Þjóðviljinn - 26.05.1967, Blaðsíða 10

é
|Q SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Fö®fcuda®ur 26. msá 1063.
•MamMMMMMMMaMMMMMMMMMMMMMMMMaMMMMMHaMMMMMMMMMaMaMNHM
P.N. HUBBARD
BROTHÆTT
GLER
•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«■!
una? Audvitað gat hann ekki
vitað að hann myndi deyja viku
eftir útkomu blaðsins. Kannski
hefur hann lúrt á einhverium
upplýsingum til eigin nota.
Ég vissi að þ$tta myndi ergja
Peter, enda reyndist svo. Hann
þoldi ekkert spaug i sambandi
við Gamalt gler. Augun í hon-
um urðu dálítið útstæð og vand-
lastingarsvipur kom á dökkleitt
andlit hans. Hann sagði: — Þér
dettur auðvitað ekki í hug, að
hann hafði einmitt birt betta á
þennan hátt vegna þess að hann
bjóst við að deyja bráðlega?
Ég lyfti brúnunum en sagði
ekkert. Ég sat heima hjá hon-
um og var að drekka ginið hans
og það voru takmörk fyrir því
hvað hægt var að ganga langt
í því að ögra manninum.
Hann yggldi sig. — Þú myndir
ekiki skilja viðhorf hans, sagði
hann. — Ég þekkti Levinson
býsna vel. Hann var — fræðari,
ef svo maetti segja. Strax og
hann var sannfærður um að
gripurinn væri til, varð hann
að koma þeirri staðreynd á fram-
færi eftir beztu getu. Hann
virðist hafa skuldbundið sig til
þess gagnvart eigandanum að
birta hvorki nöfn né staði. Minni
maður en hann kynni að hafa
farið öðru vísi að. Hann hefði
getað beðið í von um að eigand-
inn gæfí leyfi til að birta allar
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garösenda 21. SÍMI 33-968.
upplýsingar; eða hann hefði
getað virt óskir eigandans að
vettugi og birt þær í heimildar-
•leysi. Ég held það hafi verið
mjög einkennandi fyrir hann að
gera hvorugt af þessu. Hann
taldi sér skylt að birta þær
staðreyndir sem hann hafði leyfi
til. Sú staðreynd að hann gat
átt vbn á dauða sínum hvenær
sem var, gerði þetta enn meira
aðkallandi. Hann gat ekki látið
þessa vitneskju fara í gröfina
með sér.
Ég sagði: — Það var þá
eigandinn sem kom í veg fyrir
að hann birti frekari upplýs-
ingar?
Hann brá ekki svip. Hann sagði
lágum rómi: — Ég er búinn
að segja þér það — ég veit
það ekki. Levinson sagði mér
ekkert nema það sem kom frarh
í grein hans. En þetta virðist
sennilegast,. þegar maður þekkir
Levinson.
— Og þá verður að láta þetta
eiga sig þar til eigandinn sér
sig um hönd?
— Bersýnilega. Nema hvað?
— Gæturðu ekki . gert ein-
hverjar fyrirspumir?
— Hvemig? Það er ekki um
það eitt að ræða að ná sam-
bandi við eigandann. Eigandinn
veit öil málsatvik og gefur sig
ekki fram — við verðum að
ganga út frá því. Maður hefur
ekkert að fóta sig á.
Þetta virtist fullnæg.iendi og
ég lét þar við • sitja. Ég þafði
þó að minnsta kosti dálftið að
fóta mig á. Ðunstreet- Hvað ég
ætti að taka mér fyrir hendur
þegar þangað kmmU vissi ég
ekki enn. En það mvndi sýna
sig.
Bílskúrinn var til hliðar við
húsið. Fölur, stórskorinn maður
var að bóna dökkan, gamaldags
bíl með atorku sem nálgaðist
virðingu. Bíllinn var alveg við
hæfi. Það var bíll sem hefði
sæmt gamaldags aðli eða gamal-
mennum úr konungsfjölkkyldu.
Ég gat ekki séð nein ráð til
að koma í veg fyrir að út-
fararstjóri keypti bílinn. Þetta
var kjörinn útfararvagn. En það
hlaut að vera gaman að aka
honum enn, svo framarlega sem
maður hafði efni á að börga í
hann benzínið.
