Þjóðviljinn - 26.11.1972, Blaðsíða 9

8. SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 26. nóvcmber 1972
í vitund flestra er lif vita-
varöarins sveipað einhverj-
um ævintýrablæ. Nálægðin
við náttúruöflin, útilokunin
frá skarkala heimsins,
þjónustan við ókunna sjó-
farendur — allt bregður
þetta Ijóma á vitavarðar-
starfið i augum þeirra, sem
sjá það úr fjarlægð, þótt
hrollur fari reyndar um
suma af tilhugsuninni um
einangrun og einmanaleika
langa vetrarmánuði, þegar
nánast ekkert samband er
við umheiminn vikum
saman, vindurinn gnauðar
og brimið ber ströndina eða
hafís leggst að og lokar öll-
um leiðum.
En í augum Jóhanns á
Horni Péturssonar er þetta
allt hversdagslegt, ekki
umtalsvert, daglegt líf.
Ævintýri i hans augum eru
fornar bækur — að fá fá-
gætan grip upp í hendurn-
ar, að ná saman safni
frumútgáfa — það er heill-
andi, það er ævintýrið
sjálft.
Enginn skyldi samt skilja
þetta svo, að Jóhann sé á-
hugalítill um störf sín og
stöðu. Þvert á mótieru hon
um vitavarðarstörfin hug-
stæð og hann hefur staðið
framarlega í félagslegri
baráttu vitavarða við að fá
þau metin réttilega.
Jóhann vitavörftur i Horn-
bjargsvita er nýbúinn að dveljast
hér i bænum um tima - kom til
að gangast undir aðgerð á sjúkra-
húsi, en var ta-plega f'arinn að
haf'a f'ótavisl l'yrr en hann var
þotinn á bókauppboð. Sá atburður
bæði gladdi hann og hryggði,
gladdi hann af þvi að þar náði
hann i kjörgrip, sem hann hefur
lengi verið að cltast við, Jónas
Ilallgrimsson. Irumútgáfuna,
hryggði hannvegna þess, hvernig
þar var á málum haldið.
- fog var furðu lostinn yfir þvi
alhæfi, sagði hann i viðtali við
fjjóðviljann rétt áður en hann hélt
af'lur vestur, að þarna á bókaupp-
boðinu var verið með bækur, sem
eru til á almennum bókamarkaði,
eru mas. til á forlögum hér og
hægt að lá þær fyrir skil og ekki
neitt, svona eitt til þrjú hundruð
krónur. Korsendan fyrir svona
uppboðum er að þar séu f'ágætir
gripir og alveg lágmark að bæk-
urnar séu uppseldar. Mér finnst
alveg óverjandi, að bóka- eða list-
munauppboð séu rekin með þeim
hætti, að viss þáttur þeirra hvili á
þvi, að þangað komi menn, sem
ekki hafa hugmynd um nokkurn
hlut og att sé i þá hlutum, sem
fróðir menn vita. að hægt er að fá
hvar sem er. Þetta er ófyrirgef-
anlegt siðleysi og ömurlegur and-
skoti, að aldrei skuli bóla á við-
leitni til að byggja upp festu i
þetta, einhverja viðstöðu, sem
hvilir bæði á siðrænum og menn
ingarlegum gildum, heldur sé
bara bfint peningasjónarmiðið
látið ráða.
Eða timinn, sem notaður er til
að teygja kúnnana! Það er að
visu ekki óeðlilegt að reyna að fá
sem mest útúr hlutunum. En sá
sem hefur nokkur kynni af bóka-
uppboöum erlendis, veit að þess-
um þætti er gefið mikið hornauga
og þekkist varla, að bókauppboð
séu teygð, eins og sést bezt á þvi,
að bókauppboð þar með 300 bók-
um taka skemmri tima en hér
með 100.
— Þú ert búinn að safna lengi.
Verzlaðirðu ekki einhvertima lika
sjálfur með bækur?
HEF
ALDREI
ÞEKKT
AÐ
VERA
EINMANA
Á HORNI
— Jú, ég átti og rak fornbóka-
verzlun Guðmundar Gamaliels-
sonar i mörg ár, var við þetta um
áratugi og má segja að ég hafi al
izt upp undir handarjaðri Guð-
mundar gamla i þvi andrúms-
lofti, sem hann og samtiðarmenn
hans sumir höfðu skapað og var
ávöxtur langrar þróunar. Þessir
menn höfðu menntazt á þessu
sviði úti i Danmörku, unnið að
hókagerð og fengið þekkingu,
sem þeir fluttu með sér heim.
