Þjóðviljinn - 25.02.1984, Page 16

16 SÍÐA - ÞJOÐVILJINN Helgin 25.-26. febrúar 1984
KENNSLUSTÖRF
í GHANA
Þróunaraðstoð -
menningarsamskipti
AFS lönd í Evrópu (EFIL) hafa tekiö aö sér aö
útvega 25 kennara til starfa í GHANA skóla-
áriö 1984-1985 í samvinnu viö AFS
International/lntercultural Programs og AFS
í Ghana.
AFS á íslandi hefur ákveðið, meö stuðningi
menntamálaráöuneytisins og Þróunarsam-
vinnustofnunar íslands, að gefa tveim ís-
lenskum kennurum kost á að taka þátt í
þessu starfi.
Einkum vantar kennara til kennslu í raun-
greinum s.s. stærðfr. efnafr. eðlisfr. og á sviði
jarð- og búfjárræktar (agricultural science).
Væntanlegir kennarar starfa á framhalds-
skólastigi, aldur nemenda er 13-18 ára. Ein-
göngu koma til greina einhleypir kennarar
eða barnlaus hjón sem bæði kenna.
Umsækjendur þurfa að uppfylla eftirtalin skil-
yrði:
★ Aldurslágmark 25 ára
★ Minnst 2ja ára starfsreynsla
★ Góð enskukunnátta
Umsóknareyðublöð og frekari upplýsingar
fást á skrifstofu AFS milli kl. 15-17 virka
daga, sími 25450.
UMSÓKNARFRESTUR ER TIL FÖSTU-
DAGSINS 9. MARS.
- alþjóðleg fræðsla og samskipti -
HVERFISGATA 39
P.O. BOX 753
IS-121 REYKJAVÍK
St. Jósefsspftali
Landakoti
Hjúkrunardeildarstjóri
Laus staða við lyflækningadeild 2 A.
Umsóknarfrestur er til 15. mars 1984.
Svæffingarhjúkrunarfræöingur
Laus staða við svæfingadeild.
Umsóknarfrestur er til 15. mars n.k.
Umsóknir ásamt upplýsingum um nám og
fyrri störf sendist hjúkrunarforstjóra sem
veitir nánari upplýsingar í síma 19600 kl. 11 -
12 og 13-14 alla virka daga.
Reykjavík 24.02.’84.
Skrifstofa hjúkrunarforstjóra
LAUSAR STÖÐUR HJÁ
REYKJAVÍKURBORG
Reykjavíkurborg vill ráða stafsfólk til eftirtalinna starfa
hjá borgarverkfræðingnum í Reykjavík, Skúlatúni 2.
Starfskjör samkvæmt kjarasamningum.
Gjaldkera
Starfsmann á ijósprentunarstofu
Upplýsingar veitir skrifstofustjóri borgarverkfræðings í
síma 18000.
Umsóknum ber að skila til starfsmannahalds Reykja-
víkurborgar, Pósthússtræti 9, 6. hæð, á sérstökum
umsóknareyðublöðum sem þar fást fyrir kl. 16.00
mánudaginn 5. mars 1984.
Þú lest þaö í Þjóðviljanum
Áskriftarsímiim: 81333
Laugardaga
kl. 9—12: 81663
DJÖÐVIUINN
Sr. Sigfús J. Árnason á Hofi í Vopnafirði:
Orð Guðs til hj álpræðis
Lengi hefur guðfræðin skipt
boðskap helgrar bókar í lögmál og
fagnaðarerindi. Hallgrímur Pét-
ursson lýsti því hvernig allsmektug-
ur Guð notar lögmálið og síðan
fagnaðarerindið á manneskjuna til
þess að ala hana upp í eftirfarandi
versi:
„Lœtur hann lögmál byrst
lemja og hrœða.
Þar eftir fer hann fyrst
að friða og grœða“.
