Þjóðviljinn - 21.03.1957, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 21, marz 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (11
FYRIRHEtTNA
LANDIÐ
37. dagur
að þetta var góður dauödagi. Chuck hefði ekki getað
borið ellina meö virðuleik. En hann hefði ekki getað
haldiö æsku sinni aö eilífu heldur.
Stanton gat ekki unniö þennan dag. Hann langaöi
mest af öllu að komast burt frá búðunum, hitta
einhvem sem hann gæti talaö viö um Chuck. Einhvem
sem gæti skilið hann. Þaö var aöeins einn í nágrenninu
sem hugsanlegt var aö vildi hlusta á hann undir þess- ‘v
um kringumstæöum. Ef hann æki nú til Laragh, fengi
hann ef til vill tækifæri til aó' tala viö hana eina..
Hann settist upp í jeppann og ók í búðimar aftur.
Hann sótti þrjú hefti af tímaiitum sínum inn í setu-
stofuna. Hann ætlaði aö nota þau sem átyllu til heim-
sóknarinnar. Svo sagði hann Spencer hvert hann væri
aö fara og ók síöan af stað eftir veginum sem lá til
Mollie Regan.
að það væri lygi .... að það væri ekki hægt að temja
dýr á þennan hátt.“
Fjárbóndinn reis á fætur. „AnnaÖ eins sést hvergi
annars staöar, ekki í öllum heiminum,“ sagöi hann
meö eölilegri hreykni. „Ekki einu sinni kardínálarnir í
rauöu kápunum sínum 1 borginni helgu gætu sýnt yð'ur
aðra eins list, jafnvel ekki hinn heilagi faður sjálfur, Nei,
þetta er duglegasta stökkrottan í allri Vesturástralíu,
bezta stökkrottan 1 allri eyöimörkinni.“
Stanton gekk meö gamla manninum til baka, stökk
síðan upp í jeppann og ók aö íbúöarhúsinu. Þeldökka,
ólögulega greifafrúin var aö sópa borðstofugólfiö. Hún
ýtti flugnanetinu frá meö kústskaftinu og gægöist út til
hans. „Viljiö þér frúna eöa frökenina?“ sagði hún. „Eg
skal ná í þær.“
Þaö var miöur dagur. Ef til viil höfðu konurnarlagt
sig, því áö það var mjög heitt. „Trufliö þær ekki,“ sagöi
hann. „Eg get beöiö hérna. Hvenær drekka þær te?“
Bæjarpóstur
Framhald laf 4,. síðu.
jafnframt því, sem það hefur
treyst tryggðaböndin við okk-
ar kæru, afskekktu átthaga“.
— O
ÞAÐ 'ERU ÞEGAR farnir áð
berast botnar við fjallamanna.-
fyrripartinn, en ég þykist sjá,
að fleirum en Póstinum reyu-
ist hann erfiður riðfangs;'
hann er nefnilega dýrt kveð-
inn.
ÚthrelSiS
ÞjóSviliann

eimilis þáttur
Þegar hann nálgaöist í'úningabraggann og girðing-
arnar hjá Laragh sá hann nokkra menn vera að vinna
hjá fjárhóp. Þar sást í þreklegan skrokkinn og rautt
hárið á Pat Regan. Hann ákvað aö heilsa kurteislega.
Hann stöðvaöi jeppann og gekk til fjárbóndans sem var
aö gefa sonum sínum tveimur fyrirskipanir og þeir sóttu
kindurnar og smurðu þær með mýkjandi olíu þar sem
flugtn’nar höföu stungið þær. Gamli mað'urinn stóð ber-
höfðaöur. í steikjandi sólskininu, grá, flibbaláus skyrtari
hans var opin í hájsinn svp að sást . í loðið brjóstiö,
með annarri hendi hélt hann í leðurbeltið sem hélt uppi
blettóttum buxunum meö' hinni strauk hami stökk-
rottunni blíðlega.
