Þjóðviljinn - 10.05.1966, Blaðsíða 10

ÍQ SlöA — íajCtoVILJINN — Þriðjudagur 10. mai 1966
WILLIAM MULVIHILL
IFLUGVÉL I
HVERFUR|
En þau voru ekki svöng, því
sð þau höfðu fengið fylli sína af
tsamma-melónuim og góðu vatni.
Þau voru á iífi. þau áttiu helli
og þau höfðu eld. Graee leit af
eldinum og á búskmanna-mynd-
imar. Smith tók eftir því og
hann gerðj sér ljóst, að Grimm-
elmann hafði kveikt bálið þarna
til þess að Það eyðilegði ekki
hina frumstæðu list, en þó nógu
naerri ti! þess að þau gætu
horft á myndimar. Logarnir
dönsuðu, og það var eins og litlu,
verumar yrðu lifandi fyrir aug-
um þeirra; þær hlupu, hoppuðu.
dönsuðu og börðust.
— Koma þeir aftur? spurði
Graee. Smith sneri sér við og
sá að hún var að tala við hann.
Hann varð hissa. Þrátt fyrir
alit sem þau höfðu orðið að þola
í sameiningu, var ljóshærða
stúlkan enn fáskiptin, næstum
drembileg.
— Koma aftur? sagði hann.
Hver getur sagt um það? Þessi
málverk eru sennilega hundrað
ára gömul. En eftir því sem ég
Íef lesið þá eru enn tjl villtir
úsíkmenn . á þessum slóðum.
Hann sneri sér að gamla mann-
inum. svo að hann gæti stað-
ftegt þetta,
— Já, sagði Grimmelmann og
kinkaði kolli, — Kannski nokk-
ur hundruð, ef þú átt við hreina
búsfcmenn. En það eru til aðrir,
af blönduðu kynj að hálfu villt-
ir. að hálfu með vestræna menn-
ingu. Þeir eru hvorki fugl né
fiskur.
— Það voru búskmenn í Thod-
esíu, sagðj Graeé. Afi mjnn tal-
aðj oft um Þá.
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu oíi Dódó
Laugavegi 18 III hæð (lyfta)
______SÍMI 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SlMT 33-968.
D 0 DI U B
Hárgreiðsla við ailra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjarnarg"tu 10 Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62.”
Hárffreiðslustofa
Austurbæiar
Maria Guðmundsdóttir
Laugavegi 13 Sim) 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað.
— Ég hef þekkt búskmenn,
sagði Grimmelman n. — í suð-
vestur-Afrífcu. fyrir fimmtíu ár-
um, þegar hún var þýzk nýlenda.
Við kölluðum þá Standlopers.
Þeir bjuggu meðfram ströndinni.
Og aðrir inni í landi. Öríitlir
menn. Innan við fimm fet. Alveg
furðulegt að hugsa ,til þess.
Steinaldarimenn í veröld sem
6
sendir eldflaugar út í himin-
geiminn.
—> Hvemjg í fjandanum geta
þeir dregið fram lífið? spurði
Bain.
—• Á sama hátt og allt ann-
að fólk sagði Smith. — Þeir
þefckja umhverfi sitt og laga
sig eftir aðstæðum.
— Þú gerir þetta svo einfalt.
andmælti Bain Hann vafði sig
inn i ullarteppi og settist við
bálið hjá hinum. Fyrix stundu
hafði honum verið í’Skalt. i
Smith hló. — Ég tala kannski
stundum eins og prófetssor, en
þetta er rétta svarið. Grimmel-
mann er mér áreiðanlega sam-
mála.
— Hann hefur rétt fyrir sér,
sagði Þjóðverjinn. — Þeir eiga
heima í Kalahari og í Suðvest-
ur-Afríku. Þeir eru enn á stejn-
aldarstigi, Veiðimenn, Eins og
Ástralíusvertínsjamir, frum-
stæðir esk; >r og pygméamir
í Kongó. Veiðimenn eftir alda-
langa akuryrkju. þorp. borgir
og heimsstyrjaMÍT.
— En af hverju endiléga hér?
spurði Bain — Af hverju gera
þeir sér lífið svona erfitt? .