Fornbókaverzlun er hámenn
ingarlegt fyrirbæri og leikur
margt þar innf, ekki aðeins bók-
fræði, heldur margir aðrir merki-
legir og menntandi þættir, alhliða
og ótrúlega Ijölbreyttir. Svo er
það þetta ævintýri — að kaupa
söfn og vera allt i einu búinn að fá
einhvern fágætan grip uppf hend-
urnar, það er ólýsanlegt. Kannski
hljómar það sem grobb, en i
rauninni er það fögnuður yfir að
hafa tekizt jafn merkilegur hlut-
ur: Einu sinni náði ég á einni viku
saman öllum biblium sem prent-
aðar hafa verið á tslandi. Ekki
neita ég þvi, að ég var dálitið
montinn af þvi, ég efast um að
það hafi verið gert áður. Ég man,
að ég seldi þær fyrir 25 þúsund
krónur, þetta var árið 1949 og
hann keypti þær af mér, hann
Ingólfur heitinn ísólfsson. Nú
voru sömu bibliur seldar fyrir
hálfa miljón eða meira og sýnir
það, hve bókin er góð fjárfesting
ef menn hafa vit á.
Hef aldrei kunnað að meta
peninga
En það er ekki fjárfestingin
sem stjórnar mér, þvi ég hef
aldrei kunnað að meta peninga,
það er bókin sjálf og innihald
hennar. Þegar ég kem hingað
einu sinni á ári er venjan sú, að ég
kaupi bækur fyrir allan þann af-
gang sem ég á, bækur og aftur
bækur. Það ágæta fólk, sem ég
þekki, furðar sig á að ég skuli
fara með þetta i bækur, en ekki
fer ég á skemmtanir, ég á ekki
privatbil, ég fer ekki á bari og ég
fer ekki til Mallorca og ég get
ekki að þvi gert, mér finnst bókin
óhemju mikilvægt atriði. Ef ég á
til lotningu gagnvart nokkru, þá
er það gagnvart bók. Ég var lotn-
ingarfullur þegar ég hafði Jónas
Hallgrimsson frumútgáfuna i
höndum mér, og þótt ótrúlegt
þyki, er ég buinn aö vera lengi að
elta hana og hef aldrei átt kost á
jafn góðu eintaki. Þetta er ekki
bara af þvi að bókin er gömul.
Jónas Hallgrimsson er að sumu
leyti hinn sami fyrir okkur i dag
og hann var og þar af leiðandi er
ljóðabók hans frá þeim tima okk-
ur jafnmikilsvirði i dag og hún
var þá. Hún svarar enn með svip-
uðum hætti, að visu örlitið breytt-
um miðað við breytta félagslega
afstöðu mannsins, og það er mun-
urinn á slikri bók og öðrum, sem
úreltast.
Mitt viðhorf kann að þykja
skritið, en það er einfalt: Maður á
kost á að eignast svona hlut,
kannski tvisvar á ævinni. Þá er
spurningin ekki, hvað þetta kost-
ar. heldur, hvort maður eigi fyrir
þvi. Peninga er maður hvort sem
er alltaf að fá og alltaf með i
höndunum. að visu i mismunandi
mæli, og menn geta varið mis-
miklu af þeim til slikra hluta. Ég
hef alltaf látið bækur ganga fyrir
öðru. ég man td. þegar ég kom
fyrst hingað til Reykjavikur og
vann hér við fyrirtæki, var orðinn
skólaus og þurfti að kaupa mér
skó við útborgun i vikulokin. En
einhvernveginn fór það svo, að
það eina sem ég hafði heim með
mér voru bækur, og jafn skólaus
gekk ég eftir sem áður.
Einmanaleiki er
skelfilegastur
innan um fólk
— Ég geri ráð fyrir, að þessi
mikla ást þin á bókum samfara
mikilli bókaeign bæti þér talsvert
upp einangrunina á Horni, en
segöu mér hreinskilnislega,
finnurðu aldrei til einmanaleika
þar eða finnst þér bara gott að
vera burtu frá skarkalanum?
— Þarna kemurðu að mikil-
vægum þætti i sambandi við starf
vitavarða á afskekktum stöðum.