Jai-öfræöingurinn sagði: „Góöán daginn, herra Reg-
an.“
„í guð’s friði,“ sagði gamli maðui’inn. „Eruð þér kom-
inn til að segja okkur að þér hafið fundið olíu djúpt
í iðrum jarðar?“
Stanton hristi höfuðið. „Ekki ennþá. Eg býst ekki viö
neinum árangri fyrr en við komum niður á vatnslausa
gipslagið. Nú sem stendur kemur upp leir.“
„Hvað er olían þá langt niðri?“
„Ef það er olía, er hún sennilega í um það bil 2400
metra dýpi. Þaö kemur sennilega upp gas þegar þangáð
kemur. Eg veit ekki hvort þar er nokkur olía.“
„HvaÖ er það djúpt í mílum?“
„Svo sem hálf önnur míla.“
„Fyrr má nú vera að bora svona langt niður.í jöröiná
Þið vinnið nótt með degi, segir konan mín.“
„Já, það er hagkvæmast fyrir ökkur að halda stöð-
ugt áfram,“ sagöi Stanton. „Það er lengí verið að koma
bornum af staö, koma öllu í gang“. Hann þagnaði. „Þeir
eru að skipta um haus á bornum í dag,“ sagði hann.
„Eg kom meö fáein tímarit handa frú Regan og Mollie,“
„Þér finniö konumar sjálfsagt heima við húsiöV'
„Eg sé að þér eigið rottuna ennþá.“
„Ójá.“ Fjárbóndinn bar höndina upp að öxlinni og
klappaði dýrinu mjúklega meö hnýttum vísifingri. Rott-
an hallaði sér áfram og naut atlotanna. Hún tísti af
ánægju. „Bíðiö andartak, þá skal ég sýna yöur dálítið,"
sagöi Pat Regan.
Hann gekk út úr kvíunum og inn í skuggann við
skúrinn. Jaröfræðingurinn fylgdi á eftir. Fjárbóndinn
tók rottuna niöur af öxlinni, og setti hana varlega
niöur á gólfiö í skúrnum hjá ullarpressunni, hann gekk
nokkra metra aftur á bak og settist á hækjur og rétti
fram annan fótinn. Svo sagöi hann lágt: „Hopp-lropp-
hopp! Hoppáöu þegar ég segi það, litla kvikindiö þitt.
■ Hopp!“
Rottan • sat kyrr andartak, svo hoppáöi hún í átt-
ina til hans í Jöngum, stökkum, hoppaði upp á hiiéð
á honum, síöan upp á handíeggmn og íóks upp á öxl
hans. Rauöhæröi öldungurinn tók lítinn blikkkassá upp
úr vasa sínum og opnaði hann, tók upp lítinn bréfpoka
sem lá ofaná fáeinum eldspýtum. Úr pokanum hristi
hann nokkra bita af rotnum skordýrum og osti og gaf
þá rottunni sem sat á öxlinni á homrni. Á meöan
bölváði hann heniri blíðum vómi: „Taktu við þessu,
fjandans litla kvikindiö þitt
Bandaríkjamáðurinn. sagði:, „VitiÖ þér.-hvað? Ef ég.
•htfðj lesið um jjetta í bók eðSr tíma'ríti, Jneföi ég sagt
TJiiga stúlkan á teikninsr-
unni fyrir neðan gæti átt
hnima í nýtí/.ku I1Ú37
Sag"“auglýíinsu, Jnl að
hún sýnir htutopwng;
ár mVtímaus. Sn'tii ífáii á
barokslól, sejii oinjn-nip
íst. at st irðuiii virðuli'ik,.
-'toel'oi- inVÖVifaS ’ liisinfrív
lc.ysl hcnnar ócðlili-gan
bak.Krunn,
- - .... /rrvMf — -f
Dæinl ur bóktiuii um borð seni hiegt cr a8 búa til Höfundum bókarinnar
sjálfur: fallci;t súfaborð, svo cintalt að gcrð að , ... „
niann langar strax til að byrja að rcyna. Borð- 1,nnst ,1Ka irjalsieg
platan ©r grerð úr skápburð. Tlndir eru tveir búkk- framkoma ungra
av, styrktir með 2 þverbitum. TJndirstaðan er úr íurn stúlkna nú á dögum
eiga betui’ við nýtízku
1"X2”, meðhöndlaðri með línolín os: húu er skrúf'-
uð í iHnfvjúiituna með þrem eterkum skrúfum.
