Þjóðviljinn - 05.01.1975, Síða 18

18 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 5. janúar 1975.
Álfabrenna
í Kópavogi
Tómstundaráö Kópavogskaup-
staðar hefur haft forgöngu um aö
halda álfabrennu I Kópavogi í
dag, sunnudaginn 5. jan. og
er þaö nýlunda i bæjarlifinu.
Tómstundaráð hefur fengiö i lið
með sér ýmis Iþrótta- og æsku-
lýðsfélög, scm leggja munu fram
krafta sina til að gera atburö
þennan sem eftirminnilegastan.
Dagskráin hefst kl. 17.00 klukk-
an fimm — með skrúðgöngu frá
Vallargerðisvelli. Hestamenn úr
hestamannafélaginu Gusti munu
fara fyrir göngunni og verður
gengið niður á Smárahvamms-
völl við Fifuhvammsveg, þar sem
álfabrennan fer fram.
Auk brennunnar sjálfrar verð-
ur sitthvað til skemmtunar.
Hornaflokkur Kópavogs leikur
álfalög. Félagar úr þjóðdansafé-
lagi Reykjavikur skemmta. Hinir
óviðjafnanlegu Halli og Laddi
koma fram. Jólasveinarnir Aska-
sleikir og Stekkjastaur verða
þarna á ferðinni og félagar úr
Gerplu annast álfadans og álfa-
leiki.
Mönnum er i fersku minni stór-
kostleg flugeldasýning á þjóð-
hátiðinni i sumar i Kópavogi i
umsjá hjálparsveitar skáta.
Sömu aðilar munu standa fyrir
flugeldasýningu. Almennur söng-
ur verður undir stjórn Egils
Bjarnasonar, sem jafnframt
verður kynnir.
Þeir, sem að þessari álfa-
brennu standa, vænta þess, að
þessi þáttur i bæjarlifinu veki
áhuga ungra og gamalla og verði
árviss liður i framtiðinni.
Kynlíf og mikið puð
er það sem gildir, vilji maður verða
fjörgamall
Hann Medzhid Orudzh hefur
uppskriftina að þvl, sem flesta
langar til að gera: Verða 100 ára.
Og hann er auk þcss lifandi sönn-
un fyrir ágæti þessarar uppskrift-
ar.
Auk þess sem 19 afkomenda
hans eru látnir úr elli.
Uppskriftin:
Fyrst og fremst verður maður
að búa i bænum Tikyaband i Si-
beriu (þriðjungur ibúanna þar
eru yfir nirætt). Siðan verður
maður að vinna alla ævina, — og
vel að merkja erfiða, likamlega
vinnu.
Takmarkaðar fristundir er
mjög við hæfi að nota til kynlífs.
Þótt Medzhid Orudzh þekki að
visu ekki þessi nýmóðins orð yfir
sængurgamanið, þá eru börnin
hans 22 sönnun fyrir ákveðnum
athöfnum á þvi sviði.
Orudzh byrjaði að vinna árið
1841, — þá sex ára að aldri. í dag,
134 árum siðar, er hann að velta
þvi fyrir sér, að fara á eftirlaun.
Hér er hinn 139 ára gamli Med-
zhid Orudzh (með myndavélina)
að taka mynd af hinni bráðungu
eiginkonu sinni, Kinanoz, sem er
aðeins 83 ára að aldri.
FRAMMI FYRIR
NÁÐARSÓL
KARLMANNSINS
Karlforusta heimsmálanna
hefur ákveðið að kalla þetta ný-
byrjaða ár kvennaár. Þetta eru
viðbrögð karlmanna við bænar-
ópum kvenna um aukin mann-
réttindi. Karlveldið er þarna að
sjá aumur á konunni og lýsir þvi
yfir i makt sinni að konan skuli
njóta sérstakrar „verndar” á
þessu ári, likt og viðkvæm jurt.
Hún er sumsé allt að þvi friðuð.
Likt og siðasta ár var hér á
landi sérstaklega helgað gróð-
urvernd og miklum fjármunum
varið til landgræðslu, hafa þing-
menn, ráðherrar og aðrir for-
ystusauðir neyslusamfélagsins
ákveðið að nú skuli öll áhersla
lögð á að þroska konuna að
visku og vexti, svo að hún megi
hlutgeng verða i samfélagi
karla.
Karlinn er með þessu auðvit-
að að sýna göfuglyndi sitt og
góðan vilja og jafnframt er
hann að sýna konunni fram á að
hann hefur fullan skilning á
hennar mjög svo flóknu vanda-
málum. Hann hefur löngu gert
sér glögga grein fyrir þvi að
konaner vandamál.kannski eitt
risavaxnasta vandamál sam-
timans. Við þessum vanda hefur
hann ákveðið að snúast af fullri
einurð og drengskap og leysa
það með sameiginlegu átaki, að
svo miklu leyti sem unnt er.
Hvernig karlmaðurinn mun
leysa þennan mikla vanda, kon-
una, verður hins vegar trún-
aðarmál karlþjóðarinnar. Jafn-
viðkvæman vanda verður að
leysa með nokkurri .leynd, mál-
ið er þess eðlis, að erfitt er að
fjalla um það opinskátt og bein-
linis hættulegt. Stór hluti þess
verður auðvitað leystur innan
veggja frimúrarareglunnar,
eins og önnur meiriháttar
vandamál.
