Þjóðviljinn - 06.07.1974, Side 2

2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 6. júli 1974.
Kjarabarátta
leiösögu
Rúmlega 200 félagar eru nú i
Félagi leiösögumanna, sem
stofnaö var fyrir tveimur árum.
Félagiö hefur frá stofnun reynt aö
fá fram ákvæöi um menntun leiö-
sögumanna, réttindi þeirra og
skyldur, og leggur áherslu á aö
kjarasamningar þeir, sem geröir
voru fyrir nokkru viö Feröaskrif-
stofu rikisins og Félag islenskra
feröaskrifstofa veröi haldnir.
En þar er misbrestur á. Enn
sem komið er eru margir starf-
andi leiösögumenn ófélagsbundn-
ir og nokkrir aðilar ráða eingöngu
til sin fólk, sem er að byrja leið-
sögustörf og þekkir ekki kjara-
samninga Félags leiðsögumanna.
Fæst þannig starfskraftur fyrir
litið fé og um leið er máttur sam-
takanna rýrður.
t áðurnefndum samningum er
manna
einnig ákvæði um forgangsrétt
félagsmanna að störfum við leiö-
sögu.
Félag leiðsögumanna vill þvi
vekja athygli á lögum um starfs-
kjör launþega o.fl., sem sam-
þykkt voru á Alþingi 4. mars sl.
Þar segir m.a. að samningar ein-
stakra launþega og vinnuveit-
enda um lakari laun en hinir al-
mennu kjarasamningar ákveða
séu ógildir og óleyfilegir.
Ófélagsbundnir leiðsögumenn
vinna margir hverjir fyrir allt að
helmingi lægra kaup en samning-
ar kveða á um. Þess er vænst að
breyting verði á hið fyrsta og að
vinnuveitendur leiösögumanna
sjái að sér varðandi ráðningu ó-
þjálfaðs starfsliðs.
Or fréttatilkynningu frá
Félagi leiösögumanna.
Eimskip selur
skip og kaupir
Eimskipaféíagiö hefur nýveriö
selt tvö af eldri skipum félagsins,
M.s. „TUNGUFOSS” og M.s.
„BAKKAFOSS” Var „TUNGU-
FOSS afhentur nýjum eigendum i
Hamborg 24. júni sl. og ráögert er
aö „BAKKAFOSS” veröi afhent-
ur um miöjan júli.
M.s. „TUNGUFOSS” var smfð-
aður fyrir Eimskipafélagið af
Burmeister & Wain I Kaup-
mannahöfn árið 1953 og er þvi 21
árs gamall. M.s. „BAKKAFOSS”
var smiðaður I Danmörku árið
1958. Keypti Eimskipafélagið
skipið i mars 1963.
Eins og áöur hefur verið sagt
frá i fréttum, hefur Eimskipafé-
lagið keypt fimm vöruflutninga-
skip á þessu ári. Þessi skip eru nú
öll komin til landsins. Fjögur
skipanna eru keypt i Danmörku,
M.s. „ÁLAFOSS”, M.s.
„GRUNDARFOSS”, M.s. „OÐA-
FOSS”, og URRIÐAFOSS”. Þau
eru öll af sömu stærð, 499 brúttó-
tonn og lestarrými 103.000 ten-
ingsfet. Heita má að þessi skip
séu einnig eins að aílri gerð (syst-
urskip). — Fimmta skipið er
keypt i Noregi, M.s. „LJÓSA-
FOSS”. Er það frystiskip, 199
brúttótonn að stærð og lestarrými
37.500 teningsfet.
Þá festi Eimskipafélagið ný-
lega kaup á tveimur vöruflutn-
ingaskipum, sem enn eru ókomin
til landsins. Annað skipið er keypt
i Danmörku og er samskonar skip
og hin fjögur, sem þar hafa verið
keypt. Er það væntanlegt til
landsins um miðjan ágúst. Hitt
skipið er keypt i Þýskalandi,
smiðað árið 1970. Það er 2.725
brúttótonn (4000 DW-tonn). Lest-
arrými er 185.000 tonn. Það er
væntanlegt til Reykjavikur i októ-
ber nk.
Megrunar
Fæst í öllum
apótekum
KEX
EINFALDASTA /
megrunar- ^ SUÐUBLANDSBRAUT 30
aðferðin REYKIAVlK - ICELAND
Auglýsingasiminn er 17500
DJODV/IHNN
Af því að ríða og ríða vel
Þá er landsmót hesta-
manna framundan,
nánar tiltekið á Vind-
heimamelum í Skaga-
firði í næstu viku og
framá helgi. Mikið er
um að vera hjá þeim,
sem gaman hafa af því
að níðast svolítið á þarf-
asta þjóninum (undirrit-
aður er einn þeirra og
hef ur verið f rá því hann
man eftir sér), en þó er
mest tilstandið hjá þeim
sem gaman hafa af
,,Trunt Trunt og tröllun-
um í fjöllunum", þvi
f jölmargir búa sig til að
ríða norður miðhálend-
ið.
Slík för er að sjálf-
sögðu mjög í anda for-
feðra vorra, sem eins og
segir í kvæðinu „eltu
hann á átta hófahrein-
um, og aðra tvenna
höfðu þeir til reiðar, en
Skúli gamli sat á Sörla
einum" o.s.frv. Þetta er
hið þjóðlega gamla reið-
lag, sem náði hámarki
þegar hesturinn sprakk
(væntanlega í loft upp)
þegar komið var nær
leiðarenda.