— Ég hef lesið að sterkari
ættbálkar hafi flæmt þá burt,
svaraði Smith — Það er gamla
sagan. Sterk þjóð gerir innrás
einhvers staðar og frumbyggj-
amir eru ýmjst drepnir, gerðir
að þrælum eða flæmdir út í
næstu fen, upp í fjöllin, út í
eyðimörkina. Þeir hafa ekki um
neitt að velja Aðkomuþjóðin
tekur við frjósamri jörðinni og
hinum þægilegu lifnaðarháttum.
Sturd’evant kastaði spreki á
eldinn og þau sáu hvernig eld-
urinn blossaði upp. — Kannski
hafa Bantú-negramir drepið þá
sagði hann. — Það er álitið að
þeir hafi komið frá mið-Afríku,
fcannski frá Níigeríu eða þeim
slóðum, og haldið suður á.bóginn.
Það 'var um svipað leyti sem
van Rieberk og hollendingamir
komu fyrst á höfðann Við dráp-
um þá Hka eða gerðum þá að
þrælum. Svo að t>eir Hafa ver-
ið milli tveggja elda. Búanna og
Bantú-negranna. Þeir voru
flæmdlr í stórum stíl til Karoo
og Kalahari og á álíka staði. Ég
er sjálfur kominn af Búum og
ég skammast mín ekki fyrir
það. en við höfurp sýnt búsk-
mönnum Og hottintotturn hræði-
loga grimmd. Það var beitt veiði-
hundum, eitri og ég veit ekki
hverju. Þeir voru brytjaðir nið-
ur eins Qg meindýr. Ég held að
ástæðan hafi verið sú að þeir
gátu ékki skilið húsdýr eða
tamdan fénað Þeir drápu dýr-
in gátú ekki skilið eignarréttinn,
eignarétt á heimskum dýrum
sem höfðu ekki vit á að strjúka.
Þau horfðu á hrjúfa, rauð-
hærða flugmanninn og sfcildu að
hann var siðmenntaður maður.
gæddur umburðariyndi. Síðan
þau kynntust honum hafði hann
verið þungbúinn, gefið fyrirmæli
Og talað hörkulega. Nú var hann
'rólegur og öllum leiðbetur, allir
voru öruggari.
— Við flæmdum þá alla leið
út í eyðimörkina, sagði Grimm-
eteann.
— Mér dettur í hug hliðstæða,
hélt Sturdevant áfram. — Ég
á við. að vera milli tveggja elda.
Síðar gerðist nákvæmlega hið
sama. nema í það skiptið bitn-
aði það á Búunum sjálfum. Zúlú-
amir komu að norðan Qg Bret-
amir fóru að sækja á. Búamir
flýðu á svæði sem ekki var eins
eftirsótt, en það vildi svo til að
þar var að finna guli og dem-
anta. Þá vildu Englendingamir
fá það Kka,
— Það er huigsanilegt að búsk-
menn séu hér í grennd. sagði
Bain. — Við gætum kannski
náð sambandi við þá og beðið
þá að hjálpa okfcur héðah.
— Ég hef ekfcj séð nein merki
um þá, sagði Grimmelmann.
— Hvaða merkj ættu það að
vera?
— Að minnsta kosti bein.
sagði Þjódvérjinn og benti út
í hellinn — Leifar af eldstæð-
um. Eitthvað. Ef til vill skjátl-
ast mér, en mér finnst einhvem
veginn sem það séu mörg hundr-
uð ár síðan fólk var í þessum
helli. x
— Kannski gefur það okkur
gætur núna, sagði O’Brian og
starði inn í eldinn. Hin sneru sér
efcki til hans, heldur að munnan-
um, þar sem efckert sást nema
kolsvart næturmyrkrið. Grale
Monckton skalf. ,
— Við komúm í hellinn af
ævagamalli eðlishvöt, hélt 0‘-
Brian áfiram. — Ef búskmenn-
imir hafa verið flæmdir hingað,
er ekki víst að Þoir hafi haft
þessa hellisbúahvöt, Þeir voru
vanir að sofa hverja nótt á nýj-
um stað og undir beru lofti.
— Það gera þeir sagði Grimm-
elmann. — Þetta er skynsamleg
ályktun. Hann kinkaði kolli þeg- 1
ar Q’Brien hélt áfram.
