Þjóðviljinn - 17.09.1978, Blaðsíða 8

8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 17. september 1978
Hljómsveitin
HO

Áhrif Mod-
tískunnar
Þeir unglingar sem mest
versluðu i Carnaby Street,
fengu nafniö Mod. Voru þetta
velstæöir unglingar sem gátu
leyft sér ýmsan munað. Þetta
unga fólk var flest upp á kant
viö kerfiö á margan hátt. Þaö
Krá vinstri til hægri Keith Moon, John Entwistle, Roger Daltrey
og Peter Townshend. Hljóms.veitin Who um 1965.
Ein siöasta myndin af Who, fuilskipaöri. Frá vinstri Keith Moon, Pete
Townshend, Roger Daltrey og John Entwistle.
Það var alls ekki viljandi að
hann stamaöi þegar upptakan
fór fram. En þar sem stamið
þótti koma vel út var söngurinn
látinn halda sér. Má jafnvel
segja aö þetta stam hafi snúiö
lukkuhjóli hljómsveitarinnar
endanlega af stað.
Undirbúningur
óperu
A næstu tveimur plötum
hljómsveitarinnar, ,,A Quick
One” (1966)ogThe Who Sell Out
(1967),halda þeiráfram aöþróa
tónlistina. Textarnir og tónlist
Townshend verða flóknari, en
athyglin á hljómsveitinni var
nokkuð takmörkuð. Og ennþá
voru fjármálin ekki allt of góö.
Þeim var, jafnvel bannaö aö
koma fram á vissum stööum
vegna ofbeldishneigðar.
A þeirri plötu (þær eru
reyndar tvær) er 90 minútna
lögn poppópera um drenginn
Tommy (1969). Verkið hefst við
fæðingu drengsins og endar þar
sem hann er fullþroska maður. 1
æsku upplifir hann það að sjá
föður sinn myrtan og missir við
þaðmál, heyrnogsjón. Upp frá
Upphafið
Hljómsveitin Who var stofnuð
árið 1962, þegar Keith Moon (f.
23.08. 1946 — d. 07.08. 1978) hóf
að leika á trommur með
hljómsveitinni Detours: Þessa
hljómsveit skipuðu þeir Roger
Daltrey söngvari (f. 03.01. 1944),
Pete Townshend gitarleikari (f.
10.05 1945) og John Entwistle
bassaleikari (f. 10.09 1944).
Þessir piltar voru allir frá
vestur hluta Lundúnaborgar og
hófu feril sinn þar. I fyrstu léku
Roger, Pete og John saman, lög
Bitlanna ásamt Rythm og Blues
tónlist. Þegar Peter Meaden
gerðist umboðsmaður þeirra
árið 1964, fórhann með þá niður
i Carnaby Street og klæddi þá
upp. Þessi gata var þá að hefja
vaxtaskeið sitt i Lundúnum og
spruttu tiskuverslanir upp
eins og gorkúlur. Peter Meaden
gaf meðlimum Who nýtt útlit
sem skóp þeim imynd. Meaden
gerði fleira en klæða þá upp,
hann tók lagið „Got love if you
want it” eftir Slim Harpo,
endursamdi það og gaf þvi
nafnið I’m the Face. Þvi næst
var hljomsveitin skýrð High
Numbers og undir þvi nafni
hijóðrituðu þeir svo lagið ,,I’m
the Face”. Ctlit hljómsveit-
arinnar og texti lagsins voru
stiluð á aö ná til Mods liðsins i
London.
Nú hefur göngu sína ný tónlistarsiða i blað-
inu. Er henni ætlaður staður á sunnudagsblað-
inu viku hverja. Ennþá er síðan nokkuð
ómótuð/ en ætlunin er að hún f lytji fróðleik um
popp og aðra tónlist. Jafnframt hreinum fróð-
leik/ verður leitast við að líta á tónlistarlíf
landans i hvert sinn, þegar kostur gefst.
Eru allar hugmyndir og greinar vel þegnar.
Látið álit ykkar óhikað í Ijós, bréflega til
blaðsins.
