Þjóðviljinn - 10.12.1978, Blaðsíða 23

Sunnudagur 10. desember 1978 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 23
kompan
Umsjón:
Vilborg
Dagbjartsdóttir
Beata Misztal.
Beata AAisztal er níu
ára. Hún er fædd og upp-
alín í þorpinu Jednialetn-
isko á Póllandi. Fyrir ári
flutti hún hingað með
móður sinni. Fyrst áttu
þær heima á Álftanesi og
Beata var þar í skóla í
fyrra vetur, en í haust
fluttu þær í Austurbæjar-
skólahverf i og þar er hún
nú í 3. bekk. Beata er dug-
leg stúlka og hefur náð
undraverðum tökum á
islenskunni. Kompan
fékk hana til að svara
nokkrum spurningum.
Bekkurinn hennar Beötu.Þaö er nestistimi. Hann er alltaf þegar kiukkuna vantar kortér I tfu eöa eftir
löngu frlmlnúturnar. Stelpan fremst á myndinni heitir tris. Hún er nýkomin frá London og gaf öllum
bekkjarsystkinum slnum súkkulaöi. Strákurinn sem er aö fá sér mola heitir Egill, svo kemur Tryggvi
og þaö sést i hendina á Márusi, en Ingi gægist fram undan. Lengst úti I horni situr Beata og hjá henni
Þóra, Sólborg ogGunnhildur. Þaöeru alls 19 krakkar Ibekknum, en hin sjást ekki á myndinni.
Beata: Ég var í skóla
heima í þorpinu mínu.
Þar voru tveir skólar,
einn fyrir litlu krakkana
og einn fyrir stóru krakk-
ana. Ég kunni að lesa og
skrifa, en ég kom með
mjög fáar pólskar bækur
með mér. Ég hef hvergi
séð pólskar bækur hérna.
Kompan: Hefurðu hitt
fólk sem kann pólsku?
Beata: Við mamma
þekkjum pólskar konur
sem búa hérna og eru
giftar íslenskum mönn-
um, en ég hef ekki hitt
neinn íslending sem kann
pólsku og engan krakka.
Kompan: Þú talar vel
islensku
Beata: Ég var fljót að
læra íslensku. Það fyrsta
sem ég lærði var að telja
upp í 10. AAamma kenndi
mér það og líka að telja
upp í 10 á ensku, en ég
átti svo erf itt að muna að
einn er one. AAamma
kenndi mér líka að segja
Já og nei og Já takk, áður
en við fórum frá Pól-
landi. Ég eignaðist strax
vinkonu hérna. Hún heitir
Katrín og átti heima í
sama húsi og ég úti á
Álftanesi. Hún var dönsk
þó hún væri fædd á
fslandi, því bæði mamma
hennar og amma voru
danskar. Katrín kunni að
taladönsku. Hún hjálpaði
mér að læra íslensku. I
skólanum var ég látin
lesa Litlu gulu hænuna og
Ungann litla. Þegar ég
kom í Austurbæjarskól-
ann fékk ég sérhjálp.
Þrisvar í viku er ég ein í
tíma hjá Sveinbirni
AAarkússyni í lesverinu.
Hann er góður kennari.
Svo er ég líka komin í
skólakórinn og það er
gaman.
Kompan: Skrifar þú
ekki oft til Póllands?
Beata: Fyrst skrifaði
ég oft, en nú sjaldan. Ég
sakna mikið hennar
ömfnu minnar og f rænku,
sem heitir Anna og er átte
ára. Anna á ekki heima i
Jednialetnisko heldur í
borg sem heitir Radom. I
sumar fer ég að heim-
sækja ömmu mina á Pól-
landi.
FRAM H ALDSSAG AN
Ævintýrið
í Skíðaskálanum
Eftir Guðrúnu B. Gunnarsdóttur
og Völu Magnadóttur
Það sem gerst hefur f sögunni:
Hópur skólakrakka er í skíðaferð. Þau gista í skíða-
skála utan við borgina. Kennarinn þarf að fara með
fótbrotinn strák á sjúkrahús. Krakkarnir eru því ein í
skálanum. Þau heyra í útvarpinu tilkynningu um
bankarán. Um nóttina koma bankaræningjarnir og
ætla að fela sig í skálanum. Þrír strákar komast út um
klósettgluggann, en bófarnir elta þá.
Höfundar framhaldssögunnar Vala Magnadóttir 10 ára og Guörún
B. Gunnarsdóttir 11 ára. Myndin er tekin I nestistlmanum fskóian-
um. Þær eru 15. S.M. I Austurbæjarskóla.
Þá kallaði Einsi: ,,Við
getum ekki komist til rút-
unnar nema þeir nái okk-
ur. Við verðum að fara í
bæínn."
Þeir hertu sig eins og
þeir gátu. Það var eins og
verið væri að slíta fæt-
urna undan þeim. Þeir
komu að brekkunni sem
lá niður í bæinn. Og þeir
flýttu sér á Lögreglustöð-
ina. Bófarnir þorðu ekki
lengra og sneru við hið
bráðasta.
Einsi henti af sér skíð-
unum og þaut inn á stöð-
ina. Félagar hans fylgdu
honum eftir. Hann hljóp
beint í fangið á lögreglu-
þjóni. Einsi sagði honum
söguna og dró ekkert und-
an. Lögregluþjónninn
stóð stjarfur eins og
stytta. Síðan hringdi hann
í lögreglustjórann, sem
var ekki ánægður með að
láta vekja sig um miðja
nótt. Þegar hann heyrði
málavöxtu sagðist hann
ætla að kalla út lið númer
94 strax.
Einsi varpaði öndinni
léttar og sagði: ,,Við
komum með."
„Ég held nú síður,"
sagði lögreglustjórinn.
„Þið eruð búnir að fá nóg
af æsingi."
Einsi varð niðurlútur
en leit svo upp á lögreglu-
stjórann:
„En við fundum nú
bófana. Af hverju fáum
við ekki að fara upp
eftir?"
Lögreglustjórinn gafst
upp og sagði: „Jæja þá,
ef þið lofið að vera úti í
bíl meðan við sækjum
bófana."
„Þá það," sagði Einsi.
„Við getum fylgst með út
um bílgluggann, strák-
ar."
„HÚRRA! Fáum við að
fara með," hrópuðu Jón
og Óli einum munni.
Síðan var haldið af
stað.
Ferðin gekk greiðlega
upp í skíðaskálann. Þegar
upp eftir kom mætti þeim
ófögur sjón. Bófarnir
voru búnir að taka Bryn-
dísi sem gisl. Þeir glottu
illilega og þóttust vera
búnir að ná völdunum í
sinarhendur. En nú lædd-
ust þeir bekkjarbræðurn-
ir inn um klósettgluggann
og ægilegt öskur heyrðist,
þegar einn bófinn fékk
harða snjókúlu í sig frá
Einsa, svo byrjaði snjó-
kúlnaskothríð frá hinum
líka.
Og allt endaði þetta vel.
Einsi, Óli og Jón fengu
50.000 krónur í verðlaun
sem þeir áttu að skipta á
milli sin. En af Ragga er
það að segja, að honum
batnaði eftir tvær vikur.
Endir
Munið verðlaunagetraunina!
Enn er tími til að senda svör. —
Það er ekki dregið fyrr en 13. des