Þjóðviljinn - 20.05.1979, Síða 16

16 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 20. mal 1979.
NÝR DYLAN?

Forbert
u
*
,/Steve Forbet, arftaki
Dylan. Steve Forbert hinn
nýi Bruce Springsteen,
Steve Forbert nýr Elvis
Presley eða Rod Stewart".
Slík orð lét John Rockwell
tónlistargagnrýnandi New
York Times á blað, eftir að
hafa séð Forbert á tónleik-
um í Greenvich Village fyrir
rúmu ári.
Sannarlega eru þetta stór
orð og hafa ýmsir orðið til
að segja eitthvað álíka áður.
Alltaf eru menn að upp-
götva nýjan Presley, nýjan
Dylan, nýja Bítla og allt
það. En Forbert hefur hald-
ið áfram að fá slikar um-
sagnir og menn eru ennþá
að klína einhverri svipaðri
nafnbót á drenginn.
Steve Forbert er rétt 24 ára
ganiall. Hann fæddist i bænum
Meridan i Missisippi, yngstur 9
systkina.
Hann lærði snemma að leika á
gitar og fann fljótt fyrir áhrifum
frá blúsnum, enda alinn upp við
slagæð blúsins i Missisippi.
,,Ég lék á plast-gitar og rusla-
fötur meö fyrstu hljómsveitinni
minni, Mosquitos”.
Meðal áhrifavalda telur For-
bert ma. Jimmie Rodgers,
syngjandi járnbrautarmannin
Sem var einn fyrsti country-
tónlistarmaður Bandarikjanna.
Enda er Forbert fæddur i sama
héraði og þessi frumherji. En
listinn yfir áhrifavalda er
lengri. „Ég byrjaði að spila i
hljómsveitum ellefu ára
gamall.. Við lékum aðailega
rokk i anda Rolling Stones,
Chuck Berry, Hank Williams
David Bowie, Roxy Music,
Rober'Jhonsson,Jimmie Reed o§
Tamla Motown söngvaranna.
Viö lékum á dansleikjum, i
partium og á klúbbum. Við spil-
uðum jafnvel I kirkjum og
hreinlega hvar sem var”.
Hann starfaði sem vörubil -
stjóri i fyrstu einsog Elvis
Presley haföi gert. En 1976
missti hann vinnuna. Akvað
hann þá að feta i fótspor Dylans
og stefndi á Greenvich Village 1
New York þarsem Dylan, Joan
Baez og fleiri þjóölagapostular
lifðu bóheimslifi i upphafi
siðasta áratugs.
,,Ég var haldinn þeirri trú aö i
Greenvich Village væri fjöldi
klúbba fyrir söngvara sem vildu
koma fram. Ég vildi ekki hugsa
mig um, heldur skellti mér bara
beint þangað til að kanna
máliö.”
Bjó hjá K.F.U.M.
Þegar Forbert kom til Green-
vich Village, komst hann að þvi
aö ýmislegt var öðruvisi en
hann hafði haldið. i 18 mánuði
bjó hann aöallega á gistiheimili
K.F.U.M. (YMCA) og gekk
niUli staða dag eftir dag, kvöld
eftir kvöld með gitarinn sinn og
spilaði og söng.
,,Ég kannaöi umhverfi mitt og
spilaði eins mikið og tækifæri
gafst, hvar sem var. Hvert
kvöld fór ég út með gitarinn
minn. Ég bar hann með mér
hvert sem ég fór I meira en ár. 1
fyrsta lagi var ég alltaf aö sækj-
ast eftir að fá að spila. Og I ööru
lagi voru staöirnir sem ég gisti á
ekki þesskonar staðir, sem ég
þorði að skilja gítarinn minn |
eftir á.”
Forbert samdi óhemju mörg i
lög á þessum tima. Flest-öll!
fjalla þau um hluti sem eru '
honum nálægir. Um atburöi I
sem snerta hans eigið llf. Hann !
er ekki pólitiskur á sama hátt og
Dylan var, en hann er persónu-
legur i textum sinum einsog
Dylan. Hann finnur til meö
náunganum og kann að koma
þeirri tilfinningu fyrir 1 tónlist-
inni.