Hann var með svart band um
dökkfoláa ermina og ég talaði
með viðeigandi hollustu. Levin-
són hlaut að hafa verið góður
húsfoóndi. Ég sagði honum hver
ég var pg skýrði honum frá
vandræðum mínum. Ég hafði
komizt í uppnám — það var
svo sem ekki að undra — og
satt að segja hafði ég verið
hálfringlaður. Ég hlaut að hafa
skilið bækurnar eftir. í herbergi
herra Levinsons og það vora
bækur úr bókasafninu sem ég
varð að skila. Hélt hann — ?
Hann sagði að kannski væri
betra að ég hringdi og talaði
við' ungfrú Joaohim. Hún væri
ekki heima núna. Það væri bezt
í fyrramálið. Ég sagðist myndu
gera það.
— Þetta er dásamlegur bíll,
sagði ég. — Þeir eru að verða
sjaldséðir á vegunum nú orðið.
Hve lengf hafið þér ekið hon-
um?
Hann kinkaði kolli hátíðlega.
— Síðan við fengum hann, sagði
hann.
— Me%t í bænum, býst ég
við. Eða ferðaðist herra Levin-
son eitthvað að ráði?
Hann hugsaði málið meðan
hann hélt áfram að bóna bíl-
inn. — Það er varla hægt að
kalla það ferðalög, sagði hann.
— En hann fór talsvert um.
— Ók hann nokkurn tima
sjálfur?
— Ekki bft. En hann gat það
samt. Hann var ágætur bílstjóri,
hann herra Levinson. En honum
var farin að ofbjóða umferðin.
Hann kærði sig ekki um að
fara hratt, jafnvel þótt ég sæti
undir stýri.
Nú var komið að mér að
kinka kolli og ég gerði það.
— Ég var einmitt að velta því
fyrir mér, sagði ég. Ég veit
að hann fór til Dunstreet í síð-
asta mánuði. Kunningjar mínir
hittu hann þar. Skyldi hann hafa
ekið sjálfur?
Hann hætti að bóna og horfði
á mig. Hann sagði: — Hvenær
átti þetta að vera?
Ég sagði: — Svona um miðjan
mánuðinn. Kannski þann fimmfc-
ánda, eða fyrr.
Hann kinkaði kolli á ný, en
nú með sjálfum sér. Hann sagði:
— Dunstreet, jahá. Ef satt’ s^al
segja, þá var ég einmitt að
brjóta heilann um hvert hann
hefði farið. Tók bílinn sjálfur.
Það var þann tólfta og hann
kom til baka daginn eftir. Hann
hafði ekíð eina fjögur hundruð
og fimmtíu kílómetra þegar hann-
kom til baka og ég var auð-
vitað að veita þessu fyrir fnér.
Hann var ekki vanur að aka
svo langt sjálfur.
— Nei, sagði ég. — Það er
vel af sér vikið af manni á
hans aldri. Jæja, ég rpá ekki
tefja yður. Ég reyni að hringja
í fyrramálið eins og þér stunguð
upp á. Nema það komi á daginn
að ég hafi gleymt þeim annars
staðar. Það væri svo sem eftir
mér.
Við kinkuðum báðir kolli í
senn og ég gekk fyrir hornið
og skrifaði hjá mér númerið á
dökka, upprétta bílnum. Ég hef
aldrei haft lag á að festa mér
smáatriði af þessu tagi í minni,
allra sízt þegar þau skipta máli.
Én eitt vissi ég. Maður með
útlit Levinsons sem ók bíl af
þessm tagi hefði vakið athygli
hvar sem var. Ef hann hafði
farið þangað sem ég hélt, hlaut
hann að hafa skilið eftir sig
breiða, lýsandi slóð. Ég fór heim
og tók upp kortin mín. Eins
og ég hafði búizt við var Dun-
street í liðlegá tvö hundruð
kílómetra fjarlægð frá London.
Þá fletti ég upp í gistihúsa-
skránni. Það var naumast nema
um eitt að ræða. Dunstreet var
ekki ferðamannahérað; þjóðléið-
in í vestur var svo sem fjörutíu
kílómetrum norðar. Það var
nærri sjónum, en ekki þeirri
gerð af sjó sem fólk sótti i.
Fleur-de-Lys var með þrjár
stjömur. Svanurinn var með eina
og hin hótelin vora stjömulaus.
