Þjóðviljinn - 24.03.1964, Blaðsíða 10

10 SlÐA —
ÞIÖÐVILIINN
Þriðjudagur 24. marz 1964
RAYMOND POSTGATE:
ekkert bragð að sjálfum fuglin-
um og þvi verður að krydda
sósuna. Þegar mér er gefinn ó-
þverri til að matbúa og er svo
í sífellu tafinn á kjaftæði, þá er
ekki við öðru að búast. Fuglam-
ir eru soðnir i víni, með svepp-
um, lauk og kryddjurtum. Þeir
eru fallega brúnir á að líta.
Þeir eru fullgóðir handa Eng-
lendingi. Of góðir, meira að
segja.
Akkilles bragðaði á einum
fuglinum sem var tilbúinn til
framreiðslu. Þetta var satt, hann
var mjög bragðlítill. Sósan var
gerð af kunnáttu eins og sósur
í hundruðum annarra veitinga-
húsa þá stundina. Hann sneri
sér aftur að skyldustörfum sín-
um, dapur í bragði.
Þegar hann var búinn að bera
fiskinn fyrir herra Hubbard kom
hann aftur fram í eldhúsið. Ell-
efta stund: hann varð að finna
upp á einhverju. Hann kom auga
á appelsínu. Appelsínur voru
framreiddar með önd: nú jæja,
því ekki það. Hann skar hana
í sneiðar í skyndi og rétti kokk-
inum.
— Skelltu þessu í pottinn hjá
nr. 5 og hafðu það í ofninum í
fimm mínútur.
Stuttu síðar framreiddi hann
með fimlegu látbragði brúngull-
inn fugl. umkringdan gullnum
hringjum. Þegar hann tók fatið
burt, bragðaði hann á því sem
eftir var af sósunni. Þetta var
allt í lagi, af henni var óvériju-
legur keimur sem bjargaði öllu
saman frá hversdagsleikanum.
Herra Hubbard var að segja:
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STETNTJ og DÖDÖ
Laugavegl 18 m. h. (lyfta)
SIMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21
SlMI 33968. Hárgreiðsiu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgreiðsla dð
alira hæfi.
TJARNAHSTOFAN
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — SlMI 14662.
H4RGREIÐSLTJSTOFA
AUSTTJRBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656.
•— (Nuddstofa á sama stað.
— Þetta ætti að vera dálítið sér-
stakt, vina mín.
— Ó, sagði sú Ijóshærða. — Ég
hélt þeir hefðu bara appelsínur
með önd.
Hvort sem sefjun var um að
kenna eða herra Hubbard fann
i rauninni hinn sérstaka keim,
þá var hann mjög ánægður. Þeg-
ar Akkilles kom til baka til að
spyrja hvort þau óskuðu nokkurs
frekar, þá ljómaði hann af á-
nægju.
— Hvemig datt yður í hug að
hafa appelsínur með? Það er
annars bara gert með önd.
7
— Það er liður í eldamennsk-
unni, monsieur. Þáttur í nýju
hugmyndinni.
— Nýju hugmyndinni? Hvað er-
uð þér að fara, piltur minn? Ætl-
ið þér að telja mér trú um að
þér hafið átt hugmyndina? Nei,
ónei.
— Jú, vissulega, monsieur. Ég
hef verið að íhuga þetta mál í
dag..... Akurhæna hefur aldrei
fyrr verið matreidd á þennan
hátt. Ég fanri það upp. Ég hafði
sjálfur eftirlit með því. Monsieur
getur sjálfur spurt kokkinn, ef
hann vill.
Herra Hubbard horfði á hann
cg hélt sjálfur að svipur sinn
væri klókindalegur.
— Hum! sagði hann. — Jæja
bað bragðast vel. Hvað heitið
þér?
— Anton Polycrate. monsieur.
Næsta morgun féllst Anton
Polycrate eftir viðeigandi hik á
bað að gera samning við Al-
þjóðagistihús h’/f um 750 punda
laun á ári í þrjú ár og 2.500
franka til að milda reiði for-
stjórans fyrir samningsrof. Hann
hafði engan samning, en það
gerði ekkert til, þar sem þeir
fréttu aldrei um þessa 2.500
franka. Herra Hubbard annaðist
sjálfur útvegun á nauðsynlegum
skilríkjum og atvinnuleyfi.
Frá þessum degi byrjaði líf
hans — hið raunveruiega líf.
