Þjóðviljinn - 04.05.1957, Blaðsíða 11

Þjóðviljinn - 04.05.1957, Blaðsíða 11
Laugardagur 4. maí 1957 — Þ-JÓÐVILJINN (11 FYRIRHEITNA 68. dagur dyrum voru rimlatjöld sem veittu skugga. og hleyptu svölum, blómailmandi vindum í gegn bæöi nótt og dag. Meöan hún svaf lék golan um lokka hennar. Henni til undrunar og gleöi var kæliskápur í herberginu, öiiítill og hvítur. Þar hafói hún ailtaf birgöir af köldu vatni og ís og þar geymdust ávextirnir. HerbergiÖ sneri út aö hafinu og þar sást yfir sundlaug gistihússins í skugg- sælum garöi meö mörgum legustólum og boröurn. Vatn- iö var dimmblátt í glampandi sólinni. Þau kejrptu hawaipils úr næloni og stráilskó, sem voru mjög í tízku, bööuöu sig 1 sundlauginni og sátu 1 heitri sólinni og hlýrri golunni og drukku kókakóla. Stanton tók á leigu bíl án bílstjóra í tvo daga, þaö var hægðaiieikur í Hono- Julu, og svo óku þau aö lystibátahöfnmni og kóralrifun- um. Þau borðuðu á Rifinu og eftir matinn fóru þau í gönguferö og kysstust i tunglsljósinu á Waikiki strönd- inni, þar sem hundruð annarra ungra elskenda gerðu slíkt hið sama. Allt var henni nýtt, og þó þekkti hún þetta allt áö'ur. Þegar þau þurftu aö kaupa sígarettur, gekk hún fram- hjá verzlun gistihússins og að lyfjabúö í nágrenninu, fyrstu bandarísku lyfjabúöinni, sem hún hafö'i komið i, og þar fengu þau sér ískrem til aö halda atburðínn há- tíðlegan. Stóru, litskæru og gljáandi bílamir sem stóðu viö allar gangstéttir vöktu undiun hennar, og hún komst iljótlega aö raun um aö Stan var heillaöur af bílnum. „HvaÖ svo sem fólk finnur upp á aö segja um Banda- ríkin,“ sagði hann einu sinni, „þá veröur þaö ekki af okkur skafið aö viö kunnum aö framleiöa bíla ..“ Hún mundi hvaö móöir hennar hatöi sagt viö hana heima í Lunatic, sem nú var svo langt í burtu, og hún heimtaöi aö fá aö box’ga sjáif alla reikninga sína, jafn- vel matarreikninginn á Rifinu og helminginn aí bílleig- unni. Stanton var örvílnaður, en þaö kom aö engu haldi. Síöasta kvöldið uppgötvaöi hún aö hún hafði eytt næst- um hundraö dölum á Iveim dögum, og þáö dró dálítið úr hrifningu hennar af Honolulu, þvi aö tuttugu sterl- ingspund var nú fullmikil sóun á dag. En að sjálfsögðu haföi hún cignazt hawaipils og stráilskó. Næsta morgun flugu þau áfram til Portland, Oregon. Þau lögöu af staö í dögun, en höföu áöur fengið morg- unverö í flugvélinni, og síöan móktu þau og lásu mynda- og hasai’blöö allan daginn, eins og þau voru vön. Undir kvöld flugu þau yfir ströxidina, flugu niöur<«> yfir stóra á og lentu á flugvellinum í Portland. Þegar þáu gengu yfir aö gi’indunum, sagði Stanton: „Sjáðu, elskan mín — þarna standa mamma og pabbi. Þau hafa komiö hingað til að taka á móti okkur.“ Hún ieit í áttina sem hann benfi og kom auga á þi’ekinn mann í gráum fötum. Hann lyfti hendinni í kveðju- skyni og viö hliðina á honum stóö' gráhærö kona og veifaði. Þegar þau gengu út gegnmn hliöiö sagöi Stanton: „Halló, mamma,“ og kyssti móðurina á munninn. Hún sagöi: „Mikiö er dásamlegt a'ö þú skulir vera kominn heim, sonur.“ Hann sneri sér aö Mollie. „Mamma, þetta i er Mollie Regan.“ Móöirin greip um höndina á Mollie og sagöi með inni- j ieik: ,,Ó, er það ekki dásamíegt!