Svona einfalt var þetta.
I mínum augum var hótel
Fleur-de-Lys þriggja stjömu
virði. Ég kom þangað klukkan
fimm, sem var yandræðatími, og
maðurinn í anádyrinu sagði: —
Sælir, herra minn, jafnglaðlega
og hann hefði lánað mér hundrað
kall fyrir fimm áram og ekki
séð mig síðan. Stúlkan við af-
greiðsluborðið var með stór,
græn augu Pg rödd eins og hun-
ang. • Ég fékk herbergi í bak-
hliðinni sem vissi að ótal tígul-
steinsþökum og gjá fullri af
eikartrjám. Eikurnar virtust svo
þéttar að hægt væri að ganga
eftir krónunum.
Ég setti ferðatöskuna inn í
herbergið og fór aftur út í bíl-
in til að litast um. Sveitin í
kring var dimmgræn og dálftið
hallandi. Að ofanverðu vora
beitilönd og fáeinir komakrar en
trén fylltu alla dalfootna eins og
þeim hefði verið hellt þangað
— enda gat það svo sem verið
— og dalimir rannu hver inn
í annan en vissu bó alltaf í
suðurátt, þangað sem lækir
þeirra allra hittu saltvatn, næst-
um undir rótum eikitrjánna.
Loftið var svo mjúkt og rakt
að það hefði máft vinda það.
Af þvi var þefur af dauðum
trjám og saltpollum. Mér fannst
þetta allt saman býsna hress-
andi, en þarna var samt ekkert
til að laða að ferðamenn. Húsin
vora úr dökkum steini og flög-
um, öll grafin undfí trjóþyrp-
ingum. Á s-töku stað við hæð-
imar neðanverðar sá ég hálf-
hrunda steintuma, sem litu út
sem aflagðar námur. Það undr-
Bilaþjónusta
Höfðatúni 8. — Sími 17184.
POLARPANE
iO
4910 Það liggur vel á Bernard. Enginn hefur borið kennsl á hve mörg vindstig voru, hvaða vindátt, stefnuna . . . Honum
hann, lögreglan hefur ekfci sýnt neinn á'huga á honum og nú getur ekki skjátlazt, hann hefur reiknað nákvæmlega út hvar
getur hann loks framkvæmt þær áætlanir sem hann hefúr gert flakið hlýtur að liggja. Þeir Laroux era þegar farnir að tala um
í fangelsinu. Hann fer yfir öll atriði aftur og aftur. Hann veit hvernig bezt verði að ná farminum. — Waliace fylgist fránum
hvar „Tra.montana“ var stödd rétt fyrir óhappið, siglingahraðann, augum með skipinu.
1 I fj !FALTpOLA RPANP aalt nan^narP/elE m
sœnsk ■i
/í falt QoqcJq Voro ■i
ll EINKAUMBOD
| MARS TRADIIMG COI 1 LAUGAVEG 103 SIMI 17373
Látið stilla bílinn fyrir vorið
Önnumst hjóla-, ljósa- og mótorstiUingar. Skiptum um
kertí. platínur. Ijósasamlokur o.fL — Örugg þjónusta.
BÍLASKOÐUN OG STILLING
Skúlagötu 32, síml 13100.
HELDUR
HEITU
OG
KÖLDU
ÚTI
OG
INNI

RADIONETTE
tækin henta sveitum
landsins.
Með einu handtaki má
kippa verkinu innan úr
tækinu og senda það á
viðkomandi verkstæði
— ekkert hnjask með
kassann — auðveldara
í viðhaldi.
Radionette-verzlunin x
Aðalstræti18 sími 16995
ÁRS ÁBYRGÐ
Aðalumboð: Einar Farestveit & Co. hf. Vesturgötu 2
Bifreiðaeigendur
Þvoið, bónið og sprautið bílana ykkar sjáífir. Við
sköpum aðstöðuna Þvoum og bónum ef óskað er.
Meðalbraut 18, Kópavogi.
Sími 4-19-24.
TRABANT EIGENDUR
Vlðgerðaverkstæði.
Smurstöð.
Yfirförum bílinn
fyrir vorið
FRIÐRIK ÓLAFSSON, vélaverkstæði.
Dugguvogi 7. — Sími 30154.
/