Þjóðviljinn - 19.10.1975, Page 14

14 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 19. október 1975.
Umsjón: Halldór Andrésson
Þvi miður féll niður þáttur okkar siðasta sunnudag, af ástæðum mér óvið-
komandi. Ég vona að það hafi ekki valdið alvarlegum vonbrigðum, en
annars bætum við það upp i náinni framtið með tveimur eða fleiri siðum.
Hljótt hefur verið á islandsmarkaði poppsins upp á siðkastið, en vonandi fer
nú úr að rætast, þar sem bráðum koma jól. hia.
Nýjar plötur
PINK FLOYD
„WISH YOU
WERE HERE”
(Columbia/Faco)
„WISH YOU WERE HERE”
tók Pink Floyd um tvö ár að
gera. Um þaö hvort platan upp-
fyllir vonirnar eftir ,,Dark Side
Of The Moon” eru uppi tvær
skoðanir, en að sjálfsögðu er
platan mjög góð og vönduð.
Pink Floyd hafa gefiö sér
timann til að gera góöa hluti
siðan á Ummagumma-plötunni,
sem var upphaf stúdióvinnu
þeirra I þeim stil sem þeirvinna
nú; næst á eftir „Umma-
gumma” kom svo besta
breiðskifa þeirra „Atom Heart
Mother”, svo kom „Meddle” og
1973 kom svo „Dark Side Of The
Moon” (undanskildar er kvik-
myndaplötur og endurútgáfur).
„Wish You Were Here” er að
minu áliti betri en „Dark Side of
the Moon” og jafnvel betri en
„Meddle”, en „Atom Heart
Mother” finnst mér enn best.
„Wish You Were Here” er til-
einkuð Syd Barrett, hver einn
og einasti texti á plötunni fjallar
um hann. Pink Floyd hafa tekið
sér synthesizer/moogs sem eitt
aðalhljóðfæri, og nota það á
mjög melódiskan hátt, enda er
þessi plata þeirra sú
melódiskasta siða „More”.
Themaö i textanum er að vissu
leyti nokkuð keimlikt og á
„Dark Side Of The Moon”: geð-
veiki og „sjóbisniss’ (show),
enda var og er Syd Barrett,
fyrrverandi gitarleikari og
söngvari, snargeðbilaður og
klikkaður. Þrátt fyrir það að
Pink Floyd komi yfirleitt (og
þessi plata er engin undantekn-
ing) með bestu plötur poppsins,
er það varla vegna þess að
hljómsveitin sé neitt frábær,
David Gilmour, t.d. er varla
meðal bestu gitarleikara i
heimi, en hann hefur hljóm-
fagran og nettan stil og eins er
með hljómborðsleik Rick
Wrights, Nick Mason og Roger
Waters eru lika mjög takmark-
aðir hljóðfæraieikarar ef við
miðum við bassaleikara eins og
Michael Henderson (Miles
Davis) og Jack Bruce og
trommuleikara eins og Michael
Giles (King Crimson) og Carl
Palmer. En hvað um það, þetta
eru tónlistarmenn á fullkom-
lega sömu linu og þar að auk
virðast þeir allir vera i andlegu
jafnvægi. Og eitt enn er þess
valdandi að Pink Floyd gera
góðar piötur, þeir melta hlutina,
lagfæra gallana.
Einungis tveir gestir eru á
plötunni, Dick Parry sem ieikur
á saxafón i verkinu „Shine On
You Crazy Diamond” og Rpy
Harper sem syngur i „Have A
Cigar”. Hulstrið er að vanda
skemmtiiegt og textar fylgja.
Platan hefst á mildum „Mike
Oldfield-stil’-tónum, Gilmour
tekur fallega gitarsóló, minnir á
afslöppunina sem „More”
einkenndist af. Þetta er fyrsti
kaflinn i verkinu „Shine on You
Crazy Diamond”. Kafli 2 er svo
ekta Floyd-blús, orgel-hljómar,
PINK
FLOYD
DAN
FOGELBERG
JETHRO
TULL
gitarsóló og „riffs”. t 3. kafla
kemur svo synthesizerinn fram
i meóldiskum tónum. og 4 kafli
er sunginn, af hinni letilegu
Roger Waters og Nick Mason
hlær sinum geðveikislega hlátri
á bakvið, raddirnar eru góðar. 1
5. kafla kemur svo Dick
Parry, leikur gott sóló. Hlið eitt
leikur svo á frábæru lagi
„Welcome to the Machine” vel
sungið, skemmtilegir og góðir
„effect”ar og bara gott, besta
lag plötunnar.
Hlið 2 byrjar svo á lélegasta
og ieiðinlegasta lagi plötunnar
Have A Cigar” einfalt spil og
lag, mikið um synthesizur, og
Roy Harper syngur alveg eins
og Grace Slick (Jefferson
Airplane/Starship), passar alls-
endis ekki inn i heildarmyndina.