Þetta er auðvitað undir mann-
gerðinni komið, þaö er einf alt
mál. Þar að auki breytist maður-
inn meira eða minna til samræm-
is við þær aðstæður sem hann býr
við, enginn staður er svo snauður,
að með tilkomu mannsins eða
dvöl á honum, spretti ekki eitt-
hvert gildi úr honum i fang við-
komandi. Þessari spurningu um
einangrun eða einmanaleika,
hvaö sem fólk á nú við, hlýt ég að
svara með þvi, að mér fyndist það
ákaflega skrýtin manneskja, sem
væri einmana út i náttúrunni.
Að visu get ég ekki sagt, að þarna
sé beint um það að ræða að vera
úti i náttúrunni, en það er a.m.k.
verið mikiu nær henni en t.d. á
þessum félagslega vettvangi hér.
Ég hef aldrei þekkt það að vera
einmana á svona stöðum. Hins
vegar vitum við, að sé um ein-
manaleika að ræða, þá er hann
skelfilegastur á þessum félags-
lega vettvangi, einmitt innanum
fólkið. Einmanaleiki i borgum er
alþekkt fyrirbrigði og ákaflega
ömurlegt. En það þarf aldrei að
vera einmana þarna á Horni,
bæði eru verkefnin nægileg og
náttúruöflin sjálf eru útaffyrir sig
skemmtileg viðfangsefni, — ég er
einn af þessum fiflum, sem allt
af hefst i vitlausu veðri, þvi
brjálaðra sem veðrið er þeim
mun dýrðlegra finnst mér það.
Á svona stöðum veltur mest á
samkomulagi þeirra, venjulega
tveggja, sem þar dveljast og
gefur þá auga leið, að það er ekki
komið undir öðrum aðilanum,
heldur báðum. Að sjálfsögðu er
mikið komið undir þvi, á hverju
fólk hefuráhuga og þar má segja
að bókin hefi verið mér eins og
eiturlyf, þar er ég nákvæmlega
eins og forfallinn eiturlyfjaneyt-
andi gagnvart fiknilyfjum. En
þetta á náttúrlega við um tóm-
stundirnar, verkefnin eru ærið
nóg i vinnutimanum — og oft utan
hans.
Meira en að kíkja
eftir Ijósvita
— Hver eru eiginlega störf
vitavarða, nákvæmlega?
— Það er algengt að fólk geri
sér ekki nokkra grein fyrir, hvers
eðlis þau eru, halda helzt að þetta
sé ekki annað en það eitt að kikja
eftir ljósvita. En núorðið er ljós-
vitinn sjálfur ekki orðinn nema
1—2% af starfi vitavarðarins.
Tökum t.d. Horn. Þar er i fyrsta
lagi vatnsaflsstöð, tvær disilvél-
ar, sem verður meira og minna
að keyra allt árið um kring, hvern
einasta tima sólarhringsins. Svo
eru þarna radióvitar, sem
alltaf þurfa að vera i stöð
ugri gæzlu og Ijósvitinn geng
ur fyrir rafmagni. Yfirleitt
fjinnst fólki, að þessi blessaða
tæknihljótiað leysa allt af hólmi,
en sanníeikurinn er, að hún tekur
kannski erfiðasta þáttinn burt, en
að sama skapi verður gæzlan og
timinnsemi þetta fer miklu meiri.
Þar sem er t.d. gasljós bregður
upp blossa á sekúndufresti og er
þá loftrás i vitakeilunni, þannig
að ljósið hefur engin áhrif á hita-
stigið, það helzt nokkurn veginn
jafnt utan og innan og glerið er
yfirleitt hreint nema að setjist
utaná það i hriðarveðrum. En
með tilkomu rafmagnsins er sett
1000 kerta pera i vitann, sem hitar
gifurlega útfrá sér. Einnig hita
radióvitarnir mikið útfrá sér og
af þessu leiðir, að stöðug hrím-
myndun er á vitaglerin um leið og
komið er frost og hefur verið úti-
lokað að forðast það, svo fara
verður tvisvar til fjórum sinnum
Sunnudagur 26. nóvember 1972 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 9
á sólarhring eftir frosti og öðru
veðri, tii að sprittbera glerin, svo
geislinn skili þvi sem hann á að
skila.