Nú hefur þessi reið-
máti nokkuð breyst,
enda hestar orðnir dýrir
og eftirsótt útflutnings-
vara, einkanlega á
Þýskalandsmarkað. Af
þessu leiðir að— eins og
Danskurinn mundi segja
— ridemoden er
forandret, eða svo notuð
sé tunga feðra vorra:
reiðlagið er annað.
,,Nú ríður á að ríða og
ríða vel" eins og ekkjan
í stressbuxunum sagði
þegar hún kom útúr
tjaldinu á Hveravöllum
um árið, en þetta er nú
mergurinn málsins. AAér
virðist það færast mjög i
vöxt að þess sé krafist
af íslenskum gæðingum
að þeir sýni eitthvað
það, sem kalla mætti
þýska kosti, og hefði þó
mátt ætla að aðalkostur-
inn við islenska hestinn
væri sá að hann er ekki
þýskur. öll reiðmennska
í landinu, að minnsta
kosti þar sem ég þekki
til, virðist vera að fær-
ast æ meira í það horf að
sýna útlendingum og þá
einkum Þjóðverjum ein-
hvers konar þýska kosti
íslenska hestsins. AAáli
mínu til stuðnings lang-
ar mig að segja hér
smásögu.
í ein átta sumur hafði
ég þann starfa að lóðsa
þýskar kellingar og aðra
útlendinga yfir mela og
móa, holt og hæðir
landsins á hestbaki.
Þetta voru vikuferðir og
oft skemmtilegar þótt
það vildi stundum
brenna við að einn eða
tveir úr hópnum væru
ekki alveg eins og best
verður á kosið.
Eitt sumarið ferðaðist
með mér í slikum viku-
túr þýskur maður ásamt
syni sínum, einhver
stórágætasti náungi sem
ég hef hitt og eftir því
góður ferðafélagi. Það
fór ekki milli mála þá,
að hann var vel i álnum,
því veitull var hann í
betra lagi, en seinna
komst ég að því að hann
er stórauðugur maður.
AAeð okkur ókst prýði-
legur vinskapur. Aldrei
hafði hann séð íslenskan
hest, þegar ég hitti
hann, en ég varð var við
það að hann haf ði áhuga
á kaupum. Sem sagt
þessa viku sem hann
reið með mér hitti hann
og kynntist í fyrsta sinn
þarfasta þjóninum.
En viti menn. Sex ár-
um seinna kom hann
aftur til landsins ásamt
syni sinum til að kenna
islenskum hestamönn-
um að temja íslenska
hesta og íslenskir hesta-
menn færðu sér að sjálf-
sögðu i nyt þessa
kennslu sem kölluð var
„dressúr" og rímar að
vísu við glassúr.
Nú vil ég taka það
skýrt fram að ég veit að
þessi þýski vinur minn
hafði margt frábært
fram að færa og margir
lærðu mikið af kenning-
um hans um það hvernig
hagkvæmast væri að
bæla hesta, enda eru
þær vafalaust byggðar á
margra alda reynslu
sjálfsagt frá því að Att-
ila Húnakonungur lagði
öll þýsku smáhertoga-
dæmin undir sig á hest-
baki eins og svissneski
sagnfræðingurinn Pferd
Stankmajor segir í grein
sinni „Pferd und
Knabe".
Hætt er hins vegar við
að ef Islendingar ætla
sér í f ramtíðinni að fara
að temja íslenska hest-
inn á þýska vísu, þá
komi árangurinn ef til
vill út í því sem áður
voru kallaðir grobbhest-
ar, tepruskapur verði
allsráðandi og ýmsum
gömlum kostum verði
varpað fyrir róða.
Hvað höfum við að
gera við það að hestar
okkar geti hlaupið
„afturábak og útá hlið"
eins og Jóhannes úr
Kötlum sagði, ef ekki er
hægt að komast á þeim
væna bæjarleið. Og þeg-
ar farið er að sýna töltið
— eins og mér skilst að
gert sé í Þýskalandi — á
steyptri braut og gang-
urinn tekinn upp á
segulband til að gá hvort
takturinn sé nú alveg
réttur. AAér er kunnugt
um það að velflestir
góðhestar sem sýndir
verða á Landsmóti
hestamanna um næstu
helgi eru með „þyngda
hófa", það er að segja
þykkar og þungar skeif-
ur eru reknar undir þá
til að þeir lyfti fótunum
hærra, en skeiðhestar
eru „þyngdir að aftan til
að ná niður á þeim rass-
gatinu", eins og sagt er
á hestamannamáli. Á
þessu sama hesta-
mannamóti verður líka
sýnt hvernig maður eigi
að vera smart og vel
klæddur á hestbaki, að
ógleymdri sýningu á
kerruklárum fyrir kerr-
unni.
Nei takk. AAá ég þá
heldur biðja um að fá að
ríða norður kaldan Kjöl
á þrekmiklum ferða-
hestum, sem hafa þó
kosti íslenska hestsins
þegar þess er kraf ist, og
verður þá að hafa það
þótt Þjóðverjar hafi
aðra skoðun á mál-
inu, Því hvað sagði ekki
Glæsir við gamla Blesa:
Ef ganga þarftu grýtta slóð
og af gangnum viltu raupa
á fætur skaltu festa lóð
þá fljótari ertu að hlaupa.
Flosi