„Hiö persónulega er það eina j
sem ég get notað til aö náigasti
hlutina. Ég ies ekki mörg blöð, j
eða horfi á fréttaskýringar I
sjónvarpi þareö ég fæ ekkert
útúr þvl. En ef einhver kunningi
minn kemur og segir mér
hversu áhyggjufullur hann sé
útaf Vietnam eða Rússlandi
finnst mér strax sem ég taki
þáttT áhyggjunum”.
Æskugleði
Steve Forbert komst að þvi að
Greenvich Village var oröin
miðstöð nýrrar tónlistar, pönks-
ins. Hann kom fram i klúbbum
einsog Folk City og Other End,
eða I CBGS þarsem hann lék á
undan John Cale fyrrverandi
meðlim Velvet Underground,
eða Talking Heads og Ramones.
Það var á sllku kvöldi sem
Nat Weiss hjá Nemperor - út-
gáfunni rakst á Forbert. Hann
bauð þessum efnilega tónlistar-
manni samning.
Forbert hljóðritaði plötu með
aðstoö Steve Burgh gitarleikara
og upptökustjóra og hljómsveit
hans. Er hans fyrsta plata,
Alive on Arrival, mjög þægileg
og minnir i mörgu á Dylan eða
Springsteen. Forbert syngur
gjarnan um æskuna, gamla
skituga bæinn sinn, burgeisana
sem eiga nóg af öllu', llfiðá járn-
brautarstööinni, eða bara um
stúlkuna sem datt inn i lif hans
einu sinni. Allt er þetta gert af
einhverju sakleysi. Það er, eins-
og nokkrir gagnrýnendur hafa
bent á, greinilegt að Steve For-
bert kemur úr sveitinni inn i
stórborgina New York og horfir
til baka. Jafnframt skoðar hann
nútiðina i ljósi framtiðarinnar.
Veltir fyrir sér hvað biði hans i
stórborg þarsem spiliingin
þrifst. Hann er að uppgötva allt
þetta stóra sem öllum fær
grandað. Kaldhæðinn I sakleysi
sinu drekkur hann skál öllum
þeim riku, þeim sem hafa
heppnina með sér, mellunum
sem eru fallegar fyrir peninga,
hinum ógeðfelldu láglaunastörf-
um sem biða hans, öllum sorg-
mæddum og glöðum og öllum
þeim sem hafnað hafa á rangri
hiliu i lifinu. Hann syngur um
sakleysi og fjör æskunnar. „I’m
glad to be so young, talkin’ with
my toungue/ Glad to be so care-
less in my way/ Glad to take a
change and play against the
odd/ Glad to be so crazy in my
day.” --
Jafnframt syngur hann um
brostna drauma, hrundar spila-
borgir. „You think you can live/
And dream your fate/ Oh but it
isn’t gonna be that way/ I came
on my own/ I thought I was king
and you were to do/ but every-
thing burned/ and fell from my
hand/ I had to turn back or build
a new plan/ Cause it isn’t gonna
be that way.”
Líkist Dylan
Steve Forbert hefur vakið
verulega athygli með plötunni
Alive on Arrival. Þeir sem
fjallaö hafa um tónleika hans
eru sammála um að Forbert sé
„sterkur” listamaður sem eigi
eftir að vaxa hratt. Tónlist hans
er einföld og höfðar mjög til
hughrifa. Textarnir eru
persónulegir einsog komið hefur
fram og fólk á auðveit með að
setja sig I spor Forberts.
Steve Forbert leikur á gitar,
blæs i munnhörpu og syngur af
tilfinningu. Röddin er dálitið
gróf en blúsuð. Þessi lýsing gæti
allt eins átt við Dylan. Forbert
er farið að leiðast þessi sifelldi
samanburður viö Dylan. „A
vissan hátt er asnalegt að likja
okkur saman. Ég hlustaði
reyndar mikiö á Dylan, en lika á
marga aðra. Ég hlustaði á Neil
Young, Ray Davies, Lou Reed
og Richard Thompson um
svipað leyti. ”
„Ég hef alltaf stefnt að sóló-
ferli. Fólk hefur gagnrýnt mig
fyrir það, en ég taldi það henta
mér best að koma einn fram
með gitar og munnhörpu. Ég
spáði aldrei i hvort þaö væri I
tisku eða ekki... 1 rauninni er ég
mjög heppinn að hafa fengið
samning”. —jg
i Annir
! hjá
S Kjara-
Ibót
I
■
I
■
I
■
l
■
I
■
L
Sönghópurinn Kjarabót
hefur verið önnum kaf inn við
að skemmta viðs vegar I vet-
ur. Hefur hann sungið á
vinnustöðum, tónleikum og
skemmtunum svo eitthvaö
sé nefnt. Nú vinnur hann að
gerð hljómplötu sem sagt er
frá annarsstaöar á siðunni.
