Þjóðviljinn - 25.02.1984, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 25.02.1984, Blaðsíða 6
6 SIÐA - ÞJOÐVILJINN Helgin 25.-26. febrúar 1984 UOOVIUINN Málgagn sósíalisma, verkalýðs- hreyfingar og þjóðfrelsis Útgeíandi: Útgáfufélag Þjóðviljans. Framkvæmdastjóri: Guðrún Guðmundsdóttir. Ritstjórar: Árni Bergmann, Einar Karl Haraldsson. ritstjórnargrein Rammagerðin Á undanförnum vikum hefur fátt flogiö víðar í ís- lenskri þjóðfélagsumræðu en 4% launarammi ríkis- stjórnarinnar. Þeir Þorsteinn Pálsson formaður Sjálf- stæðisflokksins og hæstvirtur fjármálaráðherra sem er einsog bangsi í höndunum á formanninum lýstu því báðir yfir að ekki mætti sprengja þennan ramma. Ál- bert Guðmundsson fjármálaráðherra lét ekkert tæki- færi úr greipum sér ganga til að lýsa því yfir, að hann yfirgæfi ráðherrastólinn ef ramminn yrði sprengdur. Þessi launarammi var að sjálfsögðu sprengdur þó launafólk muni seint njóta góðs af því. Örlögin höguðu því svo til, að Albert Guðmundsson fjármálaráðherra var í lystireisu í Lundúnum þegar sicrifað var undir samkomulag VSÍ/ASÍ og yfirlýsing ríkisstjórnarinnar gefin út. Daginn sem samkomulag þetta var kynnt í fjölmiðlum, gaf Þorsteinn Pálsson formaður Sjálfstæð- isflokksins út þá yfirlýsingu í viðtali við Þjóðviljann, að þrátt fyrir að 4% launarammi ríkisstjórnarinnar væri sprunginn myndi Albert sitja áfram í ráðherrastólnum. Pannig hafði fjármálaráðherra eignast búktalara. Á alþingi á fimmtudaginn gaf svo Albert sjálfur út samhljóða yfirlýsingu. Hann myndi sitja áfram. „Hefur þú reynt mig að því að standa ekki við mín orð?“, hefur Albert stundum spurt þegar hann hefur verið inntur eftir fyrirheitinu um afsögn. Nú hefur Albert sjálfur gefið svar: það er ekkert að marka hann! Þorsteinn Pálsson lýsti því yfir að ramminn væri spenntur til hins ýtrasta með samningunum og Steingrímur fóstbróðir hans Hermannsson hefur lýst því yfir að með samningnum hafi verið teygt á ramman- um. Albert sjálfur bætir að sjálfsögðu um betur og segir að hann hafi átt við allt annan ramma en allir aðrir. Upplýsingar - Verklýðsborátta Því verður ekki mótmælt að samkomulag það sem ASÍ forystan og VSÍ hafa gert með sé fellur víða í grýttan jarðveg. Hver getur ekki tekið undir með Guðmundi J. Guðmundssyni þegar hann segir að upp- skeran sé nánast engin? Launafólk hefur ekki nema eitt að selja; vinnuafl sitt. Og eini raunhæfi mælikvarðinn er sá hve mikið fólk fær fyrir andvirði vinnuaflsstunda sinna. Þegar þessi eini raunhæfi mælikvarði er notaður, kemur í Ijós að nú þarf fleiri stundir til að vinna fyrir nauðþurftum en nokkru sinni á síðustu árum. Þetta á einnig við um láglauna- fólk, sem hefur engan veginn fengið 30% kjaraskerð- ingu ríkisstjórnarinnar bætta, ekki einu sinni að helm- ingi, - auk fjölmargra annarra agnúa á samkomu- laginu. Guðmundur J. Guðmundsson sagði á 800 manna I fundi Dagsbrúnar, að Alþýðusambandið hefði gert mörg afdrifarík mistök á undanförnum árum. Nánast engin umræða hefði verið í félögunum um kjaramálin, almennir félagsmenn hefðu ekki verið með í kjarabar- áttunni og félögin hefðu ekki rætt málin sín á milli. Við þetta má bæta að samningarnir hafa verið ræddir og reifaðir í mikilli leynd. Af þessu má draga þá lærdóma að kjarabarátta eins- og öll önnur pólitísk barátta er háð upplýsingaflæði. ASÍ hefur gleymt þessum mikilvæga þætti í aðdraganda samkomulagsins og hefur nánast ekkert upplýst félaga um gang viðræðna eða kröfugerðina. 