Þjóðviljinn - 15.12.1974, Blaðsíða 2

2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 15. desember 1974.'
Umsjdn: Vilborg Harftardóttfar
Cr vinnslusal frystihússins á Akranesi
Sigrún Clausen, sem skrifað hefur eftirfarandi
grein um reynslu sina sem húsmóðir, móðir og
verkakona, býr á Akranesi og vinnur i Frystihúsi
Haraldar Böðvarssonar, þar sem hún er trúnaðar-
maður verklýðsfélagsins. Hún á jafnframt sæti i
stjórn kvennadeildar verklýðsfélagsins á Akranesi
og greinin, þar sem hún lýsir einum vinnudegi
heima og heiman, birtist upphaflega i afmælisriti
félagsins. Þar sem Sigrún segir hér frá reynslu,
sem hún á áreiðanlega sameiginlega með fjölda
kvenna i sjávarplássunum um allt land, fengum við
leyfi hennar til birtingar greinarinnar á jafnréttis-
siðu Þjóðviljans. Væri vissulega gaman að heyra
frá fleiri konum i sömu sporum — kannast þær við
sjálfa sig i lýsingu Sigrúnar?
Sigrdn Clausen
hvernig gengur að inna af hendi
það tvíþætta hlutverk að sjá um
uppeldi barna og heimili og taka
jafnframt þátt í
framleiðslustörfunum
Dagur í lífi verkakonu
Ég vakna við leiðindavælið i
klukkunni og það fyrsta sem ég
hugsa er það, hvaö klukkan sé
laglega vitlaus þvi ég er enn svo
hræðilega syfjuð. En um leið og
hugsuninni sleppir man ég, að ég
var að baka til kl. tvö kvöldiö áð-
ur.
Það hefur verið unnið í frysti-
húsinu til kl. 7 á kvöldin i fleiri
vikur, og öll kökuboxin voru orðin
tóm.
Jæja, ekki dugir að liggja og
hugsa um það sem búið er. Nú er
klukkan orðin 7,15 og ekki lengur
friður, þvi nú byrjar ballið fyrst
fyrir alvöru. Ó, þessir morgnar.
Tveir drengir eiga að mæta i
skóla og bóndinn og einn drengur
I vinnu. Það vantar allt af öllu.
Hvar er húfan min? Hefurðu séð
pennann minn? Er þetta mitt
nesti? Ég gæti fyllt út heila bók af
þvilikum morgunspurningum.
Loks eru allir farnir og klukkan
er orðin 7,50 og ég sjálf að verða á
sfðustu stundu.
Þegar ég kem út þakka ég fyrir
að hafa gamla bilskrjóðinn minn
heldur en að þurfa að standa úti
og biða eftir rútunni og jafnvel
missa af henni og þurfa þá að
hlaupa alla leið i frystihúsið. A
leiðinni ek ég fram á vinnufélaga
minn einn á harða hlaupum. Ég
staðnæmist og hún bröltir inn i
bílinn og segir: ,,það er allt búiö
að ganga á afturfótunum hjá mér
i morgun. Stelpan var með tann-
pfnu f alla nótt og svo fékk dreng-
urinn leiðindakast og vildi ekki
fara á Dagheimilið, svo ég mátti
draga hann grátandi á eftir mér
þangað og skilja þannig við hann.
Ég verð að muna aö panta tima
hjá tannlækninum. Best að
hringja bara strax i kaffinu”. Nú
erum við komnar að frystihúsinu
og röltum inn um leið og kl. hring-
ir 8. Ég reyni að sætta nef mitt viö
þessa hálf hvimleiðu lykt, sem er
sambland af fiski, klór og ýmsu
öðru. Vonandi veröur þó ekki kalt
i vinnusalnum I dag. Þarna stönd-
um við nú allar f hóp, búnar að
binda á okkur svunturnar og bfð-
um þess að verkstjórinn komi til
að skipa niður í vinnuna.
Ég er i dag eitthvaö svo hugs-
andi um allt og alla, að ég fer
ósjálfrátt að virða fyrir mér hóp-
inn. Þarna eru konur á öllum
aldri og með misjafnar aöstæður,
en f meiri hluta eru þó húsmæður
og flestar með þó nokkuð stór
heimili.
og er fegin að mega setjast upp á
stól með góðu baki. Og mér verð-
ur hugsað til þess þegar ekki voru
til nema fáeinir stólar og allir
EFTIR SIGRÚNU CLAUSEN
Nú er verkstjórinn á fullu við að
láta vinnuna hefjast, nokkrar
konur eiga að fara að flaka, þvi
þrátt fyrir allan vélakostinn þarf
enn að handflaka smávegis. Nú;
aðrar fara að pakka inn fiskin-
um. Sjálf á ég að fara aö snyrta
voru i kapphlaupi til þess að ná
sér i stól. Tfminn sniglast nú
áfram og brátt er kominn kaffi-
tfmi. Við tökum kaffitöskurnar og
setjumst upp á kaffistofu. Nú eru
þar komin falleg borð og bakstól-
ar, en ekki eins og var fyrir fáum
árum harðir bekkir og dökk mál-
uð flekaborö.
