Þjóðviljinn - 04.07.1981, Qupperneq 2

2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 4,—5. júlí 1981
skammtur
Af vorblóti
Það er talinn meginstyrkur íslenskra lista-
manna hve samstilltur hópur þetta er, og hef-
ur það ósjaldan komið sér vel í viðskiptum við
skilningslaus yfirvöld, sem aldrei virðast ætla
að komast til botns i frumþörf um skapandi og
túlkandi kúnstnera islensku þjóðarinnar.
I hita langvarandi umræðna um útivistar-
svæðavanda aldinna og ungra bæjarbúa, hef-
ur innivistarsvæðavandinn eins og orðið út-
undan — gleymst.
Lítil börn og listamenn þjóðarinnar hafa
löngum verið sett útá guð og gaddinn á morgn-
ana með lykil um hálsinn og eiga sér ekkert
athvarf nema í pollunum, sem myndast í göt-
unum við aukinn umferðarþunga — og kall-
aðir hafa verið drullupollar — og svo náttúr-
lega þá staðreynd að Olíumöl h/f fær ekki að
halda áfram umsvifum sínum ótrufluð.
Svona uppeldi í pollagalla, með útidyralykil-
inn um hálsinn, setur auðvitað svip sinn á allt
atferli þeirra, sem upp við slíkt alast, og bera
margir af virtustu listamönnum þjóðarinnar
óneitanlega ófá einkenni pollabarnal
skemmtilega sjálfsbjargarviðleitni og félags-
þroska sem mótast af f Ijótandi umhverf i, þar
sem allir verða að lúta hinum vægðarlausu
lögmálum pollsins, hvort sem verið er að baka
kökur sem draga nafn af athaf nasvæðinu eða
skiptast á skoðunum með innihald pollsins að
vopni, þegar orðsins brandur hefur ekki
nægan slagkraft.
Nú gefur það auga leið að listamenn geta
ekki haldiðáfram að hittast í pollum, eftir að
þeir hafa slitið barnsskónum, en með því að
þeir hafa brýna þörf á að deila geði hver með
öðrum, gera þeir sér stundum dagamun með
því að hittast og gleðjast „á góðra vina f undi",
eins og það hefur stundum verið kallað.
Þess vegna var það á dögunum að forsvars-
menn Bandalags íslenskra listamanna f óru að
þreifa fyrir sér með hækkandi sól, um það
hvort ekki væri rík ástæða til að stof na til vor-
blóts þar sem allir gætu hist til að gleðjast í
góðra vina hópi.
Upphaflega mun ætlunin hafa verið að
halda hátíðina í fyrrverandi húsakynnum
veiðafæraverslunar Ellingsens í Hafnar-
stræti, þar s^rn nú heitir „Hornið", með
íhlaupi í kjallarann eða „Djúpið".
Þessari hugmynd var fljótlega hafnað á
þeim forsendum að stiginn úr „Horninu" og
niður í „ Djúpið" væri það brattur að hann byði
hættunni heim, þvt alltaf er talsverð hætta á
limlestingum þegar listamenn hittast.
Þá kom upp sú hugmynd að halda vorblótið
á Korpúlfsstöðum, í gamla f jósinu þar, en það
fékkst ekki í gegn, bæði vegna þess að básar,
aðrir en tarfabásarnir, eru þar ekki lengur
nógu rammgerðir vegna aldurs. Einnig var á
það bent að f jósf lórar væru hálir og afar við-
sjárverðir á gleðistund. En það sem ráðið mun
hafa úrslitum, þegar listamönnum var synjað
um aðstöðu til samkomuhalds á Korpúlfsstöð-
um, var að „tún, akrar og úthagar eru við-
kvæmir fyrir of beit og átroðningi í gróandan-
um" (Bún. ritið Freyr, síðasta tölubl. „Bæling
túna og ræktaðs lands í upphafi heyanna").