1 þessu efni eins- og ýmsum fleirum er nauðsynlegt að taka upp lýðræðis- legri og opnari vinnubrögð. Umsjónarmaður Sunnudagsblaðs: Guðjón Friðriksson. Auglýsingastjóri: Sigríður H. Sigurbjörnsdóttir. Afgreiðslustjóri: Baldur Jónasson. Afgreiðsla: Bára Sigurðardóttir, Kristín Pótursdóttir. Blaðamenn: Auður Styrkársdóttir, Álfheiður Ingadóttir, Helgi ólafsson, Lúðvík Geirsson, Magnús H. Gíslason, ólafur Gíslason, óskar Guðmundsson, Sigurdór Sigurdórsson, Valþór Hlöðversson. íþróttafróttaritari: Víðir Sigurðsson. Utlit og hönnun: Guðjón Sveinbjörnsson, Þröstur Haraldsson. Ljósmyndir: Einar Karlsson, Magnús Bergmann. Handrita- og prófarkalestur: Andrea Jónsdóttir, Elías Mar. Auglýsingar: Áslaug Jóhannesdóttir, ólafur Þ. Jónsson. Skrifstofa: Guðrún Guðvarðardóttir, Jóhannes Harðarson. Símavarsla: Sigríður Kristjánsdóttir, Margrét Guðmundsdóttir. Húsmóðir: Bergljót Guðjónsdóttir. /■ Bílstjóri: Ólöf Sigurðardóttir. Innheimtumenn: Brynjólfur Vilhjálmsson, Ólafur Björnsson. Pökkun: Anney B. Sveinsdóttir, Halla Pálsdóttir, Karen Jónsdóttir. Útkeyrsla, afgreiðsla og auglýsingar: Síðumúla 6, Reykjavík, sími 81333. Umbrot og setning: Prent. Prentun: Blaðaprent hf. Skjalatöskuliðið með harð- kúluhattana heldur stundum það sé ennþá statt í martröðum næt- urinnar þegar morgunlestin skröltir með það hálfsofandi inní miðborgina og við augum blasa rauðir fánar, syngjandi í hálf- rökkrinu uppyfir ráðhúsum Lundúna. Kom byltingin með næturlestinni eða er Tsjernenkó orðinn galinn? En byltingin er ekki einsog vindurinn sem kemur og fer eftir þekktum lögmálum, og enn síður hafa Tsjernenkó og kadettar hans aldraðir fært mörk hinna sósíalísku Sovétlýðvelda suður að Thames. Þeir sem hér fljúga stundum fánum eru einfaldlega fulltrúar fólksins, hinn lýðræðis- lega kjörni meirihluti borgar- stjórnar okkar Lundúnabúa. Marx gamli, sem liggur hér utar með ánni, hafði ekki nokkra einustu trú á róttækni Englend- inga og hafði margt vitlausara fyrir sér en það. Og gæfi almættið honum kost á að velja milli þess að sofa áfram í gröf sinni í High- gate eða verða þingmaður fyrir Verkamannaflokkinn einsog hann er í dag, þá er lítill vafi á að hinum aldna fræðadrottni myndi betur hugnast að liggja dauður neðan jarðar en ofan. Steindauður er nefnilega orðið sem best lýsir Verkamanna- flokknum í þinginu í dag, og al- mennilegur sósíalismi er þar svo vandfundinn að meira að segja Alþýðubandalagið er einsog himnaríki á jörðu í samanburði við þá eyðimörk. En sem betur fer eru tvær hlið- ar á Verkamannaflokknum, þó ekki sé hann þríeinn einsog guð- dómurinn, og glansmyndin sem skín gegnum fjölmiðla frá þing- sölunum í Westminster er sfst þeirra tveggja. Hin hliðin, sem birtist