Þjóðviljinn - 17.02.1980, Síða 19

Sunnudagur 17. febrúar 1980. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 19«
%
Já, Einar minn
skrifaðu bara
Þinglyndi
vísna-
mál %
Umsjón:
Adolf J.
Petersen
Þó
mér rísi fjall ífang
Ekki er til nein vissa fyrir
þvi, hvaöa þjóB i heimi hér
muni vera best mælt i ljóöa-
gerB, en hyggja má aB vart
muni sú þjóB finnast á jarB-
kúlunni sem ekki á ljóB-
skáld i fleirtölu, einnig skal
ósagt látiB, hvort tslendingar
eigi þaB mörg ljóBskáld fyrr
og siBar aB þeir séu I fremstu
röB þeirra þjóBa sem mest
yrkja i ljóBformi, þá miBaB viB
fólksfjölda, en mörg eru þau
og vist er aö lslendingum
þykir vænt um ljóö sín og
höfunda þeirra, þó ekki veröi
sagt aö þjóBin hafi ætiB búiB aB
þeim sem best viö hæfi.
Undarleg þjóö segir Stephan
G. Stephansson i visum þeim
sem hann orti áriB 1912 og
nefnir tslendskur kveBskapur:
Undarleg er Islendsk þjóö.
Allt, sem hefur lifaö,
hugsun sina og hag i ljóO
hefur hún sett og skrifaö.
Hlustir þú og sé þér sögO
saman kveOna bagan,
þér er upp i lófa lögö:
landiö, þjóOin, sagan.
Jón S. Bergmann kvaB svo:
Hugann æöri útsýn ber
yfir lengstu sundin,
þvi aö mannsins andi er
engum fjötrum bundinn.
Hjörleifur Jónsson á Gils-
bakka efaöist um aB hann
kæmist upp á erfiöasta hjall-
ann:
Þó mér rlsi fjall i fang
firnum krökkt og hræöum,
á þvi hef ég allan gang
eftir kringumstæöum.
Brekkunni ég býst aö ná,
byrja aö klifa hallann,
þó ég komist aldrei á
erfiöasta hjallann.
f lausavisnaþætti Daniels
Benediktssonar kveöur hann
til frænda slns. Sá frændi gæti
lika veriB sá sem les og yrkir
ljóB og lausavisur, eöa hver
hagyröingur sem er gæti tekiö
hvatningu Daniels til sin, sem
hann kveöur um i þessum
visum:
Þér I sjóöi sagt er hjá
sögur og ljóö I minni.
Leystu góöi frændi frá
fræöa-skjóöu þinni.
Þú skalt kveöa kvæöi gott,
kveikja gleöi sanna,
hjartans freöa hrinda brott,
hlýja geöi manna.
Unaösmyndir eignast þá
oft I skyndi sálin,
braga-tindum uppi á
er menn kynda bálin.
Hressileg áminning sem
margt annaö gott hjá Daniel.
Hvenær er vegljóst i hugum
manna? Þvi svarar Vestur-
fslendingurinn Kristinn
Stefánsson meö þessari visu:
Um undirgefnina kvaB
Kristinn:
Jafnan blauö, og jámælin
jarmi gnauöar lausum,
kinkaöi auömjúk einfeldnin
ótal sauöar-hausum.
Benedikt Gislasyni frá Hof-
teigi þykir svo vænt um sveit-
ina sina, aö hann gleymir
henni ekki þó hann hafi dvaliB
all-lengi i fjarlægö frá henni.
Honum finnst mynd hennar
svo fögur aö hann vill gjarnan
endurskapa hana I himnarlki
þegar hann er þangaB
kominn:
Sveitin mfn
Ei þér breytir aldahjói
eöa tiska lýBa
blómum stráð og signd af sól,
sveitin yndisfriöa.
Marga hiýt ég milda sýn,
min þá daprast lundin.
Mér er alltaf minning þln
mest 1 huga bundin.
Fyrir handan heljargrind,
ef hugsýn ég ei tapa,
þar, sem aldrei máist mynd,
mun ég þig endurskapa.
Æskudraumarnir ylja
mönnum oft þegar liöa tekur
aö ævikvöldinu, og einnig viö
aörar kringumstæöur. Þaö
sést á þessum vlsum hans
Hjörleifs Jónssonar á Gils-
bakka:
Hver er sökin, hvar er ró?
Hvergi tök um bætur.
Fáar stökur fæöast, þó
fleiri vökunætur.
Meöan aörir laga ljóö,
list og sniiii finna,
ylja ég mér viö aringlóð
æskudrauma minna.
I Visnamálum þann 6.
janúar s.l. birti ég nokkrar
visur eftir Björn Jónsson i
Alftá (Swan River). 1 ný-
komnu bréfi frá honum segist
hann ekki vera ánægöur meö
kynninguna á þeim visum, þaö
sé firra hjá mér aö þeir séu
eitthvaö ósammála hann og
Einar Pálsson, en þeir eru
fræöimenn sem kunnugt er.
Rétt mun þetta vera hjá Birni
aö ég hafi fariö dálitiö frjáls-
lega meö oröaval i kynning-
unni, meira um þaö seinna, en
hér eru þrjár visur eftir Björn,
sem ekki þurfa neinna
skýringa viB, hann kallar þær
Skagfirska tunglspeki:
Sér á engi vinda vatt
vetrarstigu aö ganga
hlær og undir hallar flatt,
hýr á silfurvanga.
t höllu élja hátt sig bar,
hömdu engin veöur, ,
ekki var þó allur þar
er hann virtist séöur.
1 hjöröum skýjahnoöra fé
hvatur máni beitir,
af hagalagöa himintré
hann i lána reitir.
Þegar hugans húmgu lönd
hafa leyst sin þokubönd,
vegljós þá er vonum manns
vlöur heimur sannleikans.
EitthvaB hefur Kristni fund-
ist athugavert viö skólakerfiB
og kennsluna á sinni tiB og
kveBur:
Ekki hrapar hégóminn,
hneyksli og glapin
skynsemin,
þar sem apa-einkennin
eiga aö skapa lærdóminn.
Kennsiu-lap og lofsyrðin
lepur dapur hugurinn,
tálboö snapar trúgirnin,
tornæm gapir einfeldnin.
Já, þeir þekkja tungliö sitt i
SkagafirBinum, en sitthvaö
hugsa þeir I Hegranesi og á
Hawai. Þar sést Órion á
háhimni og dáleiöir skáld-
legar sálir svo ásthrifnar
meyjar falla í óminnis
drauma. En hvaö um þaö,
Björn kvaö um Órion á
háhimni i Hawai:
Heiörúnar um hvelfdan teig
húsum jötunn riöur,
hátt um rafta stikum steig
stórum, bjartur, frlöur.
SkagfirBingar reikna margt
Ut frá göngu mánans. Hawai-
bUar dásama Órion, en Reyk-
vlkingar elska Venus.