Svo er auðvitað allt sem fylgir
húsinu, t.d mikið frystikerfi, sem
þarf aðgæzlu, og gæzla og viðhald
á húsakosti og öllum eignum vita-
málastjórnar á staðnum. Þjón-
usta við skip er mjög mikil, þvi
yfirleitt bregzt það varla, eftir að
komin eru um 9 vindstig, að þá
hefur stór fjöldi af skipum sam-
band við Hornbjargsvita áður en
farið er fyrir og er þá ekki spurt,
hvaða timi sólarhringsins er.
Hafísinn lamandi
Undir þjónustuna við skipin
heyrir lika isþjónustan, þegar svo
ber undir, og getur þetta þá orðið
mjög mikið álag, ekki bara vinn
unnar vegna, heldur lika vegna
þeirra veðurfarslegu áhrifa sem
fylgja hafisnum. Mestallan tim-
ann, veturna sem isinn var
fylgdi honum einhver mugga,
vindstigin voru þetta 2—3, ég skil-
greindi þetta sem snjókomu i veð-
urskeytum, en i rauninni var það
einhverskonar mugga. Og þetta
var ákaflega lamandi, aldrei
stormur, aldrei alveg iogn, alltaf
sami vindhraðinn, sama veörið,
— það var eins og legðust að
manni einhver þyngsli,og það eina
sem rauf þau var eiginlega að
geta leiðbeint skipunum i hafisn-
um, þjónustan við þaú
Ég get sagt þér smádæmi, sem
varpar ljósi á þetta. Mig minnir
að það hafi verið i febrúar 1969, að
Brúarfoss kallar um sexleytið og
er þá kominn á þetta svokallaða
Óðinsboðasvæði, útaf og austur af
Geirólfsgnúpsegist kominn i sam-
og leiðbeini honum gegnum tal-
stöðina eftir lænunni fyrir bjargið
— og þar slapp hann.
Samanlagt held ég að ég hafi
leiðbeint uppundir 300 skipum
þennan tima sem isinn var, þ.e.
árin 1966—70, en i fyrirlestri sem
ErlendurSambandsforstjórihélt i
útvarp um mikilvægi þjónustu
við skip i hafis kom fram, að þá
kostaði það Sambandið hartnær
50 þúsund krónur aö reka hvert
skip á sólarhring. Nú ef við tökum
' þetta dæmi, i fyrsta lagi, hvað er
Fossinn lengi að fara kringum
landið og hvað kostar það og þar
við bætist flutningur, sem hann
verður að sleppa ef snúið er við,
þarna er á þriggja tima fresti all-
an sólarhringinn, enginn dagur
undanskilinn árið um kring, og er
það býsna bindandi. Kannski ekki
meira bindandi en vitastörfin
sjálf, en þetta njörvar hvað annað
og mann sjálfan um leið. Veöur-
tökunni fylgja ýmsir þættir, sem
eru ekki endilega mjög timafrek-
ir hver um sig, en samanlagt fer i
þá þó nokkur timi, ef skila á þeirri
þjónustu sómasamlega
Liklega hugsar fólk ekki al-
mennt útí hve veðurþjónustan
gripur orðið inn i hvern einasta
þátt þjóðlifsins, miklu fremur en
nokkurn tima áður — það fylgir
allri þessari þenslu, t.d. má
Vitahúsið i Látravik undir Axarfjaili. Lengra burt sést Sniiðjuvikurbjarg og fjærst Geirólfsgnúpur.
(Mynd: Jör. G.)
felldan is, ekki komast lengra og
spyr um útlit. Ég gat ekki sagt
honum nema það sem hefði verið
daginn áður þvi skyggnið var svo
slæmt suddaveður. Svo
höldum við sambandi alla nótt-
ina, en um morguninn hefur hann
samband við Eimskip i Reykja-
vik, segir hvernig komið sé, spyr
um flugvélar, sem ekki reyndust
tiltækar og er spurður á móti,
hvort ég geti ekki eitthvað gert,
ástandið sé slæmt, mikill flutn-
ingur á Isafirði, en hitt þó ekki
siður illt að tefja sig á að sigla
allan hringinn kringum land
ið til baka Hann neitar þvi,
en á niunda timanum rofnar
skyndilega til, svo ég snara tal-
stöðinni á mig og fer upp á fjall.
