Þjóðviljinn - 09.05.1976, Blaðsíða 17

, Sunnudagur 9. maí 1976. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 17
Sköpun
vatnanna
flóða'lda
— Hann heldur ekki að sér höndunum!
— Heyrðu, það er kvistur á sjávarborðinu!
— Gerir ekkert til, nóttin heflar hann burt.

STROMBOLI
— Héitt og salt fótabað... til aö draga úr höfuð-
verknum
SITT AF
HVERJU
TAGI
Múmíur til
lækninga
Bandariski fornleifafræðing-
urinn Brian Fagan heldur þvi
fram, að nú væri miklu meira til
af egypskum múmium ef þær
hefðu ekki langt fram á miðaldir
verið hafðar i allskonar lyf, sem
menn voru að reyna að sulla
saman.
Fornleifafræðingurinn heldur
þvi fram, að enn i dag megi kaupa
ekta múmiukjöt i ýmsum versl-
unum i New York, og kosti það
allt að 600 þúsund krónum únsan.
Kaupendurnir eru úr hópi þeirra
manna sem trúa á svarta-galdur
en þeir eru furðu margir enn þann
dag i dag.
Sérkennileg ástamál
Dick Harris heitir tjalli nokkur,
sem var yfir sig ástfanginn af
stúlku sem Penny Lesson heitir:
nema hvað Dick karlinn lét ást
sina i ljós með mjög fyrirgangs-
miklum hætti.
Fyrst tæmdi hann bjórkollu yfir
hausinn á hinni heittelskuðu.
Þessu næst elti hann hana á bil
sinum og keyrði reyndar á bil
hennar. t ofanálag skaut hann svo
á 6"il élskunnar úr haglabyssu.
Fyrir þessi umsvif var Dick
Harris dæmdur i tukthús og sekt.
En Penny Leeson var svo snortin
af þessu ástaræði, að hún hefur
ákveðið að giftast Dick.
Svona er pósturinn
Þegar tollþjónninn Marcel Rol-
land kom heim til sin i Rue
Fortune i Marseille tók kona hans
á móti honum með mikilli
skammahrinu. Þegar hún hafði
skammast nægju sina henti hún
póstkorti i haustinn á manni sin-
um elskulegum. Póstkort þetta
var frá einhverri Yvonne og fullt
með hlýleg ástarorð.
Þegar Marcel Rolland hafði
skoðað póstkortið betur sá hann
að það hafði lagt af stað til hans
fyrir réttum 28 árum. Og það var
reyndar frá eiginkonu Hans sem
hann þá var trúlofaður.
Eitt heimsmetið enn
Nýlega fór fram i borginni
Gundaroo i Ástraliu suðurhvels-
meistaramót i sniglahlaupi.
Snigill með númerinu 806 varð
hlutskarpastur; hann skreið 182
sm ianga braut á nákvæmlega
nitján minútum.
Hjónaskilnuöum
fjölgar stööugt í
Bandaríkjunum
I fyrra komst tala hjóna-
skilnaða i fyrsta sinn upp fyrir
eina miijón i Bandarikjunum
samkvæmt upplvsingum frá
manntalsyfirvöldum. Aukningin
er meira en tvöföld frá árinu 1965
þegar 479 þúsund skildu.
Hjónaskilnuðum fór fyrst að
fjölga verulega i Bandarikjunum
árið 1962, og 1973 var hlutfallið
orðið 4,4 á hverja þúsund ibúa.
Var þá farið fram ur metinu frá
1946 sem var 4,3 á þúsund.
Samtimis þessari fjölgun
hjónaskilnaða, fækkar hjóna-
vigslum. Talið er að miðað við
tölur siðastliðins árs endi þriðj-
ungur hjónabanda með skilnaði
þar vestra.
Til samanburðar má gefa þess
að hér á landi eru aðeins 1,5
hjónaskilnaðir á ári á þúsund
ibúa, og aðeins um fimmtúngi
hjónabanda lýkur með skilnaði.
Myndaleiðarvisir Shell reynist
oft nytsamlegur til að menn geti
að minnsta kosti ávarpað helstu
dýrin. (úr Ferðahandbók um
Austur-Afriku)
ADOLF J.
PETERSEN:
VISNAMÁL
Hýrnar geð við
hörpuklið
Sumarið er komið og kald
rana vetur liðinn. Vetrarveðrin
hafa oft orðið mönnum yrkis-
efni.Þorsteinn Jóhannsson
bóndi á Svinafelli i öræfum
kv.eður þau:
Húmið þokast nær og nær
nepjur doka i blænum,
augum lokar lindin tær,
„loftur” mokar snænum.
En hann finnur vorið nálgast:
Hýrnar geð við hörpuklið
hörfar kaldur vetur.
Sjálfur breðinn viknar við,
vatni ei haldið getur.
A dögum Einars Andréssonar
i Bólu hafa krapahriðarnar
gnauðað um byggðir, en orðið
undan að láta þegar voraði:
Hörð þótt smiði höldum gjöld,
harma striði sægur,
öll um siöir kvöida köld
krapahriðardægur.
