Þjóðviljinn - 17.09.1978, Blaðsíða 16

16 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 17. september 1978
Engan skal undra hve
fáförult er um f jalllendin
i grennd borgarinnar.
Hér getur enginn selt
neitt, landið er öllum
frjálst og auglýsingin því
ekki komin í spilið. Það er
auglýsingin sem öllu öðru
fremur stjórnar athöfn-
um nútímamanns. Það
var hún, sem nýlega dá-
leiddi þriðjung fólks í
landinu til þess að stiga
uppi skrautbúnar blikk-
beljurog keyra i halarófu
á Selfoss að skoða niður
soðið dilkakjöt. Og hún
mun áreiðanlega teyma
drjúgan álkuhóp í Kjar-
valsstaði með f lennubros
að skoða samdrykkju
Sverris Kristjánssonar,
Árna Pálssonarog Jónas-
ar.
Og einmittmeð vitund um þaö
hve auglýsingin er sterkt og
ráðandi afl hefur Búrfell og
Búrfellsgjáafturog aftur komið
upp i hug mér, siöan ég heyrði
og sá einn af fréttamönnum
sjónvarps vi'sa til ástsæls jarð-
visindamanns um nauðsyn þess,
ÚR FÓLKVANGI
að leggja veg um fólkvanginn
nálægt gjánni. Ég veit að
sumum þykja rök frétta-
mannsins fullgild, að gefa beri
gistivinum hótelanna, út-
lendingum i timaþröng, færi á
að sjá þessa einstæðu náttúru-
smíð, án óþægilegra króka og
göngutúra.
Allir þekkja Þingvelli, allir
þekkja Þjórsárdal. Þessir og
fleiri staðir eru helgir i augum
þjóöarinnar; þeir eru inni i visi-
tölugrundvelli þjóðrækninnar
og aldrei yröu liðin skemmdar-
verk þar.
Reykvikingar létu .kemma
Elliðaársvæðiðaf þvi aðþeim lá
lifið á aðkomast á Þingvelli eoá
i Þjórsárdal og tóku ekki eftir
þvi i asanum hvað var að gerast
við bæjarlækinn.
Þótt nú hafi verið stofnaður
fólkvangur á Reykjanesskaga
sem er eins og gullastokkur
stór, er það til litils ef borgar-
börn eru hætt að leika aö
gullum.
Nú mun það reynsla ferða-
félaganna (Útivistar og F.I.), að
enda þótt aukning sé i ferðum
frá ári til árs, gætir hennar ekki
i tjaldferðum eða fjallaferðum,
heldur hinum sem bjóða uppá
þægindi skálanna eða svefn-
pokapláss i skólum o.s.frv. Það
er þvi áleitín spurning, hvort við
erum hætt að kunna að ferðast.
Að minu mat hefur Ferða-
félagið, sem er og hefur verið
merkasta fyrirbæri á sviði
ferðamála hérlendis, að nokkru
brugðist. Sérstaklega hefur það
ekki nýtt sina möguleika tiJ
þessa að bæta ferðavenjur fólks,
kenna þvi að búa við landið og
meta sérkenni þess og sérstöðu.
Margt kemur til, t.d.:
Félagið hefur um of byggt á
stórum skálum.
Félagið hefur of litið sinnt
þörfum ýmissa hópa með sér-
stök áhugasviö innan ferða-
mennsku.
Hinar léngri ferðir hafa ekki
verið gerðar nógu aðlaðandi og
skemmtilegar þeim, sem þegar
eru ekki innvigðir i utilif og
sjálfum sér nægir.
Upphaflega stóð til að þessir
þættír minir byggðust á mynda-
efni, en vegna þess hve einum
verkamanni ergóð tilbreytni að
gripa til pennans hefur textinn
stundum orðið of langur. Ég
ætla að bæta úr nú og láta
myndunum sem teknar eru i
Búrfellsgjá nægja stuttar
skýringa r.
Fremst í gjánni, þar sem
hraunið hefur í fyrndinni hrann-
ast upp, er djúp sprunga með
hrikalega lóðrétta bergveggi,
enda hefur krummi talið sér
óhættaðbyggja hreiður þarna á
miðju þili. Til að byrja með eru
hrauntraðirnareins og grunnur
daiur. Þarna er gömul hlaðin
rétt og þarna eru skútar með
haglega gerðum fyrirhleðslum.
Sitt hvoru megin dalsins eru
burstabæir, tvö stórbýli eða
kannski bústaðir álfa, ég veit
varla. En gott er að sitja i
lynginu, tina bláber og láta sig
dreyma — verða barn stutta
stund. Brátt þrengjast traðirnar
og á einum stað verður hraun-
brúnin há og reisnarleg og
myndar náttúrugert leiksvið á
heimskvarða. Hér væri hver
sinfóniusveit sæmd af að spila.
Og enn þrengist hraunrennan
þegar við komum i tagl fellsins
þar sem eldur og eimyrja hafa
leikið af fingrum fram mynd-
rænan djass i klepraða veggi
hinnar storknuðu hraunelfar.
Og svo stöndum við á barmi
hins stóra hringlaga gigs og
litum til baka yfir hrauntrað-
irnar sem likjast bugðóttri á.
Aðrar traðir eru i stefnu til
Helgafells, en misgengið frá
Helgadal liggur um Búrfellið
þvert í átt til Lækjarbotna.