Þjóðviljinn - 22.07.1979, Síða 23

Sunnudagur 22. júli 1979. ÞJÓÐVILJINN — StÐA 23
Umsjón:
Vilborg
Dagbjartsdóttir
GÓÐARSÖGUR
y 1 næst siöasta blaöi var klippmynd af strák
meö tvo hunda, lesendur Kompunnar áttu aö
semja stutta sögu um myndina. Þaö var skýrt
tekiö fram aö hundarnir i sögunni ættu aö vera
nefndir meö nöfnum. Nú hafa þrir krakkar strax
sent mjög góöar sögur. Og athyglisvert er hvaö
hundanöfnin I sögunum eru falleg og rammis-
lensk, ekkertPolly eöa Nellie, þau fela I sér ann-
aö hvort lýsingu á útliti hundsins, Koiur,
Kjammi, Hnoöri, Tinna, eöa eiginleikum hans,
Pfla og Snati. Kompan þakkar þessar góöu sögur
og sendir krökkunum bók aö launum.
Veriönú dugleg aö ráöa myndagátuna og látiö
myndir og sögur og vlsur fylgja meö I bréfinu.
Óli, Kolur og Kjammi
Einu sinni var strákur
sem hét Öli og var níu
ára, hann átti tvo hunda
sem hétu Kolur og
Kjammi. Kolur var alveg
kolsvartur, en Kjammi
var hvítur með svarta
kjamma. Þeir áttu allir
heima i sveitinni á bæ
sem hét Hof. Dag einn
átti óli að fara út að
Hömrum, en það var
næsti bær. Hann kallaði á
hundana og lagði af stað.
Það var gott veður og sól-
in skein. Það var frekar
stutt út að Hömrum, en
Óli, Kolur og Kjammi
voru heldur ekki á nein-
um harðahlaupum, nei,
þeir f óru sér bara hægt og
rólega. Erindið var að
sækja hest sem bóndinn á
Hömrum hafði fengið
lánaðan á Hofi.
Eftir tuttugu mínútna
gang komu þeir að Hömr-
um. Bóndinn náði í hest-
inn og Öli beislaði hann og
fór á bak, en hann hafði
haft með sér beisli. Svo
lagði hann á stað heim og
hundarnir hlupu á eftir.
Hesturinn var mjög vilj-
ugur og fór á stökk. Óli
var óvanur að ríða á
stökki og datt af baki, en
hesturinn hljóp langt út í
móa og fór að bita gras.
Saga eftir Lafcadio Hearn
Chin-Chin
Kobakama
Orðin virtust kurteis-
leg, en fljótlega varð
henni Ijóst, að þeir voru
að gera napurt háð að
henni. Þeir gréttu sig líka
framan í hana.
Hún reyndi að góma
nokkra þeirra, en þeir
voru svo snarir í snúning-
um að hún náði þeim
ekki. Þá reyndi hún að
reka þá burtu, en þeir
vildu ekki fara og héldu
stöðugt áfram söngnum.
Chin-Chin Koba-
kama", sungu þeir og
hlógu að henni. Þá vissi
hún, að þeir voru litlir
álfar og hún varð svo
hrædd, að hún kom ekki
upp nokkru hljóði. Þeir
dönsuðu í kring um hana
til morguns, þá hurfu
þeir.
Næstu nótt komu litlu
mennirnir aftur og döns-
uðu, líka næstu nótt og á
hverri nóttu — alltaf á
sama tíma, þeim, sem
Japanir kölluðu „stund
Ráðning á
síðustu krossgátu
Lausnarorðið er BÆR.
uxans". Það er um tvö-
leytið eftir okkar tíma.
Að lokum varð konan
veik af svefnleysi og
hræðslu.
Framhald úr
síðustu kompu
Þegar maður hennar
kom heim varð hann
sorgbitinn að finna hana
veika í rúminu. Fyrst í
stað þorði hún ekki að
segja honum hvað olli
veikindum sínum. Hún
var hrædd um, að hann
myndi hlæja að sér.
