Þjóðviljinn - 18.10.1974, Blaðsíða 4

4 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 18. október 1974.
NÚOVIUINN
- — ^
MÁLGAGN SÓSÍALISMA
VERKALÝÐSHREYFINGAR
OG ÞJÓÐFRELSIS
<Jtgefandi: Ctgáfufélag Þjóðviljans
Framkvæmdastjóri: Eiður Bergmann
Ritstjórar: Kjartan Ólafsson
Svavar Gestsson '
Fréttastjóri: Einar Karl Haraldsson
SKÚMASKOT GÓÐBORGARANNA
Fyrir nokkrum dögum var vakin athygli
á þvi hér i Þjóðviljanum, að allar likur
bentu til, að islenskir fjáraflamenn hefðu
komið sér upp fasteignum erlendis, eink-
um á Spáni, og þar með gerst alvarlega
brotlegir við islensk lög.
Það er reyndar ekkert nýtt, að grun-
semdir um slikar eignir og lögbrot i þvi
sambandi hafi komið upp manna á meðal
hér á landi og ýmsir einstaklingar verið
tilnefndir. Ljóst er að islenskir rikisborg-
arar búsettir hérlendis eiga þess engan
kost, að fá lögmæt gjaldeyrisleyfi til fast-
eignakaupa erlendis, þvi enda þótt sjó-
menn, sem sigla með afla, og fáeinir aðrir
slikir aðilar fái hluta launa sinna greiddan
i erlendum gjaldeyri, þá er þar um svo
óverulegar upphæðir að ræða, að engum
detta fasteignir i hug i þvi sambandi.
Þeir islendingar, sem kynnu að eiga
fasteignir erlendis hafa þvi vafalaust
komið sér þeim upp með ólögmætum
hætti, hvað gjaldeyrisöflun snertir, og
jafnframt gerst brotlegir við islensk
skattalög, þvi að ekki er nú verið að telja
slika smámuni fram til skatts.
Það sem gaf Þjóðviljanum sérstakt til-
efni til að vekja athygli á þessu alvarlega
máli voru ummæli islensks fararstjóra úr
Spánarferðum, sem gaf um það yfirlýs-
ingu, að sér væri fullkunnugt um fasteign-
ir islenskra manna þar suður frá, og
reyndar lét sá hinn sami maður sig hafa
það, að bjóða islendingum til kaups heilan
bar suður á Spáni með auglýsingu i dag-
blaðinu Visi.
Þegar Þjóðviljinn hafði vakið rækilega
athygli á málinu i nokkra daga, fór sjón-
varpið af stað og ræddi málið við ýmsa
aðila, og allt varð þetta til þess að skriður
er nú kominn á rannsókn i þessum efnum,
og er það vel.
Skattarannsóknastjóri hefur reyndar
lýst þvi yfir i viðtali við Þjóðviljann, að
hann teldi sig nú þegar hafa i höndum
gögn, sem jafngildi sönnun varðandi á-
kveðinn aðila, sem tekinn hefur verið til
rannsóknar, og Seðlabankinn hefur vegna
skrifa Þjóðviljans farið þess á leit við
utanrikisráðuneytið, að það afli allra til-
tækra upplýsinga frá Spáni.
Hér hefur það ánægjulega gerst, sem of
sjaldan skeður, að skrif i dagblaði hafa ýtt
við hinu þungfæra kerfi skrifstofubákns-
ins og kallað fram tilraun til rannsóknar á
grunsemdum um alvarleg auðgunarbrot
islenskra fjárplógsmanna.
Þjóðviljinn væntir þess, að hér verði
ekki látið sitja við orðin tóm, heldur geng-
ið skelegglega að verki af réttum yfirvöld-
um, að minnsta kosti ekki siður en þegar
verið er að elta uppi smáþjófana, eða ung-
lingana sem orðið hefur fótaskortur á
brautum réttvisinnar.
Þau eru mörg skúmaskotin hjá islensk-
um góðborgurum, sem illa þola dagsbirt-
una, en vel sé hverjum þeim, sem reiðir
ljóskastarann á loft.