í Gamla testamentinu er að
finna beinskeytta þjóðfélagsum-
ræðu, þar sem spámennirnir hafa
orðið með lögmál sitt. Spámaður
Gamla testamentisins er prófeti,
ekki maður sem sér fyrir óorðna
hluti, heldur segir hann fram vilja
Guðs (sbr. prófemí á grísku =
segja fram). Hann mælir til lýðsins
í landinu og er sífellt að skipta sér
af atburðum samtíðar sinnar og út-
skýra þá. Hann gjörir það út frá
þeirri grundvallarforsendu, að
Guð allsmektugur skapari jarðar
og lausnari manna lætur sér ei á
sama standa hvernig úr rætist um
feril manna. Því vill hann í elsku
sinni stýra rás sögunnar og tímans
lýðnum til heilla.
Spámenn Gamla testamentisins
standa fast á því að Guð grípi inn í
rás sögunnar og geri það gegnum
manneskjur, sem hann notar til
þess að túlka viðburðina fyrir sína
hönd. „Svo mælir Drottinn Guð
þinn“ segja þeir við nær hverja
málsupptekt. Um leið og spámenn-
irnir túlka það sem er að gerast í
samtíð sinni horfa þeir og til fram-
tíðar.
Ferill íslendinga og fsraels-
manna er að sumu leyti ekki ólíkur.
ísrael var einlægt að lenda í ein-
hverjum ósköpum. Ríki Davíðs
hrundi í grunn, þjóðin var hneppt í
fjötra þrældóms og ánauðar í bar-
baríinu. Leifar sneru þó aftur um
stund. Loks var henni tvístrað í
aldalanga útlegð. Skreytingarnar á
sigurboga Títusar sýna hve niður-
læging hennar var algjör. Ríki
Davíðs var endanlega úr allri sögu.
Á tímum hinnar fyrri niðurlæg-
ingar töluðu spámennirnir einlægt
og tæpitungulaust til þjóðar sinnar.
Spámaður, sem eitthvert púður er
í, talar alltaf einni tungu en ekki
tveimur. Hrakhólaferillinn var
dómur Guðs yfir þjóð, sem virt
hafði að vettugi boð Guðs og lífsins
lög. í stað þess að elska náungann
var hann arðrændur, fámenn efna-
stétt lifði í dýrlegum fagnaði og
praktuglega, en undir þeim lífs-
háttum stóð sviti fátækra manna og
naglablóð. Hjáguðir voru settir á
stall í Guðs stað, eiginn vilji í stað
almættisins. Sú þjóð sem svo villist
af götu Guðs síns hlýtur að fyrirfar-
ast, sögðu þeir. Svona mannlíf
splundrast af sjálfu sér. Það rísekki
úr rúst fyrr en þér frelsið kúgaðan,
leysið bandingjann og boðið rétt
Guðs með trúfesti. Þetta gerist,
þegar Messías, hinn smurði
lausnari, kemur með frelsið sitt og
friðinn sinn.
ísraelsþjóð fékk hvert heims-
veldið af öðru yfir sig á öldunum
fyrir fæðingu Lausnarans. Dýrast-
ur varð þeim undirlægjuhátturinn
gagnvart erlendu valdi. Rómverj-
arnir ráku lestina með rómverska
friðinn sinn, „pax Romana", vopn-
afriðinn. Ágæti þess friðar þýddi
ekki að andmæla ef menn vildu
ekki umsvifalaust og endanlega
láta þagga niður í sér. Samt lifði
vonin um Messías, sem opna
myndi augun blind og færa band-
ingjum lausn. Vonin um hann var
reyndar ýmsu bundin, e.tiv. f ein-
hverju líkt því sem íslendingar
binda heill lands og hag þjóðar við
varnarbyssuna frá Washington eða
önnur jafn fánýt lausnarorö úr öðr-
„AHsmektugum Guði til lofs og dýrðar en þeim til nytsemdar og gagns, sem
lesa og Guðs heilaga orð elska“ gaf Guðbrandur biskup Þorláksson út
biblíu þá sem við hann er kennd fyrir 400 árum. Mynd Halldórs Pétursson-
ar frá ’67.
um og gagnstæðum áttum. Og
mer.n sveifluðust milli bjartsýni og
svartsýni, hrifningar og vona sem
dóu. Sátu síðan uppi með öryggis-
leysið eitt og óróann.