Aftur á móti er titillag plöt-
unnar, sem er næst, alveg af-
bragð. Spilað á kassagitara,
pianó, bassa og trommur og vel
sungið litið fallegt Roger
Waters lag. Einfaldasta lag
plötunnar, og það næst-besta.
Svo kemur aftur að „Shine On
You Crazy Diamond” kaflar
6—9. Kafli 6 i ,,labbi-labb”-takti
(er þetta nú ekki farið að verða
dálitið vafasamar samlik-
ingar?) með vælandi gitarsólói
og synthesizur. Þó að ég hafi
sett hér skil á milli kafla þurfa
þau ekki endilega að vera hin
réttu, þar sem þau eru fremur
óglögg. Sjöundi kaflinn er mikið
til sá sami og sá 4. Sunginn,
kannski aðeins meiri kraftur. A
eftir 7. kafla koma ýmsar takt-
útgáfur sem renna svo út i lokin.
Að minu áliti betri en Dark
Side Of The Moon,en hún nær al-
veg örugglega aldrei sömu
vinsældum og sú plata.
BRUCE
SPRINGSTEEN
„BORNTO RUN”
(Columbia/Faco)
Bruce Springsteen á sannar-
lega skilið allt það hól sem hann
fær I erlendum tónlistarblöð-
um. „Born To Run”-einhver
besta plata s'em ég hef heyrt
langalengi! Krafturinn i mann-
inum er stórkostlegur! Hvert
eitt og einasta lag er stórkost-
legt! Textarnir eru stórkostleg-
ir! Útsetningarnar eru góðar og
öll útkoman er STÓR-kostleg!
Bruce Springsteen kom fyrst
fram á sjónarsviðið fyrir rúm-
lega tveimur árum og var þá
borinn saman við Dylan. En það
eina sem þeir eiga skylt er það
aö vera frábærir! Og ef til vill er
textauppbygging nokkuð lik.
Springsteen (liklega gyðingur,
eins og Dylan) hefur gefið út
tvær breiðskifur á undan þess-
ari: Greetings From Ashbury
Park New Jersey (CBS 1973) og
The Wild The Innocent & The E
Street Shuffle (CBS 1974) báðar
góðar. Springsteen samdi lika
„Sandy” sem- Hollies gerðu vin-
sælthér i sumar. Springsteen er
tiltölulega ungur miðað við aðra
stórkalla i poppinu núna, fædd-
ur 1950 i New Jersey. Spring-
steen er með alveg stórgóða
hljómsveit á bak við sig, á þess-
Lúxembúrgarlistinn
vikuna 14.-21./10.
1. (11) Feelings...........................MorrisAlbert
2. (1) Hoidmeclose..........................David Essex
3. (2) I only have eyes for hoi...........,A rt Garfunkel
4. (6) Wholovesyou?....................■....Fourseasons
5. (9) S.O.S.......................................Abba
6. (7) It’s Timefor love......................Chi-Lites
7. (12) „Lucy” .....................................Mud
8. < 13) Don’t Play your Rock’N’ Roll to me.......Smokey
9. (5) There goes my firstlove.................Drifters
10. (10) Scotch on the rocks.......Band of the black watch
11. (14) Space Oddity........................David Bowie
12. (16) What a Diffrence a Day Makes......Esther Philips
13. (4) FattieBumbum.........................CarlMalcolm
14. (15) Nappylove...............................Goodics
15. (3) Una Paioma Blanca.....George Baker/Jonathan King
16. (17) No woman no cry....:........Bob Marley -t-Wailers
17. (20) Island girl..........................Elton John
18. (28) Lovcisadrug...........................Roxymusic
19. (21) LookLookLook.............................Sparks
20. (25) Reaching for the best..................Exciters
21. (26) Rhinestone cowboy.................Glen Campbell
22. (29) Hold back the night ....................Trammps
23. (30) Thiswillbe..........................NatalieCole
24. (24) Like a butterfly............Mac + Katie Kissoon
25. (—) Dreamylady.................................T.Rex
26. (—) Ride a wild horse.......................DeeClark
27. (—) You..............................George Harrison
28. (—) Highwire..............................JohnMiles
29. (—) Let’s be friends ....................Johnny Nash
30. <—) iAin’tlying ........................ GeorgMcCrea
ari plötu eru i grúppunni
Clarence Clemons, saxafón/
Garry Tallent, bassa/ Max M.
Weinberg, trommur/ Roy Bitt-
an, hljómborð. Nokkru eftir
upptöku „Born to Run” bætti
hann svo við gitarleikara til að
létta á sér, hann heitir Maimi
Dave.
