Þjóðviljinn - 02.06.1973, Blaðsíða 9

Laugardagur 2. júni 1973. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 9
„HUNDSRASSI
t upphafi viftræöna.
ummælum Nixons i flugvélinni
vildi gjarna vita hvað islenzk blöð
segðu um samtöl Nixons við
Islenzka ráðamenn. Mér skilst,
sagði hann, að tslendingar hefðu
komið með sin vandamál, og
auðvitað flýtti Nixon sér að synda
á brott frá öllu saman...
Svisslendingur frá Tribune
de Genéve vildi vita um
hlutverk Alusuisse i islenzkri iðn-
væðingu: hann sagði þennan
kunningja tslendinga vera heldur
illa ræmdan fyrir ýmis vandræði
sem fyrirtækið hefur lent i i
Suöur-Ameriku og viðar. Búlgari
og Pólverji vildu i snatri fá upp
sem flest um flokkaskiptingu á
Islandi. Margir báðu um út-
.skýringar á göngu herstöðva- og
Natóandstæðinga, létu Nixon og
Pompidou lönd og leið, hlupu til
myndatöku, og sumir brugðu sér
á útifundinn. En þess má m.a.
geta, að Timinn sá ekki ástæðu til
að geta um gönguna einu orði
daginn sem hún átti að fara fram
hvað þá ýmis önnur islenzk blöð.
Tvö sjokk
á Loftleiðum
Strax um morguninn var tekið
upp á þvi að gefa itarlegar skýrsl-
ur um hverja hreyfingu Nixons.
Við fengum að vita að á miðviku-
dagskvöld át hann lax, að hanp
brá sér óvænt á spásseringu um
miðbæinn i gær með islenzkum
lögreglumanni, enskumælandi.
Það var einnig rakið itarlega að
hann var ljósmyndaður með is-
lenzkri starfsstúlku i bandariska
sendiráðinu, að hann veifaði eldri
konu, bláklæddri, og þar fram
eftir götunum.
Miklu minna fór fyrir
upplýsingum um Pompidou og
nær engar slikar voru gegnar um
fylgdarmenn þeirra, nema þá þar
sem þeir komu við sögu for-
setanna. Hins vegar urðu munn-
legar sögusagnir þvi stórfeng-
legri, sumar, ekki sizt um sjar-
mörinn fræga, Kissingar. Þannig
gekk sú saga, að þegar hann hefði
tekið vinalega utanum starfs-
stúlku á Hótel Loftleiðum, hefðu
stúlkutetrinu orðið svo um
þennan óvænta heiður, að hún
hefði öll „farið i kerfi”, einsog
unglingarnir orða það, snarsnúist
um sjálfa sig, hlaupið eftir
göngum rifið i hár sér og æpt.
önnur stúlka þar á að hafa
orðið fyrir öllu óþægilegra sjokki.
Hún fór innum dyr, sem hún vissi
ekki, að hún mátti ekki ganga um
aö ákvörðun öryggisvarða, og
vissi ekki fyrr en hún fékk byssu-
hlaup á kaf i magann. Sem betur
fer hleypti viðkomandi öryggis-
vörður ekki strax af, þótt snögg
hefði viðbrögð, svo stúlkan slapp
með taugaáfall.
Fimm landar
Þótt hér hafi verið talað um
franskan hóp og bandariskan hóp
blaðamanna eru innan þessara
hópa ýmsir útlendingar, sem
starfandi eru sem fréttamenn,
fulltrúar blaða sinns, i Frakk-
landi og Bandarikjunum. Einkum
eru áberandi i „franska” hópnum
blaðamenn frá hinum Efnahags-
bandalagslöndunum.
Einn útlendingur i bandariska
hópnum langaöi mjög að hitta
landa sina, ef einherjir skyldu
vera, hér a landi. Hann var frá
Kóreyju en hafði greinilega lengi
veriö i Bandarikjunum og sneri
sér til islenzks embættismanns
með áhugamálið. — Jú, reyndar,
þaö eru fimm Kóreumenn hér.
Mas, blaöamenn! Blaðamenn? —
Já, þeir komu i vikunni frá
Norður-Kóreu.
Sjaldan hefur vitnið séð
vináttusviþinn detta jafn snöggt
af einum manni. Aö islendingur
skuli leyfa sér slika móðgun!
Talað við
blaðamenn
Blaðamenn flykktust jafnan út
á gang eða út fyrir dyr þegar von
var á forsetunum og byrjuðu þá
þær sigildu vangaveltur um það,
hvort svipbrigði þeirra gæfu
nokkuð til kynna um gang
viðræðna. Hétt eins og hið æfða
bros fagmanna sé ekki raunveru-
leg andstæða við allar slikar get-
gátur.
Þegar þeir komu út af fyrsta
fundi sinum rétt fyrir klukkan eitt
námu þeir staðar. Nixon benti á
blaðamenn og sagði: — Þeir
þekkja mig þessir, og kinkaði
siðan kolli til Pompidou, og yður
lika. Siðan fór Nixon að kvarta
yfir þvl að hann hefði farið i bólið
kl. 12, en það væri kl. átta að
bandariskum tima og hefði
komizt ólag á svefn hans. Herra
Pompidou hefðþ’hins vegar það
hagræöi að timamunur á Paris og
Reykjavik væri aðeins ein stund.
Meira var það nú ekki.
Þegar þeir komu aftur til
fundar um þrjúleytið, en þá kom
Pompidou á undan Nixon, tók
Pompidou að tala við blaðamenn.
Þeir sem fjær stóðu voru hálf fúlir
yfir þvi að heyra ekki heimsmálin
rædd. En i raun talaði Pompidou
ekki um annað en myndavlear.
Hann kvaðst ekki skilja þessar
flóknu græjur. Sjálfur vildi hann
instamaticvél.
Einn Fransmann spurði hann
um vinnustað. Sá var frá Paris
Matich, sem er franskt mynda-
biað — Ó herra minn trúr, sagði
Pompidou, rétt eins og þið eigið
ekki nóg af myndum af mér!
Þessi sami Ijósmyndari hafði
verið mjög hrifinn af þvi hvernig
starfsdagur hans byrjaði: Það
hrinti mér enginn, sagði hann,
enginn tróö á mér. Ég gat tekiö
minar myndir alveg I friði. Þetta
hefur aldrei komið fyrir mig
áður. Kannski ég sé orðinn of
gamall ^ þetta starf?
tslenzkum finnst hins vegar nóg
um lætin kringum skripaleik
ársins. -ábog-vh