Þjóðviljinn - 14.03.1965, Síða 9

Sunnudagur 14. marz 1965
ÞJðÐVILIINN
SlÐA 0
FUCLAR Á ENGLANDI
Pramhald aí 4. síðu.
unum. Viltu leyfa mér að.
hringja? Ég ætla að spyrja
hann hvort við megum ekki
koma heim til hans í Kensing-
ton.“
„Gerðu svo vel,“ sagði
Tegg. „Ætli það mundi nokkru
spilla þó þú hringdir líka til
gómasérfræðinganna þinna og
bæðir þá að líta ofurlítið nán-
ar á „þumalfingursgómfar"
Carters í srnásjá."
Sjaldan hef ég séð jafn
vistlegt og veglegt heimili,
sem bústað Anthony Blenkin-
sons í einbýlishúsahverfi þvi
í Kensington, þar sem skrúð-
garður fylgdi hverju húsi.
Það lýsti sér í öllu að mað-
urinn var connaisseur og eng-
inn efi á því að honum þótti
afar vænt um dýrgripi sína.
Hann bað okkur að setjast,
meðan hann væri að ganga
frá listanum, og bauð okkur
í staupinu, en það þáðum við
ekki.
Tegg prófessor stytti sér
stundir með því að skoða sig
um í lestrarsalnum, en í hill-
unum blöstu við sjónum fimm
til sex þúsund bindi, gyllt i
sniðum. Burke horfði með at-
hygli upp í loftið, en ég fylgd-
ist með athugun bókasafnar-
ans á þessum sjaldgæfu og
dýrmætu bókum.
„Það er sannarlega mjög
gott eintak sem þér eigið af
„British Birds“ eftir Thomas
Bewicks," sagði Tegg með
aðdáun. „Já, hann var fram-
úrskarandi snillingur á tré-
skurð.“
..Enginn hefur komizt fram
úr honum,“ sagði Anthony
Blenkinson og leit upp úr
verki síþu. „Það hefði verið
aumt að sjá bókagerðina á
þessum hundrað og fimmtíu
árum,' 'sem liðu frá dauða
hans og þangað til menn
fundu góða, vélræna aðferð
til að prenta eftir myndum,
ef snilligáfu hans hefði ekki
notið við.“
Tegg blaðaði í öðru bind-
inu. Svo sagði hann. ,Hér er
það lifandi komið. Það er fróð-
legt að sjá allar þessar litlu
aukamyndir, sem ekki koma
efninu neitt við, en Bewick
þótt svo gaman að hafa
til prýði á þessum strangvis-
indalegu náttúrufræðibókum.
Hér má t.d. sjá hvernig hann
hefur farið að við að skera
nákvæmt út gómfarið á þumal-
fingri síns sjálfs í hið harða
buxbomtré. Þetta er aðdáan-
lega vel gert.“
„Æ, ekki veit ég hvort
þetta má teljast með hinu
bezta, sem hann hefur gert,“
sagði Blenkinson. Svo stóð
hann upp og tók litla tré-
skurðarmynd út úr hulstri.
„Sko,“ sagði hann, „þetta
gerði ég sjálfur. Þetta er kuf-
ungur af snigli, gerður af
mestu nákvæmni. Þetta er
mest komið undir kunnáttu
og handlagni.“
Lögreglustiórinn varð allut
að auga og eyra.
„Haldið þér, að þér hefðuð
lika aetað skorið íómfar vð-
ar, eða einhvers annars í
tré ?“
„Það efast ég ekki um. en
ég hef aldrei reynt það.“ Allt
í einu roðnaði Anthony Blen-
kinson upp í hársrætur. „Seg-
ið þér mér.ieruð þér að beinn
til mín einhverskonar aðdrótt-
un um það, að ég muni siálf
ur hafa útbúið gómför Willi-
ams Carters?" og var nú
reiðihljómur í röddinni.
