Þjóðviljinn - 01.02.1976, Blaðsíða 24

Sunnudagur I. febrúar 1976.
Pétur
Viö Hátún i Reykjavík
standa 3 stórhýsi
öryrkjabandalags
islands. Þar búa um 300
manns sem eru aö meira
eöa minna leyti sjálf-
bjarga. Mikil eftirspurn
er aö íbúðum í þessum
húsum og öryrkjabanda-
lagið í fjárskorti svo að
þeirganga fyrir sem geta
greitt háar upphæðir í
fyrirframgreiðslu. Oft
komast þeir öryrkjar,
sem mest þurfa á hús-
næði að halda, ekki inn
eða verða að biða mjög
lengi. Dæmi eru um það
að stóreignafólk sé tekið
fram fyrir þá sem bók-
staflega eru á götunni.
Þar er fjármagnið
framkvæmdaaðilinn en
ekki samhjálpin.
Þjóðviljinn fór í
heimsóknir i 3 ibúðir i
Hátúni lOa og ræddi við
- húsráðendur. Eitt orð
lýsir þeim öllum: nægju-
semi. Kröfur þessa fólks
til lifsins eru í hrópandi
mótsögn við þau þægindi
sem flestir telja sjálf-
sögð.
Annað eins átvagl
og ég er
Pétur Vigfússon heitir ungur
reykvikingur. Hann er 22 ára.
Pétur hefur átt við vanheilsu að
striða i 4 ár, var lengi á Reykja-
lundi en kom hingað i haust.
Eins og flestir einstaklingar i
blokkum Oryrkjabandalagsins
býr hann i rúmgóðu herbergi
með eldhúskrók og litlu bað-
herbergi.
Pétur er hýrlegur og ómyrkur
i taii, segir að lífið hafi brosað
við sér siðan hann kom hingað.
Nú er hann búinn að fá vinnu hjá
Iðntækni, sem rekur starfsemi i
samvinnu við öryrkja, en hann
er þó ekki farinn að hafa tekjur
af þvi starfi enn.
Aðspurður um hvernig gangi
að lifa segist hann litið hafa.
Hann eigi ekki einu sinni þá hús-
muni sem eru inni hjá honum.
Pétur réttir okkur peningaum-
slag með siðustu útborgun frá
tryggingum. Á þvi getur að lita
eftirfarandi tölur:
Örorkulifeyrir
Tekjutrygging
Uppbót
16.139 kr.
13.084 kr.
6.456 kr.
Samtals:
35.679 kr.
bað er fljótt að koma. Venju-
legar buxur kosta 4—5000 kr. og
góðir spariskór upp undir 10
þús. kr. Siðasti reikningur fyrir
húsaleigu, rafmagn og hita var
13.600 kr. og hafði þá hækkað
um 2330 kr. frá þvi siðast þvi að
nú er búið að bæta ofan á kostn-
Þjóðviljinn birtir kafla úr greinargerð dómsmálaráðuneytisins
vegna Geirfinnsmálsins og smyglmálsins á 17. síðu.
Dómsmálaráöuneytið
reynir aö hreinsa sig
af áburðinum
SPJALLAÐ VIÐ NOKKRA ÍBÚA_
í HÁHÝSUM ÖRYRKJABANDALAGSINS
AÐ LIFAÁ
35,679 KR.
r jr
A MANUÐI
Ingibjörg (Myndir tók Ari)
aði við húsvörslu og ræstingu
sem ekki hefur verið áður.
Annað eins átvagl og ég er
þarf að borga 475 kr. fyrir eina
saltkjötsmáltið. Ég reyki, segir
Pétur, og það er útilokað nema
fá stuðning annars staðar frá.
Ég leyfi mér lika að skemmta
mér. bað er dýrt að komast
áfram ef maður er með hækjur,
ég þoli illa strætisvagna og fer
mest fótgangandi. En maður
þarf lika að lifa þó að maður sé
öryrki.
Annars likar mér vel hérna og
þetta eru ágætisibúðir. Hús-
vörðurinn er ákaflega hjálpleg-
ur og eins Guðmundur og
Ásgerður Löve.
