöt-
um. — M.K. :
Öll eldhúsinnréttingin eitt borð
' Víða um lönd er verið að
gera tilraunir með eldhúsinn-
réttingar sem komið er fyrir
í stofunni, svo að húsmóðirin
geti verið í vistlegu umhverfi
meðan hún er að matreiða.
Seinasta nýungin á þessu sviði
er innrétting sem komið er
fyrir. á miðju gólfi eða út frá
einum veggnum í stofunni, og
er þar allt saman komið í eitt,
sem hafa þarf, en því er svo
haga.nlega fyrir komið að varla
er hægt að sjá, að þetta sé
eldhúsinnrétting, nema hvað
vaskurinn kemur upp um það,
allt hitt er hægt að fela inni í
skápum. Það er dýrt að koma
þessu upp, og vafasamt, hvort
nokkuð er unnið við það. Er
ekki með þessu verið að hverfa
aftur til fornra hátta, þegar
sofið var, matazt og eldað. í
einu og sama herbergi? Það
er ekki mikil ástæða til áð
ætla, að þetta nái verulegri út-
breiðslu í borgunum. Ætli flest-
um húsmæðrum finnist ekki
viðfeldnara að hafa lítið en vel
búið eldhús, og ætli öðrum
heimilismönnum finnist nokkúr
bót að því að hafa matarlykt
fyrir vitunum hvenær sem vep-
ið er að elda eða baka? Þeir
sem efni hafa á að hlaupa
eftir öllum nýungum, geta leyft
sér þetta, aðrir ekki.
PIOÐIHLIWVN útgeíandi: SRmelninBarflol!)iUT nlþ#5u - Sðslallstaflokkurlnn. - Ritstiórar: Magnús Kiartansao
(áb.); Sicurður Ouðmundsson. — Fréttaritst.ióri: Jón BJarnason. — Blaðameiln: Ásmundur Síkui
« - ...... Jwisson. Bjarni Benediktsson, Ouðmundur Vigfússon, ívar H. Jónsson, Magnús Torfi ólafsson. -
uglýsingastjórt. Jónateinn Haraldsson. Ritstiórn, aígrciðsla, aueiýsinear, prentsmiðja: Skóiavörðustíg 19. — Siim 7500 <
7 Askrtftarverö kt. 25 á mánuöi í Reykjavfk og nágrenni; kr. 22 juuaarsstaöar. - LausasöJuverð kr. 1. - PrentsnnðJ
Qjoovujane n.í.