En hann var svo góður
við hana og hlúði svo vel
að henni, að bráðlega
sagði hún honum upp alla
söguna um hvað endur-
tæki sig á hverri nóttu.
Hann hld ekki að
henni, en var alvarlegur
á svip stundarkorn. Svo
spurði hann:
„Um hvaða leyti koma
þeir?"
Óli, Kolur, Kjammi, hesturinn og fjárhúsin á Hömrum.
Óli reyndi að ná honum og
með hjálp Kols og
Kjamma tókst það eftir
langan tíma og þeir
komu ekki heim fyrr en
rétt fyrir kvöldmat.
Dóróthea J.
Siglaugsdóttir,
10, ára,
Barnaskólanum
Hvolsvelli
Rangárvallasýslu.
Hún svaraði: „Ævin-
lega á stund, uxans".
„Vertu ekki hrædd",
sagði maður hennar. „í
nótt skal ég fela mig og
bíða eftir þeim".
Hann beið og hafði gæt-
ur á henni þar til leið að
stund uxans. Þá, allt í
einu komu litlu mennirnir
upp undan mottunum og
byrjuðu að dansa og
syngja:
Chin-Chin Kobakama,
Yomo fuke soro.
Þeir voru svo skrítnir
og dönsuðu svo einkenni-
lega, að hermaðurinn gat
naumast varist hlátri. En
þegar hann sá andlit konu
sinnar skelfingu lostið ,
mundi hann eftir því að
næstum allir japanskir
draugar og skrímsli
hræðast sverð. Hann dró
sverðið úr slíðrum og
stökk fram úr fylgsni
sínu og hjó til litlu mann-
anna. Á augabragði
breyttust þeir í — getur
þú ímyndað þér hvað?
Tannstöngla!
Þeir voru ekki lengur
neinir litlir hermenn, að-
eins f jöldi af tannstöngl-
um á víð og dreif um
motturnar. Unga hús-
móðirin hafði verið of löt
til að fleygja tannstöngl-
unum sinum á viðeigandi
hátt. Á hverjum degi,
þegar hún hafði notað
nýjan tannstöngul, stakk
hún honum niður á milli
mottanna á gólfinu, til
þess að vera laus við þá.
Þess vegna urðu litlu álf-
arnir, sem passa gólf-
motturnar reiðir við hana
og veittu henni ráðningu.
(Vilborg Dagbjartsd.
þýddi úrensku)
Hnoðri
Einu sinni var strákur
sem hét Hrólfur. Mamma
hans hét Unnur og pabbi
hans Sveinn. Hann á af-
mæli á morgun. Þá verð-
ur hann sex ára. Hann á
hund sem heitir Tinna.
Hún er gáfuð og góður
hundur.
Hrólfur á heima í
Geirahlíð. Það er bónda-
bær. Hann á hjól og er
alltaf á því. Hann fer með
boðskort til næsta bæjar.
Hann á afmæli 11. apríl.
Nú rann sá dagur upp.
Þegar hann vaknaði var
engin gjöf undir koddan-
um hans og hann hélt að
pabbi og mamma hefðu
gleymt afmælinu hans.
En allt í einu kom lítil
vera inn, í herbergið,
geltandi. Um hálsinn
hafði hún band með miða.
Hrólf ur fór að lesa. Þetta
stóð á miðanum: TIL
HAMINGJU MEO AF-
MÆLIÐ, HRÓLFUR
MINN: FRÁ MÖMMU,
PABBA OG LITLU
SYSTUR.
Nú sá Hrólfur að veran
var hundur. Nú komu
mamma og pabbi inn í
herbergið. „Ég ætla að
skíra hann Hnoðra,"
sagði Hrólfur.
Endir.
Birna Helgadóttir, 9
ára,
Aðalstræti 51
Patreksfirði.
Jón Jónsson er þriggja ára gamall drengur og á
heima á Grettisgötu 2. Hundarnir hans heita Píla og
Snati. Þeir eru úti í garði að leika sér. Það finnst
hundunum voða gaman. — Endir.
Tryggvi Helgason, 7 ára, Aðalstræti 51, Patreksf irði.