Jóhannes Sakaríasson skfrari
birtist á sviði sögunnar einmitt er
ástandið var þessu líkt. Og olli ým-
ist hneykslan eða hrifningu. Vísast
áttu í huga mynd af honum í
skikkju af úlfaldahári og girtan leð-
urbelti innan um menn í mjúkum
klæðum. Valdsmenn samtíðar
sinnar kallaði hann illyrmi - að
Heródesi ekki undanskildum. En
svo misbauð Jóhannes hinni háu
tign með lögmálinu að hann varð
að gjalda með lífi sínu - að vísu
eftir frægan dans.
messudegi
E.t.v. höfum vér, sem vígðir
erum til spámannlegrar og postul-
legrar boðunar, brugðist hinum
spámannlega þætti í boðun orðs-
ins, en boðað í þess stað „hina bil-
legu náð“. Óttinn við að særa, leti,
almennt hugleysi, uppdráttarsýki
og meiningarlaus allravinskapur
gætu verið hluti skýringarinnar,
þótt aldrei verði það til fulls út-
skýrt. Ólíkar og ólíklegustu
stjórnmálastefnur hafa og viljað
hafa forræði um það, hvernig kirkj-
an kennir. Er hún þá annars vegar
sökuð um þjónkun við heimsvalda-
stefnu, hins vegar um nytsamt sak-
leysi. En hefur ekki sú kirkja
brugðist börnum sínum, sem ekki
kemur við kvikuna í iífi þjóðar
sinnar? Við liana hlýtur hún sífellt
að koma á meðan hún talar út frá
eilífum rökum hins allsmektuga
Guðs.
Lausnari vor var af spámannin-
um Jesaja nefndur friðarhöfðing-
inn. Af trúmennsku við þennan
höfðingja hafa kristnir menn á
öllum heimshornum - og af trú-
mennsku við lífið - tekið ákveðna
afstöðu gegn og fordæmt það vítis-
vald, sem arfleiðir hvert það barn
sem í dag sendist fram af lendum
Adams að þrjúþúsundfaldaðri
þyngd þess af sprengiefni í stað
brauðs og annarra nauðþurfta til
eðlilegs þroska. Hver sú rödd sem
reynir að gjöra þessa afstöðu kirkj-
unnar tortryggilega er beint úr því
myrkri sem ekki meðtók hið sanna
ljós hin fyrstu jól og drap það á
föstudaginn langa.
Ef vér skoðum oss í skuggsjá lög-
málsins sjáum vér hversu illa vér
erum stödd - og veröldin. Þá kem-
ur Lausnarinn til skjalanna og
friðar og græðir.
f dag minnumst vér þess, að 400
ár eru liðin frá því Guðbrandur
biskup Þorláksson gaf út á Hólum
Biblíu þá, sem við hann er kennd,
með þeirri bæn að hún mætti
„verða Allsmektugum Guði til lofs
og dýrðar en þeiin til nytsemdar og
gagns, sem lesa og Guðs heilaga
orð elska“. í Biblíunni mætum vér
orði, sem er í senn lifandi og dyn-
amiskt („dynamis" á grísku =
kraftur). Postuiinn Páll nefnir það
kraft Guðs til hjálpræðis. En hann
bætir við: „hverjum þeim sein trú-
ir“. Þeir sem taka sankti Pál á orð-
inu og lesa með því hugarfari, að
allsmektugur Guð sé að tala til
þeirra í þeim orðum, sem lesin eru,
gjöra það flestir sér til einhverrar
nytsemdar og gagns. Eða veit
nokkur um nokkurn sem lotiö hef-
ur Lausnarans oröi, lært það og
haldið en harmað það síðan?
Góðar stundir.