„Born To Run” byrjar á
kröftugum rokkara „Thunder
Road” með stórgóðum texta og
Bruce kyrjar hann með krafti,
fjöri og lipurð. Og hljómsveitin
er góð! „Tenth Avenue Freese-
Out” er nokkuð jassaðra, hver
einn og einasti spilari er stór-
góður, og söngurinn er ekta
soul. Textinn gæti allt eins verið
um stöðu hans, og hann sjálfan,
I poppinu. „Night” er eins og
kraftlögin sem voru gerð I byrj-
un beat æðisins, kraftmið með
góðum rokk trommuleik og
skemmtilegum töktum. Pianó-
leikarinn byrjar svo „Back-
streets” og svo koma takthljóð-
fævin og orgel (a la Dylan,
blonde on blonde) Textinn er
frábær. Sprlngsteen virðist vera
úr fátækrahverfum New York
borgar þvi textarnir eru allir
byggðir upp á þvi umhverfi, og
svo er hann hrár og óstýrilátur
og stórkostlega kraftmikill.
Röddin i „Backstreet” minnir
dálitið á Van Morrison.
Hlið b hefst á „Born To Run”
stórkostlegasta laginu á pötu
ársins (þ.e.a.s. ásamt Dylans
„Blood On The Tracks”). Lagið
byrjar á frábærum „riff’um
minnir þó nokkuð á Bowie,
nema hvað hér er miklu meiri
kraftur og engin afslöppun.
„Riff’in minna jafnvel á „Tel-
star” með Spotnicks (eða var
það ekki með þeim?) Rolling
Stones eru ekki svona kraft-
miklir! „She’s The One” er með
frábærum texta að vanda og er
kröftuglega flutt, skyldi maður-
innekki svitna? „Meetin Across
The River” er gifurlega rólegt
miðað við annað efni plötunnar,
en er liklega ekki afslappað,
heldur örmagnað! Textinn fjall-
ar um vonleysi lýðsins sem býr i
fátækrahverfunum i N.Y. Jass-
inn er spilaður sem bakgrunnur
fyrir lagið, enda gefur hann
góða mynd. Lokalagið er svo
það lag sem þeir hafa hrósað
mest sem dæma hljómleikahald
i New York, en Springsteen hef-
ur enn sem komið er litið spilað
utan New York. Lagið heitir
„Jungleland” og er niu og hálf
mlnúta. Textinn er alveg frá-
bær, söngurinn lika, pianóleikur
Roy Bittan alveg stórgóður.
Textinn fjallar um fátækra-
hverfi að kvöldi og nóttu, einn af
myndrænari textum sem ég hefi
heyrt og tónlist, röddin og hljóð-
færaleikurinn bætir þar að auki
stórlega ofan á. Frábær plata.
Það er alveg pottþétt að ég fæ
mér hinar tvær um leið og þær
koma til landsins!
DAN FOGELBERG
„CAPTURED
ANGEL"
(Epic/Faco)
Dan Fogelberg varð allt i einu
vinsæll snemma á þessu ári er
önnur plata hans.sem skartaði
gestum eins og Eagles og Joe
Walsh, náði vinsæld. á banda-
riskum listum. Hér kemur svo
þriðja platan „Captured
Angel”, er ekta sóló-plata, það
er að segja Fogelberg sér um
mest allanhljóðfæraleik sjálfur.
Platan er mjúk og leikandi, lög-
in reyndar flest fuil lik hvort
öðru (og reyndar er hann allt of
likur Eagles, Poco o.s.frv.)
Nokkrir hápunktar eru þó á
plötunni, og ber þar hæst „Slow
Below the Surface”, með slá-
andi melódiu og viðlagi. Annars
er platan ein af þessum fjölda-
framleiddu US plötum, mjög
vönduð að öllu leyti, en innviðir
ekki eins sterkir. Fogelberg er
engin súperstjarna og kemur
alls ekki i staðinn fyrir Eagles,
Burritos eða Býrds.
JETHRO TULL
En gaman, Jethro Tull eru að
ná sér á strik aftur. Eftir seri'u
af (algerlega) misheppnuðum
plötum („Thick As A Brick”/
„Passion Play”/ War Cild”)
kemur Ian Anderson með
„Minstrel in the Gallery” þræl-
góða plötu, sem liggur við at
standist samanburð við „This
Was”, „Stand Up” og „Aqua-
lung”. Mér persónulega hefur
alltaf likað best við Anderson i
rólegum einföldum lögum og
hálfpartinn vonast til þess að
hann sparkaði Jethro Tull og
gerðistannað hvort einsöngvari
(og -spilari) eða stofnaði Ian
Anderson Folk-Jazz Band með
Ian Anderson á gitar, flautu,
mandólin og söng, Tony Cox
(var i Pentangle) á trommum,
Danny Thompson (lika i Pen-
tangle) á kontrabassa og ein-
hvern gamaldags gitarleikara
eða jasspianista!
Framhald á 22. siðu.