Það væri óneitanlega æskilegt, að fyrir
lægju rækilegar upplýsingar um eigna-
myndun islenskra peningamanna erlendis
og öll viðskipti þar að lútandi, áður en
rikisstjórn Geirs Hallgrimssonar gerir
næstu atlögu, að lifskjörum almennings til
að „bjarga þjóðarskútunni”.
OSKABÖRN SJALFSTÆÐISFLOKKSINS
Það mun ekki hafa farið fram hjá blaða-
lesendum, að Morgunblaðið hefur að und-
anförnu lagt á það áherslu dag eftir dag,
bæði i forystugreinum og annars staðar,
að nú sé timabært að bæta svo um muni
hag þeirra landsmanna, sem hafa sitt lifi-
brauð af þvi að eiga verslunarfyrirtæki.
Þessir kveinstafir fyrir hönd heildsala
og kaupmanna stinga óneitanlega nokkuð
i stúf við ákall talsmanna rikisstjórnar-
innar til almennings i landinu um að sýna
fórnarlund og sætta sig við stórlega skert
kjör.
Auðvitað getur engin skýring verið á
þessu misræmi i málflutningi Sjálfstæðis-
flokksins önnur en sú að flokkurinn telji að
verkafólk hafi haft það of gott að undan-
förnu en kaupsýslumenn borið skarðan
hlut frá borði, — þess vegna verði nú að
jafna þarna á milli svo öllu réttlæti sé full-
nægt.
Morgunblaðið segir i forystugrein sinni i
gær, að árið 1971 hafi gróði kaupsýslu-
manna verið um 500 miljónir króna, en i ár
megi búast við tapi upp á 157 miljónir.
Enda þótt fæstum landsmanna detti i
hug, að mikið mark sé takandi á tölum
kaupsýslumanna um eigin hag, þá gefa
tölurnar ugglaust engu að siður rétta
mynd af þvi, að nokkuð hafi hallað á kaup-
sýslustéttina á árum vinstri stjórnarinn-
ar, þegar kjör verkafólks tóku verulegum
breytingum til batnaðar. Eitt alvarleg-
asta þjóðfélagsmein á Islandi er það
hversu mikið af fólki og fjármunum er
bundið við verslun og margvisleg þjóð-
hagslega óarðbær „þjónustustörf”, og þá
ekki siður meðferð kaupsýslustéttarinnar
á gjaldeyri þjóðarinnar.
í þessum efnum er uppskurður þjóðfé-
lagsleg nauðsyn, ef hægt á að vera að
tryggja verkafólki, sjómönnum bændum
og öðrum slikum réttmætan skerf i arði
þjóðarbúsins.
Vinstri stjórnin gekk ekki harðar að
kaupsýslubröskurunum en svo, að ekki
fækkaði um einn, þótt mesti kúfurinn hafi
að sjálfsögðu verið tekinn af taumlausum
gróða, sem viðreisnarstjórnin skammtaði
þessu fólki. Það er hins vegar greinilegt á
áróðri Morgunblaðsins þessa dagana, að
nú eiga þessi aðþrengdu óskabörn Sjálf-
stæðisflokksins að fá að leika lausum hala
á ný undir kjörorði flokksins gróði og
meiri gróði.
Já, gjafir eru ykkur gefnar, — ykkur,
sem voru skammtaðar kr. 3500.- á dögun-
um,og öðru launafólki á íslandi.
Lofi ég mig ekki sjálfur,
dýrð mín engin
þá er
,, Ég er gull og gersemi,
gimsteinn elskuríkur.
Ég er djásn og dýrmæti,
drottni sjálfum líkur.”