Hann gerði sér ljóst þegar hann
kom til London, að hann var i
nýjum heimi og hann yrði að
búa sér til nýtt líf. Allt sem
hann hafði verið og allt sem
hann hafði gert var vegið og
metið og að mestu leyti léttvægt
fundið, því varpað fyrir borð og
gleymt. Ein undantekning þó á
þessu. Traustur borgari. grískur
sem enskur, þarf að minnsta
kosti eitt til að treysta stöðu
sína sem bezt. Þegar hann hafði
verið nokkra mánuði i London,
fór hann á fund bankastjóra
síns, sem meðhöndlaði hann með
þeirri virðingu sem honum bar
sem góðum viðskiptavini sem
skilað hafði hlýlegu meðmæla-
bréfi frá fanska bankasamband-
inu. Höfðu þeir útibú í Aþenu?
Það höfðu þeir. Gætu þeir —
fyrir viðeigandi þóknun auðvit-
að — séð um yfirfærslu á smá-
upphæð til vinar sem kynni að
hafa breytt um heimilisfang?
þeir gætu leitað upplýsinga og
myndu gera sitt bezta.
Hann íhugaði málið nokkra
daga, svo tók hann skyndilega
ákvörðun og gaf bankanum fyr-
irmæli um að leggja inn í úti-
búið í Aþenu á nafn Helenu
Melagloss, sem vann árið 1916
í Café Demosþenes í Peiraieus,
andvirði eins fargjalds til Lon-
don og vegabréfs, svo framar-
lega sem hún kæmi á fund
bankastjórans á staðnum og
ynni eið að því að hún væri
ógift og barnlaus. Til eins að-
stoðarritstjórans á Eleftheron
Bema, sem hann hafði þekkt
lauslega, sendi hann 25 £
og sagði honum að halda 5 £
sjálfur sem eins konar þóknun
en innihald þess var augljóst.
fyrir að finna núverandi heimil-
isfang ungfrú Melegloss. Bréfið
var samið £ fjálglegum og orð-
mörgum stíl — meðan hann var
að skrifa það hét hann að skrifa
aldrei framar á þennan hátt —
en innihald þess var auðljóst.
Ritstjórinn átti að ganga úr
skugga um að Helena væri ógift.
barnlaus, ekki götudrós og við
góða heilsu. Þegar allt þetta
væri komið á hreint, átti hann
að spyrja hana hvað hún hefði
kallað lögregluþjóninn sem vann
fyrir Þeótóki höfuðsmann og af-
henda henni bréf og 20 sterl-
ingspund. 1 bréfinu var bónorð
og fyrirmæli um að hún skyldi
snúa sér til bankans.
Ritstjórinn hélt sjálfur 20
pundum og lét Helenu hafa 5
pund og bréfið. Hann leitaði
engra upplýsinga (nema hann
spurði hvað hún hefði kallað
lögregluþjóninn). Það gerði Hel-
ena ekki heldur. Hún mundi
varla eftir Akkillesi og hún neit-
aði að segja hvað hún hefði kall-
að lögregluþjóninn; en hann virt-
ist vera vel stæður og allt var
betra en að halda áfram að vera
framreiðlustúlka í hafnarknæpu
í Grikklandi. Hún lagði í þann
fáheyrða kostnað að senda sím-
skeyti um að hún tæki honum,
tók sér far með skipi og steig
á land í London með þeim ein-
læga ásetningi að verða góð og
trú eiginkona þessum unga
manni, hver svo sem hann var.
Strax og hún áttaði sig á á-
formum hans, varð hún jafnvel
enn ákafari en hann í að fram-
kvæma þau. Það var hún sem
lagði til að þau fengju lögfesta
nafnbreytingu. Það var hún sem
vildi að þau færu í þessa óend-
anlegu enskutíma ’á kvöldin, þar
sem þau lærðu að segja sh á
réttan hátt og jafnvel sæmilega
stafsetningu. Hún lét Akkilles,
sem nú hét Arthur, leggja fyrstu
drög að því að fá ríkisborgara-
rétt; hún steig hið alvarlega
skref að bannlýsa alla grísku á
heimilinu eftir að elzta barnið
var orðið tveggja ára. jafnvel
á viðkvæmustu stundum. Eitt
kvöldið varð Arthur það á að
vitna í griskt fomrit á róman-
tískan hátt. Hún rak hann út úr
svefnherberginu og læsti dyrun-
um og hleypti honum ekki inn
fyrr en hann var búinn að kalla
inn til hennar: — Æ, Maud,
vertu nú væn.
Og nú virti hún hann fyrir
sér meðan hann las hið langa,
opinbera skjal með ánægjusvip
á andlitinu. Hafi hún fundið til
einhvers vafa, þá var það ekki
að sjá á andliti hennar. —
Heldurðu að þú verðir formað-
ur, Arthur? sagði hún með að-
dáun í röddinni eftir langa þögn.
— Það held ég varla.