“ Níundi kafli Þaö voi’u engin takmörk fyrir góösemi Laii’dsfjölskyld- un-nar í gai’ð Mollie, fannst henni sjálfri. Þau áttu a'ð aka frá flugvellinum til gistiliússins í Mercurybíl fjöl- skyldunnar, og þegar þau voru komin inn í bílinn gaf frú Laird Mollie jakka úr skozku ullarefni. Hann var .einstaklega fallegur. ,,ÞaÖ er ekki eixus hlýtt hérna og í Ástralíu, þar sem þér eigiö heimá', sagði hún, ,,og í Honolulu var víst líka heitt. En hér getur verið' kalt í1 veðrinu, og við veröum aö fai'a varlega þegar við ökum í bíl. Fariö' nú í hann undir eins, svo a'ö þér ofkælizt ekki. Ég er hrædd um aö ég hafi keypt hann númeri of stóran, en við förum. aftur í gegnum Pendleton, þar sem hann er keyptm', og þá getum viö reynt áö fá honum skipt“. Mollie fór í hann yfir létta sumai’kjólinn sinn. „Mik- :ð er þetta fallega gert af yö'ur, frú Laird“, sagöi hún. „Þetta er alveg dásamlegur jakki“. Hún vafði honum a'ö sér. „Jé, það er kaldai’a hérna en það var í Honolulu í gærmoi’gun“. „Þú hefur valiö í’étta litinn, mamma", sagöi faöir Stans. „Ég skal segja yöur“, hélt hann áfrarn og snei'i sér aö Mollie, „aö konan mín og ég í’æddum mikiö um þaö mál. Stan skrifaöi í bréfinu aö þér heföuö kopar- iitaö hár, og þess vegna sagöi ég að' tvílitur jakki í brúnum litbrigðum væri heppilegur. En konan hélt iast við græna litinn. Og hún viröist hafa haft rétt fyrir séi*. Þér eruð sannarlega falleg í honum, ungfi’ú Regan“. Hún hló og fann að hún í’oönaði. „Hann er yndis- Iegur“, sagöi hún. „Ég hef víst ekki mikiö annað með- feröis en þunna kjóla, svo aö ég á áreiöanlega eftir að nota hann mikiö“. Frú Laird sagöi: „Já, liturinn er prýðilegur. En hvað' þér hafiö fallegt hár, þegar sólin skín á þa'ö. En næsta stærö fyrir néöan er víst mátulegri. Viö komum við í verzluninni á morgun á heimleiðinni og athugum hvort þeir eiga númei'i minna. Setjizt þér nú hér inn í aftur- sætiö hjá mér og Stan ekur bílnum. Pabbi hans getur setið hjá honum. Þér segiö mér fi'á ferðalaginu á með- an. Mikið’ hafiö þér feröazt Iangt!“ Á gistihúsinu fylgdi móöir Stantons Mollie upp á herbergi hennai’. Þaö var vel búið húsgögnum eins og venja er á nýtízku gistihúsum, en í því var stór skál af blómum og á snyrtiborðinu var talsvert samsafn af krukkum meö kremi og kölnarvatni. „Ég veit ekki hvaöa tegund þér notið, góða mín“, sagöi frú Laird. „En ég gerði ráö fyrir aö þér væruö ef til vill þreytt. Já, ég setti í’ósir hingað inn. Mér finnst gistihúsaherbergi alltaf svo kuldaleg þegar engin blóm eru í þeim“. Á gólfinu fyi’ir framan hægindastólinn stóöu nýir lamb- skinnfóöraöir kuldaskór með rennilás. „Mátiö þá og athugiö hvort þér getiö notaö þá, góða mín. Viö þurf- um aö aka langt á morgun, og mér veröur alltaf svo kalt á fótunum þegar viö ökum langt, þótt bíllinn sé upp- hitaöur“. Gagntekin þakklæti kyssti Mollie móöur Stans á kinnina. „En hvaö þér.eruö góð við mig“, sagði hún. ,,Ég veit alls ekki hvaö ég á að segja“. Frú Laird klappaöi henni á öxlina. „Mikið hafiö -þér veriö dugleg að fei’öast alla þessa leið“, sagöi hún. „ViÖ fórum einu sinni til New York, en maöurinn minn seg- ir að þér hafið ferð’azt þrisvar sinnum lengra“. Hún hika'öi andartak og sag'öi siöan: „Stan