Nú hefjast þessar venjulegu
umræður um það, hvort f dag
verðiunnið tilkl. 5eða kl. 7. Allar
þurfum við að gera mikið og
margt eftir vinnutima. Ein verö-
ur hvað sem tautar og raular að
þvo þvott. önnur þarf að ljúka við
aö sauma skólabuxur. En sú okk-
ar sem á sjö börn var búin að
hengja út stórþvott fyrir vinnu-
tima i morgun og hann skal inn i
skáp i kvöld. Þessar 20 kaffi-
mfnútur liða allt of fljótt. Ég
ásamt fáeinum öðrum förum
heim kl. 11, og nú hefst mikið stríð
millimfn og klukkunnar. Ég þarf
að koma við f matarbúð og
mjólkurbúð síöan heim, hamast
við að elda og smyrja brauð fyrir
miðdegiskaffið. Klukkan 12 kem-
ur svo öll skriðan inn úr dyrunum.
Ég hleyp fram og aftur milli elda-
vélar og matborös, helli kaffi og
kakói á 4 hitabrúsa, raða
brauðinu í boxin og síðan öllum i
réttar kaffitöskur. Hvað ég borða
sjálf, fer nú eftir atvikum og er
ekki til umræðu. Siðan er nú upp-
vaskiö, diskar, bollar, allskonar
Framhald á 26. siðu.
ORÐ

I Stofnfundur kvennadeildar
I Sélarrannsóknarfélags
I íslands verður haldinn miðvikudag- L
inn 23. október kl. 5:30 I Garða-1
stræti 8. Áhugasamar félagskonurl
I velkomnar. ‘ '
öllu fer aftur
öllu fer aftur, skrifar
Steinunn, og sendir meðfylgj-
andi auglýsingu frá Sálar-
rannsóknafélaginu. Hingað til
hefur þetta ekki verið kyn-
greint félag, og konur ekki
siður en karlar með þessi
áhugamál geta starfað þar.
En nú á semsé allt f einu að
stofna sérstaka kvennadeild.
Hversvegna i ósköpunum?
I TIvoIÍ hittum við Gunnaf
Iprentara með ofsa skvlsu með sér, |
log þótti okkur þar fara efnileg-
lasta tækið. sem við sátum I garðin-
|um. En það var ekki til setunnar I
Hvaö er tæki?
Þessa klausu sendi R.S.E.
með eftirfarandi bréfi:
„Skilgreining orðabókar
Menningarsjóðs á orðinu tæki
er eftirfarandi: áhald, verk-
færi, smiðatól, vél. Ætli
margir karlmenn liti kvenfólk
þessum augum? Pistillinn er
úr ferðasögu Vestmannaey-
inga með stórum staf.
Að lokum hjartanleg
samúðarkveöja til móður
nátttröllsins. (Hér á R.S.E.
greinilega við „Einn af sterk-
ara kyninu” sem sendi tóninn i
belgnum 24. nóv. sl.)
ömurlegt fyrir konu að fá sem
slik aðra eins kveöju frá syni.
Hún hlaut þá að geta það
líka!
Karlkyns lesandileit hér inn
og sagöi eftirfarandi sögu úr
samkvæmi i Reykjavik:
Að venju flokkaðist sam-
kvæmið i karlahóp, sem ræddi
karlamál, og kvennahóp, sem
ræddi, ja, guð má vita hvað.
En ein kvennanna lagði hlustir
við þvi sem karlarnir töluðu
og var einlægt að gjamma
frammi:
— Þetta get ég nú lika!
Þetta geta konur nú alveg
eins!
Að lokum var einum karl-
anna nóg boðið og kallaði til
baka:
— Æ, þegi þú nú, góða min,
og bittu i punginn á þér!
(Og þennan brandara birti
ég nú mest af þvi að hann
lýsir, hve karlar eru að
komast I mikla vörn. Þetta
verður þeim áreiðanlega mikil
upplyfting).
Endurhæfing
Einkaritaraskólinn auglýsti
við stofnun sina meðal
verkefna að „endurhæfa
húsmæöur til starfa á skrif-
stofum”. — Hvers eiga hús-
bændur að gjalda? spyr
Lesandi, sem sendir aug-
lýsinguna.
Hér held ég hinsvegar aö
ekki sé ástæða til aö amast við
oröalaginu, þvi stjórnendur
skólans virðast þarna gera sér
ljósa grein fyrir rikjandi
ástandi, nefnilega erfiðleikum
kvenna, sem vikið hafa úr
atvinnulifinu um lengri eða
skemmri tima — oft áratugi —
meöan veriö var að koma upp
börnunum.
Þetta hefur bæði verið
viðtekin venja og allur opinber
áróöur og aðgerðir eða öllu
heldur aögerðarleysi (td. i
dagheimilismálum) miðað viö
þessa lausn mála. Þegar svo
þessar konur vilja aftur
komast út i atvinnulifiö á
miðjum aldri hafa þær oft ekki
þá menntun né þjálfun sém
með þarf, jafnvel þóttÞær hafi
áður verið dugandi I ákveðnu
starfi, td. skrifstofuslörfum.
Þróunin er svo ör, og þaö
breytist margt á skemmri
tima en einum til tveim ára-
tugum.
Einkaritaraskólinn kemur
þarna til móts við hluta af
þörfinni á endurhæfingu og
það hafa Námsflokkarnir lika
gert. Báðir skólarnir hafa þó
þvi miður einskorðað sig við
verslunar- og skrifstofustörf,
sem auövitað er siður en svo
fyrir alla og þyrftu að koma til
mun viðtækari möguleikar til
menntunar, — endurhæfingar,
viðbótarmenntunar eöa
grundvallarmenntunar, fyrir
fullorðið fólk af báðum
kynjum—vh