„Fyrst um sinn ætla ég ekk’
að drótta neinu að vður."
sagði Burke .en mio tanea’
til að fá að hringja á tækni
deildina okkar, til þess að fá
að vita hvað orðið hefur uppi
á teningnum við þessa rann-
sókn, sem ég stend að og nú
ætti að vera lokið.“
„Gerið þér svo vel,“ sagði
Blenkinson þurrlega. Ég skal
setja í samband í dagstofunni
svo þér getið talað án þess
nokkur heyri til.“
Burke gekk nú inn í dag-
stofuna fullur áhuga ,en ég
hálfskammaðist mín. Tegg
sýndist vera alveg rólegur, þó
svona leiðinlega hefði spunn-
izt úr samtalinu, og hann
sagði eins og ekkert væri:
„1 rauninni vorkenni ég
þessum William Carter.“
„Finnst yður honum vera
það vorkunn að ég skuli hafa
gert tilraun til að koma sök-
inni á hann,“ sagði Blenkin-
son snöggur í bragði.
,,Við skulum hinkra við og
sjá hvað lögreglustjórinn hef-
ur að segja þegar hann kem-
ur aftur,“ sagði Tegg hóg-
værlega. „Hvað haldið þér um
William Carter?“
„Að óreyndu vil ég ekki
ætla neinum illt,“ sagði Blen-
kinson með raddblæ, sem gaf
til kynna, að hið sama yrði
ekki sagt um Algeron Burke
og Paul Tegg. „Þessvegna réð
ég hann til mín til að annast
hitt og þetta, þó að ég vissi,
að hann hafði komizt undir
mannahendur tvisvar. Hann
var duglegur og samvizku-
samur og kunni vel til verka,
og var mér hinn nýtasti að-
stoðarmaður við mín daglegu
störf.“
1 þessu opnuðust dyrnar og
Burke kom inn sigri hrósandi
á svip. - -
,Já, það þarf víst ekki að
því að spyrja, hvað sérfræð-
ingamir sögðu," sagði Tegg.
„Nei, gómfarið var falsað,“
sagði Burke. „En það var
gróflega vel gert.“
„Á þetta að þýða það, að
ég sé grunaður?" sagði Blen-
kinson stillilega. „Auðvitað
getið þér tekið mig fastan, en
það get .ég fullvissað yður
um, að það skal verða yður
dýrt, þegar hið sanna kemur
upp .... og það verður hæf-
ari maður en þér eruð, sem
þá uppgötvun gerir.“
„Getið þér ekýrt fyrir mér,
herra Blenkinson, hvað inn-
brotsþjófi geti gengið til að
skilja eftir falsaða eftirlík-
ingu á gómfari sínu á staðn-
um þar sem afbrotið var
framið ?“
„Ég hef ekkert annað um
þetta að segja, en að það sé
skylda yðar að hafa upp á
sakamanninum og ‘ mín að
forðast að verða brotlegurvið
lögin. Og það hef ég gert,
þangað til þér hafið sannað
■ hið gagnstæða," sagði Blen-
kinson.
„Hlustið þið snöggvast á
mig,“ sagði Tegg. „Hvaða
orðalag var á greinargerðinni
frá gómfaradeildinni ? Gátu
þeir nokkuð um það, hvernig
farið hefði verið að því að
framkvæma fölsunina?“
Burke varð orðfall.
Tegg hélt áfram: „Leyfið
mér þá í staðinn að svara
spumingunni, sem þú barst
fram við herra Blenkinson.
,Hvað gæti innbrotsþjófi
gengið til að skilja eftir fals-
að gómfar á staðnum, þar
sem þjófnaðurinn var fram-
inn? Svarið er ákaflega ein-
falt; þetta væri hin fullkomn-
asta fjarvistarsönnun, sem
hugsazt gæti; Wjlliam Carter
er ekki sauðheimskur atvinnu-
glæpamaður, heldur bráðgáf-
aður, sálsjúkur maður, fyrr-
verandi ljósmyndasmiður, og
auðvitað var honum kunnugt
um það bragð að færa gómfar
,með aðstoð ljósmyndatækni
yfir á þunna himnu, sem límd
er svo á gúmmíhanzka. Hann
hefur vafalaust verið búinn
að hugsa sér þetta lengi, eða
síðan hann kom í þetta hús.“
Burke var orðinn vandræða-
legur á svipinn.