skrifaöi aö þið væruö ekki trúlofuc' ennþá. Þaö finnst mér mjog skyn- samlegt“. Mollie sagöi: „Mér finnst þaö nú kjánalegt, frú Laird. Við Stan ætlum að gifta okkur. En mamma s'agði, að viö mættum ekki trúlofa olckur fyrr en ég heíöi verið § þ p é 11 i é Framhald af 9. síðu. manudaga og föstudaga ftl. 4. Frúarflokkur (yngri) þrioju- daga og fimmtudaga kl. 18.15. Stúlkur 13—16 ára mánuöaga cg föstudaga kl. 5 30. Télpur 10—12 ára mánudaga og föstu- da'ga kl. 4.45. F.ramhald af 4. síðu. aði sýninguna. Forseti ístanda og forsetafrú voru viðstödd opnunina ásamt ríkisstjjórn. Danska sýningin stóð tií 22. apríl og var vel sótt. Þegar búið var að taka niður og senda brott dönsku sýninguna, var Listasafninu komið fyrir á ný og þá alveg á sama hátt og verið Iiafði í janúar. Safnið var opnað að nýju 17. maí. Var það síðan óbreytt. til 14. nóvember, er upphengingu þesa var lítilsháttar breytt. Vinna við skrásetningu safnsins o. fl. Á árinu 1956 var safnað og tótóstat tekið af greinum um listir og listamenn ur Morgun-. blaðinu f.rá upphafi. Er ætlun« in, að halda því verki áfra.m, unz slíku efni liefur veriðisafn- að úr öllum íslenzkum blöðum og tímaritum. Haldið var á- fram skrásetningu safnsins. Byrjað var á að taka Iltmyndir (colour-slides) af málverkum I safninu. Ætlunin er, að það verði vísir að slíku myndasafni innlendrar og erlendrar listar. Sígiida Eegnkápa!! Regnkápan er sú flík sem j við getum sízt án verið í okk- i ar duttlungafulla veðurlagi, og því er ánægjulegt að fylgjast Setjið Hóka eða plast undiz stólfæturna Húsgögn renna hæglega til á bónuðum eða lökkuðum gólf- um, einkum er hætt við að stólfætur sem standa á gólf- inu óvörðu - rispi gólfið eða lakkið. Verndið gólfið með því að festa smá búta af plasti eða flóka (t.d. úr gcmlum flóka- hatti) undir stóla og borðlapp- ir. Kéiumbus ®g tómatar Tómatar eru hrcssandi, hita- emiiigarýr en vítarnínauðug fæða, sem við eigum. eiginlega Kólumbusi að þakka. Hann fann tómatinn í Ameríku 1492 en þá höfðu indíánarnir rækt- að hann í margar aldir. Ind- iánarnir álitu að tómátar hefðu ástarvekjandi eiginleika og sama töldu læknarnir í ítalíú, þégar tómatarnir bárust þang- að skömmu síðar fyrir tilstilli Kólumbusar. Þeir kölluðu þennan rauða- ávöxt „epli ástarinnar.“ með hvað þœr eru orðnar hent- ugar og fallegar. Kápan á myndinni kemur manni í gott skap. Hún er að vísu beinsnið- in eiájs og við eigum að venj- ast, en þó er sniðið liflegt. þegar betur er að gáð, fjörleg- ar slaufur á ermunum og | kraginn stór og breiður og ! stunginn í jaðrana. hlAmni IBUU ótselandl: SaœelnlnBerflokkur alþtdc - SöiJailMaflofckttrlnn. - Ilitatjórar: Mogntts Kjárta'isaoí* liJffAwMI-wKm f&b.>. SlsurSur GuSmundsfion. — PréttaritKtJdri: Jót BJamason. — Ðla5amenn: Ásmiunúur a-.v-ur- ■>. , ' , Jonsson, GuBmundur VlKfússon. ívar H. Jónsson. U&roús Torft ólafsson. Sleurjón Jóharinsson — átt*l#*Jniin*Udií: GuBeelr Maroússon. — Bltstjórn. afírelBsla. auelýslngat DwmtsíiiiejE: Bkó'.avðröustíe 1».. - aími :.too (I Ub««. - askrií—rverB tr. 38 á aán. ( ReykJavJk o» n<—-anni: kr. 33 »-nartst. - Lausasöluv. kr. 1 60. - Prentsm í>J65vtlj«

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.