Það varð því úr, að um síðustu helgi var
Jónsmessublót Listamanna haldið í Laugar-
dalshöllinni, sem hönnuð er og byggð með það
fyrir augum að þola jarðskjálfta uppá níu
gráður á Richterskvarða. Þar er og umhverfi
allt asfalterað og húsgögn flest jarðföst. Þá
var þess vandlega gætt að hafa drykkjarhorn
óbrjótandi og kássur og gúllös á plastdiskum,
svo ástkærustu listamenn þjóðarinnar færu
sér ekki að voða í glerbrotum þegar þeir rynnu
eftir gólfinu á hálum sósuleifum. Skemmti-
kraftar klæddust allir hlffðarfötum — utan
einn.
Undirritaður var á þessari hátíð, en verður
þó að styðjast við slitróttar skýrslur annarra,
þar sem óminnishegrinn hafði náð undirtök-
unum áður en hann gekk til gleðinnar. Helst er
að skilja, að túlkandi listamenn hafi framið
skemmtiatriðin hver meðsínu nefi f hita leiks-
ins og að þar hafi farið mjög saman orð og
æði.
Einn nýlistamaður náði þó verðskuldaðri
athygli, en hann f lutti japanska uppákomu án
þess þó að hafa traf um tippið og hafnaði í
miðju „happeninginu" ofaní trommusetti
pönkaranna, sem léku fyrir dansinum. Þaðan
var honum varpað allsnöktum framaf sviðinu
og lenti maðurinn — svona einsog til að undir-
strika skilningsleysi fjárveitingavaldsins á
frumþörfum listamanna — ofaní gúllasi f jár-
málaráðherra, sem sat steinsnar frá sviðinu.
Þessi nektardans var í raun og veru há-
punktur þessa vorblóts, eða ketkveðjuhátíðar,
en eftir þetta skemmtiatriði tók hátíðin á sig
hefðbundið snið með ærumeiðingum, hnútu-
kasti og limlestingum. Þegar allt var síðan um
garð gengið sá brunaliðið, löggæslan, sjúkra-
bílar og flugbjörgunarsveitin um að koma
veislugestum undir læknishendur.
Hér á ef til vill ekki illa við að rif ja upp tvær
vísur úr Hávamálum:
Byrði betri
ber-at maður brautu að
en sé manvit mikið
vegnest verra
vegur-a hann velli at
en sé ofdrykkja öls
Era svo gott
sem gott kveða
öl alda sonum
því færra veit
er fleira drekkur
síns til geðs gumi.
mér erspurn
„Mér er spurn" heitir þessi dálkur sem nú ríður á vað-
ið hér i Sunnudagsblaðinu, og er ætlunin að hér verði
beint spurningu til ákveðinnar manneskju, sem siðar
svarar og varpar nýrri spurningu fram til nýrrar mann-
eskju. Spurningarnar geta verið almennar eða faglegar
og þeir sem svara jafnt fagfólk f málinu sem áhugafólk.
Fyrst spyr Helga Sigurjónsdóttir, blaðamaður.
Hvers vegna
svarar enginn
Ciesielski?
Fyrir jólin kom út bók
eftir ungan mann, Stefán
Unnsteinsson, um Sævar
Cieselski og hin svoköll-
uðu Geirfinns- og Guð-
mundarmál en það eru
umfangsmestu sakamál
sem upp hafa komið í
landinu á síðari árum.
Tvennt var það sem
mér fannst athyglisverð-
ast í bókinni. Annað jjað
hvernig allt „kerfið"
leggst á eitt að búa til
smá-eða stórkrimma úr
krökkum sem hafa á bak
við sig „veikar"
fjölskyldur og formæl-
Helga Sigurjónsdóttir
Helga ólafsdóttir
Helga Sigurjónsd.
spyr
Helgu Ólafsdóttur
endur fáa og hitt hvaða
réttarf arslegt öryggi
virðist valt. Mun mörgum
fleiri en mér hafa runnið
kalt vatn á milli skinns og
hörunds við að lesa um
réttarhöldin yfir hinum
ákærðu í þessum málum.
Það vekur einnig athygli
hvers vegna þeim ásök-
unum sem verðir laga og
réttar eru bornir i bókinni
er ekki svarað. Þess
vegna spyr ég: Hvers
vegna gera þeir það ekki?
Spurningunni beini ég til
Helgu ólafsdóttur, bóka-
varðar Hljóöbókasafns-
ins, en hún gaf mér bók-
ina í jólagjöf.
Sævar Ciesielski
L