„Já, sagði hann og sneri
sér að Anthony Blenkinson,
„það er víst enginn efi á því
að Tegg prófessor hefur rétt
fyrir sér — þvi er hann van-
astur, skollinn eigi það, og ég
hlýt að biðja yður afsökunar
skilmálalaust, herra Blenkin-
son.“
,j2g tek því,“ sagði Blen-
kinson sáttfús, og hélt áfram:
„Ég skil samt ekki hvernig
þér farið að því að sanna, að
William Carter sé sökudólg-
urinn. Ég veit manna bezt, að
það er enginn leikur að falsa
gómfar svo að sérfræðingar
sjái það ekki.“
„Gott og vel, við fundum
dálítið af ljósmyndatækjum,
þegar við rannsökuðum her
bergi Carters. .. . “ sagði
Burke efablandinn.
„Jæja, hélduð þér að ekki
væri unnt að búa til fölsuð
gómför þannig að lögreglan
gæti ekki fundið fölsunina,
herra Blenkinson ?“ sagði
Tegg. „Já, það er víst al-
mennt álitið, og ég er ekki
viss um að lögreglan kæri sig
um að afsanna þá trú. Ég er
viss um,“ sagði hann og sneri
sér að Burke, „að William
Carter hefur haldið þetta
sjálfur... .Ef þú vildir nú
láta sem lögreglan væri of-
urlítið heimskari, en hún er í
rauninni — já, þetta er að-
eins persónuleg tillaga mín —
og staðhæfðir við William
Carter, að gómför hans hafi
verið ófölsuð — þá gizka ég
á að ykkur takist að fá hann
til að játa, áður en hann kem-
ur fyrir rétt með slyngan lög-
fræðing til aðstoðar.“
Prófessor Tegg reyndist að
hafa rétt fyrir sér eins og
áður, en Algerson Burke hef-
ur aldrei gert neitt uppskátt
um það, hvort hann hafi not-
að sér þá „persónulégu“ til-
lögu.
TAORMIN A
Frásra n ^bvottur
NÝJA
ÞVOTTAH0SIÐ
Framhald af 7. síðu.
svo fögur. Aldrei meir, ó, ó.
Síðan reis hún virðulega á fæt-
ur og dró hinn viktorianska
hattprjón úr fjólubláum hár-
hnútnum, stillti sig um að
brosa beisklega að hinum mein-
legu örlögum, svipur hennar
var heiður einsog þejs sem
hefur loksins hlotið frið eftir
storma og andstreymi í lífsins
táradal þar sem margt, ó svo
margt hlýtur að ganga á móti
í lífsins táradal. Með styrkri
hendi rak hún prjóninn í sitt
vesalings litla þreytta hjarta.
Allir risu á fætur einsog þegar
hið leifturhvassa nautshorn
kemur í nára nautabananum og
hann er hafinn upp á þessu
homi og örlögin kasta honum
til jarðar þar sem honum
blæðir út á gulum sandinum
eða á bláklaeddum herðum
hjálparmannanna eða á hvítu
borði læknastofunnar eða ...
Áhorfendur allir sem einn
segja: ohhhhh ....
— 6 —
Allir hafa heyrt talað um
Mafíuna, hina öflugu glæpa-
mannahreyfingu sem hefur
það vald sem hún vill á Sikil-
ey, svo hefur verið lengi. Og
þessi hreyfing teygir klærnar
alla leið yfir Atlantshafið. í
Bandaríkjunum drottnar hún i
undirheimunum. Heitir það
ekki Cosa Nostra þar: okkar
hlutur?
Víða á Sikiley eru menn sem
eru kallaðir Ameríkanamir og
eru Sikileyingar sem hafa far-
ið til Bandaríkjanna og komið
aftur og eru alveg jafn ítalsk-
ir og hinir nema þeir hafa séð
Frelsisstyttuna þó þeir séu
kannski búnir að gleyma henni
Hvur er þessi stóra stelpa?
sagði Eggert Stefánsson, hann
sigldi með íslenzku skipi til
Bandaríkjanna.