Þegár ég kem hæst á Axarfjall sé
ég einmitt Brúarfoss, hvar hann
er að snúa frá mikilli samfelldri
isbreiðu og hrönnum, en ég sé
jafnframt leið fyrir hann upp-
undir Geirólfi og norður fyrir
Bjargið. Svo ég kalla i hann og
sný honum aftur inn i isbreiðuna
ætti það að varpa ljósi á þjóð-
hagslegt mikilvægi þessarar
þjónustu.
Vegna sjófarenda
Hitt er svo annað mál, að ég
varð aldrei var við nokkurt já-
kvætt viðbragð frá opinberum að-
ilum, hvorki vitamálastjóra,
ráðuneytisstjóra né landhelgis-
gæzlunni um að talin væri þörf á
að þessari þjónustu væri skilaö.
En ég hef það viðhorf, að ég sé
þarna fyrst og fremst vegna sjó-
farenda og eigi að leysa þjónustu
við þá eins vel af hendi og mér er
unnt. Þetta voru eins og ósjálfráð
viðbrögð, mér fannst ég eiga að
gera þetta. 1 annan stað hef ég
aldrei sett fram eyriskröfu fyrir
þessa þjónustu, sem skipti fleiri
hundruð timum, né heldur hefur
mér verið boðin greiðsla. En
kannski sýnir þetta m.a. að nauð-
synlegt er að skilgreina nánar,
hver eiga að vera störf vitavarða
á afskekktum stöðum.
Þá er það veðurtakan, sem
segja, að varla sé orðið byggt hús
né annað, svo ekki sé haft sam-
band við Veðurstofuna til að fá
svar við þvi, hvort hægt sé að
vinna verkið. En forsenda góðrar
veðurspar eru góðir og nógu
margir veðurtökumenn, svo sá
þáttur starfsins er ekki sizt mikil-
vægur.
Ekki metið
fullt starf
— Það er greinilega nóg að
gera. Hvernig stendur á þvi, að
vitavarðarstarfið er ekki fullt
starf?
— Það er náttúrlega fyrir neð-
an allar hellur. Þegar maður er
ráðinn vitavörður og á ekki ann-
arra kosta völ á staönum, hvar
sem er á landinu, gefur auga leið,
aö það ætti að meta þaö sem fullt
starf. En það er aðeins á einum
eða tveim stöðum á landinu, sem
þetta er óbeinlinis metið sem fullt
starf i 13. launaflokki. Þó er mað-
ur njörvaður allan sólarhringinn
árið um kring við staðinn og
'störfin eru þannig, að þau skila
ekki aðeins fullkomlega þeim
tima, sem liggur til grundvallar
öllu kaupi, heldur miklu meiru,
eins og skýrslur okkar sanna.
Þar að auki er útilokað annað
hvað sem aðrir vilja vera láta, en
að meta sem vaktastarf svona
vinnu með átta veðurtökum
dreifðum yfir sólarhringinn, þar
sem allir hinir starfsþættirnir
leika innf, bæði samfara veður-
tökunni og á milli. Við höfum
fengið viðurkennda vaktavinnu 4
tima. En vaktavinnumenn al-
mennt hafa 12 aukafridaga vegna
sérstöðu og ég get ekki séð annað
en við séum lika með sérstöðu á
þessum einangruðu stöðum.
Þetta mat eða vanmat á starfi
okkar sýnir ljóslega, að það er
útilokað, hvort sem er gagnvart
vitavörðum eða öðrum starfshóp-
um þessa þjóðfélags, að ætla sér
að fara að meta, hvort heldur er
starfið i heild eða einstaka þætti
þess án samráðs við þá, sem
starfa á viðkomandi vettvangi og
eru i rauninni þeir einu, sem
þekkja það til hlitar.
Nfðzt á konunum
— Aðstoðarmenn vitavarða eru
venjulega konur, er það ekki.
Hvernig eru þeirra kjör?
— Það eru aðstoðarmenn ráðn-
ir við fjóra vita i Vestmannaeyj
um, Galtarvita, Hornbjargi og á
Dalatanga. Oftast hefur að-
stoðarmanneskjan veriö kona
vitavarðarins og það hefur i raun
og veru komið i veg fyrir eðlilega
viðurkenningu á starfi aðstoðar-
manns sem sliks, þvi kaupið hef-
ur öðrum þræði verið miðað við,
að það legðist við kaup vitavarð-
arins og rynni allt i sömu fjöl-
skylduna og hefur kaup aðstoðar-
manneskju ekki veriö neitt i sam-
ræmi við hennar verkefni.