meðal grasróta flokksins, meðal fólksins sem ekki er að glenna sig fyrir „ábyrga" fjöl- miðla í þinginu til að fiska eftir máli, þrátt fyrir hægri sveiflu í landinu var meirihluti íhalds- flokksins felldur og síðan hefur Lundúnum verið stjórnað af þeim hluta Verkamannaflokks- ins sem vingjarnlegt fólk kallar stundum geðveika vinstrið. Geðveika vinstrið lét sér ekki nægja að flagga rauðu til að hrella hjartveika peningamenn úr íhaldsflokknum, heldur hófst handa um framkvæmd kosninga- loforða. En það gekk ekki átaka- laust. Eftir flókin málaferli við andstæðinga lækkunarstefnu úr hópi íhaldsins var það ekki fyrr en á síðasta ári að fargjöldin tókst að lækka, og þá ekki nema um fjórðung. Rúsínan í pylsuendanum á þessari sósíalísku lækkunarsögu er þó eftir. Vinstri meirihlutinn hafði gert ráð fyrir að lækkunin myndi laða að nógu marga nýja farþega til að standa undir kostn- aðinum við hana. Að þessu hló náttúrlega gervallur íhaldsflokk- urinn eins og hann lagði sig og þótti fádæma fyndin hagfræði. Þeir hlæja hins vegar ekki mikið þessa dagana. Farþegaaukningin skaraði nefnilega svo fram úr björtustu vonum að á sama tíma og hver einasta borgarstjórn sem íhaldið ræður á Englandi er að hækka útsvar, stundum svo tugum prósenta skiptir, þá ætlar sósíalíski borgarstj órnarmeiri- hlutinn í Lundúnum að nota af- raksturinn af hinni vinstrisinnuðu fargjaldastefnu til þess að lækka útsvar borgarbúa um heil sjö prósent! Geri Davíð og delar hans bet- ur! í hvert sinn héreftir sem ein- hver gefur þér þá ráðleggingu að sósíalisminn borgi sig ekki, biddu viðkomandi þá vinsamlega að stinga henni uppí ónefndan stað. einhverjum miðjuatkvæðum, hún byggir á raunverulegum sósí- alisma þarsem umhyggja fyrir velferð fólks ræður för, og er náttúrlega ekki prísuð hátt í fjöl- miðlunum sem peningastéttin hefur í hendi sér í þessu landi einsog víðast annars staðar. Einstaklega gott dæmi um þetta er starf Verkamannaflokks- ins hér í Lundúnum.Vinstri væng- urinn náði undirtökunum í flokknum á höfuðborgarsvæðinu skömmu eftir þingsigur Margrét- ar Thatcher 1979, og ákvað að svara hægrisveiflunni með af- dráttarlausri vinstri stefnu í borg- arstjórnarkosningum sem fylgdu á eftir. Áherslan var lögð á tvennt : að nota fjármagn borgarinnar til að freista þess að skapa atvinnu fyrir tíu þúsund manns og enn- fremur var því heitið að fargjöld í strætisvögnum og neðanjarðar- brautum Lundúna skyldu lækkuð um helming. En allir sem eitthvað þekkja til Lundúna vita hversu dýrt er að komast milli staða og þegar fólk er peningalítið eða beinlínis fá- tækt einsog obbinn af íbúum inn- borga Lundúna, þá skiptir sköpum að geta komist til vinnu, í skóla eða bara hvert sem er, á skikkanlega ódýran hátt. Forysta Verkamannaflokks- ins, sicíthrædd eftir ósigurinn í þingkosningunum, taldi þessa stefnu pólitískt sjálfsmorð og ýmsir flokksbrodda gengu svo langt að afneita henni opinber- lega. Ibúar Lundúna voru á öðru Össur Skarp- héðinsson skrifar Geðveika vinstrið og strætisvagnar sosíalismans

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.