29. mai mun hópurinn
leggja land undirfót oghalda
norður á land. Er það ætlun
Kjarabót I Hljðörita ásamt Siguröi Rúnari.
þeirra i hópnum að sækja
heim höfuðstað Norðurlands
Akureyri og skemmta vinn-
andi fólki á vinnustöðunum
og jafnframt að halda þar
tónleika. Einnig verður hald-
iö i nærliggjandi héruð og
raustin þanin. Kjarabót
verður i vikutima fyrir norð-
an að skemmta.
t kvöld gefst hinsvegar
kostur að hlýða á leik Kjara-
bótar og söng á skemmtun
Alþýðuleikhússins I Lindar-
bæ.
Heimavamarliðið hljóðritar
Heimavarnarliðiö er hópur
tónlistarfólks sem kom fram á
baráttuhátiö herstöðvaand-
stæðinga 31. mars i Háskóiabiói.
Þennan baráttuhóp skipar
fjöimennt liö tónlistarfólks úr
öllum áttum. Meginkjarninn
mun vera sönghópurinn Kjara
bót. En að auki eru 20 meðlimir
sinfónfunnar ásamt okkrum
fyrrverandi meölimum Póker i
spilinu.
FINGRARIM
Þegar Fingrarim leit inn i
Hljóðrita I Hafnarfiröi i vikunni
var Heimavarnarliöið önnum
kafiö viö að hljóörita lög þau
sem flutt voru á hátiðinni 31.
mars. Viö stjórnborðiö sat
Sigurður Rúnar Jónsson og sá
um aö allt færi fram samkvæmt
iistarinnar reglum.
Lögin sem verða munu á
hljómplötu Heimavarnarliðs-
ins eru bæði gömul og ný
baráttulög sem eiga það öil
sameiginlegt að fjalla um
baráttuna gegn hernum sem
situr á Miðnesheiði. Kjarabót
ásamt Sigurði Rúnari vöidu lög-
in og textana úr þvi úrvali sem
fyrir hendi var. Mikil leit var
gerö að góöum lögum, en ekki
var um of auöugan garö aö
gresja. Einnig voru samin ný
lög og ljóð sem þóttu kjörin I
baráttunni.
Sigurður Rúnar sá um að
koma eldri lögunum I nútima-
legri útsetningar.
Lögin spanna vitt svið hvað
útsetningar varðar, sögðu þau I
Heimavarnarliðinu. Þaö eru
reggae, diskó, rokk, pönk og
áhrif úr ýmsum áttum sem gæta
i útfærslunni.
Þeir sem leika á plötunni eru
Sigurður Rúnar sem sér um
bassaleik, pianóleik og ýmis-
konar annan hljóðfæraleik til
fvllinear. Biörgvin Glslason sér
um gitarleik, Pétur Hjaltested
leikur á hljómborð, Siguröur
Karlsson á trommur og Jón
ólafsson á bassa. Svo sjá
meölimir sinfóniunnar um
strengjaleik og blástur.
Þaö eru Samtök herstööva-
andstæðinga sem fjármagna
vinnslu og útgáfu plötunnar. Er
það ánægjulegt að herstöðva-
andstæöingar skuli hafa bol-
magn til aö nota hljómplötuna
sem miöil i baráttunni gegn
hernum þvi hún er tvimælalaust
mjög sterkur miðill.
Sönghópurinn Kjarabót sér
um sönginn að mestu á plötunni,
en að auki syngja þau Pálmi
Gunnarsson, Ragnhildur Gisla-
dóttir og Bergþóra Arnadóttir
sitt lagið hvert.
—j-g.
Umsjón: Jónatan Garðarsson