Hcmda þeim sem
geta sjálfir
Forf-eður okkar bjuggu þær. En hvað um bús-
sjálfir til verkfæri og gögnin.
húsgögn. Á þeim tím- Ungu hjónin, sem seint
stól, en t.d. barokstól
sem bet' vitni skrauti
og virðuleik. Af þess-
ari bók er margt að
iæra og efninu er vel
fyrir komið.
um, fyrir daga hús-
gagnasmiða og hús-
gagnaverzlana voru all-
ir sínir eigin hús-
gagnasérfræðingar.
En nú eru allir sér-
fræðingar á einhverju
sviði og annað getum
við ekki. Það dettur
fáum í hug áð búa
hlutina sjálfur, og
menn vita af reynsl-
unni að bezt er að láta
bifvélavirkjann gera
við bilinn fyrst, tré-
sleifar eru orðnár ó-
dýr fjöldaframleiðsla,
ekki ber að harma
það, og hillur og höld-
ur fylgja
þegar flutt er inn í
og síðar meir komast
yfir íbúð, hafa í mörg
horn að líta. Ungi
maðúrinn gæti ef ti!
vill vel hugsað sér að
búa til stól, en hann
þarf á leiðbeiningum
að halda. Og í Dan-
mörk er nú fyrir
nokkru komin út lítil
handbók um þetta efni,
samin af húsgagna-
smiðnum Peter Hjorth
og arkitektinum Arne
Karlsen. Á 125 blað-
síðtnn fær lesandinn
nægilegan fróðleik um
trjávið, verkfæri, sam-
skeyti, límingar og. yfj,
irborðsmeðfferð og
teikningu, til þess að
hann getur sjálfur
reyrit við þær 30 ein-
földú og' fallegu hús-
gagnateikningar ’ sem
í bókinni •eru.' Ýmiss
koriar heiliwði ' eru
.samijandi ■ •s>noturt iitið borð-.á símuu stað
þarna líka í
stoi'uiini. Það er
Ííká heiniátilbúið. 18 mm þlata borlu uppi, . af
við gero þusgagna, t. tvebn lóörcttum bukkum sein tengdir cru saiíiaa
d. á skápurinn að vera -með, S/i"X5/4” Jfunilistmn. Búkkaimir cru styi'ktir
íbúðunum í samræmi við þá, hluti 7» u«Kja u'"’ ! l'orðpliituna
/ horð er lakkað með rauosulu emjdjdltkki •©*
sem geytna á l honurn. Stelllö er meðhöndlað með linoliu.
þlÓÐVIUINN
Út«clsa<il: S(Uiieln\tti?arf5olíkur alpjíu .. ..........,
IAÖ.J, StgiitSur -OuSœunasson. - Préttorttsttóíl: Mn Biamascm. — BfctBtmieiai: ÁstnunöUr SI
MnssOD, íauSmuhaur VlgfiJsFQn, ívar H. JOnssptk, Msguú* Torfi ÓJafsrou, Sluurlín JAharjiKsöii
nfjfreW'ilfl ft-nirteíilTlirJrt'-ffiwnrcmisl*- rSnjlTc, m _ ibíníf VÍV
SfistsHstsflakiurtnn. ■— BltstMrar: Mtisnúf KJftrtdn.rsas
. ------ ...
v-i;,' AwB3hpaaiatSJrl: OoS*ielí'JíajBnlaaon. riv-BUstiórr., .*í*re5ðs!ft. »títísin»(OV'4>renisTnl83a: ®sU»v9rBusrie 1-6.. - ssnif isoo <M
■o »•. .AoSBftMMrt tr'.'Sð 4‘mió-.. f SnUtfá U* n*»reu»V: k<i 28 «nnara«t. „ ',L-»iiSa-a6iuv. kr. .1.90 - PteuUni t>röðvi’.]«Laa.