Þjóðviljinn - 05.08.1965, Qupperneq 10

'10 SÍÐA — ÞJÓÐVHiJIím — Btmmiwðagw S. ágöst »65
kastalinn
EFTIR. HARRY
HERVEY
„I finnska baðið“.
„Já, já.“
Úr fimleikasalnum gengu þeir
eftir neðanjarðargöngum inn í
baðstofuna. Steinarnir í gryfj-
unni voru orðnir glóandi. Al-
fons, baðvörðurinn, rétti hvor-
um þeirra knippi af blaðrík-
um greinum.
„Auðvitað er ómögulegt að
útvega birkihrís hér“, sagði
greifinn. „En Alfons hefur fund-
ið runna, sem vex hér á eynni
og er næstum eins góður". Þeir
sátu á neðsta steinsteypta þrep-
inu umhverfis gryfjuna. I miðju
loftinu hékk lampi. Ross fannst
baðstofan minna á líkan að
leikvangi. Baðvörðurinn hellti
köldu vatni á steinana og sjóð-
andi gufa vall upp, dreifðist og
fyllti litla klefann. Hitabylgjan
Hárgreiðslan
■ Hárgreiðslu og snyrtistofa
Steinu og Dódó
uaugavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMI: 24-6-16
P E R IVI A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI: 33-9-68
DÖMCR
Hárgreiðsla við ailra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjamargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — Sími 14-6-62
Hárgreiðs 1 ustof a
Austurbæjar
Maria Guðmundsdóttir.
Laugavegi 13 sími 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað
skall yfir þá. Alfons setti sápu
og vatnsfötu á milli þeirra.
„Fyrst sápar maður sig inn“,
útskýrði greifinn. „Svo nuddar
maður sig um allan kroppinn
með þessum blöðum; síðan lem-
ur maður sig með greinunum —“
„Já, já,“ sagði Ross. „Ég þekki
það. Ég vann hjá finnstiji í-
47
þróttamönnunum á Ölympíuleik-
unum 1932“.
„Jæja?“
„Já. Ég var snattari i þjáif-
unarbúðunum þeirra — þurrk-
aði þá og svoleiðis. . .“
„Þér hafið víst fengizt við sitt
af hverju —?“
„Það hef ég. Ég hef komið
víða við. En fyrst og fremst
er ég sjómaður".
„Þér eruð ekki giftur — eða
hvað?“
„Hver — ég? Nei!“
Og Ross brosti með sjálfum
sér; hann var nú of klókur
til þess. Nokkrum sinnum hafði
munað litlu — eins og til dæm-
is þegar hann hafði orðið að
stinga af frá bóndabænum og
lenti í sirkusnum. Hvað hét hún
nú aftur? Rilla. Hún var glæsi-
legur kvenmaður. En kvenfólk
er nú alveg furðulegt. Tekur allt
svo hátíðlega. Bara vegna þess
að hann hafði verið með henni
á heyloftinu nokkrum sinnum,
vildi hún að hann giftist henni.
Það væri vit í því! Af hverju
í ósköpunum hélt kvenfólkið
alltaf að það næði betri tök-
um á manni með því að giftast?
Það var alveg jafnauðvelt að
stinga af og skilja þær einar
eftir. . .
„Finnar eru sérkennileg þjóð“,
sagði greifinn, sem sat og neri
sig með olíumettuðum blöðun-
um. „Þeir hafa náð andlegum
hreinleika með því að ná valdi
á líkama sfnum — án þess að
sökkva sér niður í meinlæti“.
Eftir nokkra stund hélt hann
áfram: „Það er ekki aðeins
nausyn að baða sig; það er há-
tíðleg athöfn sem lýsir þjóðleg-
um sérkennum. Lítum til dæmis
á tyrkneska baðið og rómverska
baðið. Og tökum svo hið finnska.
Saunan er — ekki sál Finnlands
heldur líkami þess — uppsprett-
an að þrótti þess. Úr hinum
heitu gufum baðstofunnar þró-
ast þrekmikiir baráttumenn. A
sautjándu öld, meðan á Þrjátíu
ára stríðinu stóð, trúðu Þjóðver j-
ar því að baðið byggi yfir heiðn-
um galdri“. Hann færði sig þrepi
ofar áður en hann hélt áfram:
„En okkur hættir alltaf til að
tileinka því sem ógnar okkur
eða stendur gegn okkur, illa
eiginleika“,
Ross færði sig upp til hans.
I rauninni var hann þegar bú-
inn að fá meira en nóg af hit-
anum, en ef greifinn gat þrauk-
að, þá gat hann það iíka. Hann
hafði ekki skilið mikið af því
sem greifinn hafði sagt.
„Já,“ umlaði hann. „Það er
víst nokkuð til í því“.
Alfons kom með skálar með
bygggraut, sem í voru möndlur,
rjómi og sykur. Ross bragðaði
á sínum skammti og setti skál-
ina síðan frá sér; honum þótti
þetta hálfgert glundur.
Allt í einu ságði greifinn: „Nú
fáum við okkur kalt steypi-
bað!“
Þegar þeir komu aftur í bað-
klefann hafandi örvað blóðrás-
ina með kalda vatninu, settist
greifinn á efsta þerpið. Hinn
ofsalegi hiti ætlaði að kæfa
Ross; hann virtist þó engin á-
hrif hafa á greifann og hann
fór að slá kropp sinn með grein-
unum og hélt áfram eintali sínu
frá því áður:
„Að vera hreinn", sagði hann.
