Þjóðviljinn - 23.03.1980, Blaðsíða 19

Þjóðviljinn - 23.03.1980, Blaðsíða 19
Sunnudagur 23. mars 1980 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 19 Já, Þórhallur \ minn, leiðinlegt að þú skildir ekki fá Kristsorðuna eins og ég! J Ordulyndi Maður kann nú orður að bera! visna- mál * Umsjón: Adolf J. Petersen Árstíðanna œska er vor Jafndægri á vor var þann 20. mars, þá fara dagarnir aö veröa lengri en næturnar. Samkvæmt þessu timatali, er voriö komiö, en stundum vill þó veröa biö á þvi. Máttur vetrarins er mikill, oghann rikir oft lengur en hann hefur i raun heimild til, þaö er aö segja fram yfir hinn siöasta vetrardag. Meö vorinu breytir náttUran um svip, lifiö vaknar af moldu eftir vetrardvalann, voriö er æska árstiöanna. Menn hafa löngum kveöiö vorinu lof i ljóöi og lausavisum. Þaö er kannski aö bera I bakkafullan lækinn aö bæta þar viö. Samt gerist þaö meö hverri kynslóö: Vetri hallar, vora fer, vikur af fjalli njóla, alda mjallar eyöist hver, ilmar valiar fjóla. Lifinu veröur létt um spor, Ijúfir endurfundir, viö árstföanna æsku vor auðnast gleöistundir. AJP. Vetrartiminn merkir leiö sina meö margskonar hörmum sem voriö bætir. Skeggi Skeggjason (dulnefni) kveöur: Slökkt skal harma hugans bál hefja hvarma mina. Vorsins bjarmi um veika sál vefur arma sina. Loftiö bragast, ieiftra um sal iogar, fagurt vaka. Lifnar hagur, léttist hjal, lengjast dagar taka. Voriö kemur aö sunnan, sögöu menn hér áöur og svo er þá enn. Konráö Vilhjálmsson frá Sila- læk var heldur ekki i vafa um þaö og kvaö: Voriö kunna af vlröum þráö vagn aö sunnan hvetur. Köldum munni kveöur láö klakarunninn vetur. Styttist njólu skuggaskeiö, skána gjólur haröar. Hækkar sól á himinleiö, hitar kjólinn jaröar. Kastar hýöi foldin friö, fönn i hlföum grotnar. Voriö þýöa Hfgar lýö, ijós og biiöa drottnar. Um vorkomuna kvaö Guö- mundur Gunnarsson á Tindum: Bráöum garpa burt er þraut, blóm I varpa glitrar. Vetur snarpur vikur braut, vorsins harpa titrar. Vorbliöan hefur heillaö marg- an mann, svo menn veröa hug- fangnir af. Sameinast i sál sinni öllu þvi fegursta og besta sem voriö, æska árstiöanna, birtir þeim I hljómi og myndum. Sig- urjón Friöjónsson frá Sandi kvaö um vorblföuna: Logasfur leiftra á ný ijósi um slý og gjögur. Eldi vfgir aftanský eygló hlý og fögur. Sól f fangi viöavang vermir langar stundir, lög og tanga, lón og drang leggur vanga undir. tús Vanda bindast björk I blævar yndishótum. f Þpyr I viöl veitir liö I vatnaiöu spiii. 1 Fuglakliöur fléttasl i í bréfi til Vfsnamála spyr Skeggi Skeggjason hvort viö sé- um ekki á sama máli um efni þessarar visu: Þegar citthvaö þjakar iund, þrýtur lffsins gaman. Þá er gott aö stytta stund, stökur flétta saman. Jú, vitanlega erum viö á sama máli. En þaö er fleira sem léttir lund en vel kveönar visur, eins og t.d. þaö sem Konráö Vil- hjálmsson kveöur um I þessum visum: Barmi þrái þfnum hjá þrýsta brá aö hjarta, heyra fá þaö hvfsla, siá, hringa-gnáin bjarta. Hlýtt um varman háls á mér hvila armar nettir. Þinn viö barm aö una er allra harma léttir. Ákaft langar okkur sjá indæi geröur bauga, geisla undan beggja brá brenna f sama auga. Þaö eru fleiri á sömu skoöun. Vilhelm Guömundsson frá Fitjum I Viöidal kvaö lika: Viö mér brosir veröld hlý, vermir tár af hvarmi, meöan ég finn yndi i ungrar meyjar barmi. Hallast vangi vanga tii — vinir skiptast blföu — meöan sál á æskuyl undir brosi þýöu. Hér fyrir nokkru var óskaö eftir fyrrihluta aö siöari hluta sem er: Alvarlegum augum leit / afrek verka sinna. 1 góöu bréfi frá Elsu Arna- dóttur f Húsey kom fyrrihluti, og þá veröur vfsan þannig: Gróöavon I gömlum reit Geiri hélt sig finna, (en) alvarlegum augum leit afrek verka sinna. Elsa sendifleiri visuhelminga sem i raun falla vel saman sem sjálfstæöar vísur. Ef maöur tek- ur sér bessaleyfi og birtir þær þannig, þá veröur vísan á þessa leiö: Getulausa Geira sveit grætur framtak hinna, (en) varöliöi.á völlinn skeit vildi á sig mlnna. Svo er Elsa vel sátt viö núver- andi rikisvald og segir: Gunnar efndi gefiö heit, nú glaöir allir vinna. Ráöherra i rétta sveit reyndi hann aö finna. Ef Gunnar fengi góöan þráö Geirs úr sprengingunum, myndu lengi mannleg ráö mæt i þrengingunum. Slöan Noröurlandaþing var hóö hér, hefur dálítiö veriö talaö um vændi, rétt eins og þaö sé spánýtt fyrirbrigöi I heiminum. Z.X. sendir þessa visu og minnist fyrri tlöar: Oft ég mændi meyju á mig sem hændi aö slnu. Ekkert vændi, aöeins þrá, eðli rændi minu. vo va urinn s hjálp: em be tll! L.. Gekk ég út á gá gljúpur baö svo Geföu mér nú g guö minn almát

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.