Atti jarðarpart og
3 kindur á fóðrum
Ingibjörg borgeirsdóttir
býður okkur alúðlega að ganga
inn til sin og sýnir okkur húsa-
kynni. Hún er berklasjúklingur
og var i rúm 20 ár á Reykjalundi
en nú er hún búin að vera 2 ár
hér i Hátúni og lætur ákaflega
vel af þvi. Hún fær ellilifeyri og
fulla tekjutryggingu og eru það
um 36.000 kr.
Ingibjörg segist enga fasta at-
vinnu hafa en fari stundum út i
bæ að hitta lasið fólk. Auk þess
átti hún jarðarpart á Höllustöð-
um i Reykhólasveit og 3 kindur
á fóðrum. bær gáfu siðast af sér
15.000 kr. en nú er hún búin að
láta þær frá sér.
Hún segir dýrtiðina alltaf
vera að aukast og kaupmátt að
minnka. Samt nægi henni þeir
peningar, sem hún hefur, og
hjálpi það til að hún neytir
hvorki áfengis né tóbaks. Ingi-
björg er algjör reglumanneskja.
Aðspurð segist hún reyna svolit-
ið að kaupa af bókum. Margir
hér i Hátúni kvarti undan þvi að
láta þessa peninga duga. En það
er eins og gengur; fólk gerir
misjafnar’ kröfur.
Við vorum eitt ár
í bílnum
Siðan 13. nóv. 1974 hafa hjónin
Simon Hannesson og Sigurbjörg
Runólfsdóttir búið i 27 ferm
húsnæði, sem átti upphaflega að
vera dagstofa fyrir 8. hæð, en
þótti betur borga sig að taka
undir ibúð.
Simon er fæddur vestmanna-
eyingur, uppalinn i Keflavik. en
sótti konuna til Austfjarða. bau
eiga 4 börn og eru nú bæði 75
prs. öryrkjar. Siðast var Simon
bústjóri á Arnheiðarstöðum i
Hálsasveit i Borgarfirði.
begar ég missti heilsuna, seg-
ir Simon, gekk allt upp á einu
ári sem ég átti. Ég talaði við
hreppstjórann, sýslumanninn
og siðast félagsmálaráðuneytið,
en ekkert gekk.
Svo sótti ég um ibúð hérna og
tók fram að ég væri eignalaus.
Mér var ekki sagt að betra væri
að borga til að komast fyrr inn.
Ég hefði getað selt bilgarminn
og slegið lán ef ég hefði vitað
það. Við þurftum að biða i 11
mánuði til að komast inn, en
margir biða lengur.
Meðan við biðum vorum við
eiginlega eitt ár i bilnum, höfð-
um svefnpoka i honum og flökk-
uðum milli vina og ættingja og
fengum að gista. Loks fengum
við 6 herbergja ibúð i ævagömlu
húsi austur á Stokkseyri og
þegar við vorum nýbúin að
koma okkur fyrir þar, barst til-
kynning um að okkur byðist
þetta húsnæði.
Siðastliðið ár voru sameigin-
legar brúttótekjur okkar 691.522
krónur og af þeim foru 118.300
kr i húsaleigu, rafmagn og hita,
bað væri engan veginn mögu-
leiki að láta þetta endast ef við
hjónin prjónuðum ekki peysur
og seldum.
Við þurfum mikil meðöl, og
geta þau útgjöld komist upp i á
3ja þús. á mánuði. bar munar
miklu að við kaupum heila kjöt-
skrokka og söltum þá niður.
Við förum aldrei út að
skemmta okkur og höfum lik-
lega farið i bió einu sinni á 10
árum. Stundum fórum við á
spilakvöld i fyrra en það kostaði
200 krónur i hvert sinn svo að við
urðum að hætta þvi, það var
ekki hægt. Við vildum halda i
bilinn.
i þessari stóru blokk átti að
vera sameiginleg dagstofa á
hverri hæð en þær voru allar
teknar undir ibúðir. 1 toppnum
er stór salur, en nú er búið að
leigja hann undir iðnað. bað
vantar alveg i svona húsum að
geta komið saman og tekið i
spil. Einu sinni i mánuði er
Ásgerður Löve með spilakvöld
fyrir öll húsin i toppnum á næsta
húsi. bau eru ekki fyrr búin en
maður er farinn að hlakka til
þeirranæstu.
Simon og Ingibjörg kvarta
yfir þvi að ibúðin sé misheit og
blási með gluggum. Að öðru
leyti liði þeim vel og það sé
ákaflega rólegt i húsinu.
—GFr