Það hefur verið vorið sem
guðaði á gluggann hjá Guð-
mundi Gunnarssyni á Tindum i
Saurbæ:
Bráðum garpa burt er þraut,
blóm i varpa glitrar.
Vetur snarpur vikur braut,
vorsins harpa titrar.
Vorið og sumarið hefur
magnandiáhrif á sveitasæluna i
hugum manna, þvi um alda-
mótin kveður Emil Petersen þá
á Akureyri svo:
Þó að viða vindahljóð
vilji lýði þreyta,
oft er bliðan undur góð
inn um hliöar sveita.
Straumvötnin vekja jafnan á
sérathygli, en lækirnir gera það
lika; það kvað Baldvin Hall-
dórsson skáldi:
Straumur reynir sterkan mátt,
stiflum einatt ryður.
Lækur hreini kvakar kátt
kaldan steininn viður.
A erlendri grund hugsar
margur islendingurinn heim, og
það gerði Jón Þórðarson frá
Borgarholti er hann kvað þessa
visu:
Næturdjúpsins litla Ijós,
iáttu geisla þina
bláum fjöllum, brekkurós
bera kveðju mina.
Landinu sinu lýsir Höskuldur
Einarsson svo:
Landið mitt er lítið breytt,
lit ég upp til fjalla.
Ég kannast við það kalt og heitt,
kosti þess og galla.
Kostir landsins eru auð-
fundnir. Arnleif Lýðsdóttir er
var húsfreyja á Eiriksbakka i
Biskupstungum, varð þeirra að-
njótandi þá er hún var eittsinn á
ferð og hreifst af fegurð
náttúrunnar ogkvað til hennar:
Lofgjörð hátt frá allri átt,
æðstum máttarbrunni,
heyri dátt um hörpuslátt
hljóm frá náttúrunni.
Yfir byggð og bárulög
bjartar lýsa glóðir.
Efld þin titra æðaslög,
elds og jökla móðir.
Sumars andar suðri frá
sælu blandinn máttur.
Nærir land og loftin blá
lifsins andardráttur.
Hviidin vart mér verður strið
vafin skar.ti þinu.
Attu.bjarta birkihlið,
bros frá hjarta minu.
Gyllir sundin geisladis.
Grös i lundum anga.
Hérna blund ég blíðan kýs,
blóm hef undir vanga.
Björg Sveinsdóttir fyrr hús-
freyja i KQakoti i Kelduhverfi,
var alsystir Guðnýjar móður
Kristján Jónssonar Fjalla
skálds. Hún átti bleikan hest,
gæðagrip sem þjónaði henni vel
um langan aldur, en svo kom
aðþvi að hann varð að falla; þá
kvað Björg eftirmæli:
Eins og reykur fjúki um fold,
fjör á leikur þræði,
húðar-bleikur hné að mold
haltur og veikur bæði.
Aldrei hnotið hófamar
hafði á snotru skeiði,
en sem þrotin ævin var
i hel skotinn deyði
Ellin liallar öllum leik,
ættum varla að státa,
hún mun alla eins og Bleik
eitt sinn falla láta.
Helju frá sem alla á
engin náir snúa;
en ég fái hann aftur að sjá
ekki má ég trúa.
Endurminningarnar geta
gefið góðan arð, eða svo finnst
Bjarna M. Gislasyni, og kveöur
þannig:
Þó löngum bæri lítinn arð
leit að fögrum vonum,
á ég fagran aldingarð
I endurminningonum.
Ellin horfir oft á það
æskan framhjá sneiðir,
hlynnir þvi af alúð að
sem enginn veginn greiðir.
Það var ekki háttur alþýðu-
skáldanna að sækjast eftir
launum úr rikissjóði fyrir hug-
verk sin; um skáldalaunin kvað
Emil Petersen fyrr á Akureyri:
Auraleysi þreytir þraut,
það er gömul saga.
Ég hef aldrei ort fyrir graut
alla mina daga.
Menntaskólaneminn Björn
Bjarnason Hrauntungu 17
Kópavogi virðist gera sér grein
fyrir að skáldalaunin bæti ekki
mikið úr, sist skáldskapnum
sjálfum, og yrkir um þau
ófengin:
Oft ég fæ, er auður þver,
eins og skáldin forðum,
að reyna hvilikt ráð það er
að raða saman orðum.
Björn veit lika.þó ungur sé, að
visan var og getur enn verið
biturt orðvopn:
Þó liði orð um bragabraut,
blið á vindum þýðum,
af niði margur harða hlaut
hríð i ljóða striðum.
Kannski hafa fleiri ungir hag-
yrðingar svipaðar skoðanir á
þessu; gaman væri að frétta af
þvi.
Þegar skáldastyrkurinn var
til umræðu á alþingi 1913 þá
orti Þorsteinn Gislason um
hann litið ljóð er byrjar svo:
Ég vil að skáldin séu svöng,
mér sýnist, að hljóðakraftinn
magni hin tómu garnagöng,
I en gömul reynsla að enginn
söng
fagurt með fullan kjaftinn.
Verði svo skáldastyrkurinn
þeim að góðu er hljóta.