— Það getur verið að þeir
hafj farið framhjá þessum helli
í vifcunni sem leið, drufckið af
vatninu. drepið dýr. etið það
og haldið áfram. Hví skyldu þeir
setj.ast að á þessum guðsvolaða
stað, fyrst þeir gátu rásað um
eyðimörkina án þess að þurfa að
óttast að deyj.a úr þorsta? Við
miðum við okkur sjálf hvað við
hefðum tekið til bragðs
— Kannski er þessi myndlist-
armaður samtímamaður okkar,
sagði Smith. Þeir horfðu á vegg-
myndimar og sfcuggana sem
dönsuðu um þær. Það var dá-
samlega fagurt.
— Hvemig í ósköpunum geta
•þeir dregið fram Hfið í Eyði-
mörkinni? spurði Bain. —
Hvemig geta þer haldizt þar
við?
— Þeir em beztu veiðimenn
í heimi, svaraði Grimmelmann.
— Þeir eru næstum eins og dýr
í veiðiaðferðum sinum. Þeir hafa
boga Oo örsmáar örvar og þeir
nota eitur sitt óspart. Þeir læð-
ast að dýrinu, skjóta á það og
fyl'gja slóðinni tímunum sám-
an, já, oft dögum saman; ,ef
þeir hafa einu sinni komizt á
slóð dýrs, tapa þeir henni aldrei
Eins er það meg ástralíusvert-
ingjana. Allir veiðimenn á stein-
aldairstigi verða að vera þann-
ig, því að þeir ljfa erfjðu lífi.
Vopn þeirra eru frumstæð og
mega sím lítils gegn stórum
villidýrum. Þeir geta aðeins sært
dýrin Htlu sári, Þess vegna
skiptir eitrið svo miklu máli,
Þegar ekki er veiðidýr hafa
lifa þeir á melónum eins og þeim
sem við vorum að borða og
ýmsu öðru; rótum, ýmiskonar
rótarhnýðum, berjum, ávöxtum,
eðlum og slöngum og hunangi,
maura- og fuglaeggjum. eink-
um strútseggjum, kjömum, lirf-
um. í stuttu málj öllu sem melt-
anlegt, er . . Setjig ekki upp
skelfingarsvip, vinir mínir. Ef
til vill verður allt þetta fljótlega
á matseðlinum okkar. Ég vona
það að minnsta kosti Á morg-
un verðnm við að rannsaka hvað
dalurinn hefur annars upp á að
bjóða.
— Á morgunn verður síðasti
dagurinn okikar hér, sagði Sturd-
evant. — Ég fer upp á tindinn
og svipast um. Við fyllum vatns-
könnutmar og förum á næsta
stag sem vjrðist þolanlegur Við
ÚTGERÐARMENN!
Gúmmíklæðum
kraftblakkarhjól
Vönduð vinna
Fljót afgreiðsla
GÚMMÍVINNUSTOFAN H.F.
Skipholti 35, Reykjavík — Símar 31Ö55 og 30688
4749 — En Ethel batnar ekki þoit hún fari upp á þilfar. Hún
et náföl og skelfur af kulda. ,9‘anley dregur strax úr ferðinni
Jæja, það verður þd ekkert úr keppninni. Bara að Ethel batní
nú. — Maud og Fred verða hissa á, að hin skuli hafa dregið úr
ferðinni og Maud tekur kíkinn og beinir honum að hinum bátn-
um. ,,Ég held að Ethel sé sjóveik .... “ „Þá verður þetta nú eng-
in skemmtiferð fyrir hana“, segir Fred, „og bezt að hún verði
eftir.“
HJOLBARÐAR frá
RASNOIMPORT MOSKVA
MARS TRADIIMG OO
KLAPPAR STÍG 20 SÍMI 17373
Barnaregnfatnaður
Regnúlpur — regnsett.— regnbuxur —
pollabuxur.
R.Ó. búðin
Skaftahlíð 28. — Sfmi 34925.
VORUTRYGGINGAR
TRYGGINGAFÉLAGIÐ HEIMIRf
LINDARGÖTU 9 REYKJAVfK SIMI 22122 — 21260