Fátæktin á Sikiley er svo
sár að Aldous Huxley segir
um milljónaborgina Palermo að
þár ríki ásisk' fátækt. Norðan
álfubúa þykir hann vera kom-
inn í allt aðra heimsálfu, að
vísu hefur hann væntanlega
fengið forsmekkinn í Napóli ef
hann hefur farið þá leiðina;
víðast er stöðugt atvinnuleysi,
þorri manna heyr látlaust stríð
við hungrið. Flestir eru ólæsir
og óskrifandi o;g i greipum
hjátrúar, kirkjuvalds og fá-
fræði; gríðarmikil landsvæði
eru í eigu fárra sem beita fyrir
sig Mafíunni til að berja niður
allar tilraunir til að leysa al-
þýðu úr viðjum og vekja hið
snauða fólk til að sameinast
og heimta sinn rétt, réttlæti.
Þó hefur Mafían ekki getað
hindrað að vinstri flokkar hafa
vaxið á síðari árum, margt
hefur verið reynt til þess að
skelfa talsmenn þessa fátæka
fólks, verkalýðsleiðtogar myrt-
ir; einn Ijótasti blettur á
glæpamannaforingjanum Giuli-
ano var þegar menn hans
skutu af vélbyssum á múg
manna sem hafði safnazt sam-
an í fjallaskarðinu Portella di
Ginestra á hátíðasamkomu
sem kommúnistaflokkurinn stóð
fyrir; í mannfjöldanum voru
böm. konur, karlar úr þorp-
unum beggja vegna. Það var
1. maíhátíð. Bændumir komu
í skreyttum asnakerrum í spari-
fötunum; hljóðfærasláttur, múl-
dýrin og asnamir voru fjöðr-
um prýddir, bömin léku sér,
rauðir fánar. Skyndilega rigndi
kúlunum ofan yfir fólkið; lítil
stúlka klappaði saman lófun-
um, hún hélt að væri að byrja
flugeldasýning, svo fór kúla
gegnum hægri höndina á henni.
Fjórtán ára drengur varð fyr-
ir skoti, faðir hans sagði frá
því: Þegar ég sá son minn falla
tók ég hann í fang mér. í hel-
stríðinu ríghélt hann um háls-
inn á mér Allt i kringum mig
féllu menn en ég var að reyna
að finna skjól fyrir son minn
sem var þegar dáinn í faðmi
mínum, og fyrir hinn litla son-
inn minn sem ríghélt í mig í
skelfingu. Tólf ára drengur lá
deyjandi á asnakerru: ég er
að deyja, mamma, sagði hann:
hvað hef ég eiginlega gert? Aí
hverju skutu þeir mig?
f Taorminu getur ferða-
maðurinn lifað í vellystingum
án þess að verða var við eymd-
ina. Hann fyllir lungun af hinu
hreina lofti og verður léttur
og upphafinn, augu hans
drekka fegurðina. Hann situr
við torgið á svölunum og
skyggnist yfir flóann þar sem
Messína er horfin í mistur, og
sér hvitt skip með gulan stromp
sigla til meginlandsins; hins-
vegar er Katanía í mistrinu við
Etnurætur, uppeftir Etnuhlið-
um er byggðin þétt þar sem
hraunið hefur runnið ótal sinn-
um, þaðan koma dýrleg vín úr
þrúgum jem vaxa upp úr frjó-
um öskublöndnum jarðvegin-
um; snjór fvrir ofan, og síðan
himinninn alltaf blár.
SKODA 1202
LANGÓDÝRASTI
6-MANNA BÍLLINN
# ÁGÆTT FARÞEGARÝMI.
MIKIÐ FARANGURSRYMI — 650 KG.
& HÁR YFIR VEG — 16 ÞUML. FELGUR.
# KRAFTMIKILL OG SPARNEYTINN.
47 HESTÖFL — EYÐSLA 8,5 LÍTRAR pr. 100 km.
•
1202 er ágætur fjölskyldubfll, og einnig rnjög hentugur fyrir
iðnaðarmenn, bændur og verzlu narfyrirtæki!
SÍÐASTA SENDING SELDIST UPP!
TRYGGID YÐUR BÍL FYRIR SUMARIÐ
STRAX!
Sýningarbfll við Vonarstræti 12.
TÉKKNESKA BIFREIÐAUMBOÐIÐ
Vonarstræti 12 — Sími 21981.
i
4