„það er eins og að hlýðnast
heilögu boðorði. Guð — eða
hvað þér viljið nú kalla hann
— gefur hverjum manni líkama
sem hann geymir í skynsemi
sxna eins og hvern annan ráðs-
mann. Við þetta bætir hann svo
sál — raunverulegri eða ímynd-
aðri — sem hefur það hlutverk
að vekja innblástur. Þarna haf-
ið þér hina jarðnesku þrenningu
— sem samsvarar hinni himn-
esku. Eitt af mikilvægustu hlut-
verkum skynseminnar er að
gæta líkamans og vernda með
því sálina. Um tíma er hægt að
hýsa fegurð í óhreinni vistar-
veru, rétt eins og snilligáfa get-
ur um tíma leynzt í hreysi; en
þegar grunnurinn molnar, hryn-
ur byggingin í rúst. Hnignun °r
afleiðing heimsku og heimska er
dauðasynd. Þess vegna þarf
maðurinn að vernda líkama
sinn“.
Ross var ringlaður og hrifinn.
Aldrei fyrr hafði hann heyrt
nokkurn tala svona. Jú — það
voru að vísu prédikaramir; þeir
sögðu allt mögulegt háfleygt um
guð. Og maður hlustaði á það
— eða þóttist hlusta á það —
því að það gilti sama sem mál-
tíð og næturgisting. En þetta
var eitthvað allt annað. Eða
var það annað? Árangurslaust
reyndi hann að kryfja spum-
inguna til mergjar. Allt í einu
áttaði hann sig á einu við nán-
ari yfirvegun: Þessi maður var
siðfágaður, það voru prédikar-
arnir ekki. Þar lá hundurinn
grafinn.
„Já,“ sagði hann einbeitnis-
lega. „Maður verður að halda
sér hreinum — á fleiri en einn
veg. Eða reyna það að minnsta
kosti“. Svo vaknaði gömul setn-
ing í huga hans. „Einu sinni
var ég næstum því búinn að
drepa mann“. Þetta var hvorki
játning né raup; þetta var eins
konar traustsýfirlýsing sem
táknaði það að hann viður-
kenndi greifann sem sálufélaga.
„Jæja?“ sagði greifinn.
„Já. Það gerðist á bjórstofu
í Pedro. Það var náungi þar j
sem sat og gaf hundi brennivín ,
að drekka og allir voru að rifna .
af hlátri yfir því hvernig hund-
urinn lét. En ég hafði ekki
gaman af því skiljið þér. Og ég
sagði við manninn, að hann ætti
að láta hundinn í friði. Og þá
verður hann ósvífinn og segir:
„Síðan hvenær ert þú farinn að
segja mér fyrir verkum?" Jæja,
svo jókst betta prð frá orði,
en ég var afskiplega prúður,
þangað til hann kallaði mig
tíkarson. Það líð ég engum. Svo
að ég gaf honum einn á s.kúff-
una — og hann dró upp hnífinn.
Og ég vissi ekki fyrr en ég var
með flösku í hendinni og knall-
aði henni í hausinn á honum.
Vað þetta upphófust allsherjar
slagsmál og ég notaði tækifærið
og stakk af. Morguninn eftir
las ég í blaðinu að náunginn
lægi í Sjómannaspítalanum og
illa á sig kominn. Höfuðkúpu-
brot sögöu þeir. Mér þótti það
nú hálfleiðinglegt. Og ég fór
út á spítalann og spurðist fyrir
SKOTTA
Pg býst við að þegar þær eru allar í cinum hóp, þá fái Land-
síminn smáhvíld.
ISIIHTSEV
Sérútgáfa á ensku, þýzku
og dönsku, auk íslenzku.
— Texti eftir Þorleif Ein-
arsson.
24 síður myndir, 12 í lit-
um.
HEIMSKRINGLA
Laugavegi 18. Sími 15055.
lasuirrsEir
Skipholti 21 simar 21190-21185
BU eftir lokun i slma 21037 jo
4587 — En á heimili hans eru þeir heldur ekki. Þeir hafa ekki
verið heima í allan dag, segir ráðskonan. Hún sást siðast í gær
síðla með Juan og Violet. Sun hugsar málið. Á hann að snúa
aftur til Pontianak? Jé ef til vili er það rétt . . . Gamli Gatoi
hefur komið hinum fátæklegu eigum sínum fyrir í smá kofíort:.
1 miðhiki landsins býr ætt hans, og þangað ætlar hann að halda,
og dveljast þar þau fáu ár, sem hann á eftir lifað. Án sam-
vizkubits, en sorgmæddur yfirgefur hann húsið.
>ELA súpur eru betri
rELA súpur eru ódýrari
rELA súpur fóst í næstu matvörubúð
BYGGINGA
VÖRUR
★ Asbest-plötur
★ Hör-plötur
★ Harðtex
ic Trétex
★ Gips þilplötur
★ Wellit-einangrunarplötur
★ Alu-kraft aluminpappír
til húsa-einangrunar
★ Þakpappi, IJöru og asfalt
★ lcopal þakpappi
★ Rúðugler
MARS TRADING CO. H.F.
KLAPPARSTÍG 20 SÍMI 1737'<
III 'IJiUllllJWJliWlll'IOiWWi