Það er von mín að þessi síða megi verða ein-
hverjum til gagns og gamans.
Það er við hæfi að fyrsta fingrarímið f jalli
litillega um starfsferil hljómsveitarinnar
Who. Árið 1978 markar svo sannarlega áfanga
i sögu hljómsveitarinnar
sætti sig ekki við siði og venjur
foreldra sinna, heldur skópu
sina eigin siði. Það keypti litrik
föt i hverri viku. Hafði eigin
fata-og hár-tisku. Neytti eitur-
lyfja. Hafði sérstakan fram-
burð. Hlýddi á sina eigin tónlist
og lifði hátt allar helgar.
Tónlistin sem þetta fólk
aðhylltist var blanda af soul
tónlist og poppi. Þessa tónlist
lékumeðlimir High Numbers af
miklum krafti.
En þrátt fyrir að þeir næðu
hylli Mod fólksins, sló platan
ekki i gegn og Peter Meaden
hvarf á braut. Engu að siður
jukust vinsældir hljómsveitar-
innar á þeim veitingastöðum
sem hún lék á.
Nýir umboðsmenn,
nýtt nafn
Kit Lambert og Chris Stamp
fengupata af vinsældum hljóm-
sveitarinnar og ákváðu að taka
hana upp á sína arma. Mod
imyndin var alveg tilvalin til
vinsælda, svo að Lambert og
Stamp ákváðu að notfæra hana.
Hljómsveitin var skirð að nýju
og hlaut hún nú nafnið Who.
Næst var sviðsframkoman
bætt. Umboðsmennirnir lögðu
til að hávaðinn yrði aukinn og
framkoman gerð grófari og
hranalegri til að höföa til rudda-
legra lifshátta Mod fólksins.
Þetta dugði til að vekja
athygli á hljómsveitinni. Þeir
létu illa á sviði, brutu hljóð-
færin, öskruðu og börðu jafnvel
hver annan. Þessi framkoma
skapaði gifurlegt umtal og brátt
fóru blöðin að skrifa um þessa
villimenn. Þessi barsmið og
brölt kostuðu meðlimina
dágóðan skilding, þvi endurnýja
þurfti brotin hljóðfæri æði oft.
Og lengi vel börðust þeir félagar
i bökkunum þó vinsældirnar
tækju að afla beinna tekna.
,,My generation”
markar stefnuna
Þrátt fyrir vinsældirnar gekk
erfiðlega að fá plötusamning
fyrir hljómsveitina. Hljóm-
plötufyrirtækið E.M.I. hafnaði
þeim eins og ýmis önnur fyrir
tæki. En vegna áhrifa' upptöku-'
stjórans Shel Talmy, sem hafði
starfað með Kinks, tókst þeim
að komast á samning hjá
Decca. Lagið I Can’t Explain
eftir Townshend kom út á litilli
plötu árið 1965. Það var hins-
vegar ekki fyrr en þeir komu
fram i sjónvarpsþættinum
„Ready, steady, go” sem þeir
náðu almennum vinsældum.
Lagið komst inn á topp tiu i
Bretlandi og hljómsveitin var
komin á græna grein.Eftir þetta
áttu þeir hvert lagið af öðru á
topp tiu listanum. Má nefna
lögin: Anyway, Anyhow, Any-
where, My Generation:gitar-
Substitute: I’m a Boy: Happy
Jack: Pictures of Lily og Pin-
ball Wizard.
Fyrsta stóra platan þeirra
,,My Generation” (1965)
skapaði merk ti'mamót i sögu
poppsins. Þar marka þeir stil
sinn mjög vel. Þennan harða
gitarslátt með föstum trommu-
leik og hráum opnum bassaleik,
sem var mikið framar i sam-
leiknum en áður þekktist.
Söngurinn vakti þó einna mesta
athygli, þar sem Roger Daltrey
stamar hreinlega á textanum.
FINGRARIN
m, »
Jonatan
Garöarsson
skrifar
Peter Townshend i loftinu, á Woodstock árið 1969.