Það hefur þó altént kvisast að
áhrifamenn i athafnalifinu hafi
fengið þau tilmæli frá æðri stöð-
um að þeir hætti að táldraga
konur — og þá sérilagi ,,hús-
mæður” svo taumlaust og
blygðunarlaust og verið hefur til
hvers kyns óhæfuinnkaupa og
ofneyslu. Dregið verði úr út-
söluáróðri og annarri blekk-
ingarstarfsemi, sem mis-
kunnarlaust hefur verið beitt til
þess að smala kvenfólki inn i
verslanir og trylla þær i jafn
gegndarlausu kaupæði og tiök-
ast hefur.
Þessi tilmæli verða náttúr-
lega að teljast skerðing á at-
hafnafrelsi og sjálfsögðu og
raunar heilögu „frelsi einstakl-
ingsins” til þess að pretta ná-
ungann. Þannig er óvist hversu
margir kaupmenn muni bjóðast
til þess að fara á hausinn i þágu
kvenréttindanna.
Altént virðist margur kaup-
sýslumaðurinn tregur til að
skilja þessa þróun mála. Þeir
halda áfram að flytja inn frysti-
kistur i tuga tali eins og ekkert
hafi i skorist. Fyrstikistan hefur
nú einu sinni orðið eins konar
tákn velferðarþjóðfélagsins og
ofneyslunnar. Hún vitnar um
velsæld og góða afkomu heim-
ilisins og hlýtur þvi að teljast
stolt húsmóðurinnar. Það er von
að menn sem grætt hafa á þvi
miljónir að flytja hana inn eigi
bágt með að sætta sig við að
þessir hlutir skuli ekki vera út-
gengilegir lengur. Þeir eru auð-
vitað tregir til að trúa þvi að
frystikistusjónarmiðið sé nán-
ast fyrir bi jafnvel komin upp
andúð á þessum tækjum meðal
vissra þjóðféiagshópa. Er fólkið
orðið vitlaust? hætt að vilja vel-
megun og framfarir?
Kaffikanna er úrelt þing,
komnar vélar sem hella upp á
sig sjálfar. Kaffivélin er nýjasta
freistingin fyrir „húsmæðurn-
ar” á markaðinum. Það er jafn-
vel hægt að telja þeim trú um að
þær fái eiginmennina frekar til
þess að sinna uppáhellingi með
svona vél heldur en gömlu að-
ferðinni. Og þessar vélar runnu
út I hundruða og þúsunda tali.
Lætur nærri að áætla að rösk-
lega helmingur landsmanna
hafi drukkið jólakaffið úr sllkri
vél. Eflaust hefur margur fyrir-
mvndar eiginmaður hugsað
sem svo: Það er ekki amalegt
fyrir myndarlega húsmóður að'
eiga svona vél. Jafnmikill ágæt-
is kvenkostur og hún Maja mín
á skilið að fá svona vél, ekki sist
þar sem hún er nú farin að vinna
úti. Henni þykir svo góður sop-
inn, blessaðri. Og svo keypti
hann handa henni slika vél I
jólagjöf. Og nú er vélin stolt
heimilisins og Maju, sem hellir
upp á helmingi meira en nokkru
sinni.
Eitt er það með öðru, sem
karlmönnum mun reynast erf-
iðast að varast I þessari mann-
úðaráætlun ársins. Þar er átt
við hugsunarlausa áráttu eigin-
manna.unnusta og aðdáenda til
að gera konur sinar að eins kon-
ar skrautmetalium, sem þeir
geti haft meðferðis i sam-
kvæmislifinu sem einslags
stöðutákn, eða vitnisburð um
„standard”. Hóflaus glysgirnin
gerir þannig úr kvenfólki hálf-
gerð jólatré, uppstriluð með
gulli og glingri.
Þannig hafa allra geðugustu
manneskjur selt persónu sina
fyrir pels og demant og tekið á
sig gerfi gljápíunnar, til að geta
verið manni sinum til sóma,
samboðin virðingu hans og tal-
andi tákn um rikidæmi hans og
veglyndi. Á sinn hátt hefur hún
þannig þjónað liku hlutverki og
frystikistan og orðið sjálf eins
konar dæmi um blessaða of-
neysluna, sem spáð er að fari
bráðum með okkur norður og
niður.
Allar þessar göfugu áætlanir
karlsamfélagsins byggjast svo
auðvitað á þvi að konan fáist til
þess að láta bjarga sér. Kannski
er hún það spillt af tiðinni og
fortöpuð i blekkingunum að hún
harðneiti þeim mannréttindum,
sem karlpeningurinn vill eftir-
láta henni. Kannski vill hún
bara fá að tjútta með eins og'
fyrr, ábyrgðarlaus, auðmjúk og
undirgefin, fá að ljóma og sól-
bakast eins og saltfiskur
frammi fyrir náðarsól karl-
mannsins. — Og hvað getur þá
karlinn gert við þvi? Ekkert.
Þeir munu þá halda áfram að
syngja sálminn góða: Blessað
sé þitt bliða, bros og gullið tár,
bera lof á hana blessaða, i ræðu
og riti, flytja minni kvenna, sjá
fyrir henni,leiðbeina henni og
bera hana á höndum sér sem
fyrr. Svo göfug er þessi áætlun
ársins.
Jón Hjartarson:
„Og hvislað var í eyra mér, að í ríkisstjórn vorri sætu líka skeldýr, opin i báða
enda, sem verptu stropuðum eggjum í ihaldsgin."