— Ég skil ekki hvað er því
til fyrirstöðu.
Hún hafði rétt fyrir sér. örugg
framkoma hans og snyrtilegur
klæðaburður tryggði kosningu
hans. Ef til vill stafaði það líka
af hinum hátíðlega, næstum há-
tignarlega hreim í rödd hans
þegar hann hafði yfir eiðinn:
— Ég sver við almáttugan
guð........
Hátíðleg orð, byggð á sögu og
reynslu. Það var eins og inni-
hald þeirra og. fegurð endur-
speglaðlst í honum. Enginn gat
efazt um það, ,sem á hann horfði;
að hann myndi kveða upp rétt-
látan dóm eftir því sem í hans
valdi stæði.
III
(Réttarritarinn afgreiddi herra
Popesgrove með smáhandsveiflu,
rétt eins og hann væri við kross-
hlið i Dýragarði. Hann leit kæru-
leysislega á blaðið sem hann hélt
á (því að hann var með allan
hugann við andlit kviðdómend-
anna) og sagði — James Alfred
Stannard .... og lágvaxinn hvít-
hærður maður steig fram aftar
úr röðinni. — Ég biðst afsökun-
ar, sagði ritarinn gramur. — Ég
hefði átt að segja: Percival
Holmes, hafið eftir mér . . .
Maðurinn sem næstur var, steig
fram til að taka við Biblíunni).
Ári fyrir þessi réttarhöld
hafði ungur Rhodes stúdent beð-
ið vin sinn að kynna sig fyrir
hinum þekkta grískufræðingi og
háskólamanni dr. Percival Holm-
es. Vinurinn sagði að dr. Holm-
€ 'S væri varla aldréi í Oxford
og það þyrfti að leita hann
uppi í London. Það væri ekki
heldur hægt að tryggja sér
stefnumót, en það var ekki þar
með sagt að ekkert þyrfti að
verða úr þessum fundi. Dr.
Holmes snæddi alltaf hádegis-
verð á sama stað og eftir mat-
inn væri hægt að ná í hann.
Rhodesfræðingnum til nokk-
urrar undrunar leiddi vinur hans
hann að subbulegri mjólkurbúð
sem rak líka iitla veitingastofu.
Hún var í hliðargötu og hrein-
lætið virtist ekki á marga fiska.
Hvít málningin var orðin grá af
elli og hér og þar hafði hún
máðst af, svo að sá í grænt
fyrir innan. Xnni var marmara-
borð sem á stóð stór mjólkur-
fata, verðlisti. þrjár kökur með
kókosmjöli ofaná og ein með
bleikum glassúr. Konan bakvið
borðið var miðaldra, dökkhærð,
með gleraugu og klædd hvítum
slopp.
— Er prófessorinn hérna?
sagði vinur Rhodesfræðingsins.
Konan hnykkti til höfðinu í
átt að brúna skilrúminu með
glerrúðum að ofanverðu, sem
skipti þúðinni í sundur. Hún
sagði ekki neitt.
Mennirnir tveir gengu inn um
dyrnar á skilrúminu. Þar sá
Rhodesstúdentinn sjón sem gekk
Þú ert mjög þrár. Reyndu nú
einu sinni að skipta um skoð-
un. Heldurðu að þú getir það
ekki?
NEI.
Þetta getur verið stórhættu-
legt andlegu heilbrigði þínu
að vera svona þrár. Þú get-
ur orðið geðveikur. Ætlarðu
nú ð skipta um skoðun?
MEl.
Var þetta sjúklingur?
Nei þetta er maðurinn sem ég
leigði hjá.
i
SKOTTA
HALDAST f HENDUR OG
ÁRANGURINN VERÐUR
Melrl
Betrl
STORFELLD VERÐLÆKKUN
á rússneskum hjólbörðum
Staerð Verð
560x15 750,00
670x15 1.025,00
600x16 932,00
650x16 1.148,00
750x16 1.733,00
Stærð Verð
650x20 1.768,00
750x20 2.884,00
825x20 3.453,00
900x20 4.250,00
1100x20 6.128,00
Sveitarstjóri
Starf sveitarstjóra Stykkishólmshrepps er laust til
umsóknar. Laun skv. 23. fl. launaskrár Sambands
íslenzkra sveitarfélaga. — Umsóknir, með upplýs-
ingum um menntun og fyrri störf, sendist oddvita
Stykkishólmshrepps, hr. Ásgeiri Ágústssyni.
Stvkkishólmi, og skulu hafa borizt fyrir 1. apríl
1964.
Hreppsnefnd Stykkishólmshrepps.
SVEFNSÓFAI
- SÓFASETT
HN0TAN, húsppaverztun
Þérsgötu 1.