Þetta er auövitað alveg ófært,
þvi hversvegna skyldi ekki eigin-
kona manns vera jafngildur aðili
til kaups eins og hver annar i
þjóðfélaginu? Þetta kemur sér-
staklega vel fram núna, þegar ég
hef ekki lengur eiginkonu og
stend andspænis þvi að verða að
fá mér aðstoð — ráðskonu, þvi
það væri útilokað fyrir tvo karl-
menn að vera þarna saman, það
tæki ég aldrei i mál. En þá kemur
það i ljós, að það er auðvitað ekki
hægt að fá nokkra manneskju fyr-
ir þetta kaup og útkoman er að ég
verð að borga úr eigin vasa fyrir
ráöskonu til aö geta haldið henni.
Þvi kaup aðstoðarmanneskju er
aðeins miðað við 7. launaflokk. Að
visu fær hún staöaruppbót, sömu
prósentvis og vitavörðurinn.
Þarna hefur verið niðzt á kon-
unum og eiginkonustaða þeirra
notfærð og þetta hefur m.a.s.
versnað meö nýjum samningi
sem gerður var i vetur og ekki
yfirvegaður nóg. Það er talsvert
um viðhaldsvinnu á svona stöð-
um, sem margborgar sig að láta
þá vinna, sem eru á staðnum, og
er þetta þá unnið i aukavinnu.
Samkvæmt öllum eldri samning-
um okkar fengu bæði vitavörður
og aðstoðarmaður sama kaup
fyrir þessa viðhaldsvinnu, en i
nýja samningnum er abstoðar-
maðurinn þ.e. konan svipt þess-
um rétti og á nú að taka kaup fyr-
ir þessa aukavinnu samkvæmt
sinum launaflokki. Þetta tel ég,
að sé raunverulega brot á lands-
lögum, að ekki sé greitt sama
kaup fyrir sömu vinnu, hver sem
vinnur hana.
Kauplækkun
— Það virðast ýmsir smiða-
gallar á þessum samningi ykkar.
Er það rétt, sem maður hefur
heyrt, að kaup ykkar vitavarö-
anna hafi lækkað i raun.
— Á þessu stigi málsins vil ég
ekki tala út um þá hluti, þvi þetta
er allt i deiglunni. Það er að visu
rétt, að það hafa átt sér stað mis-
tök við siðustu samningagerð, en
eins og málið stendur á ég erfitt
með að tala út um það, ætla fyrst
að sjá, hver útkoman verður. Þeir
eru með þetta i höndum sér,
framámenn bandalagsins og það
á að vera von lagfæringa. En fáist
þær ekki er ekki annarra kosta
völ en fara út i miskunnarlausa
baráttu.
Fyrir fótgangandi
feröamenn
— Hornstrandir eru að verða
vinsæll ferðamannastaður á
sumrin, er það ekki?
— Jú, fólksstraumur þangað á
sumrin hefur verið mjög vaxandi,
t sumar komu t.d. á vitann eitt-
hvaðum 180 manns. Hornstrandir
eru að mörgu leyti einn af svip-
mestu og forvitnilegustu stöðum
landsins, og margfalt minna
landssvæði en fólk imyndar sér og
auðveldara að komast þangað.
Það er ekki annað en að fara i
ílugvél til tsafjarðar, og þaðan
flytur t.d. Pétur á Grænagarði
fólk inni Jökulfirði, um tveggja
tima siglingu. Leiðin úr Veiði-
leysufirði i Hornvikina er ekki
meira en svona þriggja tima labb
i góðu og úr Lónafirði þvert yfir á
vitann svona álika og er þá annar
helmingurinn upp börð vel á fót-
inn, hinn niður á við. Þetta er nú
alltogsumt.OgúrHornsfirði yfir i
Furufjörð t.d. er enn styttri
ganga. Sem betur fer ekki hægt
að fara þarna nokkurn skapaðan
hlut nema gangandi og koma
varla nokkurntima bilvegir,
nema þá að upp spretti einhverjir
stóriðjumöguleikar, svo von er
til, að þetta svæði fái að haldast
ósnortið.
— Hvað finnst þér um þá hug-
mynd að friða Hornstrandirnar?
— Hún er kannski ekki fráleit,
en ég veit þó ekki af hvaða heil-
indum hún er sett fram, hvort þar
Framhald af 10. siðu.