Þannig orti forðum Sölvi
Helgason, þegar hann þurfti að
hugga sjálfan sig i erfiðleikum
lifsins. Og skyldi ekki fleirum en
okkur á Þjóðviljanum hafa dott-
ið þessi alkunna visa i hug, þeg-
ar dr. Gylfi Þ. Gislason birtist á
sjónvarpsskerminum i fyrra-
kvöld og lýsti þvi yfir, að á þvi
væri sko ekki nokkur minnsti
vafi, að hann yrði áfram kosinn
formaður Alþýðuflokksins, ef
hann bara vildi sjálfur láta svo
litið að gefa kost á sér.
Við Islendingar höfum að visu
átt marga menn prýðilega
roggna og alveg lausa við van-
mat á eigin persónu, og slikir
einstaklingar reyndar oft verið
töluvert hneigðir fyrir að leita
eftir mannvirðingum i hvers
konar féiagsskap, þar á meðal
innan vissra stjórnmálaflokka.
En munið þið nú samt, lesend-
ur góðir, eftir nokkrum nema
Gylfa, sem hafi siðustu tiu árin
komið fram I fjölmiðlum og lýst
þvi yfir að sjálfur hefði hann
tvimælalaust stuðning meiri-
hluta manna til formennsku i
þessum eða hinum félagsskap?
Þá er það liklega heldur ekki
að ástæðulausu, að Alþýðublað-
ið telur ástæðu til að minna
landsmenn á það i forystugrein i
gær, að dr. Gylfi sé „óumdeilan-
lega einhver mikilhæfasti og
merkasti stjórnmálamaður
Islendinga”. Fyrst þetta er nú
„óumdeilanlegt” þá þarf vist
enginn að furða sig á þvi, þótt
Gylfi sjálfur telji það ekkert
vafamál að meirihluti Alþýðu-
flokksmanna telji að slikur
garpur eigi að halda um stýrið á
flokksskútunni, meðan hún er
þó ekki sokkin, en marar i hálfu
kafi, og veður öll válynd.
— En samt, Gylfi ætlar að
láta af formennsku, þrátt fyrir
það, að engum Alþýðuflokks-
manni (og jafnvel engum i öðr-
um flokkum), nema honum
sjálfum hafi komið slikt i hug.
Enginn hefur haft orð á þessu
við mig, sagði Gylfi og horfði
háalvarlegur framan i sjón-
varpsáhorfendur.
— En þar sem Alþýðuflokks-
menn standa nú grátnir og horfa
á eftir formanni sinum, þá á
Gylfi huggun harmi gegn. Hann
ætlar nú þrátt fyrir allt ekki að
taka pokann sinn og yfirgefa
aðdáendurna, nei sei sei nei, — i
rauninni ætlar hann svo sem
ekkert að hreyfa sig, þvi for-
maður i þingflokknum segist
hann verða áfram og eiga visan
stuðning fjórmenninganna, sem
þar eiga enn sæti, til þess emb-
ættis.
Og svo má ekki gleyma þvi,
að þessi „óumdeilanlega merk-
asti stjórnmálamaður Islend-
inga” tók reyndar ómakið af
flokksþingi Alþýðuflokksins við
að velja næsta flokksformann.
Hann tilkynnti sem sagt alþjóð i
sjónvarpinu að sá skyldi verða
Benedikt Gröndal, og þá hefur
flokksþingið væntanlega ekki
annað að gera en klappa, — þvi
Benedikt er konungkjörinn.
En meðal annarra orða, —
var ekki Gylfi eitthvað að minn-
ast á það i sjónvarpinu líka, að
það væri kvenfólkið og æskulýð-
urinn, sem væru að bola sér úr
formannssessi þrátt fyrir mikl-
ar vinsældir? Nú væri uppi
krafa um jafnrétti kynjanna, og
unga fólkið vildi ráða i pólitík-
inni. Jú, eitthvað hafði Gylfa
dreymt um þetta og minntist á
það i sjónvarpinu.
En hvernig má það vera, að
jafnrétti kynjanna fari vaxandi,
eða unga fólkið vaxi að áhrifum,
þótt þeir Gylfi og Benedikt, sem
báðir eru karlmenn á sextugs-
aldri skipti með sér verkum á
örlitið annan hátt, en verið hef-
ur?